ภารกิจพิชิตหัวใจยัยเทพเจ้าแห่งดอกไม้

Chapter 6
 
  และแล้วรุ่งเช้าวันใหม่ก็มาถึงฉันเตรยมดอกไม้อาหารและของโปรดของฉันไป ส่วนทาบีลัสก็เตรียมยาต่างๆไป ฉันรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษฉันไม่เที่ยวมานานมากๆๆแล้ว
 "สวัสดีเช้าวันใหม่" ฉันเอ่ยสวัสดีพระอาทิตย์ด้วยรอยยิ้มสดใส
 "ไงเคเคียวเมื่อคืนหลับสบายไหม" เซียเดินอกมาถามฉันด้วยทรงผมที่ไม่ค่อยเรียบร้อยนักสงสัยจะพึ่งตื่น
 "ไม่ค่อยเลยนะข้าน่ะอยากออกผจญภัยใจจะขาดอยู่แล้ว" ฉันยิ้มให้กับโอเซีย
 "หรอเจ้านี่ตื่นตัวจังข้าขี้เกียจตื่นน่ะ" โอเซีย กล่าวยิ้มๆแล้วก้มสำรวจตัวฉัน
 "เจ้ามีอะไรหรือเปล่า" ฉันเอ่ยถาม
 "เจ้าเป็นเทพแห่งอะไรกับหรอ" โอเซียเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่แสนจะอยากรู้อยากเห็น
 "ข้าเป็นเทพแห่งดอกไม้น่ะ" ฉันตอบสีหน้ายิ้มๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์
 "มิน่าเจ้าถึงได้ชอบออกมารับแสงอาทิตย์ยามเช้า" โอเซียขยี้หัวฉันเบาๆ
 "ข้าออกมารับแสงเพื่อที่ผิวของข้าจะได้ทนทานไปอีกหลายปี555" ฉันหัวเราะกับมุกของตัวเอง
 "ผิวเจ้าก็ขาวนี่นา" โอเซียก้มมองผิวขาวๆของฉันแล้วยิ้มมุมปาก
 "ผิวข้าก็ต้องขาวสิจะทำให้ดำหรอไม่มีทางเป็นไปได้หรอกเพราะผิวของข้าน่ะ แต่ก่อนท่านแม่ใช้เวทย์ดอกไม้ดูแลเลยไม่มีทางดำ" ฉันยิ้มอย่างภาคภูมิใจในสีผิวและพลังของตัวเอง
 "เจ้าเคยมีความรักไหมเคเคียว" โอเซียถามฉันแล้วเอาแขนเท้ากับขอบระเบียง
 "ไม่รู้สิ ข้าคงจะไม่สามารถค้นหาคำว่ารักได้หรอกมั้ง เพราะไม่มีผู้ใดมอบมันให้กับข้าได้" ฉันตอบโอเซียไปตามที่ใจคิด
 "แล้วถ้ามีผู้ที่สนใจจะมอบมันให้กับเจ้า เจ้าจะสนใจรับมันไว้ไหม" โอเซียถามแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
 "สนใจสิ ข้าก็อยากรู้จักคำว่ารักเช่นกัน" ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยนแต่รู้ไม่มันกลับทำให้ใครบ้างคนยิ้มไม่หุบ
 "องค์ขอรับใกล้ถึงเวลาออกเดินทางแล้วขอรับ" ทาบีลัสเดินมากล่าวด้วยรอยยิ้ม
 "ขอบใจมากๆที่มาบอกข้า โอเซียเจ้าก็รีบๆไปจัดการเก็บของเสียนะข้าจะไปรอที่ลานข้างล่าง" ว่าแล้วฉันก็กางปีกและบินลงไปที่ลานประชุม
 "เคเคียวลงมาแล้ว" เมื่อเท้าฉันเหยียบพื้นเรเทลก็วิ่งเข้ามาแล้วบอกกับทุกคน
 "ฉันจะแนะนำให้รู้จักนะ นี่ยูกิ อนนะ คาไมทาจิ ยองกองอีตอง โระคุโระคุบิ แบนชี่ จูออน ซาดาโกะ คิสึเนะ ฮานาโกะ แฟรงก์เกินสไตน์ ผีฟ้า คุซิซาเกะอนนะ เทเคเทเค โอบะเกะ และผีพราย" เรเทลแนะนำทุกคนให้ฉันรู้จักฉันยิ้มให้กับทุกคน
 "ยินดีที่ได้รูจัก" ฉันยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับทุกคน
 "มาแล้ว" สมายด์กับท่านพี่เซนอนกระโดดลงมา
 "พร้อมกันหรือยัง" โอเซียเอ่ยขึ้นแล้วเดินเข้ามาเพือเช็คความพร้อม
 "พร้อมแล้ว" ทุกคนตอบพร้อมกันด้วนเสียงที่เต็มไปด้วยพลัง
 "งั้นทุกคน Fighing!!!!!!!!!" พอพูดจบทุกคนก็ลอยขึ้นตามกันฉันค่อยกางปีกออกแล้วบินตามพวกนั้นไป
 "เคเคียว" เรเทลออกจากขบวนแล้วมาจับมือฉันไว้
 "จ๊ะเรเทล" ฉันเอ่ยแล้วยิ้ม ตอบ
 "เราจะไปตามหากุหลาบด้วยกัน และเธอจะจำทุกอย่างได้" เรเทลเอ่ยแล้วอมยิ้ม
 "เคเคียว มาขี่หลังฉันก่อนนายด้วยไปขี่หลังพี่เซนอน" โอเซียบอกกับฉันและหันไปบอกกับทาบีลัส
 "ขอรับ / จ๊ะ" ฉันกับทาบีลัสขานรับแล้วขึ้นไปขี่หลังของทั้งสอง
 "ฉันจะเปิดประตูสู่โลกมนุษย์แล้วนะเตรียมให้ดีๆ" แฟรงเกินสไตน์ใช้แรงอันมหาศาลผลักประตูบานใหญ่ให้เปิดออก และพวกเราก็บินเข้าสู่ประตูแห่งนั้นลำแสงสีขาวนวลสาดส่องไปทั่ว และเมื่อฉันลืมตาขึ้นฉันก็พบกับโลกอีกโลกหนึ่ง
 "โลกมนุษย์เย้ๆ" เรเทลตะโกนด้วยความดีใจและบินนำหน้าทุกคนดิ่งลงสู่สถานที่ที่หนึ่ง ฉันเริ่มกางปีกและกระโดดลงจากหลังของโอเซีย
 "เคเคียวเจ้าอยากบินหรอ" โอเซียเอ่ยถามฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
 "จ๊ะ ฉันกางปีกบินตามทุกคนลงไป และเอ่ยทักทายทุกคน จนมาถึงเรเทล
 "อ้าวบินเองแล้วหรอ" เรเทลเอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
 "จ๊ะ แล้วเราจะไปไหนกันหรอ" ฉันก้มมองหนทางที่เราเริ่มดิ่งลงเรื่อยๆ
 "ไปที่ศาลเจ้าก่อนจ๊ะ เราจะพักที่นั่นเพื่อวางแผนหนึ่งคืน" เรเทลเริ่มหักเลี้ยวฉันจึงเลี้ยวตาม
 "อ้อจ๊ะ ว้าวดอกไม้" ฉันร้องขึ้นอย่างดีใจที่เห็นแปลงดอกไม้นับสิบไร่
 "ยังมีเยอะกว่านี้อีกนะ" เรเทลเอ่ยขึ้นแล้วหันไปมองทุกคน
 "จะลงที่ไหน" ยองกองอีตองเอ่ยถาม
 "ตรงข้างหลังนี่แหละ" เรเทลบินโฉบลง และทุกคนก็ลงตาม
 "เราจะต้องกลายร่างเป็นมนุษย์ก่อนเอาล่ะทุกคนเริ่มกลายร่ายเลย" เรเทลยกมือกุมที่หน้าอกและเธอก้กลายร่ายเป็นมนุษย์ส่วนทุกคนก็เช่นกัน ฉันจึงทำบ้างฉันค่อยๆร่ายมนต์ และฉับพลันปีกฉันก็หายลงไป พร้อมกับชุดสีขาวก็ค่อยกลายเป็นชุดธรรมาดาๆ
 "สวยจังเลยเคเคียว" เซียเดินออกมาแล้วชมฉัน เขาเองก็เช่นกัน
 "นายก็ เออ หล่อเหมือนกัน" ฉันมองชุดธรรมดาที่โอเซียใส่ทำไมนะแวร์วูฟล์ถึงได้หล่ออย่างนี้ ฉันสบตาสีอเมทิสต์ด้วยแววตาชื่นชม
 "ป่ะออกไปกันได้แล้ว" เรเทลเดินนำพวกเราออกไป ตลอดทางที่เดินมีมนุษย์มองเราทั้งหมดด้วยความรู้สึกที่หลายหลาย
 "พักกันก่อนเถอะ" เรเทลเอ่ยบอกแล้วพวกเราก็นั่งพักที่สวนสาธารณะที่หนึ่ง ฉันเดินไปนั่งชิงช้าและโอเซียก็เดินตามมานั่งข้างๆ
 "หิวไหมลองทานอาหารของโลกมนุษย์ดูสิ" โอเซียยื่นอะไรสักอย่างมาให้ฉัน
 "อะไรหรอ" ฉันก้มมองเจ้าตัวประหลาดที่แผ่ความเย็นให้กับมือ
 "เขาเรียกว่า ไอศกรีม" โอเซียกัดให้ฉันดู ฉันจึงกัดตาม
 "เย็นจัง" ฉันเริ่มเคี้ยวแล้วมันก็ค่อยๆละลายกลายเป็นน้ำ
 "เคเคียวลองทานนี่ด้วยสิจ๊ะอร่อยนะ" สมายด์ยื่นไม้เสียบลูกลมๆมาให้ฉัน
 "อะไรหรอ" ฉันรับมาแล้วมองด้วยแววตาสงสัย
 "ลูกชิ้นจ๊ะ อร่อยนะ" สมายด์เอาอีกไม้ขึ้นมาแล้วกัดมัน
 "ลูกชิ้นหรอ" ฉันก้มมองอีกรอบ แล้วเริ่มกัดตามบ้าง
 "เป็นไงอร่อยไหม" สมายด์ถามด้วยแววตาที่แสนจะอยากรู้
 "อร่อยสิ" ฉันยิ้มตอบไปแล้วเริ่มกัดชิ้นต่อไป
 "เคเคียวเธอชอบตุ๊กตานี้ไหม" เรเทลเอาพวกกุญแจรูปดอกไม้ขึ้นมาให้ฉันดู
 "สวยจัง" ฉันค่อยๆใช้มือสัมผัสมัน
 "เธอเป็นคนเย็บให้ฉันเองนะ" เรเทลวางมันลงมือของฉันอย่างถนุถนอม
 "ฉันน่ะหรอเย็บมันให้กับเธอ" ฉันก้มมองพวงกุญแจรูปดอกไม้ในมือตาละห้อย
 "อืมฉันชอบนะแต่ตอนนั้นเธอลืมมันไว้ที่โต๊ะน่ะ" เรเทลหยิบพวงกุญแจอีกอันออกมา
 "งั้นฉันขอนะมันสวยดี" ฉันเก็บมันลงกระเป๋าสะพาย
 "มันเป็นของเธออยู่แล้ว" เรเทลเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส
 "จ๊ะ ว่าแต่เราจะไปถึงศาลเจ้าเมื่อไหร่กันหรอ" ฉันเอียงคอมองเส้นทางที่เต็มไปด้วยผู้คน
 "ก็ประมาณครึ่งวันเห็นจะได้นะ เราจะใช้ร่างจริงๆหรือจะใช้ร่างแปลงกันหรอ" เรทเลเอ่ยถามทุกคน
 "ร่างจริงๆสิ" เสียงตอบพร้อมกันของทุกคน ทำเอาฉันถึงกับชะงักทันที
 "แล้วเราจะอำพรางตัวยังไงกันหรอหรือจะบินสูงอีก" ท่านพี่เซนอนถามเรเทล แล้วก็เดินมาโอบกอดกัน
 "อ่ะ เออ" ฉันเบิกตามองทั้งสองอย่างตะลึง
 "อ้อ พี่เซนอนกับเรเทลเป็นคู่หมั้นกัน เจ้าไม่ต้องสงสัยอะไรหรอก" โอเซียยิ้มแหยๆแล้วเดินโอบฉันไว้บ้าง
 "แล้วข้าเป็นคู่หมั้นเจ้าหรอ" ฉันเงยมองโอเซียที่ยังโอบกอดฉันอยู่
 "นี่ๆๆๆๆๆๆๆๆพี่โอเซียพอเลยนะ เคเคียวเป็นของข้า" สมายด์เดินมาแย่งแขนของฉันไปควง
 "เอางี้เลยหรอ" ฉันยิ้มให้กับสมายด์
 "ของของมายด์ค่ะพี่โอเซียไม่มีสิทธิ์ ต้องไปหาแหวนหมั้นกับกุหลาบสีเงินมาก่อนมายด์ถึงจะคืนให้" สมายด์เอ่ยแล้วควงฉัน ทำเอาโอเซียอิจฉา
 "ป่ะงั้นเราเปลี่ยนร่างกันเถอะ ใกล้เที่ยงแล้ว" เรเทลเอ่ยสั่งทุกคนแล้วพวกเราก็เข้าไปในที่ลับตามนุษย์
  5 นาทีต่อมา
 "พร้อมนะทุกคนเราจะออกเดินทางกันแล้ววันนี้ต้องบินสูง" เรเทลเอ่ยแล้วตัวทุกคนก็เริ่มลอยขึ้น ฉันก็กางปีกออกแล้วบินตามพวกเขาไป ส่วนแวร์วูฟล์ทั้งสามก็เริ่มกลายร่างเป็นหมาป่า ไม่สิแวร์วูฟล์ต่างหาก
  เราหมดเดินทางมาเรื่อยๆจนถึงภูเขาสีเขียวลูกหนึ่ง คิดว่าน่าจะอุดมสมบูรณ์มากๆและน่าอยู่กว่าเมืองหลวงเป็นไหนๆ กลิ่นหอมของดอกไม้โชยเข้ามาในจมูกทำให้ฉันหิวน้ำหวานของดอกไม้ขึ้นมา
 "องค์หญิงหิวรึเปล่าขอรับ" ทาบีลัสเอ่ยถาม เพราะกลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้ฉันหิว
 "อืม" ฉันตอบยิ้มๆ แล้วตามเรเทลไปเรื่อยๆ
  และเมื่อเราดิ่งลงสู่ผืนป่า กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าก็โชยเข้ามาแตะจมูกของฉัน และเราก็มองเห็นศาลเจ้าพร้อมบันไดอยู่ใกล้ๆ
 "ถึงแล้วทุกคนบินสูงนะเราจะขึ้นไปบนยอดเขา" เรเทลเอ่ยสั่งทุกคนแล้วบินขึ้นตามแนวของบันได และแล้วพวกเราก็มองเห็นบ้านหลังหนึ่ง แล้วดอกไม้ต่างๆที่ขึ้นมา ทำให้ฉันยิ้มแก้มปริ เมื่อเราทั้งหมดเหยียบถึงพื้นฉันก็ได้ยินเสียงน้ำไหล เสียงน้ำที่ไหลลงมา หรือนั่นคือน้ำตกสิ่งที่ฉันปรารถนาจะเห็น
 "ว้าวบนโลกมนุษย์มีที่แบบนี้ด้วยหรอเนี่ย" สมายด์เอ่ยอย่างดีอกดีใจแล้วเดินเข้ามควงฉัน
 "สวยจังเลยนะผืนป่า แต่ตอนนี้ข้าขอทานดอกไม้ก่อนนะ" ฉันเอ่ยขึ้นแล้วบินไปหยิบดอกไม้นั่นขึ้น
 "ดอกไม้ป่าน่ะรสหวานนะ ยังมีอีกมากมายเลยตรงลำธารน่ะ" เรเทลเอ่ยแล้วยิ้มหวานแล้วชี้ไปทางลำธาร
 "ไกลไหม" ฉันเด็ดดอกไม้เข้าปากอย่างอารมณ์ดีแล้วเอ่ยถาม
 "ไม่ไกลหรอกบินไปสิสวยมากๆเลยนะ" เรเทลเอ่ยยิ้มๆแล้วเดินเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง
 "งั้นฉันไปนะ" ฉันทำท่าจะบินไป
  ขวับ!!!
 "ฉันไปด้วย" โอเซียคว้าข้อมือฉัน แล้วเอ่ยด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม
 "ได้สิไปกันเถอะ" พอฉันพูดจบฉันก็ค่อยๆกางปีกออกแล้วบินนำหน้าโอเซียที่กลายเป็นแวร์วูฟล์ไป
  ซ่าาาาาาาา~~~~~
 เสียงน้ำตกเริ่มดังขึ้นเริ่มๆที่ปลายทางที่ฉันบินเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ ฉันบินออกไปทักทายแสงและฉันก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อเจอกับดอกไม้หลายชนิด และน้ำตกแสนชุ่มช่ำ
  พลั่ก!! ตุ๊บ!!!!
 แล้วฉันก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อร่างของแวร์วูฟล์ที่เบรกไม่ทันชนเข้ากันฉันอย่างจัง และเราก็ล้มลง
 "เจ็บมากไหม" ร่างแวร์วูฟล์ขนสีขาวฟูฟ่องเรื่มกลายร่างเป็นมนุษย์ แล้วเอ่ยถามฉัน
 "ไม่หรอก ดวงตาเจ้าสวยจัง" ฉันใช้มือลูบหน้าคมของโอเซีย แล้วสบตาสีอเมทิสต์
 "ขอบใจ แต่ทำท่าทางแบบนี้ไม่หิวดอกมแล้วหรอ อยากทำอย่างอื่นอยู่หรือเปล่า" โอเซียใช้ฝ่ามือลูบหน้าของฉันอย่างอ่อนโยน
 "บ้า เจ้านั่นแหละลุก" ฉันเอ้ดแล้วหันไปสั่งให้โอเซียที่คร่อมตัวของฉันให้ลุกขึ้น
 "เขินหรอหน้าแดงเชียว" ฉันใช้มือจับหน้าแล้วก้มมองลงในลำธาร แดงจริงๆด้วย
 "ป่ะ เปล่านะ" ฉันใช้น้ำจากลำธารล้างหน้า แล้วเอ่ยบอกอย่างตะกุก ตะกัก
 "งั้นหรอ เดี๋ยวมานะ" โอเซียลูบหัวฉัน และผละไป
 "อ่ะ อ้าวโอเซียเจ้าจะไปไหน" ฉันมองโอเซียที่วิ่งไปจนลับตา  ฉันค่อยนั่งลงตรงข้างลำธารมองสายน้ำที่ไหลเอื้อยๆลงจากโขดหิน
 "มาแล้ว!!!!" เสียงของโอเซียทำเอาฉันสะดุ้ง จนฉันถึงกับจะร่ายเวทย์
 "อ่ะ อ้าวโอเซียเจ้าเองหรอ" ฉันเบิกตาโพลงเมื่อมองสิ่งที่อยู่ในมือของโอเซีย
 "สวยไหม" โอเซียค่อยวางมันลงตรงหน้าฉัน
 "แต่ข้าอยากจะกินมากกว่าเชยชม" ฉันมองดอกไม้มากมายหลายชนิดตรงหน้าแล้วกระพริบตาปริบๆ
 "ข้าก็เอามาให้เจ้ากินน่ะแหละ อ่ะ" โอเซียยื่นดอกไม้สีชมพูมาฉัน
 "ขอบใจ" ฉันค่อยๆรับมันมาแล้วกัดกินทีล่ะน้อย
 "อร่อยไหม" โอเซียเอ่ยถามแล้วหยิบดอกไม้อันสีส้มขึ้นมามอง
 "เจ้าก็ลองทานดูสิ อ่ะ" ฉันยื่นดอกไม้ที่ฉันกินเข้าไปนิดหน่อยให้โอเซีย
 "มันหวานหรือเปล่า" โอเซียนับมันไปแล้วพลิกดูอย่างระแวง
 "หวาน หอม" ฉันหยิบดอกไม้สีม่วงอีกอันขึ้นมากัด
 "ไม่กล้ากินอ่ะ" โอเซียพูดขึ้นมามองแล้วจ้องดอกไม้ในมืออย่างสยดสยอง
 "เจ้านี่จริงๆเลยนะ ไม่ลองไม่รู้หรอกน่ะ" ฉันเอ่ยแล้วค้อนโอเซียไปทีหนึ่ง
 "ก็มันจริงนี่นา เกิดมาข้ายังไม่เคยคิดจะกินดอกไม้เลย" โอเซียหมุนดอกไม้ในมือ
 "เจ้านี่มัน....." ฉันส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
 "แล้วนี่มันดอกอะไรหรอ" โอเซียมองดอกไม้ในมือด้วยความสงสัย แล้วเอียงคอถาม
 "ตาเบบูญ่า" ฉันก้มมองดอกสีชมพู ด้วยรอยยิ้ม
 "ชื่อยาวจัง" โอเซียยิ้มเบาๆ แล้วค่อยเอามันเข้าปาก
 "อร่อยไหม" ฉันตั้งหน้าตั้งตารอคำตอบ
 "มันหวานจัง" โอเซียเอ่ยขึ้น แล้ววางดอกไม้ลง
 "งั้นลองกินลาเวนเดอร์อ่ะ" ฉันยื่นดอกไม้สีม่วงในมือให้กับโอเซีย
 "ชื่อแปลกๆทั้งนั้นเลย" โอเซีบรับมันมามอง
 "ไปถามคนตั้งสิ555" ฉันยิ้มอย่างอารมณ์ดี
 "อยากได้ดอกไม้ที่มันไม่หวานน่ะมีไหม" โอเซียค่อยๆหยิบดอกไม้มาทีล่ะดอก
 "ทั้งหมดนี่มีดอกอะไรบ้างหรอ เจ้าบอกชื่อทั้งหมดมาให้ข้าหน่อยสิ" โอเซียค่อยๆรวบดอกไม้มาให้ฉัน
 "อันนี้ดอกไม้ ตาเบบูญ่า ลาเวนเดอร์ คาร่าลิลลี่ โป๊ยเซียน มะลิ จำปี จำปา ...............................พึมพำ .........................พึมพำ..................................พึมพำ............................... และนี่ดอก กุหลาบ" ฉันยิ้มแล้วยิ้มเมื่อมองดอกกุหลาบดินสีสวย
 "กุหลาบงั้นหรอ" โอเซียพึมพำเบาๆ
 "ใช่กุหลาบ แต่เสียดายที่เป็นกุหลาบดิน" ฉันหยิบมันขึ้นมาเชยชม
 "แล้วกุหลาบของจริงเป็นยังไงหรอ" โอเซียถามแล้วกระพริบตาเพื่อรอคำตอบ
 "ก็ดอกโตกว่านี้นิดนึง มีหนามเสียด้วย" ฉันคิดถึงหนามก็เข็ดขยาดที่จะกิน
 "หนามงั้นหรอ" โอเซียทำหน้าครุ่นคิด
 "ใช่มันมีที่ก้าน เวลาจับมันมักจะแทงมือ เวลาเจ้าจะเด็ดดอกกุหลาบนะเจ้าอย่าเผลอไปจับมั่วๆเลยนะ เจ้าต้องหาที่จับดีๆ" ฉันเอ่ยเตือน ด้วยสีหน้าอมยิ้ม
 "อยากเห็นจัง ไอ้เจ้าดอกกุหลาบของจริงของเจ้าเนี่ย เคเคียว" โอเซียทำหน้าครุ่นคิด แล้วพูดหยอกฉันเล่น
 "หรอ ข้าว่า ไปหาพวกเรเทลเถอะ คงรอนานแล้วล่ะ" ฉันบอกโอเซียก่อนจะกางปีกแล้วบินออกไป
 "รอข้าด้วยเคเคียว" เสียงของโอเซียไล่ตามหลังฉันมาทำให้ชะงัก
 "โทษทีข้าลืมไปว่าเจ้าแปลงกายช้า" ฉันเอ่ยอย่างขำๆ
 "ป่ะ รีบไม่ใช่หรอ" โอเซียในร่างหมาป่าขนสีขาวเอ่ยถามฉัน
 "อืม ถ้าข้าถึงก่อนเจ้าต้องหาดอกมให้ข้ากิน555" ฉันกางปีกแล้วบินออกไปอีกครั้ง และโอเซียก็วิ่งตามมาติดๆและเราก็ออกจากป่ามา
 "เฮ้ย!!!!!" เสียงของใครคนหนึ่งทำให้ฉันชะงักแล้วหันไปมอง แล้วพบว่ามีหมาป่าตัวหนึ่งกระโจนเข้าคร่อมร่าง ( แวร์วูฟล์ )ของโอเซียเอาไว้
 "อ่ะ โอเซียเจ้าไหวไหม" ฉันเอ่ยถามเมื่อมองหมาป่าตัวสีเทาที่คร่อมโอเซียอยู่
 "ข้าคิดว่า ข้าคงจะตายก่อนที่ข้าจะได้กลายร่าง แล้ว" โอเซียเอ่ยแล้วค่อยๆกลายร่างเป็นมนุษย์
  ฮืออออออออ~~~
เสียงคำรามของหมาป่าดังขึ้นก่อนจะค่อยๆ ยกอุ้งของมันแล้วทำท่าจะฟาดลงตรงร่างของโอเซีย
   พลั่ก!!!~~~~
 เสียงอะไรบางอย่างกระทบกันทำให้กลิ่นดอกไม้โชยออกมา ( เวทย์ป้องกันตัว ) แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ แวร์วูฟล์ตัวสีดำ กับ แวร์วูฟล์ตัวสีครีม ยืนประจันหน้ากับหมาป่าตัวสีเทาเมื่อกี๊ แล้วพวกเขาก็
 "โฮกกกกกกกกกกกกก" มันคืออะไรหว่า
 "ฮืออออออ" งงไปเลย
 "บรู๊วววววววววววววววววววววววววววว" แบบว่าไม่เข้าใจ
 "เฮ้ย พวกเจ้าทำอะไรกัน" ฉันทำหน้างง แล้วหมาป่าตัวสีเทานั้นก็วิ่งหายไปทิ้งความงุนงงให้กับฉัน
 "ขอบใจ นึกว่าข้าจะไม่รอดแล้ว" โอเซียใช้หลังมือเช็ดเหงือที่หน้าผาก
 "เจ้านี่ก็จริงๆเลยนะ แค่หมาป่าตัวเดียว" ท่านพี่เซนอนกล่าวติเตียน
 "พี่คิดบ้างสิ อย่าลืมนะว่าช่วงนี้พวกสุนัข และ หมาป่าบนโลกมนุษย์อยู่ในฤดูผสมพันธุ์" สมายด์ยกมือปิดหน้าเมื่อพูดคำสุดท้าย
 "ข้าก็ลืมไป แต่ว่าเจ้าหมาป่านั่นก็ไม่ใช่ธรรมดานะ เอาถึงขนาดองค์ชาย แห่ง ทาลิบฟิน  ทายาทอันดับที่ 2 แห่งโลกแวร์วูฟล์ลืมป้องกันตัวไปเลย" ท่านพี่เซนอนเอ่ยแล้วเดินกลับไป
 "ท่านพี่หลอกด่าข้าหรือเปล่า" โอเซียพูดตามหลังท่านพี่เซนอน
 "ล่ะมั้งค่ะท่านพี่ อ่ะเคเคียว โทษทีนะจ๊ะเมื่อกี๊ข้าพูดภาษา สุนัขน่ะ" สมายด์ควงฉันแล้วใช้หน้าคลอเคลียไหล่ของฉัน
 "อืมไม่เป็นไร จริงสิสมายด์" ฉันเอ่ยถามแล้วกวาดตามองรอบๆบ้าน
 "อะไรหรอ" สมายด์เอ่ยถามฉัน
 "เรเทลกับทุกคนอยู่ไหน" ฉันเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยสุดๆ
 "อ้อเห็นบอกว่าเข้าไปในป่าน่ะ พวกข้าเลยอาสาดูแลบ้านให้" สมายด์ยิ้มแล้วควงฉันเดินไป
 "สมายด์ แล้วพี่ล่ะ" เสียงตะโกนของโอเซียทำให้ฉันหันไปมอง
 "ลืมค่ะท่านพี่" สมายด์ควงฉันเข้าไปใกล้ๆโอเซีย
 "ลุกขึ้นสิ เจ้าเจ็บมากไหม" ฉันถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง แล้วยื่นมีไป
 "ไม่หรอก เจ้าหายหิวแล้วหรอ" โอเซียถามฉันด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
 "อืม ข้ากินดอกไม้ไปเยอะแล้วนะ" ฉันยิ้มแล้วค่อยๆหันหลังแล้วเดินไปที่บ้าน
 "รอข้าด้วย" โอเซียวิ่งมาเกาะฉันไว้ แล้วเราทั้งสามก็เดินเข้าบ้านไป
 "ช้าจัง" เสียงของท่านพี่เซนอนทำให้ฉันหันไปมอง เขาใช้ดวงตาสีมรกตที่แสนจะคมกริบคู่นั้นมองฉัน
 "ค่ะท่านพี่" สมายด์ตอบแล้วปลอ่ยมือออกจากแขนฉัน
 "เคเคียวตามข้ามา" ท่านพี่เซนอนเรีกยฉันให้ตามไป ฉันหันไปขอความเห็นจากทั้งสอง ซึ่งทั้งสองก็พยักหน้า ฉันจึงเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้