รักนี้หัวใจสีชมพู

                                   ณ ร.พ. แห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง
                         ณ เวลาตอนนี้รวีพงษ์ได้แค่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิกที่เขาพึ่งจะพาเธอมาส่งเมี่อไม่กี่หน้าที่นี้เอง เขารู้สึกเป็นห่วงเธอมากเพราะจู่ๆเธอก็วิ่งตัดหน้ารถของเขาถ้าเขาเบกไม่ทันเขาก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นยังไง
                        "ขอโทษนะค่ะ...ญาติผู้ป่วยหรือเปล่าค่ะ"พยาบาลสาวถามเขาเพื่อจะกรอกข้อมูลของคนไข้
                         "เอ่อ..ใช่คับ"จากนั้นเขาก็กรอกข้อมูลลงไปเท่าที่เขาทราบเพราะเมื่อกี้เขาพึ่งจะค้นกระเป๋าเป้ของเธอก็พบว่าเธอมีชื่อว่า'เมล่อน สโรสินี ธรรมดำรง' และก็พบหมายศาลด้วยจะว่าไปยัยนี้ก็น่ารักไม่ใช่เล่นนะเนี้ยน่าสนใจ...จากนั้นประตูห้องฉุกเฉิกก็เปิดขึ้นพร้อมหญิงสาวหน้าตาน่ารักแต่ใบหน้าซีดไร้สีเลือดบนเตียงคนไข้
                          "คนไข้พักผ่อนไม่เพียงพอนะคับและก็อาจมีเรื่องเครียดด้วยส่วนแผลถลอกหมอล้างแผลให้แล้วพน.ก็กลับบ้านได้แล้วคับ"ได้ยินดังนั้นเขาก็สบายใจแล้วจึงกล่าวคำขอบคุณและคนไข้ก็ถูกนำตัวไปพักที่ห้องVIP
                          "แล้วผมจะช่วยคุณเองสาวน้อย"เขาพูดกับร่างไร้สติเขารู้สึกแปลกเมื่อได้ใกล้ชิดกับเธอแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนเมื่อกัน
 
     แสงแดดที่ส่องผ่านมาจากผ้าม่านส่งผลทำให้หญิงสาวที่หลับไหลอยู่บนเตียงคนไข้นั้นค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆและก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหน้าของเธอและห่างกันเพียงไม่กี่เซน
                         "กริ๊ด!!!!!!!...."หญิงสาวไม่รอช้ากริ๊ดสุดเสียงพร้อมลุกจากเตียงแต่จากการที่เธอพึ่งฟื้นบวกกับการพักผ่อนไม่เพียงพอทำให้เธอหน้ามืดกะทันหันและก่อนที่เธอจะล้มลงไปก็ได้แขนแกร่งของชายหนุ่มนั้นช่วยประคองไว้ทำให้ร่างบางของเธอตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา
                         " เบาๆน้อยเมล่อนเดี๋ยวคนทั้งรพ.ก็แห่กันมาพอดี"รวีพงษ์พูดพร้อมเอานิ้วชี้ปิดปากของหญิงสาวเอาไว้
                           "คุณรู้ชื่อของเมล่อนได้ยังไง"สโรสินีได้แต่ทำตาโตใส่เขาเพราะตอนนี้เธอกับเขาอยู่ใกล้กันมาก
                            "ก็ของในกระเป๋าเมล่อนไงทำซะผมรู้มันเลยนะว่าชื่ออะไร อยู่ที่ไหน อายุ รวมไปถึง...สัด..ส่วนตั้งให้ผมพูดไหมคุณ"รวีพงษ์พูดด้วยสายตายียวนกวนบาทา
                             "อีตาบ้าาาา..ไอโรคจิต..ปล่อยเมล่อนนะ"สโรสินีตะโกนโหววายด้วยความที่เธอถูกสอนให้เรีนกตัวเองด้วยชื่อเล่นมาตลอดจึงทำให้เป็นเรื่องเคยชิดจึงทำให้แม้เวลาเธโกรธเธอก็มักจะใช้ชื่อเล่นอยู๋มันทำให้ดูน่ารักในสายตาของรวีพงษ์มากนักเขาได้แต่คิดในใจ'คนอะไรว่ะน่ารักชิบ'
                              "พูดดีกับผมหน่อยผมอุส่าห์อุ้มคุณมาส่งรพ.นะเนี้ย"ถึงรวีพงษ์จะพูดแบบนั้นแค่เขาก็ยอใปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากอ้อมแขนของเขา
                               "เรามาคุยกันดีๆดีกว่าไหม"รวีพงษ์ก็พูดขึ้นพร้อมเดินไปนั่งที่โซฟาที่เขาใช้นอนเมื่อคืนนี้ในการเฝ้าอาการของคนตัวเล็กคนนี้ และเธอก็พยักหน้าเดินไปนั่งบนเตียงที่ๆเธอกระโดดลงมาเมื่อตะกี้นี้
                               "ผมชื่อรวีพงษ์..เรียกว่าธามก็ได้แต่อายุคุณน้อยกว่าผม5ปีผมอยากให้คุณเรียกว่าพี่มากกว่า"รวีพงษ์พูดจากใจจริงเพราะเขาคิดว่ามันคงจะฟังดูน่ารักดี
                                "ค่ะ..ยังไงก็ขอบคุณ..คุณ.เห้ย.พี่ธามมากนะค่ะที่ช่วยเมล่อนไว้ไม่ปล่อยทิ้งไว้ที่กลางถนน"สโรสินีพูดขอบคุณเขาพร้อมเรียกเขาว่าพี่
                                 "ดีมาก..สาวน้อย"รวีพงษ์ยิ้มกว้างพร้อมเดินไปลูบผมของสโรสินีและนั่งลงข้างๆเธอบนเตียง      
                                 "แล้วเมล่อนจะทำยังไงเรื่องบ้านจะไปอยู่ที่ไหน"รวีพงษ์พูดด้วยน้่ำเสียงที่จริงจัง 
                                  "ก็ไม่รู้สิค่ะ..ข้างทางมั้ง..ง่ายก็ยังหาไม่ได้ก็คงต้องข้างทางเนี้ยล่ะ"สโรสินีพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
                                  "โอ้ย..เจ็บนะค่ะพี่ธามดีดหน้าผากเมล่อนทำไม"สโรสินีฟูดพร้อมลูบหน้าผากตัวเองปรอยๆ
                                   "อย่าเศร้าสิ.."รวีพงษ์พูดพร้อมหัวเราะในลำคอเพราะท่าทางของเธอตอนนี้มันน่ารักมากเพราะหญิงสาวทำแก้มตุ่ยๆน่ารักดีเหมือนเด็กเลย
                                     "เดี๋ยวพี่จะช่วยเธอเอง..สาวน้อย"
 
                       พี่ธามจะช่วยอะไรเมล่อนนะไม่ติดตามกันดีกว่าเนอะ555
 
(ถ้าพิมพ์ผิดเยอะต้องขอโทษนะค่ะพอดีไม่ค่อยเก่งภาษาเท่าไรแหะๆๆๆ)