กาลเวลารัก

 chapter 2  เมืองต้าจู

   อุ่นจัง....

 แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา...ภาพแรกที่ได้เห็นคือภาพของเพดานของห้องนอน.....และค่อยๆลุกขึ้นมานั่งสิ่งที่กล้วยก็ได้รู้ว่าที่นี่คือความจริงไม่ใช้ความฝัน.....พอคิดได้เห็นนี้น้ำตาก็ไหลออกมา.....กลับบ้านไม่ได้แล้วใช่ไหม....แม่...แม่ค่ะ......แล้วกล้วยก็นึงขึ้นมาได้ว่า ไอ  ไม่ได้อยู่ด้วย

.....มองไปรอบๆก็ไม่มีใคร...... 

 กล้วยก็ค่อยๆลงจากเตียงแล้วก็เดินไปที่หน้าประตู....ก็ค่อยๆเปิดประตูไปออก..กล้วยก็เห็นว่าไม่มีใครก็เดินออกมา...แล้วก็แอบยิ้มอยู่ในใจ

  ไหนๆก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนแล้วจะมั่วเสียใจให้ได้อะไรมาสำรวจสักหน่อยดีกว่าว่าที่นี่ที่ไหน อิอิ.....

แล้วกล้วยเดินรอบๆตัวคฤหาสน์ชั้นใน ......ไม่มีใครอยู่เลยสักคน.......แล้วกล้วยก็เดินออกห้องนั้นเข้าห้องนี้.......เป็นอย่างนี้อยู่หลายรอบจนหลงทาง.....และ.หาทางกลับห้องตัวเองไม่เจอ.....

“ที่นี่มันเขาวงกดหรือนะ...”.....คนง่วงก็ง่วง  หิวก็หิวแล้วนะ......แล้วก็เดินเข้าอีกไปห้องนึง......และห้องนั้นก็ทำให้กล้วยตกตะลึงไปด้วยความสวยงามของห้องนั้น........

.......ที่นี่มันใช้ห้องนอนของคนแน่หรอเนี่ย............ก็เดินเข้าไปเลื่อยๆจนไปถึงที่

โต๊ะตรงกลางของห้อง ที่มีตะกล้าผลไม้อยู่...........ขอกินสักลูกคงไม่เป็นไรหรอกนะ......แล้วกล้วยก็กินผลไม้นั้นหมดไปครึ่งตะกล้า..พอกินเสร็จก็เริ่มง่วงขึ้นมาอีกก็เข้าไปอีกห้องที่มีเตียงนอนอยู่แล้วก็นอนที่เตียงนอนทันทีเลยที่เห็น.......

ระหว่างที่กล้วยหลับอยู่นั้น.....

ชิงนิ่งก็กลับมาจากการเจรจาค้าที่ในเมืองพอดี......

“หลี่ชุน....พวกนายไปพักไป”

“ครับ...นายท่าน”

“ฟางหลี่”…ฟางหลี่ที่ออกมายืนต้อนรับที่เวลาเขากลับมาจากข้างนอก

“ขอรับ....นายท่าน”

“เด็กสาวคนนั้นฟื้นยัง”

“ข้าให้เสียวจูมาสักพักแล้วว่าเด็กสาวยังไม่ฟื้นขอรับ....”

“อืม....เดียวข้าเปลี่ยนเสื้อเสร็จ....แล้วจะไปดูเด็กสาวคนนั้นเอง”

“ขอรับ..นายท่าน”....แล้วชิงนิ่งก็เดินเข้าไปในเขตส่วนของเขาทันที....เขตส่วนตัวของเขาถ้าไม่ได้รับอนุญาติก็ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้....และคนที่เขาอนุญาติให้เข้ามาได้ก็มี ………

หลี่ชุนที่องค์รักษ์ของเขา   ฟางหลี่ที่เป็นพ่อบ้าน  ป้าเอ๋อ ป้าอิง ป้าจูง ที่คนทำความสะอาดและเสียวจูที่เขาให้มาดูแลเด็กสาวเท่านั้น....แล้วก็เด็กสาวคนนั้นเท่านั้น.........แล้วเขาก็เดินไปยังที่ห้องนอนของเขา............พอเปิดเข้าไปเขาก็สังเกตุเห็นตะกล้าผลไม้ที่หายไปครึ่งตะกล้าทันที.แล้วก็ได้ยินเสียนลมหายใจของใครบางคน..........ใครเข้ามาในห้องเข้าเขา.......ชิงนิ่งก็จับดาบที่อยู่ข้างเอวเขา...แล้วก็เดินไปอีกห้องที่เป็นเตียงนอนของเขา.........

.....แล้วเขาก็เห็น.......

เด็กสาวมานอนอยู่ที่เตียงของเขา....สงสัยคงตืนมาไม่เจอใครแล้วก็คงหิวด้วยซินะ.......ชิงนิ่งก็เดินมาที่เตียงเขาอย่างเบาๆ.....แล้วก็นั่งข้างเตียง..

“เด็กน้อยจอมซน”......รอยยิ้มน้อยๆที่ปรากฏขึ้นที่ริบฝีปากของชิงนิ่ง มือที่ไล่จากตามาที่แก้มและที่ริมฝีปากของเด็กสาว......ค่อยๆก้มลงไปที่หน้าเด็กสาวจนได้ยินเสียงลมหายใจของเด็กจนชัดเจนและริบฝีปากเขาก็ใกล้ริบฝีปากเด็กสาว...ช่องว่างระหว่างเขากับเด็กสาวน้อยลงทุกที ทุกที  ทุกที และ.......

 กล้วยรู้สึกว่ามีใครเข้ามาใกล้..และรู้สึก.........อยู่ๆมีอะไรก็ไม่รู้มาไล่ที่หน้าตัวเอง.........และลมหายใจที่กเข้ามาใกล้ทุกที......
.....รำคานจัง.......กล้วยก็ลืมตาขึ้นมา....หน้าเรากับเขาอยู่ห่างกันแค่ 2 ซม. ..............

“อ่ะ...อ่ะ.....กริ๊ด”.....อุ๊บ... โดนมือเรียวหนาปิดปากทันที
“อาย เอ็น ใอ.......อือ...อือ.....” (นายเป็นใคร....อือ...อือ..)กล้วยพยายามจะเอามือที่ปิดปากออก...มือทั้งสองข้างก็ถูกรวมเอาไว้ด้วยมือหนาข้างเดียว.....กล้วยก็ดิ้นไปดิ้นมาทำให้ร่างกายของชิ่งนิงร้อนไปทั้งตัว......
“ เจ้า!หยุดดิ้นเดียวนี้” ชิ่งนิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ลอดจากฟัน...ด้วยท่าทางที่อดกัน
“ไอ่อุย”(ไม่หยุด)......พูดไปแล้วก็ดิ้นต่อไป....หลังจากที่ชิ่งนิงได้ฟัง......ดีไม่หยุดใช้ไหม.....ข้าก็ไม่ใช้สุภาพบุรุษสักด้วย.....และการกระทำก็เร็วกว่าความคิดเสมอ....ชิ่งนิงก็เอามือที่ปิดปากกล้วยออก....ก็กล้มจูบกล้วยทันที.....ส่วนกล้วยมือหนาที่ปิดปากออกไปก็ไม่ทันได้พูดอะไร....ก็โดนปิดปากด้วยปากทันที.....ทำให้กล้วยหยุดดิ้นโดยทันที.....ชิ่งนิงเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มในใจแล้วก็จุบอย่างลึกซึ้งทันที....อย่างคนที่เก็บกดและโหยหามานาน.....กล้วยที่ด้วยจุบอย่างลึกซึ้งก็ได้แต่อึ้ง ทำไรไม่ถูก....และด้วยประสบการณ์ที่มากกว่าของชิ่งนิงทำให้กล้วยคอยตาม......แต่ก่อนที่จะไปไกลกว่านี้
ก๊อก....ก็อก.....ก็อก!
“นายท่าน!......แม่นางไม่อยู่แล้วขอรับ”