Friday Darkness Boy เด็กชายในราตรีวันศุกร์

 
 กระดิ่งราตรีสีเลือด
 
                    กริ๊ง กริ๊ง
                    เสียงกระดิ่งเรไรมาตามสายลมที่พัดผ่าน หน้าห้องเรียน ที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของเหล่านักเรียนเกี่ยวกับ 'คดีฆาตกรรม' ที่เกิดขึ้นในเที่ยงคืนของวันคริสต์มาส
                    "นี่ๆ ได้ดูข่าวเมื่อเช้านี้ป่าว"
                    "ดูสิๆ คดีนั้นใช่มั้ย"
                    "ไม่แน่นะ อาจจะเป็นฝีมือของ 'เด็กชายสีเลือดในราตรีวันศุกร์' แน่ๆเลย"
                    หนึ่งในเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่ง พูดถึง 'เด็กชายสีเลือดในราตรีวันศุกร์' เขาคือใคร? จนบัดนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ รู้แค่ว่าเป็นเด็กผู้ชายอายุราวๆ13ปี ส่วนสูงไม่เกิน160 หน้าตาหล่อเหลา มีดวงตาสีน้ำทะเลลึก และสีผมสีน้ำเงินแซมเขียว ดูแล้วช่างเป็นเด็กผู้ชายที่ดูเป็นลูกคุณหนูตระกูลผู้ดี แต่หารู้ไม่ มันไม่ได้เป็นอย่างที่หลายคนคิด เขาเป็นเพียงเด็กผู้ชายที่ 'ก่อคดีฆาตกรรมทุกๆวันศุกร์ของแต่ละอาทิตย์' ซึ่งเป็นการฆาตกรรมที่ดูแล้วช่างน่าสงสารเหยื่อยิ่งนัก เพราะวิธีการฆ่าของเด็กชายนั้นมีมากมาย เช่น ยิงปืน ถ่วงน้ำ ชำแหละ เสียบหัว และอีกหลายๆอย่าง ซึ่งทำให้ทุกคนต้องสะอิดสะเอียนสุดๆ
                    มีคนบอกต่อกันมาว่า 'ห้ามพูดถึงเด็กชายคนนั้นหลังจากคืนวันศุกร์ที่มีการฆาตกรรม' เพราะเด็กชายจะมาตามหาคนที่พูดถึงเขา แล้วจัดการฆ่าทิ้งซะในคืนวันศุกร์ถัดไป แต่เรื่องนั้น มันก็ไม่ได้ทำให้กลุ่มนักเรียนหวาดกลัวได้เลยแม้แต่น้อย มีแต่จะยิ่งทวีคูณความอยากรู้อยากเห็นของเด็กนักเรียนมากขึ้นเท่านั้น
                    ครืด
                    เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับอาจารย์ชายร่างสูง และดูหล่อเหลา ก้าวเข้ามาในห้องเรียน เด็กนักเรียนต่างแยกกลุ่มแล้วยิ่งเข้าไปนั่งที่เดิมทันที
                    "อรุณสวัสดิ์นักเรียน เรามาเริ่มคาบแรกกันเลยดีกว่า"
                    เสียงหนุ่มๆของอาจารย์ดังขึ้น เสียงนั้นฟังดูรื่นหู และไพเราะ จนทำให้หลายๆคนหลงไหลในน้ำเสียงของ 'อาจารย์โจเซฟ เฮรา' 
                    นักเรียนทุกคนตั้งใจเรียนและฟังสิ่งที่อาจารย์ท่านนี้สอนมาก... แต่หารู้ไม่ว่า.. สิ่งเหล่านั้น กำลังจะ'หาย'ไป
 
                    "เฮ้อ.. ไม่มีอะไรสนุกๆให้ผมเล่นบ้างเลยเหรอ? โลกิ"
                    เสียงใสๆของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้น เส้นผมสีน้ำเงินแซมเขียวปลิวไสวตามแรงลม ดวงตาสีฟ้าท้องทะเลลึกประกายเจิดจรัสตามแสงของดวงตะวัน ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ผิวสีขาวนวลดั่งหิมะ กำลังนั่งอยู่บนยอดหอนาฬิกาของเมืองMidnight ด้วยสายตาที่แสดงออกว่าเบื่อสุดๆ
                    "ไม่มีขอรับ นายน้อยลูซิเฟอร์"
                    เสียงของหนุ่มวัยกลางคนดังขึ้นจากข้างหลังของเด็กชายนาม'ลูซิเฟอร์'
                    "ว่าแต่..นายน้อยก่อคดีฆาตกรรมเรื่อยๆแบบนี้ จะดีเหรอขอรับ"
                    หนุ่มวัยกลางคนถามเด็กชาย แต่เด็กชายกลับแสยะยิ้ม และไม่ตอบคำถาม แต่พยักหน้าแทนคำตอบ
                    "ดีแล้ว..สินะ"
                    "ก็พวกเขาเรียกผมไปเองนี่นา ผมก็เลยจัดการตามที่พวกเขาเรียกผมไปนะครับ"
                    ลูซิเฟอร์ล้มตัวลงนอนอย่างไม่สนใจว่าอาจจะตกจากหอนาฬิกาก็ได้แต่อย่างไร
                    ในขณะเดียวกัน โลกิหนุ่มวัยกลางคนผู้นั้นทำหน้าเอือมระอาในความคิดของเด็กชาย แต่จู่ๆ เด็กชายก็ลุกขึ้นนั่งราวกับมีอะไรบางอย่างเรียก
                    "รู้สึกจะมีคนเรียกผมนะครับ"
                    ลูซิเฟอร์เผยยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่แฝงความเจ้าเล่ห์ไว้เต็มเปี่ยม
                    "อา..."
                    หนุ่มวัยกลางคนมองเด็กชายเหมือนกับรู้หน้าที่ของตนแล้วจึงหายวับไปในทันที
                    "ได้เวลาแล้ว"
                    ลูซิเฟอร์ลุกขึ้นพร้อมกับยิ้มร่า แล้วหายวับตามโลกิไป