ภารกิจพิชิตหัวใจยัยเทพเจ้าแห่งดอกไม้

Chapter3

ที่โลกมนุษย์

 ฉันมองดูเคเคียวที่หายตัวไปพร้อมกับเจ้าแวร์วูฟล์นั่นด้วยสายตาเคียดแค้น ฉันไม่สามารถช่วยเพื่อนของฉันได้เลย ทุกคนก็มองเจ้าแวร์วูฟล์นั่นด้วยสายตาเคียดแค้น นี่ก็เข้าสู่วันที่สองแล้วกว่าพลังพวกเราจะฟื้นก็ต้องอยู่รอตั้ง 5 วัน ฉันแน่ใจแน่ว่ามันไม่มีทางทำอะไรเคเคียวหรอกเพราะเคเคียวมีเลือดบริสุทธิ์และกลิ่นแวร์วูฟล์ชั้นสูงนั่นทำให้ฉันแน่ใจมากขึ้นว่ายังไงซะ เจ้าเทอร์ลิบฟิน  เซฮัส เชนเซนอน  คงไม่ยอมแน่ๆ เพราะอะไรน่ะหรือก็เพราะเจ้าเซนอนเป็นคู่หมั้นของฉันน่ะสิฟังดูแปลกนะที่ซาชิกิวาราชิอย่างฉันแต่งงานกับเจ้าชายองค์แรกแห่งอาณาจักรแวร์วูฟล์น่ะ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันต้องรอพลังฟื้นคืนแล้วต้องรีบไปที่โลกของแวร์วูฟล์ก่อนที่เซนอนจะห้ามน้องของเขาไม่อยู่

 "เรเทลเป็นไงบ้าง" เสียงของผีฟ้าปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ความคิดแล้วหันไปสบตากับเธอ

 "ยังเจ็บอยู่เลยแล้วผีฟ้าล่ะได้รับแรงกระทบอะไรมากไหม" ฉันเอ่ยถามผีฟ้าด้วยความเป็นห่วงแล้วก้มลงสำรวจตัวผีฟ้าที่ยังมีผ้าพันแผลอยู่

 "ไม่หรอก ฉันน่ะมีพลังในการเยียวยาสูงน่ะ แต่ว่าจะให้ฉันรำให้ดูไหมจะได้หายป่วย" ปล. ขอนอกเรื่องแปป ผีฟ้านั้นเป็นผีที่พบมากในภาคอีสานแต่ส่วนมากคนอีสานเชื่อกันว่าเป็นเทวดามากกว่าภูติผีมีความสามารถในการรักษาคนให้หายป่วยด้วยวิธีการร่ายรำ

 "ไม่ดีกว่าเดี๋ยวเธอจะไม่มีพลังเอาหรอก" ฉันส่งยิ้มเบาๆให้ผีฟ้าและเธอก็ยิ้มตอบมาให้ฉันเช่นกัน

 "อืม แล้วเราจะไปกันวันไหนล่ะคืนนี้วางแผนไหม" ผีฟ้าเอยถามท่าทีร้อนรนเชื่อสิผีฟ้าก็ห่วงเคเคียวมาต่างจากฉันหรอก

 "ฉันอยากจะรู้ว่าใครจะไปกับเราบ้าง" ฉันเอ่ยทุกคน ซึ่งทุกคนก็ล้วนแต่ยกมือด้วยกันทั้งนั้น

 "งั้นเราแบ่งกลุ่มกันไหม" ฮานาโกะซังออกความคิดเห็นแล้วลุกยืนขึ้นแต่ก็ต้องทรุดลงอีกครั้งเมื่อแผลที่ข้อเท้าของเธอยังไม่หายดี

 "หยุดก่อนทุกคน ฉันจะไปคนเดียว" ฉันเอ่ยบอกทุกคน ด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่มีทาทีล้อเล่นเตเอย่างใด

 "ไม่ได้นะ!!!" เสียงห้ามของทุกคนผสานกันทำเอาฉันอึ้งไปเลย

 "ลืมไปแล้วหรอว่าฉันเป็นอะไรกับเจ้าชาย เทอร์ลิบฟิน  เซฮัส เชนเซนอน" ฉันเลิกคิ้วมองหน้าทุกคนแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ

 "แต่มันอันตรายเกินไปนะ" ยองกองอีตองท้วงแล้วทุกคนก็พยักหน้าตาม

 "มันจะอันตรายกว่านี้ถ้ามีคนตามฉันไป ไม่คิดหรอว่าฉันเป็นคู่หมั้นจะเข้าจะออกวังก็ไม่ใช่เรื่องแปลก" ฉันให้เหตุผลกับทุกคน

 "แต่ว่าฉันก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี" คิตสึเนะเอ่ยขึ้นมาบ้างในเวลานี้ดวงตาที่มักจะมีแววขี้เล่นกลายเป็นจริงจังทันทีเมื่อมองมาที่ฉัน

 "เอาเป็นว่าฉันจะแบ่งกลุ่มให้ จูออน แบนชี่ โระคุโระคุบิ แฟรงก์เกินสไตน์ ยองกองอีตอง ผีฟ้า โอบะเกะ และ คิสึเนะเป็นกลุ่มหนึ่ง ซาดาโกะ ฮานาโกะซัง คุซิซาเกะอนนะ เทเคเทเค คาไมทาจิ ผีพราย และ ยูกิอนนะ เป็นกลุ่มสอง ฉันจะบอกแผนให้นะ" ฉันตัดสินใจด้วยความเหมาะสมและทุกคนก็หยักหน้ารับทันที

 "แยกเลยไหม" เทเคเทเค เอ่ยถามฉันแล้วเดนออกไปทันที

 "อืม" พอฉันตอบทุกคนก็แยกกลุ่มไปคนละที่คนล่ะทาง

 "แผนที่ว่านี่ตกลงยังไงหรอ" จูออนเอ่ยถามถามพร้อมๆกับเงยหน้าขาวซีดของเธอขึ้นมาสยองจังถึงแม้ยัยนี่จะเป็นผีไม่มีกระดูกก็เถอะ

 "ฟังฉันนะ กลุ่มสองมีหน้าที่หลอกล่อเพราะพวกเธอฝีมือดีทั้งนั้น ส่วนกลุ่มเธอลอบเข้าหลังปราสาทตอนที่ด้านหน้ากำลังวุ่นวาย ส่วนฉันจะไปพาตัวเคเคียวมาจากห้อง ส่วนพวกเธอกลุ่มหนึ่งก็มีหน้าที่ดูต้นทางนะตกลงตามนี้นะ อ้อลืมไปสินะถ้ามีพวกที่อยู่หลังปราสาทให้จูออนแบนชี่และโระคุโระคุบิล่อนะพวกเธอเป็นผีที่ความอาฆาตสูงพวกชั้นต่ำจะกลัวน่ะ" ฉันเอ่ยชี้แจง ส่วนทุกคนก็พยักหน้างึกๆแทนคำตอบ

 "ตกลงตามนี้นะ ใครมีอะไรสงสัยไหม" ฉันเอ่ยถามอีกรอบแต่ก็ได้คำตอบว่า

 "มีคนมาบ้านฉัน" →จูออน

 "หิมะกำลังจะตก"→ยูกิ อนนะ

 "มีคนขึ้นไปบนเขา" → คาไมทาจิ

 "ฉันลืมไปรำ" →ผีฟ้า

 "อยากกลับบ่อน้ำจัง" →ซาดาโกะ

 "ฉันกะว่าจะไปรอเด็กๆที่ห้องน้ำนะ" →ฮานาโกะ

 "ฉันกะว่าจะไปนอนต่อน่ะ" →โระคุโระคุบิ

 "ลืมซักผ้า" →แบนชี่

 "ฉันกะว่าจะไปขอขนมน่ะ" →คุซิซาเกะอนนะ

 "ฉันจะไปฆ่าคนอยู่" →เทเคเทเค

 "โอ้ ท่านวิคเตอร์เขาคงเหงาถ้าขาดฉัน" →แฟรงก์เกินสไตน์

 "ฉันจะไปเก็บถุงเงิน" →ยองกองอีตอง

 "ฉันต้มน้ำทิ้งไว้" →คิสึเนะ

 "เออคือ โดเรม่อนกำลังเรียกฉัน" →โอบะเกะ

 "มีคนขอให้ฉันไปสิง" →ผีพราย

 "พวกเราไปนะ" เสียงพร้อมเพรียงของทุกคนทำเอาฉันถึงกับงงไปเลย

 "จะรีบไปไหน" เสียงแข็งกร้าวและเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกหลายประการดังขึ้น ทำเอาฉันหันขวับไปมอง และนี่ขอสาบานได้ว่าเป็นประโยคที่ออกจากปากฉัน

 "ฉันลืมทำงานบ้าน" นี่คือคำพูดที่ออกจากปากเองคำพูดที่แสนจะไร้สาระเพราะอะไรน่ะหรอก็เซนอนไงเวนอนมายืนอยู่ตรงนี้ไม่จริ๊ง

 "ซาซิกิวาราชิ เจ้าไปจะไปไหน" อยู่ๆเซนอนก็กระโจนเข้าใส่ร่างฉันจนฉันถึงกับผงะไปเลยทีเดียว

 "เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!" เสียงอุทานของทุกคนพร้อมเพรียงกันมาก แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยฉันสักคน

 "ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอกซาซิกิวาราชิ" และเจ้าแวร์วูฟล์ตัวนั้นก็ค่อยๆกลายร่างมาเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาแล้วสิ่งที่ทำเอาฉันตกตะลึงก็คือ

 "เซนอน!!!!" ฉันกับทุกคนอุทานพร้อมกันเสียงดัง ทำให้เซนอนที่คร่อมตัวฉันอยู่ตกใจ

 "คิดถึง" เซนอนจูบปากฉันทันทีโดนไม่รอให้ฉันหาข้อโต้แย้งใดๆ

 "เออคือ ฉันว่าตอนนี้มีคนเข้ามาในอาณาเขตของฉันแล้วล่ะ" →ยูกิอนนะ

 "คนขึ้นไปสูงเรื่อยๆแล้ว" →คาไมทาจิ

 "ถุงเงินฉันจะหาย" →ยองกองอีตอง

 "ใกล้ค่ำแล้วท่านเศรษฐีต้องแอบไปหาเมียน้อยอีกแน่" →โระคุโระคุบิ

 "ฉันไม่ได้ซักผ้าเป็นกองเลย" →แบนชี่

 "มีคนจะขโมยของในบ้าน" →จูออน

 "มีคนดูหนังด้วยแหละ ต้องรีบไปหลอก" →ซาดาโกะ

 "น้ำในกาเริ่มแห้งแล้ว" →คิสึเนะ

 "มีคนเรียกฉัน" →ฮานาโกะ

 "ท่านวิคเตอร์กำลังร้องไห้" →แฟรงก์เกินสไตน์

 "คนไข้ของฉันกำลังแย่" →ผีฟ้า

"มีคนเดินมาในถนนแล้ว" →คุซิซาเกะอนนะ

 "มีคนกระโดดรางรถไฟ" →เทเคเทเค

 "แม่โนบิตะต้องการด่วน" →โอบะเกะ

 "มีคนเอาเรื่องเซ่นมาให้" →ผีพราย

  สิ้นคำแก้ตัวของทุกคน ฉันก็ได้รอยยิ้มแบบนี้มาเป็นการตอบแทน ☺ ก่อนทุกคนจะหายไปส่วนฉันตอนนี้น่ะหรอ

 "เพื่อนเธอรักเธอจังนะ" เซนอนพูดยิ้มๆแล้วทำท่าจะก้มลงอีกครั้งจนฉันถึงกับตั้งตัวไปทัน

 "เซนอนลุกก่อนแล้วมาคุยกับฉัน" ฉันผลักเซนอนตัวปัญหาออกไปช่วงนี้ทำไมฉันมีแต่ปัญหานะ ตั้งแต่เคเคียวถูกพาตัวไปแล้วไหนจะเซนอนอีก

 "ก็ได้" เซนอนทำเสียงขัดใจแล้วลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วตบข้างๆตัว

 "เซนอนน้องชายเซนอนลักพาตัวเคเคียวไป" ฉันเปิดประเด็นขึ้นมาทันที ไม่อ้อมค้อมแล้วล่ะเพื่อนฉันทั้งคนนี่นาฉันก็รักเคเคียวไม่ต่างจากคนอื่นหรอกนะ

 "ฉันรู้เรื่องนี้แล้ว" เซนอนนอนลงแล้วหลับตาพริ้มสบายอารมณ์จังเลยนะชิชะ

 "ทำไมไม่มาบอกฉันล่ะรู้ไหมว่าห่วงเคเคียวมากแค่ไหนน่ะ @햀必▶晁◘∦続≞ﾅ♣㱫ࢮ忣♣Ȭ∪ᖳᕦ