HEY GUYS เห้ยมึง ยอมเป็นเมียกูเหอะ!! 18++ (YAOI)

 
 
 
 
 
ตอนที่ 4 สุสานโดเรม่อน
 
 
 
 
"ทักทายมันสิว่ะ มันชื่อ "ครีโอ้" ตอนนี้อายุ 7 เดือนแล้ว ดูท่ามันจะชอบมึงมากน่ะเว้ยไอพีค" กองทัพพูดพร้อมกับลูบขนครีโอ้ไปด้วย
 
"ให้กูเป็นแม่ให้หมาเนี่ยน่ะ ไอบ้า!!"
 
 
"กูไม่ได้บ้า มึงคิดตามกูน่ะพีค กูเนี่ยเป็นพ่อครีโอ้ มึงเป็นเมียกู สรุปง่ายๆ มึงเป็นแม่ของครีโอ้ ส่วนครีโอ้ก็เป็นลูกมึงไง ใช่มั้ยครีโอ้"
 
"โฮ่ง โฮ่ง" ครีโอ้รีบตอบกลับกองทัพทันที แล้วเดินกระดิกหางไปคลอเคลียที่ขาพีค เหมือนกำลังออดอ้อนให้ร่างบางยอมเป็นแม่ของมัน
ทำให้พีคต้องก้มหน้าลงมามอง แล้วคุกเข่าใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่ศรีษะของครีโอ้ พีคจ้องเข้าไปในดวงตาของครีโอ้ และเห็นถึงแววตาที่เหมือนกำลังขอร้องของมัน ทำให้พีคตัดสินใจบางอย่างได้ทันที
 
"ก็ได้ กูจะยอมเป็นแม่ให้มัน ที่กูยอมเป็นเพราะความน่ารักของครีโอ้หรอกน่ะ ไม่ได้เกี่ยวกับมึงเลยสักนิดเดียว" พีคเงยหน้าหันไปมองกองทัพ ที่จ้องพีคอยู่ตั้งแต่แรก
 
"ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร แต่กูขอบใจมึงมาน่ะเว้ย" กองทัพยิ้มกว้างส่งไปให้ เป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน จนทำให้คนที่กำลังมองอยู่ละลายได้เลยทีเดียว
 
"แล้วมึงไปเจอครีโอ้ที่ไหนว่ะ คนอย่างมึงไม่น่าเลี้ยงสัตว์" พีคพูดพลางลูบหัวครีโอ้ไปด้วย
 
"กูเจอคลีโอ้ครั้งแรกที่หน้าบ้านกูนี่แหระ ตอนนั้นมันนอนตากฝนอยู่ที่ข้างๆถังขยะ กูสงสารเลยเก็บมันมาเลี้ยง เลี้ยงไปนานๆเข้ามันก็ผูกพัน
กูรักมันมาก แต่ตอนนี้กูคิดว่า กูจะรักแม่ของมันมากกว่ามันแล้วว่ะ"
กองทัพมองพีคด้วยแววตาจริงจัง
 
"มึงเพิ่งเจอกับกู มึงอาจแค่ชอบกูเฉยๆก็ได้" พีคถามกองทัพ
 
"......." กองทัพเงียบไม่ได้ตอบอะไร ไม่ใช่เพราะเขาไม่มั่นใจ แต่เป็นเพราะเขาก็ยังไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้รักพีคแม้จะเคยเจอกันไม่ถึงวันด้วยซ้ำ แบบนี้รึป่าวที่เค้าเรียกว่า.....รักแรกพบ
 
"ช่างเหอะ แล้ววันนี้กูจะได้กลับหอมั้ยเนี่ย"
 
"ไปขึ้นรถดิว่ะ เดี๋ยวกูไปส่ง กูก็อยากเห็นห้องหอของเรา เอ้ย หอพักของมึงเหมือนกันว่าจะเป็นยังไง" พีคไม่สนคำพูดของร่างสูงแล้วรีบเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อจะขึ้นรถทันที โดยมีครีโอ้เดินตามหลังพีคไปด้วย
 
"ครีโอ้ เอ่อ เอ่อ แม่กลับก่อนน่ะ แล้วเจอกันวันหลังไอลูกชาย"
พีคยังคงไม่ชินกับคำว่าแม่นัก แต่ก็ยอมพูดออกมา เพราะเขาเองก็รู้สึกผูกพันกับครีโอ้ไม่น้อย ครีโอ้เข้าไปเลียที่มือพีคสองสามทีเพื่อเป็นการบอกลา ทำให้ร่างเล็กเอ็นดูลูกชายของเขามากยิ่งขึ้น และขึ้นไปนั่งบนรถคันหรู
 
"เฝ้าบ้านดีๆน่ะครีโอ้ เดี๋ยวพ่อกลับมาจะซื้อของโปรด ของเรามาฝาก เป็นรางวัลที่วันนี้ทำตัวเป็นเด็กดี" กองทัพบอกก่อนจะขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ เพื่อจะไปส่งพีค และออกรถทันที ครีโอ้เห่าตามหลังรถเหมือนจะบอกว่า 'รับทราบครับเจ้านาย' โดยมีพีคบอกเส้นทางไปหอตัวเองอยู่ข้างๆ
 
"มึงอยู่หอคนเดียวใช่มั้ย" นั่งรถมาได้สักพัก กองทัพจึงพูดขึ้น
เพื่อทำลายความเงียบ
 
"เออ"
 
"เป็นหอรวมหรือหอพักชาย"
 
"หอพักชาย"
 
"ซอยทางเข้าเปลี่ยวมากมั้ย"
 
"ก็ไม่เท่าไหร่"
 
"แล้วห้องน้ำล่ะห้องน้ำที่ใช้เป็นแบบห้องน้ำรวมหรือห้องน้ำในตัว"
 
"ห้องน้ำในตัวฃ แล้วมึงจะถามอะไรกูนักหนาเนี่ย แม่กูยังไม่ถามกูขนาดนี้เลยน่ะเว้ย"
 
"ก็นั้นแม่ แต่นี่ผัว" กองทัพพูดบอกหน้านิ่ง
 
"หน้าด้าน พูดออกมาได้ไม่อายปาก"
 
"ก็คนมันเป็นห่วงเมียนี่หว่า มึงยิ่งตัวเล็กๆหน้ากดอยู่ด้วย ถ้ามีคนมากดมึงก่อนกู กูจะทำยังไงว่ะ กูหวง" ได้ยินดังนั้นทำให้หัวใจของร่างบางเต้นรัวทันที แต่ก็อดเอือมกับความหน้าด้านของร่างสูงไม่ได้
 
"พอๆ ใกล้ถึงหอกูแล้ว เถียงไปยังไงก็ไม่ชนะมึงอยู่ดี" ทั้งสองจึงนั่งรถไปเงียบๆ จนใกล้ถึงซอยทางเข้าหอ
 
"แถวนี้มีร้านขายแฮมเบอร์เกอร์อร่อยๆมั้ยมึง" กองทัพถามพีค
 
"หน้าซอยเข้าหอกูเอง ร้านนี้อร่อยมาก กูรับประกัน ซื้อไปทำไมว่ะ
ข้าวต้มตอนเช้ายังไม่อิ่มเหรอ"
 
"ของโปรดเจ้าครีโอ้มัน กะว่าจะซื้อไปเป็นรางวัลให้หน่อย ร้านนี้ใช่มั้ย เดี่ยวกูลงไปซื้อเองมึงรอบนรถนี้แหละ" กองทัพบอกเมื่อถึงร้านที่ขายพอดี พีครอบนรถสักพักร่างสูงก็ขึ้นรถมาพร้อมถุงใส่แฮมเบอร์เกอร์
 
"เดี๋ยวมึงเลี้ยวเข้าซอยนี้เลย" พีคบอก ขับเข้ามาได้ประมาณ 200 เมตรก็ถึงหอของพีค
 
"ขอบใจที่มาส่งน่ะเว้ย มึงกลับไปได้ละ" พีคเตรียมลงจากรถ แต่ยังไม่ทันลงก็ต้องหยุดชะงักมือที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัย
 
"ไม่ กูบอกแล้วไงว่าจะไปดูห้องหอของเรา" กองทัพพูดจาหน้ามึนส่งไปให้ ไม่พูดเปล่ายังขับไปหาที่จอดรถเสร็จสรรพ โดยไม่ฟังร่างเล็กที่โวยวายอยู่ข้างๆสักคำ ทำให้พีคจำใจต้องพากองทัพไปบนห้องของตนเอง
 
" ถึงแล้วห้องกู " พีคเดินมาหยุดที่หน้าห้องๆหนึ่ง หอที่พีคอยู่ไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็ดูสะดวกสบายดี
 
"ไขกุญแจดิ หรือจะให้กูไขเอง ส่งกุญแจมา" กองทัพยื่นมือไปขอกุญแจห้องจากพีค
 
"ไม่ต้องๆ กูไขเอง สั่งกูจังน่ะมึงแม่งเอ้ย" พีคไขประตูห้องแล้วเดินเข้าไปด้านใน กองทัพจึงเดินตามเข้าไป และต้องตกตะลึง
 
"เชี่ย นี่ห้องมึงหรือขุมทรัพย์โดเรม่อนว่ะสัส!!" พีคมองกองทัพตาขวาง
จะไม่ให้เขาตกใจได้อย่างไร เพราะทุกอย่างในห้องของพีคเต็มไปด้วยโดเรม่อน ไม่ว่าจะเป็นผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม หมอนข้าง หมอนหนุน พรหมเช็ดเท้า ผ้าขนหนูที่เป็นลายโดเรม่อนทั้งหมด บนเตียงก็ยังมีตุ๊กตา
โดเรม่อนไม่ต่ำกว่า 3 ตัว แม้แต่โต๊ะทำงานหรือโต๊ะเครื่องแป้งยังประดับไปด้วยโมเดลโดเรม่อน จนตอนนี้เขาเองยังสงสัยว่ากางเกงชั้นในที่พีคใส่มีลายโดเรม่อนอยู่รึเปล่า
 
"เรื่องของกูหน่า ก็กูชอบของกูนี่หว่า มึงจะทำไม มึงเห็นห้องกูแล้วก็กับไปได้ละ จะอยู่ที่ห้องกูนานๆทำไม" พีคหันไปถามกองทัพ ที่ตอนนี้ยังคงไม่หายอึ้งกับห้องที่เต็มไปด้วยโดเรม่อนของร่างบาง
 
"ให้กูเดาน่ะ มึงต้องชอบกินโดรายากิเหมือนโดเรม่อนชัวร์ใช่มั้ย"
พีคไม่ตอบและหลบตาร่างสูง
 
"แบบนี้แสดงว่าใช้ แม่งเด็กชิบหายเลยเมียกูเนี่ย น่ารักว่ะ " กองทัพเดินไปหยิกแก้มพีค
 
"เจ็บน่ะเว้ย แก้มคนน่ะไม่ใช่หนังยางที่เวลาหยิกแล้วจะไม่รู้สึกอะไร"
พีคส่งสายตาไม่พอใจไปให้กองทัพ
 
"งั้นทำแบบนี้ไม่เจ็บแน่"
 
ฟอด.
กองทัพจึงหอมแก้มพีคซ้ำรอยเดิมที่ตนหยิก
 
"เชี่ย กลับไปได้แล้วเว้ยกูจะนอนพัก ยังมึนๆอยู่เลยเนี่ย" พีคดันหลังกองทัพให้ออกไปจากห้องของตนเอง กองทัพยื้อตัวเองเอาไว้ ทำให้พีคที่มีขนาดตัวเล็กกว่ากองทัพอยู่มากดันกองทัพให้ออกไปจากห้องไม่สำเร็จ
 
"กลับก็ได้แต่กูขอ...."
...............................................................................................................
ขอบคุณน่ะค่ะที่ชอบนิยายเรื่องนี้
ผิดพลาดตรงไหนเตือนกันได้น่ะ
ว่าแต่พี่ทัพจะขออะไรน้องพีค
ฝากติดตามต่อด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ให้กำลังใจจร้าาา
#ทุกคอมเม้นมีค่า ต่อนักเขียนหน้าใหม่#