ภารกิจพิชิตหัวใจยัยเทพเจ้าแห่งดอกไม้

Chapter5

 

"ทำไมท่าน ถึงพาพวกวิญญาณชั้นต่ำเข้ามาในปราสาท" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น สงสัยจะเป็นแวร์วูฟล์

 "ลูซีน่า เจ้ามาทำอะไรที่นี่" สมายด์จังถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

 "ข้ามาหาท่านโอเซีย" เสียงเย้ยยันของผู้หญิงคนนั้น เออ ยัยลูซีน่าดังขึ้น

 "ขอโทษนะย่ะพอดีว่าพี่ข้าไปกับเคเคียว" สมายด์จังเอ่ยตอบ แล้วทำตาดุใส่

 "มีอะไรกันหรือเปล่า" โอเซียจังเดินออกมากับฉัน และเราทั้งสองก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวยนะแต่ถ้ามาดูเสียงล่ะก็เขาหน้าสวยๆนั่นทิ้งได้เลย

 "โอ้ทำไมทานโอเซียทำกับข้า" ยัยลูซีน่า พยายามบีบน้ำตา และมันก็ได้ผลนะ

 "ลูซีน่า" โอเซียผละจากฉันแล้วไปเช็ดน้ำตาให้กับยัยลูซีน่าอย่างอ่อนโยน

 "ท่านพี่ ทำไมท่านพี่ถึง" สมายด์จังเริ่มออกอาการหัวเสีย

 "โอะ โอเซียจัง" น้ำตาฉันไหลลงมาแบบไม่รู้สาเหตุ เสียงฉันที่เปล่งออกมามันเบามากๆ

 "เคเคียวจัง" สมายด์รีบเข้ามาประคองฉัน

 "สมายด์จังเขาเป็นใคร" ฉันถามสมายด์ด้วยน้ำตา

 "ค่ะ เคเคียว" สมายด์เบิกตาโผลง เธอทำเหมือนกับว่าเจออะไรสักอย่าง

 "ทำไม" น้ำตาฉันไหลลงอีกรอบ แบบไม่รู้สาเหตุ

 "เคเคียว" เสียงของโอเซียจังเข้ามาในสมองของฉัน

 "พี่อย่าเข้ามายุ่งนะ ข้าขอร้องท่านพี่อย่าทำให้เคเคียวเจ็บอีกเลย" สมายด์จังพูดอะไรสักอย่างแล้วสติฉันก็ค่อยๆเลือนลางหายไป

  "เคเคียว" เสียงใสๆของเรเทลปลุกให้ฉันตื่น เช้าแล้วหรอฉันค่อยๆลืมตาออกมาและก็พบกับเรเทล

 "เรเทล" ฉันเปล่งเสียงออกมา

 "ฟื้นแล้วๆเคเคียวฟื้นแล้ว" เรเทลตะโกนบอกใครหลายๆคน ฉันมองพวกเขาด้วยแววตาว่างเปล่าพวกเขาเป็นใครงั้นหรอทำไมถึงมาอยู่ในห้องนอนฉันได้

 "พวกเธอเป็นใคร" พอคนพวกนั้นได้ยินคำพูดของฉันแต่ล่ะคนถึงกับก้มหน้า

 "เคเคียวจำได้แค่เรเทลคนเดียว" เสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นฉันเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเป็นเชิงถามว่าคุณเป็นใคร

   แกร๊ง!!!

  เสียงแก้วกระทบอะไรบางอย่างเรียกให้ฉันหันไปมอง

 "ผนึกนี้เป็นของท่านพ่อ แล้วเราก็สามารถอธิบายได้ว่า เคเคียวคือองค์หญิง" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ฉันหันไปมองดวงตาสีโอรสทำให้ฉันมองตาค้าง เธอเหมือนใครคนหนึ่ง

 "เคเคียวฉันขอโทษ" ผู้ชายอีกคนวิ่งเข้ามาหาฉันด้วย

 "เธอเป็นใคร" ฉันเอ่ยถามด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

 "ฉันโอเซียไงเคเคียว เธอต้องไม่ลืมสิ" อยู่ผู้ชายตรงหน้าฉันก็กลายเป็นสุนัขตัวโตมีขนสีขาวฟูฟ่อง

 "แบบนี้จำได้ไหม" ผู้ชายคนนั้นเอ่ยถามอีกรอบ

 "พอเถอะท่านพี่ ข้าไม่รู้หรอกนะว่าอะไรทำให้ผนึกพลังนี่แตกแต่ข้าอยากจะบอกว่า มีแค่ท่านปู่และท่านพ่อเท่านั้นแหละที่จะช่วยเคเคียวได้" เสียงผู้หญิงคนนั้นทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง

 "สมายด์จัง" อะไรสักอย่างดลใจให้ฉันพูดคำนั้นออกไป สมายด์ที่แปลว่ารอยยิ้ม รอยยิ้มของเธอ

 "เคเคียว" ผู้หญิงที่ฉันเรียกว่าสมายด์โผเข้ากอดฉัน

 "เธอจำฉันได้" ผู้หญิงที่ฉันเรียกว่าสมายด์ยิ้มแล้วกอดฉัน

 "เธอชื่อสมายด์" ฉันพูดคล้ายคนละเมอ

 "ใช่ฉันชื่อสมายด์" ผู้หญิงที่ฉันเรียกว่าสมายด์ ยิ้ม

 "ฉันจะเรียกเธอว่ามายด์จัง" ฉันยิ้มตอบไป

 "จ๊ะเคเคียวจัง" ผู้หญิงคนนั้นยิ้มแล้วลูบหัวฉันอย่างปลอบโยน

  แกร๊ก

 เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้คนพวกนั้นรวมถึงเรเทลและสมายด์หันไป ชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องและภาพแห่งความทรงจำบางอย่างก็ฉายขึ้น

เมื่อ 12 ปีก่อน

 "ท่านลุง" ฉันเอ่ยปากออกไป

 "หนูเคเคียว เจ้าโอเซียหายไปไหน" อยู่ๆท่านลุงก็เอ่ยถามฉัน

 "ไม่เห็นเลยค่ะคุณลุง แล้วคุณแม่มีไหน" ฉันเอ่ยถามหาท่านแม่

 "เนมิโกะยังไม่กลับมา แล้วลูซี่ล่ะหายไปไหน" คุณลุงถามหาแมวตัวโปรดของฉัน

 "ลูซี่ออกไปเล่นกับโมร์ทีค่ะท่านลุง" ฉันลุกจากที่นอนแล้วเดินไปท่านลุง

 "มีอะไรหรือเปล่าเคเคียว" ท่านลุงลูบหัวฉันอย่างปลอบโยน

 "เคเคียวคิดถึงท่านแม่จังค่ะ ท่านแม่หายไปหลานวันแล้ว ท่านน้าเวลล่าก็ยังไม่ส่งข่าวอะไรมาเลยเคเคียวคิดถึงท่านแม่จังค่ะ" ฉันเอ่ยตามความรู้สึกออกไป ท่านน้าไม่ส่งข่าวมาเลยแล้วก็หายตัวไปเมื่อสองวันก่อน

 "เราต้องไว้ใจน้าสิหลานรัก" ท่านลุงลูบหัวฉันอีกรอบ

 "แต่เคเคียวคิดถึงท่านแม่นี่ค่ะ" ฉันเงยหน้าทำตาอ้อนๆ

 "เดี๋ยวลุงไปเรียกเจ้าโอเซียมาอยู่เป็นเพื่อนนะ เจ้าลูซี่ปล่อยไปบ้างเดี๋ยวเครียดตาย555รู้หรือเปล่าว่ากลิ่นตัวเจ้าใกล้จะเหมือนลูซี่ไปทุกทีแล้วนะ" ท่านลุงพูดทีเล่นที่จริงกับฉัน

 "ค่ะท่านลุง" ฉันตอบรับแล้วเดินไปหยิบตุ๊กตามาเล่น

  15 นาทีต่อมา

 ก๊อกๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

 "เคเคียว เจ้าอยู่หรือเปล่า" เสียงโอเซียดังเข้ามาในห้อง

 "อืมเข้ามาสิประตูไม่ได้ล็อก" ฉันเอ่ยปากบอกแล้วหันไปหวีผมให้ตุ๊กตาของฉันต่อ

 "ท่านป้ากับท่านแม่หายไปหลายวันเลยเนาะ" โอเซียเดินมานั่งข้างฉัน

 "ตุ๊กตาอีกแล้วหรอ" โอเซียก้มลงมองดูตุ๊กตาในมือของฉัน

 "อ้าวโอเซียผู้หญิงก็เล่นตุ๊กตาสิ" ฉันเอ็ดกลับไป

 "ทำไมเจ้าถึงทำตัวเหมือนมนุษย์จัง" โอเซียมองฉันแล้วยักคิ้วกวนๆ

 "มันเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วยล่ะ" ฉันแห้วกลับไป อะไรกันก็คนชอบเล่นตุ๊กตาอ่ะ

 "นี่เธอไม่ใช่แวร์วูฟล์หรอ" อยู่โอเซียก็ถามฉัน

 "ถ้าใช่ฉันก็มีหางแล้วมั้ง" ยังยักคิ้วกวนประสาทอย่างที่โอเซียชอบทำกลับไป

 "แล้วเธอเป็นอะไรล่ะ" โอเซียยังไม่ยอมลดล่ะที่จะถาม

 "เทพน่ะ" ฉันตอบไป แล้วก็หวีผมตุ๊กตาตัวโปรดของฉันต่อ

 "เคเคียวตาเธอสวยจังนะ" โอเซียสบตาฉัน

 "ขอบใจ แต่ท่านน้าเมื่อไหร่จะกลับมาข้าคิดถึงท่านแม่จวนจะแย่อยู่แล้ว" ฉันเอ่ยถาม

 "ข้าไม่รู้" โอเซียตอบหน้าตาย

 "แย่แล้ว เนมิโกะ ตายแล้ว" เสียงตะโกนของใครคนหนึ่งทำให้เราชะงัก

 

 "ท่านแม่!!!!!!!!!!!!!!" ฉันร้องลั่นพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลลงมา

 "เคเคียว" เสียงชายชราเรียกฉันให้ตื่นจากความคิด และความทรงจำ น้ำตาฉันเริ่มไหล

 "ใครกันที่ทำให้ความทรงจำฟื้นคืน" ชายหนุ่มไม่สิท่านลุงเอ่ยถามคนพวกนั้น

 "ท่านลุงพูดอะไร" ฉันเอ่ยถามแล้วใช้มือปาดน้ำตาออก

 "เคเคียว เจ้าลืมโอเซีย เซนอน และสมายด์ไปแล้วหรอ" ท่านลุงเอ่ยถาม แล้วฉันก็ค่อยๆกวาดตามองทุกคน ใช่พวกเขาจริงๆ

 "โอเซีย" ฉันเอ่ยปากออกแล้วยิ้ม

 "เคเคียว" โอเซียเดินมาทำท่าจะกอดฉัน

 "โอ้ท่านโอเซีย ท่านลืมข้าไปแล้วหรือ" เสียงโหยหวนของตัวอะไรสักอย่างทำให้ฉันหันไปมอง

 "เธอเป็นใคร" ฉันเอ่ยถามเจ้าตัวโหยหวนตัวนั้น

 "กรี๊ดดดดดดดดดดด ฉันเป็นแฟนของโอเซียแล้วเธอล่ะเป็นใคร" ยัยตัวโหยหวนนั่นโหยหวนจนทุกคนเอามือปิดหู

 "เคเคียวเป็นว่าที่เจ้าสาวของฉัน" โอเซียตะโกนออกไป

 "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เจ้าตัวโหยหวนกริ๊ดอีกรอบจนพวกคนที่ฉันไม่คุ้นหน้า เริ่มอาละวาด

 "หยุดเลยรำคาญมานานแล้วแกตาย" การผสานเสียงของคนพวกนั้นทำเอาฉันผวาไปเลย

 "เคเคียว" ท่านลุงเรียกฉันด้วยน้ำเสียงที่ดูจะตกตะลึงมากกว่าล่ะมั้ง

 "ค่ะ ท่านลุง" ฉันเอ่ยถามแล้วเอียงคอมอง

 "ปีกเจ้ากลับมาแล้วหรอ ทุกสิ่งทุกอย่างเจ้าคืนมาแล้วเจ้าไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้วใช่ไหม" ท่านลุงพูดด้วยน้ำเสียงตะลึงทำเอาเรเทลและคนพวกนั้นชะงักมือที่จะจัดการยัยตัวโหยหวนนั่น

 "ข้าเป็นอะไรกับมนุษย์หรอ" ฉันมองหน้าท่านลุงอย่างงงๆ

 "คิดไว้ไม่มีผิด เคเคียวไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ" เสียงเรเทลทำเอาฉันชะงัก

 "ทำไมหรอมันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน" ฉันกวาดตามองรอบๆตัว

 "ถ้าอย่างงั้นใครกันที่สะกดกลิ่นเทพนั้นไว้ ฉันถึงสัมผัสไม่ได้" เรเทลเอ่ยอะไรสักอย่างที่ทำให้ฉันงงเข้าไปจนถึงขีดสุด

 "โทโมกิ" ท่านลุงเอ่ยชื่อท่านย่าของฉัน

 "ท่านย่าทำไมค่ะ ท่านลุง" ฉันทำหน้างงงวย แล้วสบตากับทุกคน

 "โทโมกิเป็นคนสะกดกลิ่นเทพเอาไว้แล้วนำเธอไปเลี้ยง" ท่านลุงเอ่ยถึงท่านย่า

 "ท่านย่าเคยเลี้ยงข้า" ฉันทำหน้างงสุดขีดท่านย่าน่ะหรอเคยเลี้ยงข้า ปกติท่านมักจะเอาแต่อยู่บนโลกมนุษย์

 "หยุดก่อนทุกคน" เสียงของท่านปู่ดังขึ้น ทำให้ฉันหันหน้าขึ้นไปสบตากับท่านปู่

 "เคเคียว เจ้าทำผนึกนั่นแตกใช่ไหมหลานรัก" ท่านปู่พูดกับฉันอย่างอ่อนโยน

 "เปล่าค่ะ ท่านปู่ข้าเองที่ทำมันแตกตอนนั้นดวงตาของเคเคียวเริ่มปิดลงข้าประคองศรีษะเคเคียวไว้แล้วท่านพี่เดินเข้ามาข้าเลยตกใจและมือของข้าไปเกี่ยวกับเส้นสร้อยนั้นและมันก็ตกลงแตก" สมายด์เอ่ยแล้วเดินไปหยิบผนึกอะไรสักอย่างมาให้ฉันดู

 "สวยดีนะ" ฉันค่อยๆสัมผัสแล้วลูบมันอย่างแผ่วเบา

 "แล้วจะทำยังไงให้ความจำทุกอย่างของเคเคียวกลับมา" โอเซียถามท่านปู่ อย่างสงสัย

 "กุหลาบสีเงิน เท่านั้น" ท่านลุงเอ่ย แล้วปรายตามองทุกคน

 "ได้โปรดปล่อยข้าทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีทีที" ยัยตัวโหยหวนร้องขึ้นอีกรอบ จึงทำให้ฉันหันไปมองและก็พบกับภูติสองตน ที่กำลังจับไว้

 "ปิดปากซะข้ารำคาญ" ฉันจะลุกขึ้นไปตบปากสักรอบแต่ท่านพี่เซนอนก็ดึงฉันไว้ก่อน

 "หยุดเถอะประจำเดือนเจ้ามาไม่ปกติหรือไงทำไมเจ้าถึงอารมณ์แปรปรวน" ท่านพี่เซนอนทำหน้ากวนประสาทฉัน

 "ประจำเดือนคืออะไร" ฉันเอียงคอมองท่านพี่เซนอนอย่างสงสัย

 "-_-^ อย่าบอกนะว่าเจ้าลืมไปแล้ว ถ้างั้นมุกนี้ก็ใช้ไม่ได้ผล" พี่เซนอนทำหน้าแบบเอือมๆที่สุด

 "เฮ้ๆพี่นั่นของผมนะ" โอเซียเดินเข้ามาดึงฉันเข้าไปอ้อมกอด

 "อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ยัยบ้า" อยู่ๆยัยตัวร้องโหยหวนก็กลายร่างเป็นแวร์วูฟล์แล้วสะบัดภูติทั้งสองไป

 "โอ๊ย ซาดาโกะเจ็บไหม / โอ๊ยจูออนเป็นไงบ้าง" เสียงของภูติทั้งสองผสานกัน

 "หยุดสักทีได้ไหมอย่าทำให้คนพวกนี้ต้องเจ็บตัว เจ้าเป็นใครหน้าไหนถึงกล้ามาทำร้ายคนของข้า" ฉันเริ่มเดือดแล้วก็กระโจนไปจัดการทันที

 "บังอาจมากนะที่มาแย่งท่านโอเซียไป" ยัยตัวโหยหวนกระโดจนเข้าห้าตัวฉัน

 "ซัลคามัส" ฉันใช้พลังเวทย์ของฉันซัดยัยตัวโหยหวนนั่นออกไป

 "มันจะมากไปแล้วนะ ย๊าาาาาาาาาาาาาาา" ยัยตัวโหยหวนนั่นใช้เล็บกรีดแขนฉัน จนเลือดพุ่ง

 "แล้วเจ้าล่ะมาทำร้ายภูติทั้งสองตนได้ยังไง" ฉันใช้ดาบแทงเข้าไปกลางตัวยัยตัวโหยหวนนั่น

 "โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ยัยตัวโหยหวนโหยหวนอย่างน่าสยดสยองทำเอาขนแขนของทุกคนที่นี่ลุกกันเป็นแถว

  พลั่ก~~~

 "ลูซีน่า!!!!!" เสียงของใครคนหนึ่งเรียกยัยตัวโหยหวนที่อยู่บนร่างฉัน

 "ท่านทาบีลัส ท่านมาทำไม ณ ที่นี่แห่งนี้" ยัยตัวโหยหวนเฮ้ย ยัยลูซีน่าคุยกับทาบีลัสโดยไม่ยอมลงจากร่างของฉัน

 "ปล่อยองค์หญิงเคเคียวซะ" ทาบีลัสกดเสียงต่ำลง

 "องค์หญิงงั้นหรอ" ยัยลูซีน่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยยัน และใช้เล็บจิกลงตรงแขนข้างซ้ายของฉันอีกรอบ

  พลั่ก!! ตุ๊บ!!!!!

  ฉันผลักยัยลูซีน่าลง และใช้ดาบแทงลงตรงหัวใจ

 "แกกกกกกกกก โอ๊ยยยยยยย" เสียงของยัยลูซี่น่าโหยหวนอย่างน่ากลัวพร้อมๆกับร่างที่ค่อยๆแหลกสลาย ฉันยืนขึ้นและกางปีกออก พร้อมๆกับพลังเวทย์ทุกอย่างฟื้นคืนชีพ ชุดสีสีฟ้าที่ฉันสวมค่อยๆกลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์

 "องค์หญิงท่านกลับมาแล้ว" ทาบีลัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจแล้วเดินตรงมาหาฉัน

 "องค์หญิง เอริซ่า เบลลี่ เคเคียว" เสียงของภูติทั้งสองตนเอ่ยขึ้น

 "เจ้า" ฉันเอียงคอมองภูติทั้งสองอย่างใช้ความคิด

 "เคเคียว" เรเทลโผเข้ากอดฉันไว้แน่น ฉันค่อยๆใช้มือปาดน้ำตาออกแล้วค่อยๆประคองหน้าเพื่อนรัก

 "เรเทล เธออย่าร้องไห้สิ" ฉันยิ้มให้เธอ

 "ฉันรักเธอเคเคียวฉันเธอมากๆเลยนะเพื่อนรัก" เรเทลกอดฉันและปล่อยน้ำตาออกมาราวกับเขื่อนแตก

 "เธอเป็นอะไรเรเทล" ฉันมองหน้าหวานของเธอ

 "เคเคียว" ท่านลุงส่งสร้อยเส้นหนึ่งมาให้ฉัน

 "อะไรหรอหรอค่ะท่านลุง" ฉันเอียงคอมองสร้อยเส้นนั้นอย่างสงสัย

 "เนมิโกะฝากไว้ก่อนที่จะตาย" ท่านลุงเอ่ยแล้วลูบหัวฉัน

 "ท่านแม่" ฉันก้มลงมองสร้อยเส้นนั้นในมือท่านลุงก่อนจะรับมันมา

 "เนมิโกะ" โอเซียทวนคำช้าๆ

 "โอเซียแล้วท่านน้าเวลล่าล่ะท่านอยู่ที่ไหน" ฉันลุกขึ้นโยที่มีทาบีลัสคอยประคอง

 "ท่านแม่ตายแล้วหลังจากที่ท่านป้า เนมิโกะ ตาย" โอเซียค่อยๆเอ่ยช้าๆ

 "ตายแล้วงั้นหรอ" ฉันพยายามนึกว่าทำไมฉันถึงไม่สามารถรับรู้เรื่องพวกนี้

 "องค์หญิง ท่านองค์ควรจะใช้ดอกไม้สายรุ้งทำแผลก่อนนะขอรับก่อนที่แผลองค์หญิงจะลุกลามไปมากกว่านี้" ฉันก้มมองแผลของตัวเองแล้วพบว่ามันเริ่มขยายวงกว้าง

 "เททัส เรนโบว์ ฟลาวเวอร์" ฉันเอ่ยท่องคาถาและใช้มือปาดรอบแผล

 "นี่ขอถามอะไรอย่างสิ" ผีตนหนึ่งที่สวมชฎายืนขึ้น

 "ว่าอะไรล่ะ" ฉันมองหน้าผีตนนั้น

 "องค์หญิงเคเคียวจำเรื่องเกี่ยวกับพวกเราไม่ได้งั้นหรอ" อยู่ผีตนนั้นก็เดินเข้ามา

 "อะไรหรอข้าเคยรู้จักพวกเจ้าด้วยหรอ" ฉันเอียงคอมองแล้วเลิกคิ้วอีกครั้ง

 "เคยแต่เพราะว่าผนึกพลังแตกไง" เจ้าสุนัขจิ้งจอกพูดขึ้น

 "ฉันว่าเราต้องตามหากุหลาบสีเงิน" เรเทลพูดแล้วหันไปประจันหน้ากับคนพวกนั้น

 "ได้ พวกเราจะช่วยกันตามหาแต่ว่า มันอยู่ที่ตรงไหนกันหรอ" ท่านพี่เซนอนหันไปถามท่านปู่

 "หุบเขาทางฝั่งของอสูรและปีศาจ มีชื่อว่า หุบเขาเซบลูซ่า อยู่ทางฝังตะวันออกของเมืองชาโดว์ เป็นหุบเขาต้องห้ามที่ถูกพวก ปีศาจ สะกดไว้ กุหลาบสีเงินที่มีอายุอยู่ใต้น้ำแข็งล้านปี" ท่านปู่เอ่ยสีหน้าจริงจัง

 "แล้วมันมีกี่เส้นทางกันครับท่านปู่" ท่านพี่เซนอนถามด้วยสีหน้าเครียด

 "3เส้นทาง เส้นทางแรกไปทางตะวันออกจะต้องข้ามแม่ เทนย่า ไปทางอิมโลล่า จะไปปรากฎที่ฝั่งของแม่มดและแน่นอนแม่มดคงไม่ต้อนรับพวกเจ้าแน่ เส้นทางที่สอง พวกเจ้าจะต้องไปทางป่าศักดิ์ และเข้าทะเลทรายสีทอง จะไปปรากฎที่ฝังของซอมบี้ และเส้นทางสุดท้าย พวกเจ้าต้องเดินทางไปทางโลกมนุษย์ ผ่านแม่น้ำคงคาและเดินทางขึ้นเขาสีรุ้ง และขึ้นไปทางเมืองของแวมไพร์" ท่านปู่เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

 "เราจะไปทางไหนดีพวกเรา" ท่านพี่เซนอนเอ่ยถามคนพวกนั้น

 "เส้นทางที่สามดีที่สุดทุกคน ผ่านโลกมนุษย์ด้วยไม่ต้องกลัวภัยอันตรายใดๆ และโลกแวมไพร์ พวกแวร์วูฟล์คงจัดการได้" เรเทลเอ่ยขึ้นแล้วกอดฉัน

 "เรเทลพวกเธอคุยอะไรกันหรอ" ฉันมองหน้าเรเทลเป้นเชิงถาม

 "ไปเที่ยวไง เคเคียวไปตามหาดอกกุหลาบกัน" น้ำเสียงของเรเทลดูสนุกสนานทำให้ฉันอยากลองไปเที่ยวด้วย

 "งั้นเตรียมตัวคืนนี้เลยนะเราจะไปตามหากุกลาบกัน เย้" ฉันทำเสียงสนุกพร้อมกับสั่งทุกคน