So Bad แค้นนี้มีเเต่ร้าย

 
[เพทาย]
 สวัสดีคับผมชื่อเพทายเรียนวิศวะปี 1 ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเขาคือ เพชร ใช่เพชรผู้ใส่ซื่อ บริสุทธิ์ เเต่ความบริสุทธินั้นกลับถูกย่ำยี้ด้วยฝีมือคนๆหนึ่ง คนคนนั้นเป็นคนที่เพชรรักมาก ผมจะทำทุกอย่างให้เขาเจ็บเจียนตายเหมือนเพชร
 
"เฮ้ เพทายทางนี้" ผมเดินไปยังโต๊ะของกลุ่มเพื่อนที่เรียกผม กลุ่มผมมีอยู่ 5 คน คือ ผม นัท ไซโคลน  ชารล์ เเละเพชร
 
"ไงมึง ไปไหว้ศพไอเพชรไม่ช่วนพวกกู" ใช่คุณฟังไม่ผิดหรอ เพชรตายเเล้วตายเพราะคนเลวๆคนนั้น
 
"เเล้วมึงจะเอาไงต่อ" ไซโคลนถาม
 
"กูจะทำให้มันเจ็บ เเละตายทั้งเป็น" ผมบอกเสียงเรียบ
 
"เพชรมันไม่อยากให้เเก่ทำแบบนี้หรอกเพชรมันรักคน คนนั้นมากนะ" ชาร์ล
 
"กูก็รักเพชรมากเหมือนกัน รักมากรักมานานถึง 6 ปี" ผมรักเพชรมากจริงๆรักตั้งเเต่เราเรียนมัธยมด้วยกัน เเต่เพชรไม่เคยสนใจผมเลยเพราะเพชรรักมัน!!!
 
"มึงปล่อยว่าเถอะเพชรมันปล่อยวางเเล้ว" นัท
 
"ไม่ กูกลับล่ะ" ผมกระดกน้ำสีอำพันรวดเดียวจนหมดแก้ว เเล้วเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อเลี่ยงการทะเลาะ
 
ตุ๊บบ
ร่างบางที่เดินไม่ดูทางได้ชนกับอกเเกร่งจนล้มลงกับพื้น ร่างบางเงยตามองร่างสูงก่อนจะกระตุ๊กยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  "ไม่คิดว่าจะเจองายอย่างนี้ หึ" 
 
"โอ๊ยยย เจ็บ" ร่างบางจับที่ข้อเท้าเค้นน้ำตาให้ไหลออกมา ร่างสูงมองร่างบางอย่างเจ้าเล่ห์บนสมเพช เเต่ไม่ตอบอะไร
"นี่คุณไม่คิดจะช่วยผมหน่อยหรอ" 
พรึบบ
ร่างสู่งอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาว ร่างบางที่ตอนเเรกเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนที่จะโอบคอร่างสูงพรางยิ้มเจ้าเล่ห์
"ที่ไหน" ร่างสูงถามเสียงเรียบ
 
"หน้ากระโปรงรถเป็นไงคับ"