รักนี้หัวใจสีชมพู

                                        ณ บ้านธรรมดำรง   
               "ทำไม....ถึงเป็นแบบนี้...ทำไม..ทำไม"นางสาวสโรสินี ธรรมดำรง หรือ เมล่อน เด็กที่ต้องกำพร้าพ่อแม่ต้องแต่อายุได้10ขวบเพราะพ่อแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และญาติของเธอก็เสียไปในคราวเดียวกันทำให้เธอต้องอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้มีเพียงทรัพย์สินก้อนหนึ่งและบ้านหลังนี้ที่พวกท่านเหลือเอาไว้ให้ก่อนเสียซึ่งตอนนี้เงินในบัญชีก็ใกล้จะหมดลงแล้วเพราะเธอใช้ในการเรียนและชีวิตประจำวันตลอดจนอายุถึง24ปีส่วนบ้านหลังนี้ก็กำลังจะถูกยึดในวันพรุ่งนี้แล้ว
               "ทำไม..เมล่อนไม่เคยรู้ว่าพ่อแม่เอาบ้านไปจำนองไว้"เมล่อนพูดกับตัวเองในความเงียบและน้ำตาที่กักเก็บมาต้องนานพร้อมก้มหน้าร้องไห้ลงบนกระดาษที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาจากนั้นไม่นานเธอก็หลับไปพร้อมน้ำตาและหัวใจดวงน้อยที่บอกช้ำ
                                          รุ่งเช้าของวันใหม่
               แสงแดดยามเช้าส่งผ่านเข้าในห้องส่องกระทบกับร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟาส่งผลทำให้ร่างบางค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆดวงตาที่โศกเศร้าคู่นั้นบวมและซ้ำมากจากคนที่พึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเธอจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำและเริมเก็บของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋าและเก็บของที่ไม่จำเป็นเก็บให้เป็นที่เป็นทางไปเรื่อยอย่างเหนื่อยล้า
                                        อีกด้านในเวลาเดียวกัน
               "อะไรนะคับ!จะให้ผมหมั้นกับกิ๊บซ่า..ไม่มีวันคับพ่อ"นายรวีพงษ์ ผดุงสกุล หรือ ธาม
คุณหมอฟันรูปหล่อขวัญใจสาวไม่ว่าสาวเล็กสาวใหญ่
               "แต่แกต้องทำ..เข้าใจไหมตาธาม..ทำเพื่อพ่อเพื่อธุรกิจของพ่อ"คนเป็นพ่อขอร้องลูกชายแบบไม่จริงจังเพราะรู้คำตอบของลูกชายดีว่าเป็นอย่างไร
               "ขอยืนยันคำตอบเดิมคับพ่อ..ว่าไม่..ผมจะไม่แต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รัก"เขาพูดพร้อมลุกขึ้น "ขอตัวไปทำงานนะคับ..สวัสดีคับพ่อ"และเขาก็เดินไปทันทีที่ไหว้เสร็จทำให้คนเป็นพ่อได้แต่ส่ายหัวในความดื้อรั้นของลูกชายคนโต คนเป็นพ่อเขาเพียงต้องการให้เขาหมั้นหมายกับลูกสาวของเพื่อนเขาเพราะจะได้ทำธุรกิจการค้าด้วยกันแบบไม่ต้องกังวลแต่ลูกชายกลับไม่ให้ความร่วมมือแบบนี้เขาคงต้องบังคับแล้วล่ะ
               "แล้วเราจะได้เห็นดีกันตาธาม"นายโกวิทย์พูดกับตัวเองพร้อมเยิ้มยิ้มเจ้าเล่ห์นั่งมองแผ่นหลังของลูกชายคนโต
               "คุณพ่อค่ะ..พี่ธามล่ะ"หนูน้อยคนเล็กของบ้านถามขึ้น
               "ไปทำงานแล้วลูก..ทำไมล่ะ..จะเอาอะไรจากพี่เขา"พูดพร้อมอุ้มร่างเล็กมานั่งบนตักบนหอมแก้มซ้ายขวาด้วยความหมั่่นเขี้ยว
               "เบาๆสิค่ะพ่อแก้มลูกกวาดซ้ำหมดแล้ว..ลูกกวาดก็แค่อยากกินเค้กเท่านั้นไม่เป็นไรโทรไปบอกก็ได้..ไปเรียนแล้วนะค่ะคุณพ่อ.บาย"หนูน้อยพูดแบบงอนๆและรีบหอมแก้มคุณพ่อเคนเป็นพ่อพี่อที่จะรีบไปเรียนด้วยความเอาแต่ใจจึงรีบหันไปบอกคุณพ่อ
               "คุณพ่อ..อยากลืมบอกพี่ธามนะว่าต้องซื้อเค้กมาให้หนูด้วย"และก็รีบวิ่งขึ้นรถไปทันทีทำให้คนเป็นพ่อยิ้มให้และโบกมือและหยิบโทรศัพท์โทรหาลูกชายทันที
               "ตาธาม..น้องบอกว่าซื้อเค้กมาให้น้องด้วย"พูดจบก็ตัดสายทันที
                "อะไรของเขาเนี้ย..พูดจบและก็ตัดสาย"ธามพูดกับตัวเองและก็รีบเลี้ยวรถเข้าคลินิกที่เขาทำงาน
                "อ้าว!..สวัสดีค่ะหมอธาม"พนักงานต้อนรับพูดทักทายเมื่อเห็นคุณหมอหนุ่มรูปหล่อเดินเข้ามาในคลินิก
                "สวัสดีคับ..วันนี้ลูกค้าเยอะรึเปล่าแพร"เขาถามเพราะสังเกตว่านี้พึ่งจะ9โมงก็เริ่มมีคนแล้วและส่วนมากจะเป็นผู้หญิงเสียมากกว่าที่มาเพราะทุกคนก็อยากจะเห็นว่าคุณหมอธามนั้นจะหล่อสมคำล้ำลือหรือเปล่าและทุกคนก็จะตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า 'หล่อมาก'
                "คือ..หมอธามค่ะ..วันนี้คงต้องดึกแล้วล่ะค่ะเพราะคนสุดท้ายจะมาขูดหินปูนตอน3ทุ่มนู้นนะค่ะ"แพรพูดและเธอก็ยิ้มเจือๆมาให้เขาเพราะเธอรับคิวนอกเวลาให้คุณหมออีกแล้ว
                 "อีกแล้วนะแพร..ไม่เป็นไร..เดี๋ยวให้คนเข้าไปได้เลยนะ"เขาพูดตะหนิเล็กน้อยแบบไม่จริงจังพร้อมเดินเข้าห้องทำงานไปและจากนั้นก็ค่อยๆตรวจคนไข้ไปเรื่อยๆจนเวลา21.30น.เขาจึงขับรถกลับบ้านทันทีแต่ด้วยที่การจราจรในเมืองกรุงนั้นติดขัดยิ่งนักเขาจึงเลือกที่จะไปทางลัดเพื่อจะได้กลับบ้านเร็วขึ้นเขาจึงตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าซ้ายเล็กๆข้างทางและขับไปตามทางจู่ๆก็มีร่างบางวิ่งมาตัดหน้ารถของเขา
                 "เอี๊ยด!!!"เสียงยางรถขูดกับถนนทำให้เกิดเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณเขาจึงรีบลงไปดูร่างบางที่ตอนนี้เธอกำลังสลบไม่ได้สติเขาจึงตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นและรีบขับรถไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด