[YAOI] Lessons Of Loves รักเร้นลับ ฉบับคุณครู

 

Lesson 010th จุดเดิม


              “เป็นไงบ้างพี่” ผมหรี่ตาช้าๆ ฟังคำถามจากเสียงที่ไม่ค่อยคุ้น (หรือคุ้นดีวะ) ที่เรียกผมเบาๆ ข้างๆ หู พร้อมมือที่คลอเคลียไม่ห่าง ผมรู้สึกว่าตอนนี้ ไอร้อนในร่างกายมันทำให้ผมลำบากมาก ลำบากแม้แต่จะลืมตาตื่นให้เต็มที่ แล้วหลังมือใครคนนั้น เปลี่ยนจากลูบไล้ไรผมมาทาบบนหน้าผากแล้วลูบมาตามแก้ม ผมค่อยๆ ใช้ข้อศอกยันตัวเพื่อจะเปลี่ยนท่าให้สบายขึ้น แต่มือคู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นโอบแขนผมแล้วประคองให้นั่งซบไปที่บ่าอุ่นๆ แทน

           

            “จะทำไรวะอ้น กูยังไม่หายเจ็บเลยมึง” ผมถามเพราะไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรผมอีก จะว่าแหยงๆ ก็คงไม่ผิดนัก อ้นฟังแล้วสำลักขำเบาๆ

 

            “บ้าไงพี่ จับไข้ขนาดนี้ ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก” อ้นลูบหัวผมที่ซบแผงอกมันอย่างทะนุถนอม ผมเหลือบตามองหน้ามัน

 

            “นี่ผมทำให้พี่เจ็บขนาดนี้เลยหรอครับ"  หน้าของผมที่แดงและร้อนผ่าวจากพิษไข้ตอนนี้ คาดว่าจะแรงและร้อนกว่าเดิมด้วยความอาย
          
          "......................................." ผมก้มหน้าไม่ได้ตอบอะไร ได้แอบยิ้มที่รับรู้ได้ถึงความห่วงใย


          "งั้นลุกมากินยาหน่อยนะพี่ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้อีกทีนะ” เช็ดตัวอีกที? หมายความว่ามันเช็ดตัวผมไปแล้ว? อ้นไม่รอฟังคำตอบจากผม หยิบยามายัดปากผมพร้อมกรอกน้ำตาม (ซาดิสซ์ชิบหาย) ปกติกูต้องอมน้ำก่อนกินยาว๊อยยย

 

            “เฮ้ย ไม่ต้องเช็ดตัว กูอาย” ผมยกหัวหนีมันเพื่อจะนอนต่อ

 

            “ผมเช็ดไป1 แล้วพี่ จะอายทำไม ผมก็เห็นจนหมดทุกบริเวณแล้ว...." ถึงตรงนี้มันยิ้มมุมปากน้อยๆ "และผมก็สัมผัสทุกส่วนมาเต็มมือแล้วด้วย” มันหัวเราะต่อ จนผมรู้สึกตัวว่าผมเองเหมือนเด็กน้อยอาุยุ 3 ขวบไม่ประสาโลก ผมอายถึงขีดสุด และที่ทำได้คือเอามือตบหัวมันเบาๆ ....เบาจนหน้ามันทิ่ม!

 

            “ก็ตอนนั้นไม่รู้ตัวโว๊ย” เพราะถึงแม้จะเคยแก้ผ้าอาบน้ำกับเพื่อนสมัยเรียนเทคนิค แต่กับอ้น ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันนี่หว่า

 

            “เอาน่า จะได้หาย นี่ผมโดดงานโรงเรียนทั้งวัน เพื่ออยู่ดูพี่เลยนะเนี่ย”

 

            “ม่ายอ่ะ เดี๋ยวไปอาบน้ำเอง”

 

            “ดื้อใช่ไหม” อ้นทำเสียงเข้มแต่ไม่เข้มเปล่า เพราะตอนนี้ ดึงผมให้ร่วงผลอยไปบนที่นอน กดบ่าผมแล้วมองหน้าผม (นี่มึงจะถอดเสื้อผ้ากูหรือจะทำอารายยยย) มันปล้ำถอดเสื้อผ้าผมทันที แล้วแรงคนป่วยอย่างผม จะมีอะไรไปสู้มันได้ (นี่กูป่วยนะไอ้อ้น >3<)

 

            “นอนนิ่งๆ น่า แป๊บเดียว เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” (สาบานว่านี่คือคำพูดที่ใช้กับคนป่วยอย่างกู) แล้วผมก็อยู่ในสภาพเปลือยกาย เหมือนเด็กแรกเกิด! ToT ตกอยู่ภายใต้เงื้อมมือจอมมารแววตาโคตรเจ้าเล่ห์อย่างมัน

 

            อ้นค่อยๆ ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวผมเบาๆ จนผมรู้สึกดีขึ้นมาก เพราะนอกจากแรงที่อ้นกดผ้าลง ผมรู้สึกเหมือนอ้นกำลังนวดผมเบาๆ ด้วย มันสบายแบบบอกไม่ถูก ผมเลยไม่องไม่อายมันละ แล้วนอนแผ่หราหลับตาให้มันจัดการร่างกายของผมได้ตามสบาย (อย่างน้อยผมหลับตาก็ไม่ต้องเห็นอะไร ฮ่าฮ่าฮ่า) มือของอ้นแม้จะดูใหญ่โต กร้านและแรงเยอะ แต่มันก็สัมผัสผมอย่างแผ่วเบา แวบหนึ่งของความคิด มันทำให้ผมรู้สึกว่า นี่คือไอ้หน้าขาวคนเดียวกับที่ทำเมินผม คนเดียวกับที่ผมเฝ้าตามหามาหลายเดือน คนเดียวกับที่หลอกให้เบอร์คนอื่นมา คนเดียวกับที่ทำให้ผมใจสั่น และเป็นผู้ชายคนแรกที่ขโมยจูบของผม (ไอ้สาสสสส)

 

          นี่มันคนเดียวกันจริงๆ หรอวะ

 

            เวลาแบบนี้ผมได้แต่แอบหรี่ตามองหน้าอ้นที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเขินเบาๆ หน้าขาวๆ ของมันก็แดงใช่ย่อย แถมมันยังเม้มปากตอนเช็ดลูบไล้ที่หน้าท้องของผม (ไอ้นี่ อายเหมือนกันละสิเมิง) ผมกลัวมันจะอายถ้าเห็นว่าผมแอบมองมันอยู่ เลยเลือกที่จะหลับตาให้นิ่งสนิท แล้วปล่อยให้ความสุขทุกวินาทีจากนี้ไหลซึมเข้าสู่หัวใจเรา 2 คน ต่อไป

 

            เพราะผมก็ไม่รู้ว่าวินาทีที่มีแค่เรา และเป็นของ “เรา” จริงๆ แบบนี้...มันจะมีอีกหรือเปล่า 

 

---------------------------------------------------------------------

 

            ผมตื่นมาในตอนเช้าอีกวันจากเสียงโทรศัพท์มือถือที่แผดเสียงดังลั่น เป็นแม่ผมนั่นเองที่โทรเข้ามา

 

            “กลับบ้านวันไหนนัท”

 

            “น่าจะอีก 2-3 วันอ่ะแม่ ไม่ค่อยสบาย ว่าหายดีแล้วจะกลับครับ” เสียงผมคงแย่มากๆ จนแม่ตกใจ

 

            “แล้วป่วยเป็นอะไรลูก (ถ้าแม่รู้สาเหตุ แม่คงตกเก้าอี้) แล้วเป็นมากไหม”

 

            “เป็นไข้ธรรมดาครับแม่ เป็นไม่มากครับ ผมเป็นคนเดียวแม่” แม่ผมนิ่งไป แล้วก็หัวเราะดังๆ กรอกมาตามโทรศัพท์

 

            “กวนได้แบบนี้ แม่ก็ไม่ห่วงละ กินยา พักผ่อน จะเดินทางวันไหนโทรบอกแม่นะ”

 

            “ครับแม่” ผมวางมือถือตัวแสบของผมไว้ที่หัวเตียงแล้วค่อยๆ ซุกตัวลงในผ้าห่มอีกครั้ง แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ใต้ผ้าห่มของผมมือใครบางคนเอื้อมมากอดผมไว้

 

            ไอ้อ้น นี่มันยังไม่กลับบ้านอีกหรอวะเนี่ย?

 

            “ตื่นแล้วหรอพี่ เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไม๊” มันดันตัวขึ้นมาจากใต้ผ้าห่มแล้วเอาหน้ามือมาทาบที่แก้มผมเบาๆ พร้อมสบตาผมจนแก้มผมร้อนอีกครั้ง (อยากทราบว่าวันนึงมึงจะทาบแก้มกูทีวะครับ)

 

            “ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ หิวอะไรไหมครับ” ผมส่ายหน้าตอบมัน เพราะท่าทางคนที่ดูหิวน่าจะเป็นมัน

 

            “แล้วมึงล่ะ ตั้งแต่เมื่อเย็นได้กินอะไรมั่งหรือยัง” ผมถามมันเพราะจำได้ลางๆ ว่า มันเช็ดตัวให้ผมในตอนเย็น แล้วหลังจากนั้นผมก็หลับยาวเพราะฤทธิ์ยา ไม่รู้ตัวเลยว่ามันกินอะไรหรือยัง

 

            “ยังอ่ะพี่ แต่ถ้าพี่หิวผมจะออกไปซื้อให้” แต่ท้องของมันก็ไม่ไว้หน้ามันเลย เพราะต้อนนี้ ท้องของมันส่งเสียงคำรามลั่นห้อง

 

            “มึงอย่าทำเป็นพระเอก เดี๋ยวออกไปพร้อมกันเลย ไปอาบน้ำเหอะ”

 

            “นอนอีกนิดนะ ไปสายๆ นะนะนะนะนะ” มันพูดจบพลางเอามือมาปีนป่ายสะเปะสะปะซุกซนแถวหน้าท้องผม จนผมต้องตีมือมันเบาๆ ไอ้นี่ ซนจริง

 

            “ไม่เอา ร้อน อยากอาบน้ำ” ผมดุมัน มันยิ้มตอบเบาๆ กอดผมแน่นกว่าเดิมแล้วเอื้อมมือไปหยิบรีโมทแอร์ กวนตีนที่สุด

 

            “งั้นนอนกอดเฉยๆ 10 นาที” มือปลาหมึกของมันเริ่มเปลี่ยนทิศทาง เลื่อนมาโอบผมไว้ แล้วเอาหัวผมซุกไปที่แผงอกของมันแทน  เฮ้อ....ข้าวปลาไม่ต้องกินกันละ! (>3<)


 

ก็ในเมื่อกอดของมันอบอุ่นอย่างนี้ ถ้าจะขอกกอด 10 ปี ผมก็ยอม

 

-------------------------

           

            ครืดดดดดดดด....... ครืดดดดดดดด.......  เสียงมือถือของอ้นสั่นดังเหมือนโลกจะแตก ผมตื่นมาดูแล้วพบว่า  “งั้นนอนกอดเฉยๆ 10 นาที” ของมัน พาให้เราสองคนตื่นอีกทีตอนบ่าย 3 โมงเย็น



 

เยี่ยม!



 

 

ผมปลุกมันให้ตื่นมารับโทรศัพท์

 

            “ครับคุณครู” เสียงปลายสายที่ผมจับสำเนียงได้คือตอนนี้กำลังต่อว่ามันว่าติดต่อมันไม่ได้มาหลายวัน ผมว่างานนี้ งานมันงอกแน่ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า สมน้ำหน้ามัน

 

            “ครับ .... ได้ครับ พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปทำให้นะครับ ขอโทษนะครับ สวัสดีครับ”

 

            มันวางสายโทรศัพท์พร้อมทำหน้าแปลกๆ

 

            “เฮ้ย ขอโทษนะ ที่ทำให้ต้องโดดงานแบบนี้” ผมพูดอย่างสำนึกผิด

 

            “ไม่เกี่ยวกับพี่ซะหน่อย ผมทำพี่เจ็บจนป่วยขนาดนี้ จะให้ผมทิ้งพี่ไปได้ไง” มันตอบผมแบบไม่ต้องใช้เวลาคิด แล้วเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ ... ไอ้นี้ กูไม่ใช่เด็กนะว๊อย

 

          “ก็นั่นแหละที่จริงมึงก็น่าจะไปทำงาน กูอยู่คนเดียวได้”

 

          “ไม่เป็นไรหรอกพี่ เพราะยังไง พรุ่งนี้พี่ก็ต้องไปช่วยผมทำงานที่โรงเรียนผม” ผมเงยหน้ามองมันทันที เพื่อเช็คความจริงในน้ำเสียงและแววตา มันยิ้มให้ผมพร้อมพยักหน้าเป็นสัญญาณว่า เรื่องจริง

 

            “มึงเมายาพาราป่ะวะ ใครจะไปไหน กูจะกลับบ้าน” เสียงเปลี่ยน อารมณ์เปลี่ยน

 

            “ไม่ทันละพี่ พรุ่งนี้ไปพร้อมผม เข้าโรงเรียนไปช่วยผมทำงาน” ผมยกนิ้วกลางให้มันก่อนจะลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็ดตัวเตรียมอาบน้ำ มันกระโจนจากที่นอนคว้าแขนผมไว้ (นี่มึงเป็นคนหรือลิงวะ ไวชิบหาย)

 

             “ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ ท่าทางจะหายเจ็บแล้วด้วย” ผมหันกลับมามองหน้ามันอีกที

              "งั้น..." พบแววตาหื่นๆ ของมันที่ตอนนี้เยิ้มหยดย้อยเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ปรารถนา

 

             “พอเลยมึง ไปอาบน้ำเลย หิวข้าวจะตายแล้ว” สิ้นเสียงผม แทนที่มันจะปล่อยแขนผมแต่กลายเป็นมือปลาหมึกคู่เดิมของมันเลื้อยสอดมาจากด้านหลังของผมแล้วประสานเบาๆ ที่หน้าท้อง พร้อมเอาคางมาเกยที่บ่าซ้ายของผม และถ้าผมเข้าใจถูก มันพยายามจะจูบที่หลังหูผม และลูบไล้มือไปตามแผงอกเปลือยเปล่าของผม สถานการณ์แบบนี้ เห็นทีจะเพลี่ยงพล้ำเป็นแน่ ผมจึงค่อยๆ หันตัวกลับไปขณะที่มือของมันเลื่อนกลับมากอดเอวผมอย่างแน่นหนา พร้อมสบตาหวานของมัน ผมเอามือโน้มคอมันลงมาเพื่อกระซิบข้างหู

 

            “งั้นมึงหลับตาก่อน เดี๋ยวจะทำอะไรให้แบบพิเศษ....” อ้นยิ้มกว้างทันที ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงอย่างว่าง่าย (เรื่องนี้ละว่าง่ายเชียวมึง) ผมค่อยๆ เอามือลูบไล้ไปตามหลังหูของมัน แล้วจูบที่หน้าผากมันเบาๆ ไล่มาตามแก้มขาวของมันที่ตอนนี้ชมพูแปร๊ด  แล้วช่วงหนึ่งของอารมณ์ที่มันเผลอส่งเสียงครางออกมา ผมค่อยๆ ใช้มือขวาของผมบรรจงดีดผึงไปที่หูมันหนึ่งที จนมันร้องจ๊าก

 

            “ทำไรเนี่ย เจ็บนะพี่” มันยังคลำหูป้อยๆ

 

            “ไม่รู้เวล่ำเวลา มันต้องเจอแบบนี้ ไปอาบน้ำเลย”

 

            “โอเคๆ ไปก็ได้” มันเดินหน้าง้ำไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินลงไปอาบน้ำชั้นล่าง ในขณะที่ผมเดินย้อนกลับมาเก็บที่นอนและข้าวของ

 

            ครืดดดดดดดด....... เสียงมือถือของมันสั่นอีกครั้ง แต่ตอนนี้เจ้าตัวได้เดินลงไปอาบน้ำแล้ว ผมเองไม่ค่อยอยากรู้หรอกว่าใครโทรมา ได้แต่ชะโงกหน้าไปมองว่าใคร แต่ก็พบว่าไม่ใช่การโทรเข้า แต่เป็นข้อความจากไลน์ต่างหากที่เด้งขึ้นโชว์บนหน้าจอ

           

          “1 ทุ่มเจอกันที่เมก้านะคะ ร้านเดิม ก้อยมีธุระสำคัญจะคุยกับอ้น”

 

            ผมละสายตาจากมือถือของอ้น แล้วรีบเดินลงมาอาบน้ำเพื่อไม่อยากเจอมันเดินสวนขึ้นในห้องตอนนี้ ผมเดินลงมาด้วยความรู้สึกว่างเปล่าหลังเห็นขอความในไลน์จากก้อย ข้อความสั้นๆ แต่กระตุ้นต่อมมโนสำนึกของผมให้ฉุกคิดว่าตอนนี้ สถานะของผมกับอ้นคืออะไร ความสุขที่ผมได้รับ มันควรเป็นของผมหรือเปล่า? ผมยืนอยู่ตรงไหน? ผมควรทำอะไร? หรือตลอด 3 วันมานี่ เป็นผมเองที่ยืนผิดที่ ผิดเวลา ถ้าเป็นอย่างนั้นตอนนี้....

 

 

ก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับไปยืนที่จุดเดิม

           

           

 

To be continue