ภารกิจพิชิตหัวใจยัยเทพเจ้าแห่งดอกไม้

Chapter3
 
ที่โลกมนุษย์
 ฉันมองดูเคเคียวที่หายตัวไปพร้อมกับเจ้าแวร์วูฟล์นั่นด้วยสายตาเคียดแค้น ฉันไม่สามารถช่วยเพื่อนของฉันได้เลย ทุกคนก็มองเจ้าแวร์วูฟล์นั่นด้วยสายตาเคียดแค้น นี่ก็เข้าสู่วันที่สองแล้วกว่าพลังพวกเราจะฟื้นก็ต้องอยู่รอตั้ง 5 วัน ฉันแน่ใจแน่ว่ามันไม่มีทางทำอะไรเคเคียวหรอกเพราะเคเคียวมีเลือดบริสุทธิ์และกลิ่นแวร์วูฟล์ชั้นสูงนั่นทำให้ฉันแน่ใจมากขึ้นว่ายังไงซะ เจ้าเทอร์ลิบฟิน  เซฮัส เชนเซนอน  คงไม่ยอมแน่ๆ เพราะอะไรน่ะหรือก็เพราะเจ้าเซนอนเป็นคู่หมั้นของฉันน่ะสิฟังดูแปลกนะที่ซาชิกิวาราชิอย่างฉันแต่งงานกับเจ้าชายองค์แรกแห่งอาณาจักรแวร์วูฟล์น่ะ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันต้องรอพลังฟื้นคืนแล้วต้องรีบไปที่โลกของแวร์วูฟล์ก่อนที่เซนอนจะห้ามน้องของเขาไม่อยู่
 "เรเทลเป็นไงบ้าง" เสียงของผีฟ้าปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ความคิดแล้วหันไปสบตากับเธอ
 "ยังเจ็บอยู่เลยแล้วผีฟ้าล่ะได้รับแรงกระทบอะไรมากไหม" ฉันเอ่ยถามผีฟ้าด้วยความเป็นห่วงแล้วก้มลงสำรวจตัวผีฟ้าที่ยังมีผ้าพันแผลอยู่
 "ไม่หรอก ฉันน่ะมีพลังในการเยียวยาสูงน่ะ แต่ว่าจะให้ฉันรำให้ดูไหมจะได้หายป่วย" ปล. ขอนอกเรื่องแปป ผีฟ้านั้นเป็นผีที่พบมากในภาคอีสานแต่ส่วนมากคนอีสานเชื่อกันว่าเป็นเทวดามากกว่าภูติผีมีความสามารถในการรักษาคนให้หายป่วยด้วยวิธีการร่ายรำ
 "ไม่ดีกว่าเดี๋ยวเธอจะไม่มีพลังเอาหรอก" ฉันส่งยิ้มเบาๆให้ผีฟ้าและเธอก็ยิ้มตอบมาให้ฉันเช่นกัน
 "อืม แล้วเราจะไปกันวันไหนล่ะคืนนี้วางแผนไหม" ผีฟ้าเอยถามท่าทีร้อนรนเชื่อสิผีฟ้าก็ห่วงเคเคียวมาต่างจากฉันหรอก
 "ฉันอยากจะรู้ว่าใครจะไปกับเราบ้าง" ฉันเอ่ยทุกคน ซึ่งทุกคนก็ล้วนแต่ยกมือด้วยกันทั้งนั้น
 "งั้นเราแบ่งกลุ่มกันไหม" ฮานาโกะซังออกความคิดเห็นแล้วลุกยืนขึ้นแต่ก็ต้องทรุดลงอีกครั้งเมื่อแผลที่ข้อเท้าของเธอยังไม่หายดี
 "หยุดก่อนทุกคน ฉันจะไปคนเดียว" ฉันเอ่ยบอกทุกคน ด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่มีทาทีล้อเล่นเตเอย่างใด
 "ไม่ได้นะ!!!" เสียงห้ามของทุกคนผสานกันทำเอาฉันอึ้งไปเลย
 "ลืมไปแล้วหรอว่าฉันเป็นอะไรกับเจ้าชาย เทอร์ลิบฟิน  เซฮัส เชนเซนอน" ฉันเลิกคิ้วมองหน้าทุกคนแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
 "แต่มันอันตรายเกินไปนะ" ยองกองอีตองท้วงแล้วทุกคนก็พยักหน้าตาม
 "มันจะอันตรายกว่านี้ถ้ามีคนตามฉันไป ไม่คิดหรอว่าฉันเป็นคู่หมั้นจะเข้าจะออกวังก็ไม่ใช่เรื่องแปลก" ฉันให้เหตุผลกับทุกคน
 "แต่ว่าฉันก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี" คิตสึเนะเอ่ยขึ้นมาบ้างในเวลานี้ดวงตาที่มักจะมีแววขี้เล่นกลายเป็นจริงจังทันทีเมื่อมองมาที่ฉัน
 "เอาเป็นว่าฉันจะแบ่งกลุ่มให้ จูออน แบนชี่ โระคุโระคุบิ แฟรงก์เกินสไตน์ ยองกองอีตอง ผีฟ้า โอบะเกะ และ คิสึเนะเป็นกลุ่มหนึ่ง ซาดาโกะ ฮานาโกะซัง คุซิซาเกะอนนะ เทเคเทเค คาไมทาจิ ผีพราย และ ยูกิอนนะ เป็นกลุ่มสอง ฉันจะบอกแผนให้นะ" ฉันตัดสินใจด้วยความเหมาะสมและทุกคนก็หยักหน้ารับทันที
 "แยกเลยไหม" เทเคเทเค เอ่ยถามฉันแล้วเดนออกไปทันที
 "อืม" พอฉันตอบทุกคนก็แยกกลุ่มไปคนละที่คนล่ะทาง
 "แผนที่ว่านี่ตกลงยังไงหรอ" จูออนเอ่ยถามถามพร้อมๆกับเงยหน้าขาวซีดของเธอขึ้นมาสยองจังถึงแม้ยัยนี่จะเป็นผีไม่มีกระดูกก็เถอะ
 "ฟังฉันนะ กลุ่มสองมีหน้าที่หลอกล่อเพราะพวกเธอฝีมือดีทั้งนั้น ส่วนกลุ่มเธอลอบเข้าหลังปราสาทตอนที่ด้านหน้ากำลังวุ่นวาย ส่วนฉันจะไปพาตัวเคเคียวมาจากห้อง ส่วนพวกเธอกลุ่มหนึ่งก็มีหน้าที่ดูต้นทางนะตกลงตามนี้นะ อ้อลืมไปสินะถ้ามีพวกที่อยู่หลังปราสาทให้จูออนแบนชี่และโระคุโระคุบิล่อนะพวกเธอเป็นผีที่ความอาฆาตสูงพวกชั้นต่ำจะกลัวน่ะ" ฉันเอ่ยชี้แจง ส่วนทุกคนก็พยักหน้างึกๆแทนคำตอบ
 "ตกลงตามนี้นะ ใครมีอะไรสงสัยไหม" ฉันเอ่ยถามอีกรอบแต่ก็ได้คำตอบว่า
 "มีคนมาบ้านฉัน" →จูออน
 "หิมะกำลังจะตก"→ยูกิ อนนะ
 "มีคนขึ้นไปบนเขา" → คาไมทาจิ
 "ฉันลืมไปรำ" →ผีฟ้า
 "อยากกลับบ่อน้ำจัง" →ซาดาโกะ
 "ฉันกะว่าจะไปรอเด็กๆที่ห้องน้ำนะ" →ฮานาโกะ
 "ฉันกะว่าจะไปนอนต่อน่ะ" →โระคุโระคุบิ
 "ลืมซักผ้า" →แบนชี่
 "ฉันกะว่าจะไปขอขนมน่ะ" →คุซิซาเกะอนนะ
 "ฉันจะไปฆ่าคนอยู่" →เทเคเทเค
 "โอ้ ท่านวิคเตอร์เขาคงเหงาถ้าขาดฉัน" →แฟรงก์เกินสไตน์
 "ฉันจะไปเก็บถุงเงิน" →ยองกองอีตอง
 "ฉันต้มน้ำทิ้งไว้" →คิสึเนะ
 "เออคือ โดเรม่อนกำลังเรียกฉัน" →โอบะเกะ
 "มีคนขอให้ฉันไปสิง" →ผีพราย
 "พวกเราไปนะ" เสียงพร้อมเพรียงของทุกคนทำเอาฉันถึงกับงงไปเลย
 "จะรีบไปไหน" เสียงแข็งกร้าวและเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกหลายประการดังขึ้น ทำเอาฉันหันขวับไปมอง และนี่ขอสาบานได้ว่าเป็นประโยคที่ออกจากปากฉัน
 "ฉันลืมทำงานบ้าน" นี่คือคำพูดที่ออกจากปากเองคำพูดที่แสนจะไร้สาระเพราะอะไรน่ะหรอก็เซนอนไงเวนอนมายืนอยู่ตรงนี้ไม่จริ๊ง
 "ซาซิกิวาราชิ เจ้าไปจะไปไหน" อยู่ๆเซนอนก็กระโจนเข้าใส่ร่างฉันจนฉันถึงกับผงะไปเลยทีเดียว
 "เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!" เสียงอุทานของทุกคนพร้อมเพรียงกันมาก แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยฉันสักคน
 "ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอกซาซิกิวาราชิ" และเจ้าแวร์วูฟล์ตัวนั้นก็ค่อยๆกลายร่างมาเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาแล้วสิ่งที่ทำเอาฉันตกตะลึงก็คือ
 "เซนอน!!!!" ฉันกับทุกคนอุทานพร้อมกันเสียงดัง ทำให้เซนอนที่คร่อมตัวฉันอยู่ตกใจ
 "คิดถึง" เซนอนจูบปากฉันทันทีโดนไม่รอให้ฉันหาข้อโต้แย้งใดๆ
 "เออคือ ฉันว่าตอนนี้มีคนเข้ามาในอาณาเขตของฉันแล้วล่ะ" →ยูกิอนนะ
 "คนขึ้นไปสูงเรื่อยๆแล้ว" →คาไมทาจิ
 "ถุงเงินฉันจะหาย" →ยองกองอีตอง
 "ใกล้ค่ำแล้วท่านเศรษฐีต้องแอบไปหาเมียน้อยอีกแน่" →โระคุโระคุบิ
 "ฉันไม่ได้ซักผ้าเป็นกองเลย" →แบนชี่
 "มีคนจะขโมยของในบ้าน" →จูออน
 "มีคนดูหนังด้วยแหละ ต้องรีบไปหลอก" →ซาดาโกะ
 "น้ำในกาเริ่มแห้งแล้ว" →คิสึเนะ
 "มีคนเรียกฉัน" →ฮานาโกะ
 "ท่านวิคเตอร์กำลังร้องไห้" →แฟรงก์เกินสไตน์
 "คนไข้ของฉันกำลังแย่" →ผีฟ้า
"มีคนเดินมาในถนนแล้ว" →คุซิซาเกะอนนะ
 "มีคนกระโดดรางรถไฟ" →เทเคเทเค
 "แม่โนบิตะต้องการด่วน" →โอบะเกะ
 "มีคนเอาเรื่องเซ่นมาให้" →ผีพราย
  สิ้นคำแก้ตัวของทุกคน ฉันก็ได้รอยยิ้มแบบนี้มาเป็นการตอบแทน ☺ ก่อนทุกคนจะหายไปส่วนฉันตอนนี้น่ะหรอ
 "เพื่อนเธอรักเธอจังนะ" เซนอนพูดยิ้มๆแล้วทำท่าจะก้มลงอีกครั้งจนฉันถึงกับตั้งตัวไปทัน
 "เซนอนลุกก่อนแล้วมาคุยกับฉัน" ฉันผลักเซนอนตัวปัญหาออกไปช่วงนี้ทำไมฉันมีแต่ปัญหานะ ตั้งแต่เคเคียวถูกพาตัวไปแล้วไหนจะเซนอนอีก
 "ก็ได้" เซนอนทำเสียงขัดใจแล้วลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วตบข้างๆตัว
 "เซนอนน้องชายเซนอนลักพาตัวเคเคียวไป" ฉันเปิดประเด็นขึ้นมาทันที ไม่อ้อมค้อมแล้วล่ะเพื่อนฉันทั้งคนนี่นาฉันก็รักเคเคียวไม่ต่างจากคนอื่นหรอกนะ
 "ฉันรู้เรื่องนี้แล้ว" เซนอนนอนลงแล้วหลับตาพริ้มสบายอารมณ์จังเลยนะชิชะ
 "ทำไมไม่มาบอกฉันล่ะรู้ไหมว่าห่วงเคเคียวมากแค่ไหนน่ะ @햀必▶晁◘∦続≞ﾅ♣㱫ࢮ忣♣Ȭ∪ᖳᕦ