ZaHaRa นายอสูรผู้เย็นชา

                    หลังจากที่เขาได้ปล่อยปีศาจตนนั้นไป เขาได้หลับอยู่ที่เมืองๆหนึ่งซึ้งเป็นเมื่องที่ห่างจากเมืองแห่งทะเลทรายไม่มากนั้ก เด็กหนุ่มซาฮาระก็ได้ฟื้นขึ้นกลางแสงแดดที่ส่องจ้าลงมาตรงดวงตาของเขา มันทำไห้เขาได้ตื่นขึ้นมา

               " เอะ !  ที่นี่ที่ไหนกัน แล้วเรามานอนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ " เสียงของเด็กหนุ่มซาฮาระที่สะดุ้งตื่นขึ้นยังสับสนในการที่มาเมืองนี้ พร้อมกับแผลบาดเจ็บที่ท้องของเขาเหมือนกับรอยมีดที่ฟัน แต่แผลนั้นมิได้ลึกมากเท่าไหร่นัก เด็กหนุ่มซาฮาระก็ได้เดินเข้าเมืองไป เรื่อยๆ ได้ไม่นานเขาก็ได้สลบลงอยู่ที่หน้าบ้านของชายแก่ๆคนหนึ่งซึ่งชายคนนั้นก็ได้ช่วยเด็กหนุ่มซาฮาระไว้

               เด็กหนุ่มซาฮาระสลบไปได้พักไหญ่ๆ เขาก็ได้ตื่นขึ้นมา พร้อมกับแววตาที่ดูเย็นชาเหมือนกับมีใครอีกคนอยู่ในตัวของเขา

" ที่นี่ที่ไหนกัน " ซาฮาระเอ่ยปากขึ้น ในบ้านหลัง1ที่ดูซูบโซม ประตูและหน้าต่างผุพัง และมันจะมืดมิดเกือบหมดมีเพียงเเสงไฟดวงหนึ่ง ซึ่งวางอยู่ตรงปายเท้า ของเขาพร้อมกับชายชราคนหนึ่งซึ่งเขาได้นั้งมองซาฮาระอยู่

" ท่านเป็นใคร ท่านผู้มีอายุ "เสียงของซาฮาระเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไถ่ถามชายชราคนนั้น ด้วยท่าทีสงสัย และเขาก็ได้ลุกขึ้นมาหาซาฮาระ

" ข้าเป็นเหมือนกับที่เจ้าเป็น "ชายชราผู้นั้นพูดออกมามันเหมือนข้อความที่ทำให้ซาฮาระคิดว่าสิ่งที่เขาพูดมันคืออะไรกันแน่

" มันคืออะไรท่านผู้มีอายุ " เสียงของซาฮาระเด็กหนุ่มผู้ที่สงสัย ในคำถามที่ชายชราได้บอกกับซาฮาระมันทำให้ชายชราไม่ลังเลที่ตอบออกมา

" เรียกอสูรคนที่เจ้าทำสัญญาด้วยออกมาสิค่าจะพูดให้ฟัง " เสร็จสิ้นเสียงของชายชราเสียซาฮาระก็ได้กัดข้อมือเพื่อดื่มเลือดของตนเองเพื่อเรียกอสูร ผู้เย็นชาที่อยู่ในกายของเขาออกมา

" ฮืมๆๆๆ   เรียกข้าออกมาทำไมรึ ซาฮาระ " เสียงเย็นชาเช่นนั้นมีเพียงผู้เดียวพี่พูดออกมาเหมือนมันไม่มีอะไรอยู่ในใจของเขาเลยแม้นสิ่งเดียว การปลุกให้อสูรซาฮาระตื่น มันทำไห้พระจันทร์ มันกลายเป็นสีเลือดสวยสด มันเหมือนทุกทีที่อสูรซาฮาระได้ออกหาเหยื่ออันโอชะ

" เดี่ยวก่อนเจ้าอสูร เจ้าจำข้าได้รึ เปล่า "เสียงของชายชราผู้นั้นพูดออกมาราวกับข้อความที่ให้อสูรซาฮาระรับรู้

" ข้าจำได้สิเฒ่า อสูร แห่งหอศักสิทธิ์โบราณ "อสูรซาฮาระได้เอ่ยคำตอบของคำถามที่ชายชราได้เอ่ยออกมา

" นั่นสินะ เจ้าจริงๆอสูรผู้ไม่เคยกลัวใครฆ่าได้หมดไม่ว่าใครก็ตาม เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยนะอสูรผู้เย็นชา "

" นั่นสินะทำไมข้าถึงไม่เปลี่ยนไปเสียสักที หรือว่าข้ารอที่จะจัดการเนียวมารุอยู่กันแน่ "

" มันเป็นข้อความที่ไม่อาจบอกอนาคตได้เลยนะเจ้าอสูร เย็นชา "

" แต่มันก็เป็นข้อความที่ อยู่ในใจของข้า ที่ไม่อาจลืมเลือนและพร้อมที่จะสะสางมันไห้จงได้ "

" มันเป็นเหตุผลที่เจ้าทำสัญญากับเด็กหนุ่มคนนี้หรือ เจ้าก็รู้ดี ว่าถ้าทำสัญญาไปบทสรุปของเจ้าคือตายท้ายเจ้าก็จะตายอยู่ดี   แต่จะมาเพื่อล้างแค้นแค่นี้หรือ "

" เฒ่าอสูร เจ้าเคยเหมือนแบบ ข้า  มันไม่จำเป็นที่จะอยู่หรือตายขอแค่ เนียวมารุ ตายเป็นพอ "

" ตามใจเจ้าเถิดเจ้าอสูรผู้เย็นชา 1 ดาบในตำนานแห่งอสูร ผู้ไม่เคยแพ้ใครจะรอดไปได้สักเพียงใด "

" งั้นเราควรไม่พบกันอีกเจ้าเฒ่าอสูร  ข้าลาก่อนข้าจะไปตามทางที่ข้าต้องไปเพียงเท่านั้น "

" มันเป็นโชคชะตากำหนดสินะที่เจ้าจะเป็นคนโค่นล้างเผ่าพันธุ์ ปีศาจและโค่นบัลลังก์ปีศาจของเนียวมารุ "

" อาจจะไช่หรือไม่ไช่ก็ได้เฒ่าอสูร  แต่ที่รู้ๆถึงไม่เป็นโชคชะตาข้าก็จะฆ่ามันด้วยมือของข้าเอง "

" งั้นข้าจะไม่ห้ามเจ้า เจ้าอสูรผู้เย็นชา แต่ข้าจะให้ของสิ่งหนึ่งแก่เจ้าไว้ติดตัว "

" และสิ่งที่เจ้าว่ามา มันคืออันใดกัน เจ้าเฒ่าอสูร "

"มันคือดาบเลือด  ผู้ใดได้ครอบครองมัน จะมีพลังที่เหนือชั้นขึ้นไปอีก แต่เมื่อเกินขีดจำกัดของมันเจ้าจะคุมมันไม่อยู่เสีย  เวลาจะใช้เจ้าต้องใช้เวลาสำคัญเพียงเท่านั้นมันเป็นดาบในตำนานแม้นแต่เนียวมารุมันยังต้อง ยินยอม เพราะมันกลัวสิ่งที่อยู่ในดาบนี้เสียมากกว่าคมดาบอื่น "

" ข้าขอขอบใจ ที่มอบสิ่งนี้ให้กับข้า แต่เจ้าเก็บไว้เถอะมันไม่สำคัญเพียงสำหรับข้าเสียเลย ลาก่อนเจ้าเฒ่าอสูร "

จบเสียงของการสนธนาระหว่างกัน 

อสูรซาฮาระก็ได้เดินออกมาจากบ้านของเฒ่าอสูรผู้ปกป้องหอศักสิทธิ์ ในอดีต เขามุ่งหน้าไปยังเมืองถัดไปซึ่งมีพวกปีศาจอยู่มากมายเพื่ออสูรซาฮาระจะได้ดืมเลือดเพื่อสมานแผลของตนเอง

เสียงที่โห่ร้องออกมา  มันกึกก้องอยู่ในหูเสียงของพวกปีศาจที่กินมนุษย์เป็นอาหารโห่ร้องแห่งชัยชนะที่ได้ยิดครองเมืองมนุษย์ได้ 

" มันได้เวลาปิดฉากงานเลี้ยงเสีย แล้วสิเจ้าปวกปีศาจนอกรีด เลือดของเจ้ามาเป็นเหล้าให้ข้าดื่มเสียเถิดเพราะมันทำไห้ข้าอิ่มอุรา และชื่นใจเสียที่สุด "  เสียงที่ก้องมาจากทางหลังต้นไม้ต้นหนึ่งมันทำให้พวกปีศาจไม่พอใจเสียอย่างมากมันทำให้พวกปีศาจวิ่งโหมกระหน่ำเข้าหาอสูรซาฮาระ

" แกเป็นใครบังอาจมาถึ่นของพวกข้าและยังมาเหิมเกริมอีกเจ้าสวะ เจ้านั้นแหละที่จะเป็นอาหารให้ข้าเสียดีๆๆ " เสียงปีศาจตนหนึ่งได้เอ่ยตอบโต้ เสียงที่เย็นชาเสียงนั้นและก็เร่งรีบวิ่งไปหา อสูรซาฮาระเสียทันที

               การห้ำหั่นก็ได้เริ่มต้นอีกครั้ง  อสูรซาฮาระมุ่งเข้าไปหาพวกปีศาจที่กำลังกรูเข้าหาอสูรซาฮาระ และตัดคอ ปีศาจทีละตัวด้วยแววตาที่นิ่งเฉยต่อเสียงร้องของพวกปีศาจพวกนั้น เขานิ่งเฉยต่อเสียงอ้อนวอนของชีวิตเข้านิ่งเฉยและเย็นชาต่อทุกสิ่ง  และไช้ดาบของตนฟ้าฟัดตัดคอไปเรื่อยๆ จนหมดเมืองทางตะวันตก ที่พวกปีศาจได้ยึดครองมาใหม่ๆ อสูรซาฮาระได้ฆ่าเสียหมดสิ้นเขาก็ได้รินเลือดที่ไหลพวกนั้นลงในแก้ว ใบหนึ่ง ที่ทิ้งอยู่ตรงพื้น และดื่มเลือดอาหาจานโปรดของเขา

" เลือดของเจ้า อาหารของข้า  มันไม่มีอะไรสุขอุรายิ่งกว่านี้เสียอีกแล้ว ทำไมกัน ข้าถึงได้กลิ่นเลือดพวกเจ้าทำไมข้าถึงหยุดและหักห้ามใจตัวเองไม่อยู่เสียที เป็นเพราะอันใดกัน เป็นเพราะข้าเหงาที่อยู่คนเดียว หรือเป็นเพราะข้าเว้งว้างในโลกนี้ หรือเป็นเพราะว่าข้าคิดถึงคนที่ข้ารักกันแน่นะ"

จบเสียงของอสูรซาฮาระ ซาฮาระก็ได้เอ่ยขึ้นมา

" อสูรซาฮาระจะบอกว่าเจ้าอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก เจ้าก็ยังมีข้าเสียอยู่ที่นี่ ถึงข้าไม่รู้ว่าเจ้าใช้ร่างของข้าทำอันใดบ้าง แต่เจ้าก็ยังเป็นข้าเมื่อเจ้ารู้สึกเศร้าเจ้ายังมีข้าเป็นเพื่อนอสูรซาฮาระ "

               เสียงของซาฮาระที่อยู่ลึกลงไปข้างในหัวใจของอสูรซาฮาระ มันทำไห้อสูรซาฮาระ ดีใจขึ้นมาบ้างเสียเล็กน้อยแต่มันก็ไม่สามารถทำให้เขาหยุดดื่มเลือดพวกนี้ได้เสียเลย

" ขอบใจนะเจ้าหนุ่มซาฮาระ ข้าขอบใจเจ้าจริงๆ  เอาละหมดเวลาดื่มเลือดของข้าเสียแล้วสิยังไม่หนัมใจคนชอบดื่มเท่าไหร่ ได้เวลาเดินทางต่อแล้วต่อไปไปยังหมู่บ้าน ทะเลเหนือเพื่อไปเอาของบางอย่างจาก เจ้านั้นสินะ  ได้เวลาข้าจะดื่มเลือดอีกครั้งนึง "  

               สิ้นเสียงที่เย็นชานั้นมันก็ได้ลอยไปกับสายลมที่นองไปด้วยเลือดและพระจันทร์ที่ดูเป็นสีแดงราวกับเลือดของมนุษย์ที่ไปชะโลมดวงจันทร์ไห้เปลี่ยนเป็นสีเเดงเสีย 

ติดตามตอนต่อไป