war King superior King

          ตำนานของกล่องแพนโดร่า ช่างน่ากลัว ไม่มีอะไรน่าพิสมัยแม้เพียงเศษเสี้ยวของความปราถนา มันเต็มไปด้วยความรู้สึก ที่เหล่าเทพเจ้าได้มอบให้เป็นของขวัญแก่โลก...แต่หลังจากที่ แพนโดร่า ที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอได้เปิดมันออกมาด้วยความปราถนาถึงสิ่งที่สวยงามจากสรวงสวรรค์ แต่สิ่งที่ปรากฎกลับเป้นสิ่งที่ตรงกันข้าม เพราะสิ่งที่พวยพุ่งออกมาคือความโกรธแค้นของเหล่าเทพเจ้า ความเกลียดชัง โกรธแค้น โรคร้าย ความตาย ความอิจฉา และความทะเย้อทะยาน สิ่งเลวร้ายมากมายที่พวยพุ่งออกมาจากกล่องใบนี้ ทำให้เหล่ามนุษย์มีจิตใจที่เลวทรามแต่นางแพนโดร่าได้ปิดกล่องนั้นทัน ทำให้มนุษย์ไม่ได้พบเจ้ากับความหายนะสุดท้าย...ความสิ้นหวัง...เมื่อกล่องที่นางแพนโดร่าได้มาถูกพบว่าเป็นแหล่งแห่งหายนะ มนุษย์จึงพยายามทำทุกทางเพื่อให้กล่องแห่งหายนะใบนี้ม่ถูกผู้ใดเปิดและไม่ถูกค้นพบอีก กล่องหายนะในนั้นจึงถูกส่งมอบมาถึงมือปีศาจทั้งสี่ที่รักใคร่และรวมแผ่นดินทั้งสี่ให้เป็นหนึ่ง มนุษย์ได้มอบมันก่อนจะจากไป หลังจากนั้นไม่นานกล่องแห่งหายนะใบนั้นก็สาบสูญหายไปพร้อมกับราชาปีศาจรุ่นแรกที่จบชีวิตลงเพื่อปิดผนึกกล่องในนั้น ไม่มีใครทราบว่ามันอยู่ไหน ไม่มีใครรู้ว่ามันหายไปเพราะเวทย์มนต์อะไร แต่ว่า...มันยังคงอยู่ในโลกแห่งปีศาจอย่างแน่นอน

          แต่ไม่นานหลังจากที่บรรพชนรุ่นแล้วรุ่นเล่าจากไปได้พันปี แผ่นดินที่เคยสงบเริ่มผิดเพี้ยนไป...ทุกอย่างค่อยบิดเบี้ยวด้วยบางสิ่งบางอย่าง ผู้คนที่เคยรักใคร่คว้าอาวุธห่ำหั่นกันราวกับว่าพวกเขาโกรธเกลียดกันมานานนับปี ทุกอย่างที่เคยเป็นหนึ่งค่อยๆแต่แยก เมืองสงครามจากสิ่งเล็กๆค่อยๆก่อตัวเป็นสงครามที่บานปลายมานามนับร้อยปีจนตอนนี้ สงครามได้ปะทุอย่างดุเดือด..จนกลายเป็นสงครามนองเลือดอย่างเต็มรูปแบบ ความต้องการ ความปราถนา ความทะเยอทะยานของอาณาจักรทั้งสี่ทวีคูณเกินกว่าจะทำให้กลับมาสงบสุขได้ดังเดิม

     อาณาจักรแห่งซากศพ ราชาผู้ครอบครองบังลังก์ ทาลเต้

     อาณาจักรแห่งกรง ราชาผู้ครอบครองบังลังก์ เทเลอร์

     อาณาจักรของตัวตลก ราชาผู้ครอบครองบังลังก์ โจ๊กเกอร์

     อาณาจักรผู้ร่ายความตาย ราชาผู้คอบครองบังลังก์ ดีลตอร์ส

พวกเขาเผชิญหน้ากันด้วยความปราถนาที่แตกต่าง ราวกับลูกหลานของราชาผู้เคยรักใครกำลังจะสานความสัมพันธ์อีกครั้ง พวกเขาเคยสงบศึกมานานนับปีเพื่อหาข้อตกลง แต่เพราะต่างฝ่ายต่างความคิดและถือตนเป็นใหญ่ทุกสิ่งที่พยายามจะสลายไป สงครามจึงกลับมาปะทุและดุเดือดมากขึ้นเสียจนประชาชนผุ้หวาดกลัวล้มตายด้วยโรคต่างๆมากมาย การอดอยากก็มี สงครามที่ไม่มีทีท่าจะหยุดทำให้ทั้งผูครอบครองอาณาจักรทั้งสี่แสวงหาสิ่งที่จะทำให้ตนไปถึงความปราถนาที่ล้นทะลักออกมาจากจิตใจที่บ้าคลั่งนี้ พวกเขาจึงไม่หันกลับมามองด้านหลัง ไม่หันกลับมาเสียใจกลับสิ่งที่ต้องสังเวยไปกลับสงความนี้

'พวกเขาบ้าคลั่งสมใจพวกเราจริงๆเลยว่าไม? แพรโดร่า'

"ใช่...อย่าห่วงไปเลยนะ รับรองว่าพวกเราต้องสนุกกับการแสดงแสนหรรษานี้แน่นอน"

'เจ้าจะเล่นเมื่อไร'

"อย่ารีบร้อนสิ...เราต้องรอจังหวะ...พวกเขายังบ้าคลั่งไม่ถึงจุดแตกหักเลยด้วยซ้ำ...ความปราถนาของพวกเขาไม่ค่อยต่างกันนัก แต่อาจจะมีมากกว่านั้น เพราะฉะนั้นเวลาจึงเป็นการเกรินนำชั้นดี นานไปหน่อยแต่คุ้มค่าแน่นอน"

'แพนโดร่า'

"ว่าไงตัวของฉัน"

"เจ้าไม่อยากรู้เรื่องของตัวเองหรือ'

"ข้าไม่ปราถนาสิ่งนั้นหรอก..มีเจ้าอยู่ก็เพียงพอจะอยู่แล้ว"

'...'

"ไปกันเถอะ...พวกเราเองก็ควรท่องเที่ยวให้หายเบื่อระหว่างรอเวลา"

เสียงใสเอ่ยราวกับว่าเธอพึ่งพอใจในสิ่งที่เธอรู้...โครงกระดูกมีชีวิตในชุดคลุมปัดด้วย