time limit

.....เพราะว่าเราทุกคนเคยตายมาแล้ว การที่ต้องมาฆ่าคนอื่นเพื่อให้ตัวเองได้กลับไปมีชีวิตอีกครั้งนั้นถือไม่เป็นเรื่องที่ผิดใช่มั้ย

นั้นเป็นคำถาม?

หรือว่าเป็นคำตอบกันแน่?

เรามีสิทธิ์ที่จะตัดสินชีวิตคนอื่นเขาได้เหรอ

พอนึกได้อย่างงั้นตัวเราก็เริ่มกลัวขึ้นมา...

ตอนนี้พวกเราก็เดินมาอยู่ที่ที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยได้ระดับหนึ่ง เป็นที่ห่างจากในตัวเมืองที่เรามาโผล่มาในช่วงแรก ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นเป้าหมายในการโดนล่าก็ตาม แต่ยังไงก็ต้องปลอดถัยไว้ก่อนใช่มั้ยละ ในโตเกียวที่นี้ไม่ฝิดปกติจากโลกที่เราอยู่กันเท่าไรจะมีก็แค่อย่างเดียว...

"นี่นายจะพาฉันไปไหนหรอ มาซาโตะ"ฮารุกะเอ่ยถามในขณะที่เดินตามหลังมาซาโตะอยู่

"ที่ๆปลอดภัยไงละ"เขาหันมายิ้มให้ถึงแม้รอยยิ้มของเขามันจะหน้ากลัวแปลกๆก็ตามแต่เธอก็เดินตามเขามาอย่างเชื่อใจเหมือนคนที่เคยรู้จักกันมานาน

ห่างออกไปจากตัวเมืองสักระยะหนึ่งก็จะมีหมู่บ้านที่เป็นชุมชนที่ไม่ห่างไกลจากตัวเมืองมากนักสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ช่างดูอบอุ่นเหลือเกิน

สภาพอากาศที่เริ่มจะเข้าสู่หน้าหนาว ที่จะทำให้เรารู้สึกอยากเข้าไปห่มผ้าในบ้านน่าจะอุ่นไม่น้อยเลยทีเดียว

"อ่า~ถึงแล้ว ยินดีตอนรับที่นี้คือบ้านของฉันเอง อาจจะดูธรรมดาไปหน่อย แต่ว่า...นะ"เขาหันเขาไปมองในบ้านแล้วยิ้มออกมา

"หืม แต่ว่าอะไรหรอค่ะ?"

"แต่ว่านะ ลืมจ่ายค่าไฟไปน่ะคืนนี้คงไม่ได้จุดเทียนหรอกนะ"

ฮารุกะ หัวเราะออกมาเล็กน้อย

"คงไม่เป็นแบบนั้นหรอกมั้ยค่ะ พระเจ้าคงจ่ายให้แล้วละค่ะ"

อะไรเนี่ยยัยนี่ไม่สงสัยหรือว่ากลัวหน่อยเหรอที่ผู้ชายพาเข้าบ้านแบบไม่รู้อะไรแบบนี้ จะเรียกว่าใจกล้ารึว่าไร้เดียงสาดี

หลังจากที่ยืนหันหลังให้คนอื่นแล้วคิดหน้าเครียดอยู่คนเดียวก็เสียงก็มีเสียงที่ช่วยเรียกคืนสติของมาซาโตะกลับมา

"แล้วจะเข้าไปได้รึยังค่ะ"ถึงน้ำเสียงจะอ่อนหวานแต่ก็รู้สึกความเย็นยะเยือกที่แอบแฝงมาด้วยอย่างเงียบๆ เขารีบสลัดความคิดที่ไม่เป็นเรื่องของเขาจนดูเหมือนคนมีพิรุจ

"อ่าเชิญเลยครับ "เขาพูดออกมาพร้อมกับปาดเหงื่อเม็ดใหญ่บนหน้าของตัวเอง ทั้งที่อากาศก็ไม่ได้ร้อนเลยสักนิด

"รบกวนด้วยนะค่ะ"

ภายในบ้านของทุกอย่างดูเป็นระเบียบเรียบร้อยดีบ้านที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นบ้านที่หลังใหญ่อะไรมากมาย แต่ตอนนี้มันช่างกว้างจนน่าประหลาดใจเหมือนกับไม่ใช่บ้านของตัวเอง...

ชักอยากร้องให้ขึ้นมาแล้วสิ...นั้นคงเป็นความรู้สึกที่พูดได้แค่ในใจ และนึกย้อนไปในช่วงเวลาที่ยังมีชีวิตอยู่มีทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดีแต่เราก็ผ่านทุกวันคืนแบบนั้นมาได้

และในชั่วขณะหนึ่งก็มีเสียงพร้อมกับหยาดน้ำตาจากฮารุกะที่มองมายังมาซาโตะถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรเลยแม้สักคำเดียวแต่ดูเหมือนคำพูดจะไม่จำเป็นเลยในชั่วขนะนั้น....