Arahabaki action

"เกาะเบียง"ไทจิ หนุ่มแว่นผมสั้นสีเทากับชุดเสื้อหยินหยางหลายวงและกางเกงยาวสีขาวกล่าว"ที่นั่นไม่มีใครรู้จัก แต่หนังสือแผนที่เล่มนี้มันบอกว่ามีเกาะนี้"คายุเกาคางระหว่างนั่งเก้าอี้ฟังสนทนา"น่ามหัศจรรย์ดีนะ เอ่อ ถ้างั้นพี่อากิก็คงรอพวกเราอยู่"ร้านเหล้าสุราเต็มไปด้วยเสียงสนทนาของกลุ่มวัยรุ่นและผู้ใหญ่ คายุขอดูหนังสือแผนที่ ไทจิใช้สองนิ้วมือขยับแว่นกันแดนให้เข้ารูปโครงหน้า "พ่อหนุ่ม นมสดสองแก้วมาแล้ว"บริกรยกถาดแก้วนมมาเสริ์ฟ ไทจิและคายุเอื้อมมือไปหยิบเสร็จ ซดนม บริกรโค้งให้อย่างงาม "ขอบคุณครับพ่อหนุ่ม"แค่นมสดก็อร่อยดีนะ (ผู้เขียนอยากกล่าว) บานประตูศิลปะคาวบอยเปิดออกเมื่อร่างทั้งสองผลักมัน ออกมาแล้ว บานประตูก็กลับเข้าที่จนปกติเกาะเบียงอยู่ไม่ไกลจากประเทศไทย อยู่ใกล้ๆอ่าวไทย แต่จนปัจจุบันนี้ ไม่มีผู้ใดสำรวจว่ามีเกาะประหลาดนี้มาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ พวกเขาอยู่ในกรุงเทพฯ ทั้งไทจิและคายุเป็นวัยรุ่นที่ไม่ใช่ชาวไทย แต่เป็นนักเดินทาง พวกเขาเกิดมาจากเทพเจ้านอกโลก ส่งพวกเขามาบนโลกด้วยแสงจันทรา กางเขนคายุเกิดแถวยุโป หยินหยางไทจิเกิดที่จีน ทั้งสองแปลงร่างเป็นคนได้ แต่อาราฮาบากิยังไม่สามารถแปลงเหมือนพวกเขา เนื่องจากคำสาปอะไรสักอย่าง คายุ ไทจิ เดินทางมาประเทศไทยโดยบังเอิญ ทั้งคู่ได้เป็นเพื่อนกัน ระหว่างทาง เขาเห็นนกพิราบสื่อสารบินมา ที่เท้าของมันกำกระดาษไว้ มันปล่อยลงตรงพื้นข้างหน้าของพวกเขา "ยินดีต้อนรับสู่เบียง"สายตาทั้งคู้มองเห็นข้อความในกระดาษ เขามองนกพิราบอีกครั้ง"เจ้ามาจากเบียงเหรอ"แต่นกพิราบก็ไม่มีคำตอบ แม้กระทั่งร้องแกว้ก มันบินจากไป "พี่อากิเคยเห็นนกพิราบสื่อสารหรือเปล่า?"คายุขยี้ตาตัวเอง"พวกเราก็เพิ่งเคยเห็น แสดงว่า....."ทั้งสองมองหน้ากัน พยักหน้าว่าเข้าใจตรงกัน"เกาะมหัศจรรย์ ค้นพบโดยพี่อากิ" ทั้งคู่บอกกัน"เรียกแทกซี่ไป บางขุนเทียนกัน"ไทจิเสนอแนะด้วยความตื่นเต้น"มีเรือเหรอ ไปที่ชลบุรีดีกว่า"และเขาก็ใช้เวลาครึ่งวันกับรถทัวร์ จ่ายคนละยี่สิบบาทและพวกเขาก็เดินทางไปถึงชลบุรี  ลงจากรถทัวร์ ทั้งสองเห็นทะเลแล้วอยากอยู่ไทยต่อ มองชาวต่างชาติและชาวไทยเล่นน้ำ เล่นวอลเลย์บอลชายหาด ภาพพวกนี้ถูกไทจิถ่ายด้วยมือถือ คายุถาม"เอารูปมาดูซิ"เขารับมือถือมา"นี่มัน มีแต่ก้นสาวๆ""ชอบมะ""ทะลึ่งว่ะแก"เรือสำราญมาถึงฝั่ง คายุและไทจิวางแผนกันว่า จะขโมยเรือไม้ลำเล็กในเรือสำราญและลอยไปถึงเกาะเบียง พวกเขาขึ้นเรือสำราญไปหลบมุม เพื่อหาวิธีขโมยเรือไม้ สายลมพัดเย็นสบายระหว่างเรือใหญ่เคลื่อนที่ พวกเขาทำตัวหลบๆ ซ่อนๆผู้คน มาถึงห้องเก็บของ เจอเรือไม้และอุปกรณ์เรือต่างๆ "เจอแล้ว"ไทจิโพล่งดีใจพวกเขาหลบหนีไปได้ พลางดูหนังสือแผนที่ว่าควรไปทิศใดขณะเดียวกัน ที่ดาวอังคาร "ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย ไอ้เห็ดมันพาเราเข้ามาที่นี่"อาราฮาบากิฉุนจัด "ไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิตมันโล่งๆไปหมด" ไม่ได้โชคร้ายนัก ประตูที่เข้ามายังอยู่ มันก็ใช้พลังเวทย์หมุนลูกบิดประตู ประตูเปิดอ้า อาราฮาบากิรู้ว่าเขาโผล่มาที่ห้องเก็บของของปราสาทในอณาจักรเห็ด โชคดีสำหรับเทวรูป เพราะเห็ดไม่ได้นึกถึงการล็อคประตู อาราฮาบากิลอยขึ้นออกหน้าต่าง ทิ้งประตูวิเศษที่เปิดอ้าไว้ในห้องขนาดกลาง เทวรูปพึมพำ"ทำกับข้าซะได้ พวกประชากรเห็ด"ประชากรเห็ดทุกตนกลายเป็นเห็ดเน่าๆ ด้วยคำสาปแช่งจากเทวรูป นี่คือการแก้แค้น"กรี๊ดดดดดดด ว้ากกกกก"ประชากรเห็ดส่งเสียงร้องวิ่งกลับไปกลับมาเมื่อร่างกายเปลี่ยนสภาพจากอุดมสมบูรณ์เป็นของบูดเน่า พวกเขาคงทำใจไม่ได้นกที่บินอยู่บนนภา ก็ทยอยล่วงหล่น ปีกไม่่กระพือ ตกพื้นตายไปทีละตัวๆ "ทำกับข้าซะได้"อาราฮาบากิบ่นใส่นกทั้งๆที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย สุดท้ายเจ้าอาราฮาบากิมันก็กลับไปกระท่อมดิกกอรี่ที่เคยอยู่ปลายทางของคายุและไทจิ เขานั่งเรือไม้มาสามสิบนาที  เรือไม้เข้าท่าตรงหาดทราย มันถึงเวลาที่พวกเขาต้องเดินทาง "ขอบใจนะเรือไม้"คายุเหลียวหันมาบอก ไทจิขยับแว่นกันแดด "คายุ ดูสิ มองออกไปไกลแล้วเห็นปราสาทสีเทาตั้งเด่""ฉันพกกล้องส่องทางไกลมา ไหนๆ"คายุส่องกล้องดูปราสาท มันสร้างเหมือนสถาปัตยกรรมยุโรป มันมีหลังคาสามเหลี่ยมแหลม ปลายแหลมชี้ฟ้า บนแหลมมีไม้กางเขนที่มีวัตถุล่อสายฟ้า เป็นเรื่องสงสัยว่า ยามหน้าฝน สายฟ้าฟาดไปที่บนนั้นแล้วกางเขนไม่พังเหรอ"นับถือศาสนาคริสต์ซะด้วย"คายุบอกพลางปรับโฟกัสกล้อง ไทจิใช้สายตามองคายุ คายุก้าวไป ไทจิขอเดินตามหลังจะว่าไปที่ชายหาดมีแต่เสียงทะเล ไม่มีผู้คนมาท่องเที่ยวเหมือนพัทยา เกาะเบียงไม่ได้มีประชากรตามชายหาด แต่ทว่า มีในทุ่งกว้าง เป็นหมู่บ้านเกษตรกร"เกาะปริศนา"คายุบอก"เราต้องไปเข้าปราสาทสักหน่อย"ต้นไม้รกครึ้ม ไม่ถึงกับเป็นป่าดงดิบ มันเป็นพวกต้นไม้ริมทะเล ลูกแอ็ปเปิ้ลจากบนต้นไม้หล่นใส่หัวไทจิ แต่ไทจิใช้พลังใต้สำนึกยกมือคว้าแอ็ปเปิ้ลไว้ได้ เขาก็เลยกิน "ขอบใจ"หมู่บ้านและปราสาท หมู่บ้านพวกนี้เป็นพวกเกษตรกรที่อยู่ยั่งยืนมาได้เพราะมีกษัตริย์ บางหลังเป็นร้านเหล้า เป็นผับ สำหรับผู้มาจากนอกประเทศ แต่ทว่าเบียงเป็นประเทศที่ไม่มีคนรู้จัก บาร์เหล้าและผับจึงเป็นของขุนนาง ทหาร บาทหลวงประจำโบสถ์ "แวะไหม"ไทจิบอก"เรากระหายน้ำอยู่""อือ ตามใจ"พอไทจิเปิดประตู ก็ต้องหยุดยืนชะงัก เมื่อหอกเหล็กปลายแหลมขวางหน้าสองเล่มกันไว้"หยุด พวกเราไม่อนุญาติให้เข้าใกล้กษัตริย์"ทหารสวมชุดเกาะสองคนใช้หอกกันกษัตริย์หนุ่มวัยสิบเจ็ดพรรษาผมสั้นสีเหลืองๆทองๆสวมผ้าคลุมหนาสีแดงที่นั่งซดนมสดอยู่หันมา"อรุณสวัสดิ์ชางบ้าน""ขะ ขะ ขอพระทัย พระยาค่ะ"ไทจิถอย คายุพยายามเกาะแขนเพื่อนไว้"ยินดีต้อนรับสู่เบียง ข้ามีนามว่า 'ดิกกอรี่'"อีกฝั่งของเกาะอาราฮาบากิ จาม ออกมาหนึ่งครั้งในบ้านดิกกอรี่ "เหงาจัง ดิกกอรี่ก็ไม่กลับมา"To be Continue========================