Arahabaki action

"เกาะเบียง"ไทจิ หนุ่มแว่นผมสั้นสีเทากับชุดเสื้อหยินหยางหลายวงและกางเกงยาวสีขาวกล่าว"ที่นั่นไม่มีใครรู้จัก แต่หนังสือแผนที่เล่มนี้มันบอกว่ามีเกาะนี้"

คายุเกาคางระหว่างนั่งเก้าอี้ฟังสนทนา"น่ามหัศจรรย์ดีนะ เอ่อ ถ้างั้นพี่อากิก็คงรอพวกเราอยู่"

ร้านเหล้าสุราเต็มไปด้วยเสียงสนทนาของกลุ่มวัยรุ่นและผู้ใหญ่ คายุขอดูหนังสือแผนที่ ไทจิใช้สองนิ้วมือขยับแว่นกันแดนให้เข้ารูปโครงหน้า 

"พ่อหนุ่ม นมสดสองแก้วมาแล้ว"บริกรยกถาดแก้วนมมาเสริ์ฟ ไทจิและคายุเอื้อมมือไปหยิบเสร็จ ซดนม บริกรโค้งให้อย่างงาม "ขอบคุณครับพ่อหนุ่ม"

แค่นมสดก็อร่อยดีนะ (ผู้เขียนอยากกล่าว) 

บานประตูศิลปะคาวบอยเปิดออกเมื่อร่างทั้งสองผลักมัน ออกมาแล้ว บานประตูก็กลับเข้าที่จนปกติ

เกาะเบียงอยู่ไม่ไกลจากประเทศไทย อยู่ใกล้ๆอ่าวไทย แต่จนปัจจุบันนี้ ไม่มีผู้ใดสำรวจว่ามีเกาะประหลาดนี้มาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ 

พวกเขาอยู่ในกรุงเทพฯ ทั้งไทจิและคายุเป็นวัยรุ่นที่ไม่ใช่ชาวไทย แต่เป็นนักเดินทาง พวกเขาเกิดมาจากเทพเจ้านอกโลก ส่งพวกเขามาบนโลกด้วยแสงจันทรา กางเขนคายุเกิดแถวยุโป หยินหยางไทจิเกิดที่จีน ทั้งสองแปลงร่างเป็นคนได้ แต่อาราฮาบากิยังไม่สามารถแปลงเหมือนพวกเขา เนื่องจากคำสาปอะไรสักอย่าง คายุ ไทจิ เดินทางมาประเทศไทยโดยบังเอิญ ทั้งคู่ได้เป็นเพื่อนกัน 

ระหว่างทาง เขาเห็นนกพิราบสื่อสารบินมา ที่เท้าของมันกำกระดาษไว้ มันปล่อยลงตรงพื้นข้างหน้าของพวกเขา

"ยินดีต้อนรับสู่เบียง"สายตาทั้งคู้มองเห็นข้อความในกระดาษ เขามองนกพิราบอีกครั้ง"เจ้ามาจากเบียงเหรอ"

แต่นกพิราบก็ไม่มีคำตอบ แม้กระทั่งร้องแกว้ก มันบินจากไป 

"พี่อากิเคยเห็นนกพิราบสื่อสารหรือเปล่า?"คายุขยี้ตาตัวเอง

"พวกเราก็เพิ่งเคยเห็น แสดงว่า....."


ทั้งสองมองหน้ากัน พยักหน้าว่าเข้าใจตรงกัน

"เกาะมหัศจรรย์ ค้นพบโดยพี่อากิ" ทั้งคู่บอกกัน

"เรียกแทกซี่ไป บางขุนเทียนกัน"ไทจิเสนอแนะด้วยความตื่นเต้น

"มีเรือเหรอ ไปที่ชลบุรีดีกว่า"

และเขาก็ใช้เวลาครึ่งวันกับรถทัวร์ จ่ายคนละยี่สิบบาท

และพวกเขาก็เดินทางไปถึงชลบุรี  ลงจากรถทัวร์ ทั้งสองเห็นทะเลแล้วอยากอยู่ไทยต่อ มองชาวต่างชาติและชาวไทยเล่นน้ำ เล่นวอลเลย์บอลชายหาด ภาพพวกนี้ถูกไทจิถ่ายด้วยมือถือ 

คายุถาม"เอารูปมาดูซิ"เขารับมือถือมา"นี่มัน มีแต่ก้นสาวๆ"

"ชอบมะ"

"ทะลึ่งว่ะแก"

เรือสำราญมาถึงฝั่ง คายุและไทจิวางแผนกันว่า จะขโมยเรือไม้ลำเล็กในเรือสำราญและลอยไปถึงเกาะเบียง พวกเขาขึ้นเรือสำราญไปหลบมุม เพื่อหาวิธีขโมยเรือไม้ สายลมพัดเย็นสบายระหว่างเรือใหญ่เคลื่อนที่ พวกเขาทำตัวหลบๆ ซ่อนๆผู้คน มาถึงห้องเก็บของ เจอเรือไม้และอุปกรณ์เรือต่างๆ "เจอแล้ว"ไทจิโพล่งดีใจ

พวกเขาหลบหนีไปได้ พลางดูหนังสือแผนที่ว่าควรไปทิศใด

ขณะเดียวกัน ที่ดาวอังคาร 

"ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย ไอ้เห็ดมันพาเราเข้ามาที่นี่"อาราฮาบากิฉุนจัด "ไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิตมันโล่งๆไปหมด" 

ไม่ได้โชคร้ายนัก ประตูที่เข้ามายังอยู่ มันก็ใช้พลังเวทย์หมุนลูกบิดประตู ประตูเปิดอ้า อาราฮาบากิรู้ว่าเขาโผล่มาที่ห้องเก็บของของปราสาทในอณาจักรเห็ด โชคดีสำหรับเทวรูป เพราะเห็ดไม่ได้นึกถึงการล็อคประตู อาราฮาบากิลอยขึ้นออกหน้าต่าง ทิ้งประตูวิเศษที่เปิดอ้าไว้ในห้องขนาดกลาง เทวรูปพึมพำ"ทำกับข้าซะได้ พวกประชากรเห็ด"

ประชากรเห็ดทุกตนกลายเป็นเห็ดเน่าๆ ด้วยคำสาปแช่งจากเทวรูป นี่คือการแก้แค้น

"กรี๊ดดดดดดด ว้ากกกกก"ประชากรเห็ดส่งเสียงร้องวิ่งกลับไปกลับมาเมื่อร่างกายเปลี่ยนสภาพจากอุดมสมบูรณ์เป็นของบูดเน่า พวกเขาคงทำใจไม่ได้

นกที่บินอยู่บนนภา ก็ทยอยล่วงหล่น ปีกไม่่กระพือ ตกพื้นตายไปทีละตัวๆ

"ทำกับข้าซะได้"อาราฮาบากิบ่นใส่นกทั้งๆที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย 

สุดท้ายเจ้าอาราฮาบากิมันก็กลับไปกระท่อมดิกกอรี่ที่เคยอยู่

ปลายทางของคายุและไทจิ เขานั่งเรือไม้มาสามสิบนาที  เรือไม้เข้าท่าตรงหาดทราย มันถึงเวลาที่พวกเขาต้องเดินทาง "ขอบใจนะเรือไม้"คายุเหลียวหันมาบอก ไทจิขยับแว่นกันแดด "คายุ ดูสิ มองออกไปไกลแล้วเห็นปราสาทสีเทาตั้งเด่"

"ฉันพกกล้องส่องทางไกลมา ไหนๆ"คายุส่องกล้องดูปราสาท มันสร้างเหมือนสถาปัตยกรรมยุโรป มันมีหลังคาสามเหลี่ยมแหลม ปลายแหลมชี้ฟ้า บนแหลมมีไม้กางเขนที่มีวัตถุล่อสายฟ้า เป็นเรื่องสงสัยว่า ยามหน้าฝน สายฟ้าฟาดไปที่บนนั้นแล้วกางเขนไม่พังเหรอ

"นับถือศาสนาคริสต์ซะด้วย"คายุบอกพลางปรับโฟกัสกล้อง 

ไทจิใช้สายตามองคายุ คายุก้าวไป ไทจิขอเดินตามหลัง

จะว่าไปที่ชายหาดมีแต่เสียงทะเล ไม่มีผู้คนมาท่องเที่ยวเหมือนพัทยา 

เกาะเบียงไม่ได้มีประชากรตามชายหาด แต่ทว่า มีในทุ่งกว้าง เป็นหมู่บ้านเกษตรกร

"เกาะปริศนา"คายุบอก"เราต้องไปเข้าปราสาทสักหน่อย"

ต้นไม้รกครึ้ม ไม่ถึงกับเป็นป่าดงดิบ มันเป็นพวกต้นไม้ริมทะเล ลูกแอ็ปเปิ้ลจากบนต้นไม้หล่นใส่หัวไทจิ แต่ไทจิใช้พลังใต้สำนึกยกมือคว้าแอ็ปเปิ้ลไว้ได้ เขาก็เลยกิน "ขอบใจ"

หมู่บ้านและปราสาท 

หมู่บ้านพวกนี้เป็นพวกเกษตรกรที่อยู่ยั่งยืนมาได้เพราะมีกษัตริย์ บางหลังเป็นร้านเหล้า เป็นผับ สำหรับผู้มาจากนอกประเทศ แต่ทว่าเบียงเป็นประเทศที่ไม่มีคนรู้จัก บาร์เหล้าและผับจึงเป็นของขุนนาง ทหาร บาทหลวงประจำโบสถ์ 

"แวะไหม"ไทจิบอก"เรากระหายน้ำอยู่"

"อือ ตามใจ"

พอไทจิเปิดประตู ก็ต้องหยุดยืนชะงัก เมื่อหอกเหล็กปลายแหลมขวางหน้าสองเล่มกันไว้

"หยุด พวกเราไม่อนุญาติให้เข้าใกล้กษัตริย์"ทหารสวมชุดเกาะสองคนใช้หอกกัน

กษัตริย์หนุ่มวัยสิบเจ็ดพรรษาผมสั้นสีเหลืองๆทองๆสวมผ้าคลุมหนาสีแดงที่นั่งซดนมสดอยู่หันมา"อรุณสวัสดิ์ชางบ้าน"

"ขะ ขะ ขอพระทัย พระยาค่ะ"ไทจิถอย คายุพยายามเกาะแขนเพื่อนไว้

"ยินดีต้อนรับสู่เบียง ข้ามีนามว่า 'ดิกกอรี่'"

อีกฝั่งของเกาะ

อาราฮาบากิ จาม ออกมาหนึ่งครั้งในบ้านดิกกอรี่ "เหงาจัง ดิกกอรี่ก็ไม่กลับมา"

To be Continue

========================