Alternative Black ทางเลือกที่มืดมิด

...นี่...คุณคิดว่าความปรานีมันมีอยู่จริงไหม?...ผมว่า...มันไม่มีอยู่บนโลกนี้หรอกนะ ไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว
 
"แม่ฮะผมหิวแล้ว"
"ทนหน่อยสิลูก เหลืออีกแค่ไม่กี่บาทก็ได้เงินซื้ออขนมปังแล้วนะ"
"เฮ้ย!มาทำไมที่นี่น่ะ รีบไปขอทานที่อื่นเลยไป!!"
 
พลัก!
 
ผมยืนมองตำรวจกำลังเอากระบองฟาดใส่คนขอทานที่ตรอกแห่งหนึ่งในย่านการค้าระหว่างประเทศ ภาพที่เด็กกำลังร้องไห้และตำรวจกำลังรีดไถเงินคนขอทานค่าพื้นที่ขอทาน...
เห็นไหมล่ะ ความปรานีมันไม่เคยเกิดขึ้นกับใครเลย...รวมถึงผมด้วย
ผมเดินเตร่กลับบ้านเมื่อถึงเวลาใกล้ค่ำ บ้านของผมเป็นบ้านที่ไม่ใหญ่สักเท่าไหร่ เป็นบ้าน 2 ชั้นที่สามารถมาอยู่กันได้ประมาณ 1 ครอบครัวที่ไม่ใหญ่นัก แต่ผมกลับอยู่ตัวคนเดียว...เพราะอะไรน่ะเหรอ?...ก็เพราะพวกมนุษย์ทั้งหลายไงล่ะ...
 
2 ปีที่แล้ว
 
"พ่อฮะแม่ฮะ ผมสอบได้ที่ 1 ด้วยล่ะ!"ผมยื่นใบประกาศนียบัตรให้พ่อกับแม่ของผมดู ด้วยท่าทางที่ร่าเริงจนหุบยิ้มไม่อยู่
"เก่งจังเลยนะดีลีฟ"นั่นแหละชื่อผม ผมยิ้มและกอดแม่และพ่อด้วยความรู้สึกอบอุ่น...
 
"เร็วเข้า!!มันอยู่ข้างในนี้ รีบฆ่ามันให้ตายซะ"เสียงของผู้น้ำเผ่ามนุษย์พูดขึ้นก่อนที่จะพังประตูบ้านไม้เก่าๆให้เปิดออก ไม่กี่วินาทีประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับแสงจากคบเพลิงในมือของผู้นำมนุษย์ เขายื่นไฟเข้าไปในห้องที่มืดสนิทก่อนที่พากันรื้อของในบ้านจนพังไม่เหลือซาก
เมื่อเขาไม่เจอสิ่งที่หวังก็พากันกลับไป แต่ไม่นานเขาก็กลับมาใหม่ด้วยร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าเดิมและความตั้งใจที่มีมากกว่าเดิม
"เราต้องหามันให้เจอแล้วจับเป็นมาให้ได้!!!"เมื่อหัวหน้าสั่ง ลูกน้องก็แค่ทำตาม พวกเหล่ามนุษย์ทั้งหลายพากันหาครอบครัว โนเรีย และนั่นคือ...ครอบครัวของผมเอง
 
ณ ป่าสเวนบี
 
"ฟาลอนจำไว้นะ พาดีลีฟหนีไปให้ไกลที่สุด ผมจะถ่วงเวลาเอาไว้ให้"เสียงของพ่อผมพูดขึ้นก่อนที่จะวิ่งกลับไปทางเดิม
"เดี๋ยวก่อน คลาร์ก อย่าไปนะ!!!"แม่ผมตะโกนพร้อมกับร้องไห้ออกมา แต่ก็ต้องทำตามที่พ่อผมสั่ง ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวด...เหมือนกับตายทั้งเป็น
 
ใช่แล้วล่ะ...ครอบครัวผมเป็นปีศาจ ยกเว้นพ่อ พ่อผมเป็นมนุษย์ส่วนแม่ผมเป็นปีศาจเต็มตัว ผมเลยกลายเป็นครึ่งคนครึ่งปีศาจ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ครอบครัวของผมไร้ความสุขแต่อย่างใด เราอาศัยอยู่ด้วยกันแบบไม่แบ่งเผ่าพันธุ์ แต่...ก็แค่เฉพาะครอบครัวผมเท่านั้นแหละ
 
"คลาร์ก นายทำไมถึงรักกับปีศาจอย่างนังนั่น!"เสียงผู้นำพูดขึ้นก่อนที่จะมองตัวเขาอย่างไม่เข้าใจ
"เพราะความรักไงล่ะ ความรักของผมไม่ว่าใครก็ไม่เข้าใจ ผมรักปีศาจ ผมรักฟาลอน ผมรักครอบครัวของผม!"คลาร์กพูดก่อนที่จะยิ้มออกมาจากใจ...แต่มันก็ถูกมองข้าม
"งั้นเราก็จำเป็นจะต้องฆ่าครอบครัวของนายแล้วล่ะ.."ผู้น้ำกลุ่มพูดพร้อมกับกระชากแขนฟาลอนซึ่งตอนนี้ถูกพันธนาการด้วยเชือกเรียบร้อยแล้ว
"ไม่ฟาลอน!คุณกลับมาทำไม!!"คลาร์กพูดก่อนที่จะวิ่งไปหาภรรยาของตน แต่กลับถูกคนในกลุ่มแยกตัวออกห่างกัน
"ขอโทษนะคลาร์ก แต่ฉันยอมเสียคุณไปไม่ได้ ฮึก...ฉันไม่ยอมเสียคุณไป ไม่ยอมเด็ดขาด"ฟาลอนพูดพร้อมกับสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร แต่มันก็ยังถูกมองข้ามอีกเช่นเคย...
"งั้นฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้วสินะ...นอกจาก ให้พวกเธอทั้งสองคนไปอยู่ด้วยกัน"หัวหน้ากลุ่มพูดขึ้นก่อนที่จะชักปืนออกมาจ่อหัวฟาลอน ส่วนลูกน้องอีกคนก็ถือปืนจ่อหัวคลาร์ก ไม่นานเมื่อเสียงปืนลั่นขึ้น ทั้งสองก็หมดลมหายใจ...
"ฮึก...ฉัน...จะต้อง..ฮึก...จะต้องแก้แค้นให้ได้!!!"ผมพยายามกลั้นเสียงของผมให้เงียบมากที่สุด ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนดูเลือดที่ไหลออกมาจากศรีษะของพ่อและแม่
 
ผมนึกถึงภาพนี้ซ้ำไปมาหลายรอบ แต่ก็ไม่สามารถลบภาพนั้นออกไปจากหัวได้ ทั้งๆที่ครอบครัวของผมไม่เคยไปทำร้ายใคร ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใคร แต่ทำไม...ทำไมพวกเขาถึงไม่มีความปรานีเลยล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้น...ทำไมผมต้องปรานีพวกเขาด้วย...ผมควรทรมานพวกเขาให้ตายอย่างช้าๆมันควรจะดีกว่าสินะ...
 
ณ ตรอกบอร์เวย์
 
ผู้คนมากมายพากันเดินให้ขวักไขว่ตามถนนในตรอก หลายๆคนต่างพากันซื้อของเพื่อไปทำอาหารเช้าให้ครอบครัวที่กำลังรออยู่ คนส่วนมาที่มาซื้อของมักเป็นผู้หญิงวัย 35+ ที่มีครอบครัวอย่างสุขสันต์รออยู่ที่บ้าน ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข แต่ก็มีบ้างคน ที่ซื้อของไปเพื่อทำอาหารให้เพื่อน ผมมองคนพวกนั้นจากในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เป็นร้านที่มีแต่คนทำงานมานั่งดื่มกาแฟและปรึกษากันเรื่องธุรกิจ บ้างก็อ่านหนังสือพิมพ์ บ้างก็พาสาวมาเดท เป็นภาพที่แสนจะปกติมากในร้านกาแฟ เว้นแต่ว่า มีอยู่โต๊ะหนึ่งที่ไม่เป็นปกติ เป็นโต๊ะมุมร้านแถวด้านหลัง ทางด้านซ้ายมือของผม โต๊ะนั้นมีผู้หญิงอยู่ 4 คน กำลังมองมาที่ผมด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม อะไรของพวกนั้น?
ผมจิบกาแฟอย่างไม่สนใจก่อนที่จะอ่านหนังสือพิมพ์ไปเรื่อยๆ แต่ทว่ามีหัวข้อข่าวอย่างหนึ่งที่ผมสนใจมากที่สุด คือเหตุฆาตกรรมในตรอกบอร์เวย์ ซึ่งเป็นตรอกเดียวกับตรอกที่อยู่หน้าร้านกาแฟนี่เอง ซึ่งเนื้อหาของข่าวเกี่ยวกับการถูกฆาตกรรมของหญิงสาววัย 24 ปี ที่ถูกแทงเข้าที่หัวใจอย่างจัง 
 
'เมื่อคืนวันที่ 30 เดือนกันยายน ปี xxxx ทางเจ้าหน้าที่ได้รับแจ้งว่า มีหญิงสาวถูกฆาตกรรมในตรอกบอร์เวย์ เวลา 00:00 นาที ลักษณะของศพ มีอาการเสียเลือดจนเสียชีวิตเนื่องจากถูกแทงด้วยของมีคมตรงหน้าอก แต่คนร้ายไม่ได้ทิ้งอาวุธไว้ในที่เกิดเหตุ ผู้พบเห็นศพได้บอกว่า ตนเองกำลังเดินกลับบ้านแต่พลันหันไปเจอศพผู้เสียชีวิตนอนอยู่กลางตรอก แต่ไม่เห็นวี่แววของคนร้ายเลย ขณะนี้ทางเจ้าหน้าที่กำลังสืบสวนหาตัวคนร้ายอย่างเร่งด่วน'
 
ผมวางหนังสือพิมพ์ลงก่อนที่จะจิบชาต่อ แต่สายตาของผมก็พลันเหลือบไปเห็น คนใส่ผ้าคลุมสีดำเดินผ่านหน้าร้านด้วยท่าทีเงียบงันและว่องไว ผมวางเงินไว้บนโต๊ะก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากร้านและตามคนๆนั้นไป...เขาเป็นใครกัน?
 
__________________________________________________
 
CTN...