กาลเวลารัก

chapter 1  ปัจจุบันสู่อดีต

 

       "มีอัญมณีอยู่ชิ้นนึง ซึ้งในตอนนี้มันได้กระจายไปทั่วโลก ที่สามารถนำพาคนนั่นย้อนสู่อดีต หรือ อนาคตได้ แต่ต้องเป็นผู้ที่ถูกเลือกเท่านั้น"

 

 ณ ประเทศจีน พระราชวังต้องห้าม

 

"นี่กล้วยรีบไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทันคณะทั่วนะ"  กล้วยก็ไม่ได้สนใจไม่มองเพื่อนที่กำลังเรียกตนเองอยู่เลย..ยังเรียกเพื่อนตัวเองมาดูของสิ่งนึงด่วยกันอีก

"นี่ๆ..ไอ มาดูนี่เร็ว.....ดูซิ!สร้อยเส้นนี้สวยจังเลย"...ไอก็เดินเข้ามาดูส้รอยที่กล้วยกำลังชี้ให้ดู

"อืม...สวยจริงๆด้วย"

"ใช้ไหม!"

"จ้า......ยิ่งทับทิมสีแดงที่อยู่ตรงกลางนี่ซิสวยมาก...เหมือนกับดอกกุหลาบสีแดงสดเลย"

"อาว.....ไม่ใช้เหมือนกับเลือดทุกทีหรอก"

"บ้าซิ.......อ่ะนี่ เขาเขียนอะไรน่ะ..."

"ไหนๆ...อ่ะ..เมื่อกี้ยังไม่มีนี่"

"....เดี๋ยวอ่านให้ฟัง......

 

 โชดชะตาฟ้ากำหนดคนเดินทาง

ไปไกลห่างอาณาจักรอันไกลโพ้น

กาลเวลาหมุน เปลี่ยนไปในบัดดล

พบเจอคนต้องชะตานำพาไป

 

 

     หลังจากที่ไออ่านจบลง...อยู่ก็เกิดแสงที่สร้อยทับทิบเส้นนั้น..อากาศก็เปลี่ยนแปลงไปทั้งสองคนรู้สึกว่าตัวเองถูกดูดเข้ายังส่วนที่ลึกที่สุด

"ไอ!"   "กล้วย!"  สองเสียงที่พูดพร้อมกันก่อนถูกดึงไปกันคนละทาง

 

...............................................

 

 

 

หญิงสาวที่ตกลงมาจากบนฝากฟ้านั้น....คนหนึ่งได้ไปประเทศต้าจู...ส่วนอีกคนประเทศชิ่งหลิง

 

...............................................

 

ณ ที่แห่งหนึ่งชายป่าเมืองซืนเจียน ประเทศชิ่งหลิง

 

ไอจัง....ได้นอนอยู่ที่ชายป่าเมืองซืนเจียน ประเทศชิ่งหลิง.....และมีสามีภรรยาชราคู่หนึ่งกำลังช่วยกันหาของป่าก็ได้เจอกับหญิงสาวที่แต่งตัวแปลกๆที่นอนอยู่ตรงนั้นพอดี

"ตาๆ...ดูนี่สิ..เหมือนมีอะไรไม่รู้นอนอยู่ด้วย"

"ไหนๆยาย....อ่ะ!.....เด็กสาวนี่!""

"ใช้จริงๆ!ด้วย.....หนูๆ....เด็กคนนี้ไม่ฟืนอ่ะตา...ทำไงดี"

 "ตาว่า....ใช้เด็กคนนี้ไปรักษาตัวที่บ้านเรากันดีกว่านะ.....ถือว่าสรรค์ส่งเด็กคนนี้มาให้พวกเราที่ไม่มีลูกกันเลย"

"จ้ะตา.....ต้องไปนี้ถือว่าเด็กสาวคนนี้เป็นลูกเรานะ"

"จ้ะยาย...ทำไมสรรค์ไม่ส่งเด็กผู้ชายมานะ....อ่ะ!ยายตีตาทำไม"

"นั้นปากหรอกจ้ะตา......สรรค์ส่งมาให้ยังบ่นอีกนะตาถ้าเด็กคนกลับไปสรรค์ละเราก็ไม่มีผู้สืบสกุนกันเลยนะ"......ตากับยายก็พาเด็กสาวกลับบ้าน........ไอก็ได้ลืมตาตื่นขึ้นมา........เพดาน...แล้วฉันก็ค่อยๆลุกจากเตียงที่นอนอยู่ในระหว่างนั้นก็มองดูล้อมๆห้อง......'ที่นี่...ที่ไหน'......แล้วฉันก็วิ่งไปประตูห้องที่เป็นแบบบานเลื่อนให้เปิดออก....แสงสว่างที่เข้าตาทำให้ฉันเห็นโลกภายนอก....บ้านที่ทำจากหินและไม้ ไร่นา สวนผลไม้  โลกย้อนยุคที่เคยเห็นในทีวีเท่านั้น...ไม่มีทั้งเทคโนโลยี ไม่มีตึก..ไม่มีอะไรที่เหมือนในโลกปัจจุบันที่เคยอยู่เลย.....

 

"ไม่...ไม่..ไม่จริง ไม่จริง!"เสียงที่กริ๊ดร้องมาจากริบฝีปากที่แห้ง...พร้อมกับวิ่ง..วิ่งไป..วิ่งไปลาวกับวิ่งหาทางออกจากโลกแห่งความฝันและกลับไปโลกปัจจุบัน..ที่กำลังนอนอยู่ที่โรงแรมที่พักอยู่.....วิ่งไปเลื่อนๆจนสะดุจล้มลงถึงได้รู้ว่านี่คือความจริง.....ไอได้นั่งร้องไห้ลาวกับจะขาดใจตายความคิดถึงครอบครัว คิดถึงแม่  ความรู้สึกที่จะรู้ว่าไม่มีวันได้กับบ้านตัวเองอีกครั้ง................... สองตายายหลังจากที่ได้เห็นเด็กสาวที่วิ่งออกไปนั่นก็รีบวิ่งตาม จนเห็นเด็กสาวนั่นร้องไห้ที่ลาวกับจะขาดใจนั้นอยู่ที่ตรงนั้น....

 

 

"ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร"หลังจากที่คุณยายปลอมเด็กสาวเสร็จก็พากลับบ้านแล้วก็ให้นอนลง......ระหว่างทางกลับไอก็ดูหมู่บ้านที่แปลกตาไปด้วยทำให้รู้ว่าตัวเองนั้นย้อนอดีตมาจริงๆ....แต่ในขณะนั้นเองไอก็ได้ตั้งมั่นไว้สิ่งหนึ่งอยู่ในใจ.....'ต้องหาทางกลับบ้านให้ได้' และ'ตามหากล้วยให้เจอ'...หลังจากที่ไอคิดได้ว่าจะเอาไงกับชีวิต.........ไอก็อยู่ที่หมู่บ้านนั้นเป็นเวลาถึง 1ปีเต็ม............

 

 

............................................................................................................

 

 

ในขณะที่ ไอล้นลงไปที่ชายป่าเมืองซืนเจียน ประเทศชิ่งหลิง.....

แต่ กลว้ยกลับล้นลงที่กลางบ่อน้ำ ที่คฤหาสน์ของเศรษฐีท่านนึงในประเทศต้าจู....

 

 

 ตูม!

 

 

เสียงที่ดังมากที่เหมือนมีอะไรตกลงมาจากฟ้าทำให้ทุกคนภายในมาดูที่สระน้ำกลางบ้านทันทีสิ่งที่ทุกทุกคนเห็นนั้น...ทำให้ตกตะลึงและงคิดพร้อมกันว่า'มาได้ไง'ในขณะที่ไม่รู้ว่าจะช่วยดีไม่ช่วยดีนั้นก็มีท่านชายวิ่งเข้ามาดู...ทุกคนก็รีบแวกทางให้เป็นเส้นทางทันที

 

 

"เกิดอะไรขึ้น"คำถามที่ยังถามไม่จบนั้นก็ค้างทันที...แล้วก็รีบลงไปช่วยเด็กสาวที่กำลังจบน้ำทันที

 

 

กล้วยที่อยู่ๆก็ล้นลงที่กลางสระน้ำ...ทันทีที่รู้ว่าอยู่ในน้ำก็รีบช่วยเหลือด้วยการตะการน้ำขึ้นมาแต่อยู่ๆก็ไม่มีแรงขึ้นมา..ก็กำลังจะจมน้ำ..ก่อนที่กล้วยจะหมดสติไปนั้นก็รู้สึกมีคนมาช่วยไว้ได้เงยหน้ามองผู้ที่ได้ช่วยตัวเองไว้และจะพูดว่า ขอบคุณ นั้นต้วเองก็หมดสติไปทันที

 

"ขะ.." 

 

ในขณะที่เขาว่ายน้ำและเข้าถึงตัวเด็กสาวแล้ว..เด็กคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาเขาที่กำลังจะต่อว่าก็เห็นหน้านั้นชัดเจอ.............เขาที่ได้เจอผู้หญิงสวยๆมานับไม่ถ้วน..และสวยกว่าเด็กคนนี้มากตั้งหลายเท่าแต่เขาก็สะดุดลมหายใจตัวเอง...ถึงไม่สวย และ ธรรมดาแต่ก็หน้าน่ารัก ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม สีผิวน้ำผึ้งที่ชวนให้ริมรองนั้น...........

 

 

"นายท่าน...นายท่านขอรับ" เสียงของใครคนนึงที่ทำให้เขาได้สติกลับมา.....ทำให้เขารีบไห้วน้ำขึ้นฝั่งทันที.....ทุกคนก็รีบเข้ามาดูอาการณ์ของเด็กสาว......หลี่ชุนก็เข้ามาจะอุ่มเด็กสาวแทนเจ้านายของเขาแต่ก็โดนอีกฝ่ายเบี่ยงล้บ

 

 

"ไม่ต้อง.....ฟางหลี่...ไปจัดห้องให้แม่นางเอาห้องที่อยู่ติดกลับห้องข้า....พวกเจ้ามามุ่งดูอะไรกันไม่มีงานทำกัยรึไง.."..หลี่ชุนองค์รักษ์ได้ยินดังนั้นก็ก้มหัวให้เจ้าแล้วก็กันให้คนออกห่างจากเจ้านาย.....พอฟางหลี่พ่อบ้านใหญ่ได้ยินดังนั้นก็รีบให้พวกคนใช้ไปจัดห้องทันทีเขารีบไปดูความเรีบยร้อยทันทีที่สั่งไป................เขาก็ได้สั่งให้ทุกคนกลับไปทำงานตามเดิมทันที..เพื่อไม่ให้เขาเห็นเด็กสาวที่เนื้อตัวเปียกอยู่ให้ใครได้เห็น..แล้วก็รีบเดินกลับเข้าข้างในทันทีและตรงไปที่ห้องนอนที่เขาได้สั่งให้จัดกลับเด็กสาวคนนี้....................ค่อยๆวางเด็กสาวลงอย่างช้าๆลงบนที่นอน.....แล้วก็สั่งให้คนรับใช้ผู้หญิงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เด็กสาวใหม่.........แล้วเขาก็ออกไปค่อยข้างนอกโดยมีหลี่ชุนอยู่ข้างๆ........แล้วเขาก็ให้คนไปตามหมอมาดูอาการของเด็กสาวคนนั้น..........เด็นสาวคนนั้น.....ตัวก็นิดเดียวอายุน่าจะประมาณ15-16ปีเองมั้ง.................แล้วเด็กสาวคนนั้นเข้ามาจากทางไหนกันนะ...ทั้งในเขตคฤหาสน์และเขตส่วนตัวของเขานั้นมีการป้องกันที่แน่นหนามากไม่มีทางที่จะเข้ามาได้....................

 

 

 "หลี่ชุน....เด็กสาวคนนั้นเข้ามาได้อย่างไร....หรือกันป้องกันมันละหลวมไปแล้ว..ข้าจะต้องเปลี่ยนคนมาแทนใช้หรือไม่".............หลี่ชุนที่ยืนอยู่ข้างๆนายท่านได้ยินคำถามแล้วก็อดเสียวสันหลังไม่ได้.......เขารู้ว่านายท่าน ถึงจะเป็นคนที่ยิ้มแย้มมีอัธยาสัยดี....มีเมตตา...แต่จะดีกับคนที่ดีด้วย  จะเมตตากับคนที่ควรเมตตาเท่านั้น...เลือดเย็นและโหดเหี้ยมกับคนที่คิดจะทำร้ายตัวเองแต่ก็เป็นคนที่เฉลียวฉลาด อ่านสถานการณ์เก่ง   เจ้าเล่ห์เป็นที่หนึ่งตามวิสัยของพ่อค้า..........

 

 

"ไม่มีทางเป็นไปได้ขอรับ.....พวกเราคุ้มกันแน่นหนาและยิ่งเป็นเขตของนายท่านแล้วยิ่งเป็นพิเศษขอรับ......แม้แต่มดสักตัวก็ไม่ให้ผ่านเข้ามาขอรับ"

"ถ้าอย่างนั้นเข้ามาทางไหนล่ะ"

"เป็นไปได้ไหมขอรับ.....ที่จะมาจากฟ้า"

"ไร้สาระ....หลี่ชุน เจ้ารองไปตัวตรวจสอบมาซิ....ว่าใครมันคนปล่อยเด็กสาวเข้ามา"

"ขอรับ".....หลังจากหลี่ชุนออกไปตรวจสอบว่าใครปล่อยเด็กสาวเข้ามา.....แล้วในห้องก็ก็เปิดออกออกเขาก็รีบเข้าจะดูข้างในทันที....เข้านั่งอยู่บนขอบเตียนที่เด็กสาวนอนอยู่...จองมองหน้าเด็กสาวอยู่หลายนาที...ก็มีคนบอกว่า ท่านหมอมาถึงแล้วขอรับ..เขาก็ได้เชิญเข้ามาเพื่อให้ตรวจดูอาการของเด็สาว....

 

 

"เป็นไงบ้างท่านหมอ" เสียงที่ถามออกไปก็แข็งกระดางเขาเห็นหมอตรวจเด็กสาวนานแล้วยังจับนุ้นนี้อีก (ที่จริงก็แค่จับตรวจชีพจอนเท่านั้นเอง แล้วก็ดูว่ามีส่วนไหนเสียหายไหม...กระดูกหัก..เขียวชำไหมเท่านั้นเอง......หวงสะแล้ว)

 

"ไม่เป็นไรมากนายท่าน...ให้นอนพักอีกสัก 1-2 วันก็หายแล้วขอรับ...งั้นข้าน้อยขอตัวกับก่อนนะขอรับ"เหมือนท่านหมอจะจับอารณ์นายท่านได้ก็รีบออกตัวเพราะกลัวว่าจะซวยก่อนกลับไปที่บ้าน.........

 

"ฟางหลี่ ส่งท่างหมอด้วย...แล้วก็ให้ใครสักคนมาอยู่ดูแลเด็กสาวด้วยนะ "..เขาพูดจบก็ออกจากห้องของเด็กสาวไปที่ห้องทำงานของทันที...เพราะยังทำงานข้างไว้อยู่

 

 

 เวลาผ่านไป........

เขาได้มานั้งคอยคอยดูแลเด็กสาวเป็นเวลา 3 วันแล้ว....หลังจากที่ทำงานเสร็จก็มานั่งคอยดูแลเด็กสาว...เมื่อไรจ้ะฟื้นนะ.........หลี่ชุนได้ไปตรวจสอบมาแล้วว่าไม่ใครเข้าออกในเขตส่วนตัว ของเขาเลยสักคนเดียวก็ไม่มี....ถ้าอย่างนั้นก็มีทางได้ทางเดียวคือมาจากท้องฟ้า....แต่คงเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่อยู่ๆจะมีคนมาจากท้องฟ้า ยกเว้นจะเป็นนางสรรค์.......แล้วเขาก็ค่อยยืนมือไปเตะที่หน้าเด็กสาวเบาๆ....อย่างอ่อนโยน

 

"ฟื้นเร็วๆนะ....เด็กน้อย" เขาพูดเบาอย่างหลงรักเด็กสาวตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นกำลังจมน้ำ...ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับหญิงใดมาก่อนเลย ..............แล้วเขาก็เห็นเด็กสาวคอยๆลืมตาขึ้นมาเขารู้สึกดีใจมากจนตะโกนบอคนข้างนอกห้อง

"มีใครอยู่ด้างนอกมั้งไปตามหมอมาเร็ว"..หลี่ชุนที่อยู่ข้างนอกนั้นได้ยินที่นายท่านพูดก็รีบให้คนไปตามหมอมาทันที

 

กล้วยก็ค่อยๆรู้สึกตัวว่าใครกำลังพูดอยู่กับตัวเองและมีอะไรบางอย่างที่แตะอยู่ที่แก้มตัวเอง....แล้วก็คอยๆลืมตาขึ้นมาและก็ได้ยินเสียงที่ใครตะโกนอยู่ด้วยก็รีบลุกขึ้นมาด้วยความกลัว

แต่ด้วยลุกขึ้นเร็วเกินไป...ทำให้รู้สึกปวดหัวขึ้นมา.......

"นี่เด็กน้อยอย่ารีบลุกขึ้นมาซิ....เดี๋ยวกับปวดหัวเข้าหรอก"แล้วผู้ชายคนนั้นก็คอยๆประคองกล้วยนอนลง....แล้วกล้วยก็เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น....ใบหน้าเรียวยาว ดวงตาเรียว ตาสองชั้น จมูกเป็นสันลงมาจนปลายจมูกกูมเข้านิดนึง  ริมฝีปากที่เข้ารูป  ผมสีดำเงายาว......พอดูทั้งหมดแล้วเป็นคนที่หล่อมากๆๆๆ......และใบหน้านั้นก็เข้ามาใกล้หน้าตัวเอง..จนใบหน้าเป็นสีแดงจางๆ.....

 

"คะ..คุณเป็นใคร....แล้วที่นี่ที่ไหน?"......พอกับมองไปล้อบๆห้อง.....ที่นี่ที่ไหน...พร้อบกับตัวที่สั่นเพราะความกลัวว่าตัวเองไม่รู้อยู่ที่ไหน...แล้วก็ใครก็ไม่รู้ที่อยู่ข้างหน้าเองตัวเอง

 

"ที่นี่ประเทศต้าจู....และที่เจ้านอนอยู่นี่คือคฤหาสน์ของข้าเอง"..ผู้ชายเขาคนนั้นก็ตอบคำถามของกล้วย

"แล้วคุณเป็นใคร....ฉันมาที่นี่ได้ไง"...เสียงของค่อยๆเบาเสียงตอนท้าย.....พร้อมกับระลึกได้ว่าตัวเองมาจากทีใด....

 

"นี่เด็กน้อยไม่รู้จักฉันเหรอนี่.......ก็ได้ ฉัน ต้า ชิ่งนิ่ง  มหาเศรษฐี ของประเทศต้าจู "...เขาแปลกใจมากที่เด็กสาวไม่รู้จักเขา...เพราะไม่มีใครไม่รู้จักเขาที่เป็นมหาเศรษฐีผู้ที่เป็นแรงขับเคลื่อนเศรษกิจของหลายๆประเทศ....แล้วเขาก็ได้ยินเสียงเด็กสาวพึมพรำ....ไม่จริง.....อยู่หลายครั้ง ....แล้วอยู่ๆเด็กสาวก็ลุกขึ้นจากเตียงที่นอนอยู่แล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที........เขาก็ตกใจทันทีที่เด็กสาวอยู่ๆลุกขึ้นมาแล้วก็รีบออกจากห้องไปแล้วเขาก็รีบตามเด็กสาวไปทันทีเช่นกัน

 

ทันทีที่กล้วยได้ฟังที่ผู้ชายคนนั่นพูดแล้วก็พึ่มพรำกับตัวเองราวกับไม่ใช้เรื่องจริงพร้อมกับรีบวิ่งไปที่ที่ตัวเองตกลงมา...วิ่งไปวิ่งมาก็เจอสักที(เล่นเอาเหนื่อยเลยนะ..)

 

 

"ไม่จริง...ไม่จริง"....เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะมาอยู่ในอดีต....แล้วฉันก็รีบวิ่งออกจากห้องนี้ราวกับมันเป็นแค่ฝัน แล้วก็ตื้นขึ้นมาว่าตัวเองนอนอยู่ที่เดิมที่จากมา....แต่สิ่งที่ตอบย้ำความจริงคือ...ผู้คนที่แต่งตัวแปลกๆ....วิ่งไปวิ่งมาอย่างไม่รู้ทาง..จนมาถึงที่สระน้ำที่ตัวเองตกลงมา...ก็รีบไปที่สระน้ำทันทีแต่ก็.......

 

 

"นี่เจ้าจะทำอะไร"...ชิ่งนิ่งที่เห็นเด็กสาวกระโดดไปในบ่อน้ำก็รีบกระโดดตามลงไปทันทีเหมือนกันไปที่ตัวเด็กสาวทันทีแล้วก็รีบว่ายน้ำไปถึงตัวเด็กสาวทันทีเหมือนกัน

"ไม่...ปล่อยฉัน...ปล่อย....ปล่อยฉัน"....ตอนแรกขัดขืนแต่ก็คอยๆอ่อนแรกลง

เพราะไม่ได้กินอะไร+ไม่ได้ดื่มน้ำมา 3วัน.....ทำให้กล้วยร้องไห้กับอกของชิงนิ่ง....และชิงนิ่งกำลังปลอมเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขนอยู่ที่ ณ กลางสระน้ำ...................จนหลับไม่อีกครั้ง.......ชิ่งนิ่งก็ว่ายน้ำพาเด็กสาวขึ้นมาบนฝั่งอีกครั้ง...แล้วก็พาเด็กสาวไปส่งที่ห้องนอนอีกครั้ง