The Money รักวุ่นวายของเหล่าคุณชายสุดหล่อ

 
 
 “เห้ย เฮล ระวัง” นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน แล้วทุกอย่างก็เลือนลางหายไป
 
-----------------------------------------------------------------
 
หนึ่งปีแล้วสินะ หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไป ผมไม่รู้เลยว่าผมรอดจากศัตรูเป็นสิบได้ยังไง หึหึ ก็เพราะใอ่คนที่กำลังเดินมาหาผมนี่ไง
“ไงมรึง หายหน้าไปซะนานเลยนะ” ใอ่ซันทักขึ้นหลังจากที่มันเดินมาหาผมแล้วก็นั่งลงตรงม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้ามกับผม
“หึหึ หายห่าไร มรึงก็น่าจะรู้ว่ากูไปไหนมา”
“ใอ่เฮล แสดดดดดดดดด เมื่อไหร่มรึงจะเลิกหัวเราะ หึหึ ซะที กูบอกมรึงกี่ครั้งแล้วว่ากูไม่ชอบ”
“เรื่องของกูปะวะ” ใอ่ซันมันชอบบ่นผมเรื่องนี้ประจำแหละครับ ไม่รู้มันเป็นอะไรกับเสียงหัวเราะของผมนัก ผมรู้จักกับมันตอนย้ายมาเรียนม.1ที่นี่ครับ นิสัยมันก็ดีนะครับ เสียอย่างตรงที่มันไม่ค่อยรู้จักกาลเทศะเท่าไร ใอ่นี่มันไม่เคยมีเรื่องเครียดในสมองหรอกครับวันๆ เอาแต่เพ้อเจ้ออะไรของมันนักก็ไม่รู้ ใครว่างๆ ลองมานั่งฟังมันพูดนะครับ มันพูดได้ทั้งวันแหละ แล้วถ้าถามว่าผมย้ายมาเรียนที่นี่ทำไมหนะเหรอ หึหึ รู้แค่ว่าโรงเรียนเก่าเค้าทนผมไม่ไหวก็พอครับ
“แล้วทำไมมรึงมาคนเดียว พวกที่เหลือหละ” ผมถาม เพราะผมจำได้ว่านัดพวกมันทั้งสี่ คน เอาไว้ครับ แต่กลับมีใอ่ซันคนเดียวที่โผล่หัวมา
“เดี๋ยวก็มามั้ง” มันตอบผมครับ แต่มันไม่มองหน้าผม
“ซัน มรึงเห็นผู้หญิงสำคัญกว่ากูใช่ปะ” ผมก็แกล้งกะแดะงอนมันไปงั้นแหละครับ
“โอ๋ ๆๆ น้องเฮลของพี่ซัน อย่างอนนะคะ”มันเงยหน้าจากโทรศัพท์มาง้อผมไม่ถึง 5 วินาที มันก็ก้มไปมองเหมือนเดิมครับ ผมก็พึ่งรู้นะว่าเดี๋ยวนี้เค้าชอบผู้ชายไม่สมประกอบ ฮา
“โอ๊ย เชี่ยยยยยยยย” เสียงใอ่ซันนั่นแหละครับ สมโดนใอ่พอร์ชตบหัวครับ
“มาช้านะมรึง” ผมทักมันหลังจากที่มันเดินมาตบหัวใอ่ซันแล้วก็นั่งลงข้างๆใอ่ซันนั่นแหละครับ
“เชี่ย มรึงไปนั่งไกลๆ กูเลย แมร่ง ตบมาได้” ใอ่ซันมันบ่นครับ ใอ่พอร์ชมันเป็นคนนิ่งๆครับ ประมาณว่าถามคำตอบคำ ถามสองคำมันก้อตอบคำอยู่ดี ฮา <<<มุขไม่ฮาพาคนอ่านเครียดนะเฮล) ใอ่พอร์ชมันหล่อครับ มันเป็นลูกครึ่งครับ แต่อย่าไปสนใจเลยว่ามันมีสัญชาตอะไรบ้างเจ้แกคิดไม่ทัน หึหึ
“สวัสดีคร้าบบบ ทุกท่านนน” เสี่ยงใอ่แบงค์ครับ ผมว่าผมพอจะรู้สาเหตุที่ใอ่พอร์ชมันมาช้าแล้วหละครับ ใอ่แบงค์มันเป็นคนไม่ค่อยคิดไรมากครับคล้ายๆกับใอ่ซัน แต่ดีกว่าใอ่ซันหน่อยตรงที่มันไม่ได้เล่นไปซะทุกเรื่องครับ แต่เพราะนิสัยง่ายๆของมันนี่แหละครับ ที่ทำให้พวกผมเดือดร้อนมาหลายครั้งแล้ว
“นี่กูก็นึกว่ามากันครบแล้วนะ” พูดจบมันก็เดินมานั่งม้าหินอ่อนอีกตัวข้างๆผมครับ “แล้วนี่เมียมรึงไปไหนละแสด”
“เมีย พ่องมรึงสิ เมื่อไหร่จะเลิกเรียกกูแบบนี้ซะทีวะ” ใอ่หนึ่งครับ ใอ่หนึ่งนี่นี่ซี้ผมเลยครับ มันเป็นคนนิสัยดีนะ โดยเฉพาะกับผู้หญิง หึหึ ซึ่งผมก็เป็นครับ ใอ่หนึ่งนี่จะเป็นผู้เป็นคนที่สุดละครับ มันเป็นผู้ชายที่ไม่น่าเกิดมาเป็นผู้ชายเลยนะครับ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าชาติที่แล้วมันเป็นผู้หญิงหรือเปล่า มันทำอาหารอร่อยมากครับ งานบ้านงานเรื่อนนี่งานถนัดมันเลยครับ ผมก็เลยสบายสิครับ ตอนแรกที่ชวนมันมาอยู่ด้วยก็คิดแค่ว่าอยากมีเพื่อนครับ แต่ไม่คิดว่าจะคุ้มขนาดนี้ นี่อาจเป็นเหตุผลที่ใอ่พวกที่เหลือมันเลยชอบล้อใอ่หนึ่งว่าเป็นเมียผมอยู่เรื่อยครับ พักเรื่องนิสัยใอ่หนึ่งไว้ก่อนละกันนะครับ เอาไว้ค่อยมาทำความรู้จักกันอักที แต่ที่วันนี้ใอ่หนึ่งมันมาสายก็เพราะว่าเมื่อวานมันกลับบ้านครับ วันนี้มันก็เลยมาสายกว่าคนอื่น ไหนๆก็มากันครบแล้ว แล้วผมจะรออะไรหละครับ คนพร้อม รถพร้อม ก็ออกเดินทางสิครับ
“พร้อมยังวะ หึหึ”
“พร้อมเสมอ” ใอ่หนึ่ง
“อืม” ใอ่พอร์ช
“แสดดดดดดด เฮล กูบอกให้มรึงเลิกหัวเราะแบบนี้ซะที” ผมคงไม่ต้องบอกนะครับว่าใคร