friend or love เพื่อนหรือคนรักกันที่ฉันคิดกับเขา

"แม่ค่ะ"ฝัน?อย่างงั้นเหรอแต่ก็เป็นฝันที่ดีเหมือนกันนะเหลือแค่พ่อกับพี่ชายเท่านั้นที่ฉันยังไม่ได้เจอหน้า แต่จะว่าไปนะฉันเองก็อยากอยู่คุยกับแม่ให้มากกว่านี้ซะด้วยซ้ำแต่ทำไงได้ล่ะตอนนี้แม่คงดูหนูอยู่สินะค่ะว่าแต่นีมันเช้าแล้วงั้นเหรอ?บางทีเวลามันก็เดินเร็วเกินไปนะ ไปล้างหน้าซะหน่อยแล้วกัน
ซ่า
สดชื่นขึ้นตั้งเยอะแต่ว่าถ้าวันนี้ฉันไปทำงานต้องเจอพวกนักข่าวอีกล่ะสิเนี่ยจะทำยังไงต่อไปดีล่ะเนี่ย
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
"อุจิซากิพูดสายค่ะ"
[นารุโกะนี่ฉันเองนะอิโนะ]
"อิโนะเหรอ มีอะไรรึเปล่า"
[เรื่องในเว็บบอร์ดน่ะ ฉันแคนเซิลงานให้เธอหมดแล้วนะ พวกผู้กำกับเองก็ตกลงว่าจะให้เธอเงียบตัวไปซักพักเพราะเรื่องในเว็บบอร์ดน่ะ ยังไงก็อย่ากังวลมากนะ ฉันเป็นกำลังใจให้เสมอ]
"อื่อ ขอบใจเธอนะอิโนะ ฝากขอบคุณพวกผู้กำกับด้วยนะ"
[อื่อ]
ติ๊ด
หลบหน้าไปซักพักงั้นเหรอ?ก็ดีเหมือนกันนะจะได้มีเวลาพักผ่อนช่วงนี้ฉันไม่ค่อยจะมีเวลาผักพ่อนเอาซะเลย...เดี๋ยวถ้าฉันจะออกไปข้างนอกก็ต้องปลอมตัวอีกล่ะสิ เฮ้อ งั้นก็ช่วยไม่ได้นะมันจำเป็นนี่นาก็ต้องใช้งานมันไปอีกซักพักแหละนะ ฉันค่อยๆเดินลงไปข้างล่างแล้วเข้าไปนห้องครัวก็เจอเพื่อนฉันแล้ว ถึงบ้านนี้จะใหญ่แค่ไหน...แต่ซากุระก็ไม่ใช่ลุกคุณหนูนี่นาแม้แต้ พ่อบ้าน แม่บ้านยังไม่มีเลยคงจะไม่ใช้จริงๆ
"อรุณสวัสดิ์ นารุโกะ"
"อรุณสวัสดิ์ ซากุระ ฉันช่วยเธอได้มั้ย"
"ได้สิ"ก็ไหนๆมาห้องครัวแล้วนี่ก็ต้องช่วยกันซักหน่อยแล้วกัน
...............
ครอบครัวนนี้ร่าเริงกันดีจังเลยนะ คุยกันอย่างสนุกสนาน ถ้าฉันมีครอบครัวแบบนี้บ้างก็ดีน่ะสิ ยิ่งพูดก็ยิ่งอยากรู้ว่าพี่ชายกับพ่อฉันเป็นใคร>.<ยังไงก็ต้องรอจนไปถึงวันนั้นน่ะนะว่าแต่นะพี่ชายฉันเนี่ยจะเป็นคนแบบไหนกันนะ พอเลยกินๆเข้าไปเถอะน่าถ้ามัวแต่คิดเรื่องแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้กินข้าวกันพอดีเลยน่ะสิ
.................
"thank you นะ นารุโกะที่มาช่วยล้างจานน่ะ"
"ไม่เป็นไรอย่างน้อยฉันก็อยากจะช่วยอะไรเธอบ้างน่ะ"บางทีนารุโกะเนี่ยก็ดูคล้ายๆกับเขาจังนะ เอ่ยแล้วนี่ฉันคิดอะไรของฉันเนี่ยให้ตายสิ ใจเย็นๆสิ ซากุระ ต้องใจเย็นๆเข้าไว้นะ><
เคร้ง
ย...แย่ล่ะจานแตกมัวแต่คิดถึงเขาอยู่ได้ เลยทำให้จานแตก
"ซากุระ ไปเอา กระดาษหนังสือพิมพ์มา"
"อื่อ"อยู่ไหนนะ กระดาษหนังสือพิมพ์จำได้ว่ามันอยู่แถวๆนี้นี่นา สงสัยแม่คงจะย้ายที่อีกล่ะสิเนี่ย มันต้องอยู่แถวนี้สิ เจอแล้วแต่ทำไมอยู่สูงจังล่ะ เอาล่ะ ฮึบ ได้ล่ะ 
ชิ....บาดมือซะได้ทำไมนานจังนะ
"นารุโกะ"
"ขอบใจ ชิ"แกจะช่วยหยุดไหลได้มั้ยเนี่ยไอ้เลือดบ้าเอ๋ย หยุดสิ ชิถ้าบอกอย่างนี้แล้วมันจะไปรู้ได้ยังไงกันนะ
"เสร็จแล้ว เอาอะไรมัดไว้นะแล้วเอาลงถังขยะ...ชิ"
"อื่อ...เป็นอะไร...นารุโกะนั้น"
"อ๋อนี่น่ะเหรอ ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็หาย"นารุโกะไม่กลัวตายอย่างงั้นเหรอเนี่ย...เหมือนเขามากๆนิสัยที่ไม่กลัวตายเหมือนกับเขาจริงๆรอยยิ้มที่ทำให้ทุกคนมีความสุขได้ตลอดเวลาอย่างกับว่าเขามายืนอยู่ตรงหน้าฉันทั้งๆที่ฉันรู้ว่าไม่ใช่เขา
"^^...นารุโกะเป็นไปได้มั้ยว่า...เธอกับนารุโตะจะเป็นพี่น้องกันน่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน.."
ติ่งต๊อง เสียงกริ่งหน้าบ้านดังซากุระกับฉันต้องหันไปมองแล้วเดินไปพร้อมๆกันซากุระค่อยๆเปิดประตูแล้วเจอกับคนบางคนที่ทำให้ฉันเริ่มตัวสั่นชายคนนั้นสูงโปร่งมีผมสีขาวและใส่แว่นทำให้ฉันพอจำได้ว่าเขาคือใคร เขาคือ ยาคูชิ คาบูโตะ ผู้เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนที่ฉันรู้จักเชี่ยวชาญเรื่องยาต่างๆและยังสืบสายเลือดของคนชั่วช้าอย่างโอโรจิมารุผู้เป็นพ่อ
"นายเป็นใคร มาทำอะไรที่บ้านฉัน"ซากุระถามขึ้นพร้อมขึ้นน้ำเสียงที่โหดขึ้น
"ผมคือ ยาคูชิ คาบูโตะ...ผมมาพาตัวนารุโกะจังไปบ้าน"จู่ๆเขาก็ขว้าแขนของฉันแล้วเข้าไปไว้ในอ้อมกอดของเขาฉันรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กำลังจี้หลังของฉันมันคือปืนกระบอกนั้นที่พ่อของเขาใช้ยิงแม่คนที่สองของฉัน ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้ตัวของฉันสั่นไปหมดแล้วตอนนี้แม้จะขยับนิ้วหรือขยับอะไรก็ชาไปหมดทั้งตัว
"นี่นายให้มันน้อยๆหน่อยนะยะนี่น่ะ.."
"นารุโกะจังเป็นแฟนของผม"แฟนงั้นเหรอ ไอ้บ้าเอ๋ยถ้ากระดาษหนังสือพิพม์นั้นยังอยู่ฉันจะหยิบเศษจานแล้วปาใส่หัวของนายนะไอ้แว่นเพราะฉันน่ะไม่ใช่แฟนนายจำไว้ด้วย ฉันขยับตัวนิดๆแต่เหมือนฉันขยับตัวเขาก็ยิ่งเลื่อนปืนขึ้นมาไว้ข้างบนเรื่อยๆ
"ถ้าเธอขยับตัว เธออาจจะตายตามแม่นะ นารุโกะจัง ถ้าเธอยังห่วงชีวิตของเธอก็เงียบๆไปซะแล้วห้ามขยับตัว"เขาขยับหน้าหนีฉันจนไปถึงที่ข้างหลังฉันเขาขู่ฉันตอนนั้นฉันรู้สึกอยากจะต่อยหน้าเขามากจนให้แว่นที่เขาใส่อยู่กระเด็นออกไปแต่ไม่ได้ถ้าฉันขยับตัวแม้แต่นิดฉันอาจจะได้ไปหาแม่ทั้งคนแรกและคนที่สองก็เป็นได้แต่ฉัจะทำยังไงดีล่ะ ซากุระเองก็ชะงักไปสักพักกับคำพูดของรุ่นพี่
"ไม่มีทาง..นารุโกะน่ะไม่เคยมีแฟนอย่างนายแน่"
"แล้วถ้ามันเป็นจริงล่ะครับคุณ ฮารุโนะ"เป็นไปไม่ได้หมอนี่มันรู้ที่ๆนารุโกะอยู่ได้ยังไงแล้วที่บอกว่าเป็นแฟนกันก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ ><หมอนี่มันไม่น่าไว้วางใจสุดๆไม่มีทางที่จะเป็นแฟนของนารุโกะได้
"แล้วถ้ายัยนั้นบอกว่ายัยนั้นไม่ใช่แฟนแกล่ะ"ซาสึเกะคุง...
ซาสึเกะ....โยฮัน...นี่พวกนาย....เอาสิถ้าพวกนายมีปืนฉันก็ต้องมีบ้างมันถึงจะเรียกว่าเกม
"ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าอย่าขยับ"
อึก จะมีหนทางที่จะไม่ขยับตัวได้มั้ยนะ....จริงสิหมอนี่บอกว่าไม่ให้ขยับตัวแต่ก็ไม่ได้แปลว่าส่วนไหนของร่างกายนี่นา ถ้าอย่างงั้นก็ต้องเล่นสนุกกันซักหน่อยล่ะ
พลั๊ก ฉันค่อยๆใช้เท้าของฉันถีบไปที่หน้าท้องของฉันที่ทำให้เขาจุกได้ปืนหลุดออกจากมือของรุ่นพี่ฉันถือวิสาสะรีบหยิบปืนขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มกวนประสาทเท่าที่จะกวนได้ใส่เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองฉันกับอีกฝ่ายที่อยู่ด้านหลังของเขาตอนนี้นายก็ทำอะไรฉันไม่ได้แล้วนะ ยาคูชิ คาบูโตะ
"เอาไงต่อล่ะค่ะรุ่นพี่ ปืนของรุ่นพี่น่ะก็มาอยู่ในมือของหนูแล้วนะ ถ้ารุ่นพี่ขยับตัวนิดเดียวลูกกระสุนทั้งสามจะเลงไปที่รุ่นพี่นะ จากนั้นรุ่นพี่ก็จะได้ไปอยู่กับแม่ที่ตายไปนะ"เหอะยัยนี่ก็พูดอะไรโดนจเป็นเหมือนกันนะ
ชีวิตแกได้จบลงตรงนี้แน่ฉันจะไม่ให้อภัยแกที่มาทำร้ายเพื่อนฉันหรอกนะ
"ว่าไงค่ะ ยาคูชิ คาบูโตะ จะไปดีๆหรือจะไปตายดีค่ะ"ฉันรีบส่งยิ้มบางๆให้คนที่อยู่ใต้เท้าฉันคงจะรู้สึกเจ็บใจเขารีบลุกขึ้นมาแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ
"พวกคุณทั้งสามฝากไว้ก่อนเถอะ"หลังจากที่เขาพูดจบเขารีบวิ่งออกไป
"นารุโกะเป็นใคร"
"ยาคูชิ คาบูโตะ หมอนั้นที่ฉันเล่าให้นายฟังไงโยฮัน"
"อ๋อ นั้นน่ะเหรอ หมอนั้นเสียดายนะหน้าตาหล่อแต่ว่าชั่วช้า"
"นายเนี่ยด่าคนเป็นด้วยรึไง ไอ้หน้าจืด"
"นายน่ะเงียบปากไปเลย ซากุระ มีผ้าพันแพลหรือพลาสเตอร์มั้ย"
"มีสิ เดี๋ยวฉันทำให้ดีกว่านะ"
.............
โอ๊ย เจ็บชะมัดเลยไม่อยากเชื่อว่าแผลมันจะใหญ่ขนาดนี้หรือเป็นเพราะฉันขยับตัวมากเกินไปนะ
"เป็นไงบ้าง เบาบ้างรึเปล่า"
"อื่อ ขอบใจนะ"
"มือเธอไปโดนอะไรมา"
"นายไม่ยุ่งซักเรื่องจะได้มั้ย"ฉันรีบเดินดุ่มๆขึ้นไปบนห้องของซากุระแล้วปล่อยให้เพื่อนฉันมองฉันไปอย่างงง
"ซากุระใช่มั้ย?ห้องน้ำไปทางไหน"
"อยู่ชั้นบนน่ะ ทำไมเหรอซาสึเกะคุง"
"ฉันจะไปล้างหน้าซักหน่อย"
บ้าจริง เหอะนี่สิถึงจะเรียกว่าเกม...แต่เกมมันเพิ่งจะเริ่มต้นฉันจะรีบกลับไปบ้านแล้วจดใส่บัญชีหนังหมาของฉันเรื่องของพวกเธอสามคน ซาสึเกะคุง โยฮันคุงแล้วก็นารุโกะจังวันนี้เธอรอดไปได้แต่คราวหน้าเธอต้องเสร็จฉันแน่....เพราะคราวหน้าฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่
บ้าจริงอุตส่าห์อารมณ์ดีๆแต่ต้องมาเสียเพราะหมอนั้น เพราะหมอนั้น เพราะหมอนั้น เพรราะหมอนั้นใจเย็นๆสิ โอ๊ย...เจ็บจังก็อีแค่จานบาดมือมันจะใหญ่อะไรนักหนานะหรือเป็นเพราะฉันขยับตัวมากเกินไปจริงๆ ล้างหน้าหน่อยแล้วกัน
"นารุโกะ"
"อย่ามายุ่งกับฉัน...."ฉันเดินผ่านคนตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึกทั้งสิ้นแต่ว่าเขากลับโผกอดฉันจาด้านหลัง
"อ..ไอ้บ้า.."
"ขอโทษ...ฉันขอโทษ"
"ถ้านายจะมาขอโทษนายก็น่าจะบอกตั้งแต่ข้างล่างก็ได้"
"ไม่เอา...เธอก็รู้นิ"
"เฮ้อ...นายมันบ้าซาสึเกะแล้วนาย..ปล่อยฉันได้รึยัง"
"ก็ได้"
                  ...........................................................