[YAOI] Lessons Of Loves รักเร้นลับ ฉบับคุณครู

 Lesson 1st สายวันหนึ่ง

     “ชิบหาย สายแล้ววววววววว" ผมสบถในใจเสียงดังไป 3 ช่วงดึก พร้อมบิดคันเร่งมอเตอร์ไซต์หลังกดมือถือเพื่อดูเวลาแล้วพบว่านี่มัน 9 โมงเช้า ของวันที่ผมต้องไปประชุมพิจารณา สเป็กสื่ออิเล็กทรอนิกส์ (เพราะในความเป็นจริง ผมควรต้องไปนั่งหน้าแป้นอยู่ในห้องประชุมตั้งแต่ 08.15 น. แล้ว) แต่ผมกลับต้องมาหาที่จอดรถฝากไว้หน้าเซเว่น แล้ววิ่งข้ามสะพานลอยเพื่อไปโบกแท็กซี่ในอีกฟากของถนน แต่จนแล้วจนรอดแท็กซี่ว่างๆ ซักคันก็หาได้พบเจอกันไม่ จนทำให้ผมเข้าใจว่า นี่ผมทำงานอยู่เขตปริมณฑลหรือตะเข็บชายขอบโลกกันแน่

Don't speak. I know just what you're saying. So please stop explaininggggggggggg
            ไม่ต้องใช้จิตสัมผัส ผมก็พอทราบครับ ว่าปลายสายคือใคร แต่นแตนแต๊นนนนน ผอ. นั่นเองครับ ซึ่งคาดว่าไปรอผมที่โรงเรียนปลายทางเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว ชัวร์!

“ครูนัทถึงไหนแล้วครับ คณะกรรมการเขตมากันครบแล้วครับ”

“กำลังจะก้าวขึ้นแท็กซี่เลยครับ ผอ.” ผมทำเสียงเร่งรีบสุดๆ 

“ซักครู่นะครับ ผอ. สวัสดีครับ” ตื๊ด ...

ผมตัดสาย เพื่อความสมจริงในชั่วโมงเร่งด่วน ทั้งที่ความเป็นจริงเมื่อผมหันกลับมามองที่ถนน ผมไม่พบแม้แต่เงาของแท็กซี่ที่ติดป้ายว่าง หรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ารถเมล์ซักคัน

"นี่แท็กซี่เค้าไปดูงานกันที่องค์การนาซ่าหมดหรือไงวะ ถึงไม่มาซักคัน” 

แม่มเอ๊ยยยยยยยยยยย

-------------------------

“จอดตรงนี้เลยพี่ เฮ้ย จ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดด” บอก 2 ที ฟรี 2 ป้ายหรือเปล่าวะ เพราะพาหนะนำส่ง แทบจะพาผมขึ้นไปเกยบนบันไดอาคารห้องประชุมอยู่แล้ว แต่ก็ดี จะได้ไม่ต้องเดินเหนื่อย หึหึหึ
            จ่ายค่ารถให้พี่เค้าไป 60 บาท แพงแบบนี้ พี่ใช้พลังงานพาลาเดียมของไอร่อนแมนหรือเปล่าคร๊าบบบบ

งงใช่ไหมครับ ว่าแท็กซี่ทำไม 60 บาทเอง

ถูกต้องครับ ... นั่งวินมาครับ เพราะยืนรอจนลูกเพื่อนคนโตบวช ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า แท็กซี่ว่างๆ ผ่านมาเลย (ไอ้ครั้นจะรอรถเมล์หวานเย็นสลิกกี้ ก็คาดว่าจะพาผมมาถึงบ่ายๆ เป็นแน่) ผมสาวเท้าก้าวถี่ฉับๆ เมื่อพบว่า เวลาตอนนี้ล่วงไปจนถึง 10.15 น. แล้ว

เมื่อถึงที่หมาย ผมผลักประตูกระจกทึบเคลือบฟิล์มสีดำดัง ผลั๊วะ ทุกสายตาในห้อง เปลี่ยนจุดโฟกัสมาที่ผมซึ่งตอนนี้ยิ้มแหยๆ ยืนตัวลีบเหมือนปลาหมึกบดด้วยความอับอายที่ประตูหลังห้อง

“ครูนัท ทางนี้ครับ” ผอ. คนดีของผมเรียกแบบกระซิบดังๆ (คือกระซิบแต่ดังๆ อ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า) พร้อมกวักมือหยอยๆ ทำให้ผมหายเขินไปได้บ้าง  ถ้ามองไม่ผิดไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะ ผมว่าสีหน้า ผอ.  โคตรดีใจเลยตอนเห็นหน้าผม 55555 (ประมาณว่า มึงมาทันเวลาพอดี)

ผมเดินแหวกฝูงชนไปหา ผอ. ในสภาพที่จำได้ว่า หน้ามันแผล็บ หัวกระเซิงเพราะพี่วิน ไม่บริการหมวกกันน๊อคให้ ผมเห็นสภาพของตัวเอง ตอนไหนหรอครับ?

ก็ตอนที่หน้าของผมเนี่ยจ่อประตูกระจกทึบฟิล์มดำ แต่มือของผมมันก็ไวกว่าสมอง เพราะผลักประตูดังผลั๊วะไปแล้ว ทำให้คนนับร้อยรับทราบถึงการปรากฏกายของผม และเห็นสภาพของผมช้ากว่ากันไม่เกิน 5 วินาที

นั่นแหละจึงเป็นวินาทีที่ทำให้คิดว่า ผมควรกลับเช็คสารรูปในห้องน้ำก่อนไหม?

ผมเดินตัวลีบๆ แหวกหย่อมคนประชุมนับร้อยไปหน้าสุด (เพราะ ผอ.จองแถวหน้าสุดประหนึ่งจองตัวดูคอนเสิร์ตพี่เบิร์ด) แล้วหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ ผอ. มองซ้ายมองขวา แล้วเอามือลูบผมบนหัวให้มันเข้าที่กว่าเดิม

ถ้าตอนนี้ใครซักคนสังเกตเห็นผม เค้าคงเข้าใจได้ทันทีว่าหมาทีวิ่งรอบสนามศุภฯ มันเหนื่อยและหายใจแบบไหน

ขณะหัวใจผมยังเต้นไม่ปกติ ผอ.ก็หันมาบอกว่า

          "ครูนัทมาตอนสำคัญพอดี เพราะช่วงนี้คณะกรรมการเขตฯ เค้ากำลังจะให้ครูแต่ละโรงเรียนตรวจสเป็กสื่อพอดี"

"เยี่ยม!" ผมคิดในใจ

“แล้วครูนัทเอาสเป็กสื่อที่เขตฯ แจกให้เมื่อสัปดาห์ก่อน มาหรือเปล่าครับ?”

ฟังคำถามนี้จบ ผมรู้สึกเหมือนรถสิบล้อวิ่งผ่าร่างผมกลางแยกบางนา มันทำหัวใจผมเต้นถี่กว่าเดิม 2.5 เท่า ผมก้มหาเอกสารสเป็กสื่อที่สำนักงานเขตฯ แจกให้โรงเรียน

ไม่มี ไม่มา ไม่เจอ ชิบหายละ 

            เพราะถึงแม้ตอนนี้แทบจะเทเอาของทุกอย่างในกระเป๋าออกมากองข้างๆ แต่แล้วผมก็พบเพียงว่า เอกสารที่ต้องการ ไม่มี ....

ผมทราบดีครับ ว่า ผอ.ท่านใจดีมาก แต่เพลานี้ ผมว่าผมโดนบ้งแน่ๆ

“พี่ครับ ดูของผมก่อนก็ได้”

“ห๊ะ” ผมห๊ะทั้งที่ยังก้มหน้าเก็บของที่เทออกมาจากกระเป๋า

“ความจริงพี่เอาไปเลยก็ได้ ผมเอามา 2 ชุด มันคงใช้แค่โรงเรียนละชุด” ผมมองตามเจ้าของเสียงไปพบกับครูละอ่อนหน้าขาวที่นั่งพูดหน้านิ่งๆ ข้างหลังผมพร้อมความสงสัยในใจว่าทำไมมึงได้ 2 ชุดวะ แต่ช่างมันเหอะ ฮ่าฮ่าฮ่า

“ขอบคุณครับ” ผมหันหลังไปรับเอกสารมาแล้วรีบดึงสติกลับมาเนื่องจากตอนนี้ ผอ.สะกิดแขนผมจนถลอกหมดแล้วววววว

ที่ผมบอกว่า ผมเห็นสีหน้า ผอ. ว่าโคตรดีใจนั้น ผมคงไม่ได้รู้สึกไปเองหรอก เพราะการตรวจสอบสเป็กสื่ออิเล็กทรอนิกส์วันนี้ ต้องใช้ครูที่มีความรู้ด้านเทคโนโลยีระดับหนึ่งเพื่อตรวจสอบ ซึ่งครูเหล่านี้ ที่นี่ทุกคน คือครูคอมพิวเตอร์ 

“ครูนัทครับ เดี๋ยวครูนัทรอเช็คสเป็คสื่อห้องนี้นะครับ เพราะผู้บริหารต้องไปอีกห้องหนึ่งเพื่อประชุมรับทราบสัญญาจัดซื้อจัดจ้าง” ผอ.บอก ขณะที่เอามือวางบนบ่าแล้วยืนขึ้นเม้มปากพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเดินไปพร้อมกับ ผอ.อีกหลายๆ โรงเรียน

เพราะ ผอ. ท่านคงเข้าใจดี ว่าผมเองก็เป็นคนต่างเมือง มาจากต่างจังหวัด เพิ่งบรรจุเป็นข้าราชการที่นี่ได้เพียง 1 เดือนกับอีก 5 วัน ยังต้องปรับตัวทั้งเรื่องการเดินทาง (หลงทุกที่ เลยทุกป้าย) การกินอยู่ อีกทั้งยังไม่รู้จักใคร และที่สำคัญ การประชุมครั้งนี้เป็นการประชุมใหญ่ครั้งแรกของผม ซึ่ง ผอ. คงสังเกตได้ถึงแววตาและสีหน้าตื่นตระหนกของผม

“ครับ ผอ.” ผมรับปาก ผอ. แล้วก้มหน้าอ่านทวนสเป็กสื่อในกระดาษอีกครั้ง

“ขออภัยคณะครูทุกท่านนะคะ ดิฉันมีเรื่องแจ้งให้ทราบว่า ตอนนี้อาหารว่างของเราได้พร้อมแล้ว ขอเรียนเชิญคุณครูทุกท่าน ไปรับประทานอาหารว่างก่อนนะคะ แล้วอีก 15 นาที เราจะมาพูดคุยกันในส่วนของสเป็กสื่อการสอนอิเล็กทรอนิกส์กันค่ะ ขอบคุณค่ะ” พิธีกรสาวสวยจากสำนักงานเขตฯ เอ่ยเสียงหวานๆ ใสๆ พร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งผมเจอพี่เค้าครั้งแรกที่สำนักงานเขตวันรายงานตัว จนนาทีนี้ ยังไม่อยากเชื่อเลยว่า นี่ไม่ใช่นางแบบ หุหุหุ

ผมเดินออกมาจากห้องประชุมเป็นคนหลังๆ เพราะนั่งหน้าสุด (มาก่อนแต่นั่งหน้าสุด จัดว่าเด็ดไหมครับ!) พอถึงสถานที่จัดเบรก ผมพยายามเลือกถาดขนมเบรกที่วางเรียงรายมากมาย แต่ก็พบเพียงว่า ทุกถาด คือ กาแฟ + ข้าวต้มมัด ไม่ผิดครับ ข้าวต้มมัดนอนเป็นปล้องๆ ห่มใบตองสีเขียวเข้ม รอให้ครูกินคู่กับกาแฟ  

นาทีนี้ผมโคตรสงสัยว่า ผู้จัดคิดอะไรวะครับ ถึงได้จับคู่ข้าวต้มมัดให้กินกับกาแฟ!

ผมเดินงงๆ ออกมากพร้อมมองหาแถวที่สั้นที่สุดในการต่อคิวกดน้ำร้อน เฮ้ย แถวริมสุด มีแค่ 2 คนเอง ซึ่งพอผมไปถึง ก็ปรากฏว่ากลายเป็นคนแรกไปทันทีเพราะ 2 คนก่อนนี้กดเสร็จไปแล้ว ผมกดก๊อกน้ำเปิดให้น้ำลงลงแก้วกาแฟ

“กร๊อกกกกกกกก.....กร๊อกกกกกกกก.....”  พร้อมใช้ช้อนพลาสติกคนๆ ในแก้วกาแฟ

 


ทำไมกาแฟผมเป็นก้อนวะ? แล้วนี่ฝุ่นหรือควันวะ ฟุ้งเลย!

เชี่ยยยยย นี่มันคูลเลอร์น้ำเย็น!

ขณะที่ผมหูตาแหกตกใจในความบ้าบอของตัวเอง ก็มีเสียงใสๆ ที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังผมแซวมา

“พี่ พี่ จะกินกาแฟเย็นหรอพี่”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ผมตอบเจ้าของเสียงได้แค่นี้ เพราะหนังหน้ากำลังตึงด้วยความอาย

“พี่มากับใครคะ หนูจำพี่ได้ว่าเราบรรจุรอบเดียวกัน พอดีหนูสงสัยเรื่องสเป็กสื่อน่ะค่ะ ยังไง เดี๋ยวหนูไปนั่งทานเบรกกับพี่นะคะ” ยังไม่จบครับ เธอยังเจื้อยแจ้วออกมาเหมือนรู้จักกันมานาน

ผมพยักหน้าหงึกหงัก ไปแต่ก็ไม่ค่อยได้ฟัง...เพราะกำลังเสียดายกาแฟ

”งั้นเดี๋ยวพี่เดินไปก่อนนะ คงนั่งโต๊ะหลังๆ อ่ะแหละ แถวหน้ามันเต็มแล้ว” แล้วผมก็เดินงงๆ หาที่นั่งกินกาแฟก้อนกับข้าวต้มมัดต่อไปเดินมาจนถึงโต๊ะหลังสุด ที่ว่างสุด ลึกสุด ในสุด เงียบสุด (เฮ้ย พอ!) แล้วนั่งลงเอาช้อนพลาสติกไล่บี้กาแฟก้อนๆ (ใจคอยังกินลงหรอวะ) พลางเหลือบตามองไปมา เผื่อว่าครูสาวโลกสวยจะหาผมไม่เจอ เอาวะ ยังไง มีเพื่อนคุยก็ยังดีกว่าไม่มีใครคุยด้วยเลย 

แต่แล้วสายตาของผมก็ซุกซนไปพบว่า โต๊ะตรงข้าม มีไอ้หน้าขาวที่ยื่นเอกสารให้ผม มันนั่งอยู่กับเพื่อนมันอีกคน ผมพยักหน้ายิ้มบางๆ ให้เป็นมารยาทเบาๆ ประมาณว่าขอบคุณเว๊ย แต่มันเสือกมองหน้าผมนิ่งๆ ประมาณ 2-3 วินาที แล้วก็เมินผมไปคุยกับเพื่อนมันต่ออย่างสนุกสนาน

“อ้าว ไอ้เวรรรรรรร!” ผมด่ามันในใจ

To be continue
 

----------------------------------
 

สวัสดีครับ นี่เป็นตอนแรกนะครับ ที่เราได้พบกับครูนัท
และก็เช่นเดียวกันที่ครูนัทจะได้พบกับไอ้หน้าขาวและครูนุ่นด้วย
โดยในตอนนี้จะเป็นตอนนที่เราเห็นนิสัยใจคอของครูนัทและที่มาที่ไปโดยรวม
ซึ่งหลายคนที่อ่านก็อาจสงสัยว่า ครูแบบนี้มีหรอ 55555

มีครับ น่ารักๆ แบบนนี้ 

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะครับ เรื่องนี้เรื่องแรก 
สัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุดครับ