ภารกิจพิชิตหัวใจยัยเทพเจ้าแห่งดอกไม้

Chapter11
 
 "นั่นไงเมืองชาโดว์" เสียงของเรเทลทำให้ฉันหันไปมองข้างหน้าแล้วเราก็พบกับเมือง เมืองหนึ่ง
 "หนาวจัง" สมายด์ร้องออกมาเมื่อเราเริ่มเข้าใกล้เมืองเรื่อยๆ
 "ข้าก็รู้สึก" ยูกิ อนนะหันไปทางสมายด์
 "ก็เราใกล้จะถึงหุบเซบลูซ่าแล้วนี่ พวกเจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าข้างในหุบเขามันมีน้ำแข็งล้านปีอยู่" เจ้าชายทีเฟียร์ชี้แจง
 "งั้นถ้าเราเข้าไปในหุบเขาเราคงจะต้องหนาวตายก่อน" เสียงเรเทลเอ่ยออกมา
 "เร็วเข้าก่อนที่ประตูเวทย์เข้าเมืองจะปิด" เจ้าชายทีเฟียร์เร่งพวกเรา ฉันมองเห็นประตูสีดำท่ามกลางหมอกนั่นมันทำท่าจะปิดลงพวกเราจึงบินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
 "ประตูบ้า" คิตซึเนะหันไปด่าประตู
 "เอาน่าคิตสึเนะ" ผีพรายเอ่ยบอกแล้วหันมาทางฉัน
 "อะไรหรอจ้องข้าอยู่นั่นแหละ" ฉันเอ่ยถามอย่างข้องใจที่ผีพรายมองฉัน
 "เคเคียวหิวไหม" ผีพรายถามแล้วยื่นดอกไม้สีสวยให้ฉัน
 "ดอกอะไรหรอ" ฉันมองดอกไม้ในมือ
 "ดอกไม้อำพรางกลิ่นน่ะเอ้า กินเข้าไปเลยก่อนที่พวกอสูรมันจะมาลากเคเคียวไป" ผีพรายพูดติดตลกและเร่งให้ฉันกินดอกไม้เข้าไป
 "อืมๆ" ฉันกัดกินเข้าไปทันที
 "กลิ่นเทพจากตัวเจ้าหายไปเลยนะ" เสียงแซวของซาดาโกะแว่วมา
 "งั้นหรอ" ฉันเอ่ยยิ้มๆก่อนจะบินไปหาเจ้าชายทีเฟียร์
……………………..
 "จะไปพักที่ไหนดี" เชอร์บี้เอ่ยถามขณะคล้องแขนของโอเซีย มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บจิ๊ดๆที่ใจ
 "ไหวไหม" เจ้าชายทีเฟียร์เดินมาถามฉัน
 "อืม" ฉันตอบไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
 "ที่บ้านของท่านอาเทเบน ไง" เจ้าชายทีเฟียร์ยกแผนที่ขึ้นดูและมองหาบ้านของผู้ได้ชื่อว่าเป็นอาเทเบน
 "ข้าปวดขา" เชอร์บี้ทวงขึ้นมาอีกครั้ง
 "ให้ข้าอุ้มไหม" เสียงของโอเซียทำให้ฉันหันขวับไปมองแล้วภาพที่มันกรีดหัวใจฉันที่สุดคือการที่โอเซียอุ้มเชอร์บี้ขึ้น
 "เชอร์บี้เจ้าอย่าทำตัวเป็นตัวถ่วงจะได้ไหม" เจ้าชายทีเฟียร์ตำหนิเชอร์บี้
 "ก็ข้าเจ็บขาจริงๆนี่" เชอร์บี้แสร้งทำหน้าเศร้าและร้องไห้กระวิกๆเพื่อร้องขอความเห็นใจ
 "เคเคียว" เสียงเจ้าทีเฟียร์มำให้ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วยกมือปาดน้ำตา
 "หืม" ฉันพยายามฝืนยิ้ม
 "ไปกันเถอะ" เจ้าชายทีเฟียร์หันมามองฉันด้วยแววตาเห็นใจก่อนจะเดินนำหน้าทุกคนไป
 "ท่านพี่ข้าหิว" เชอร์บี้ทำเสียงอ้อนเจ้าทีเฟียร์
 "อดทนไปก่อนจะได้ไหม" เจ้าชายทีเฟียร์เอ่ยเสียงเรียบแล้วตวัดสายตาไปมองเชอร์บี้ขวางๆ
 "เจ้าชายทีเฟียร์" ฉันดึงแขนเสื้อของเจ้าชายทีเฟียร์ไว้
 "เจ้าเลยบ้านท่านอาเทเบนมาหรือเปล่า" ฉันหันไปมองด้านหลัง
 "หรอ" เจ้าชายทีเฟียร์ก้มลงมองแผนที่ในมือ
 "ไหนข้าขอดูหน่อยซิ" ฉันยืดตัวขึ้นมองแผนที่ในมือของเจ้าชายทีเฟียร์
 "คุ้นไหม" เจ้าชายทีเฟียร์เอ่ยถาม
 "อ้อเจ้าเพิ่งผ่านมาเมื่อกี๊นี่เองนะ" ฉันหันไปชี้บ้านหลังสีสวยให้กับเจ้าชายทีเฟียร์
 "อ้าวหรอ" เจ้าชายทีเฟียร์หันไปมอง
 "ใช่หรือเปล่า" ฉันเอียงคอมอง
 "ใช่ เจ้านี่เก่งจัง" เจ้าชายทีเฟียร์ใช้มือผลักหัวของฉันเบาๆ
 "เจ็บนะ" ฉันแห้วใส่ แล้วทำท่าจะแยกเขี้ยว
 "เดี๋ยวพวกเราย้อนไปนะข้าเลยบ้านของท่านอาเทเบนมาแล้ว" หลังจากสั่งเสร็จเจ้าชายทีเฟียร์ก็บินกลับไปทันที
 "เสียเวลาจริงๆ" เสียงของเชอร์บี้ทำให้ทุกคนหันขวับไปมอง
 "ข้าว่าเจ้าเงียบปากไปเลยก็ดีนะ" ท่านพี่เซนอนหันไปมองขวางๆ
 "ท่านพี่" โอเซียพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะพอใจนัก
 "เจ้าก็ออกจะสบายจะไปแคร์ทำไมเรื่องเสียเวลา" เรเทลเอ่ยเสริมขึ้นมาบ้าง
 "ตบกับข้าเลยไหมเจ้าพวกปีศาจชั้นต่ำ" เชอร์บี้แยกเขี้ยว
 "ข้าก็อยากจะตบเจ้ามานานเล้ว" เรเทลทำท่าจะวิ่งเข้าไป
 "เรเทล ปล่อยมันไปก่อน" เสียงอันทรงพลังของท่านพี่เซนอนทำให้เรเทลหยุด
 "เชอร์บี้ เจ้าควรจะเคารพผู้ที่มีอายุมากกว่าเจ้านะ" เจ้าชายทีเฟียร์เอ่ยเสียงเรียบเตือนน้องสาว
 "ท่านพี่!!!!" เชอร์บี้ทำตัวขวางแล้วเรียกเจ้าชายทีเฟียร์อย่างเดือดดาล
 "เงียบ" ฉันเอ่ยเสียงเรียบ แต่นั่นมันก็ทำให้ทุกคนหยุด แล้วหันมามองที่ฉัน
 "อะไรของพวกเจ้า" โอเซียปล่อยเชอร์บี้ลงแล้วตวัดสายตามามองที่ฉัน
 "ข้ารำคาญ" ฉันพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
 "เคเคียว ถึงแล้ว" เจ้าชายทีเฟียร์สะกิดแล้วบอกฉัน ฉันมองบ้านหลังใหญ่ที่มีสวนดอกไม้อยู่หน้าบ้านแล้วทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มวัยกลางคนออกมาต้อนรับพวกเราด้วยท่าทีเป็นมิตร
 "สวัสดีท่านอาเทเบน" เจ้าชายทีเฟียร์เอ่ยทักทายเสียงใสๆ
 "สวัสดีข้าเตรียมที่พักไว้ให้เจ้าแล้วนะ" ท่านอาเทเบนเอ่ยแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับทุกคน
 "ข้าขอบคุณท่านมากๆ" เจ้าชายทีเฟียร์โนมตัวลงอย่างสง่างาม
 "เชิญพวกท่านเข้าไปข้างใน" ท่านอาเทเบนเชื้อเชิญพวกเรา
 "ขอบคุณมาก" ฉันยิ้มเบาๆแล้วเดินตามหลังเจ้าชายเฟียร์ไป
  …………………………
"สวยจัง" ฉันมองรอบๆตัวบ้านแล้วเอ่ยชมกับท่านอาเทเบน
 "ขอบคุณขอรับ" ท่านอาเทเบนยิ้มให้กับฉัน
 "ทำไมบ้านของท่านอาเทเบนถึงแตกต่างจากบ้านของคนอื่นล่ะ" ฉันเอ่ยถามพลางกวาดตามองรอบๆ
 "ข้าชอบบ้านรูปทรงธรรมดาๆมากกว่าคฤหาสน์น่ะ" ท่านอาเทเบนหันมายิ้มให้กับฉัน
 "ดอกไม้ที่ท่านปลูกน่ากินจัง" ฉันย่อตัวลงแล้วมองดอกไม้ในแปลง
 "เจ้าอยากทานไหมข้าจะได้จัดไว้ให้" ท่านอาเทเบนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะเอ็นดูฉัน
 "ค่ะ" ฉันตอบรับแล้วมองดอกไม้ในแปลง
 "เคเคียว เป็นยังไงบ้างที่นี่หรือเปล่า" เสียงของเจ้าชายทีเฟียร์ทำให้ฉันหันไปมอง
 "ชอบสิ ข้าชอบมากๆเลย" ฉันหันไปอมยิ้มให้เจ้าชายทีเฟียร์
 "ข้าว่าถ้าเราจะขึ้นไปบนหุบเขาเราคงจะไปกันหมดไม่ได้เราจะต้องคัดคนไปและเหลือคนไว้ที่นี่เผื่อเรามีอะไรเราจะได้เรียกพวกเขาได้" เจ้าชายทีเฟียร์ตัดสินใจเสร็จสรรพแล้วหันมาบอกฉัน
 "งั้นก็เข้าไปแบ่งสิ" ฉันเอ่ยบอกเสียงใสแล้วเดินตามเจ้าชายทีเฟียร์เข้าไปด้านใน
 ด้านในบ้าน
 "ฮือพวกจะแบ่งกลุ่มงั้นหรอ" เรเทลเลิกคิ้วมองเจ้าชายทีเฟียร์
 "ใช่ข้าจะจัดแล้วนะ" เจ้าชายทีเฟียร์มองหน้าทุกคน
 "อืม" เรเทลพยักหน้าแล้วนั่งลงที่เดิม
 "กลุ่มที่จะขึ้นไปบนหุบเขามี ข้า เคเคียว เรเทล เจ้าชายเซนอน ยูกิอนนะ คาไมทาจิ ทาบีลัส แฟรงก์เกินสไตน์ และสมายด์ไปกับข้า" เจ้าชายทีเฟียร์หันไปมองทุกคน
 "สรุปคือข้าจะต้องอยู่ที่นี่ใช่ไหม" เชอร์บี้เอ่ยเสียงสบายๆ
 "ใช่ เจ้า เจ้าชายโอเซีย ยองกองอีตอง โระคุโระคุบิ แบนชี่ จูออน ซาดาโกะ คิสึเนะ ฮานาโกะ ผีฟ้า คุซึซาเกะอนนะ เทเคเทเค โอบะเกะ และผีพรายอยู่นี่"
 "ทำไมเจ้าไม่ให้ข้าไปด้วยล่ะ" โอเซียยืนขึ้นแล้วมองเจ้าชายทีเฟียร์
 "ข้าให้เจ้าดูแลเชอร์บี้ ส่วนเคเคียวข้าจะดูแลเอง" เจ้าชายทีเฟียร์หันมามองฉันด้วยแววตาอ่อนโยน
 "ท่านพี่โอเซียข้าว่าเราก็รออยู่ที่นี่แหละจะเป็นอะไรไป ข้าก็อยากจะพักเต็มแก่อยู่แล้ว" เชอร์บี้ทำเสียงออดอ้อน
 "อืมงั้นก็ได้ข้าตกลง" โอเซียพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆเชอร์บี้
 "แล้วเราจะออกเดินทางเมื่อไหร่" ยูกิ อนนะเอ่ยถาม
 "พรุ่งนี้" เจ้าชายทีเฟียร์เอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
 "ข้าอยากพักผ่อนแล้วท่านพี่โอเซียพาข้าไปพักผ่อนชั้นบนหน่อยสิ" เชอร์บี้ทำเสียงออดอ้อนโอเซีย
 "อืม" โอเซียอุ้มเชอร์บี้ขึ้นไปข้างบน
 "หมั้นไส้ย่ะ" จูออนสบถออกมาแล้วแลบลิ้นตามไป
 "ให้มันได้อย่างนี้สิค่ะ" ผีฟ้าเอ่ยขึ้นเบาๆ
 "เอาน่าช่างเถอะ" ฉันเอ่ยห้าม
 "เคเคียวต้องจัดใจจากไอ้แวร์วูฟล์ชั่วช้าตัวนั้นให้ได้นะ" ฮานาโกะเอ่ยขึ้นเสียงหลง
 "เดี๋ยวเถอะยัยผีฝ้าห้องน้ำ ข้ากับสมายด์ก็เป็นแวร์วูฟล์เหมือนกันนะ" ท่านพี่เซนอนเอ่ยขึ้นมา
 "555" ฉันหัวเราะออกมาเมื่อทุกคนทะเลาะกัน
 "เคเคียวจ๊า" คุซิซาเกะอนนะหันมากระพริบตาปริบๆใส่ฉัน
 "ว่าไง" ฉันหันไปมองคุซิซากิอนนะ
 "ดอกไม้มีในครัวนะถ้าอยากทานไปเอาได้เลย" คุซิซาเกะอนนะหันไปทางห้องครัว
 "อืมขอบใจข้าก็หิวอยู่พอดี" ว่าแล้วฉันก็เดินไปในห้องครัวแล้วไปหยิบดอกไม้มากินอย่าเอร็ดอร่อย
 "องค์หญิงขอรับอย่ากินเยอะนะขอรับมันลดยาก" ทาบีลัสเอ่ยด้วยฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 "อ้าวงั้นหรอ" ฉันวางดอกไม้ในมือลง
 "ขอรับ กินน้อยๆหน่อยนะขอรับกระผมเป็นห่วง" ทาบีลัสเอ่ยขอรับฉันด้วยน้ำเสียงที่แสนจะห่วงใย
 "อืมๆงั้นก็ได้" ฉันเดินออกจากห้องครัวไป
 "อ้าวกินอิ่มแล้วงั้นหรอ" คุซิซาเกะอนนะหันมาถามฉัน
 "อ้อ ข้าต้องลดลงนิดหนึ่งน่ะเดี๋ยวข้าอ้วน" ฉันยิ้มแหยๆให้กับคุซิซาเกะอนนะ
 "ทำไมล่ะ" คุซิซาเกะอนนะเอียงคอมองฉัน
 "ก็ทาบีลัสบอกให้ลด" ฉันหันไปมองทาบีลัสตาขวางๆ
 "ก็กระผมกลัวองค์หญิงอ้วนนี่ขอรับ" ทาบีลัสยักคิ้วกวนประสาท
 "สมัยนี้เจ้าสั่งข้าแล้วหรอ ข้างอนเจ้าจริงๆนะ" ฉันทำหน้าบึ้งแล้วแกล้งงอน
 "ขอโทษขอรับองค์หญิงแต่กระผมเป็นห่วงองค์หญิงจริงๆนี่ขอรับเดี๋ยวเจ้าแคว้นอื่นเขาจะไม่เอา คิกๆๆๆ" ทาบีลัสเอ่ยแล้วหัวเราะก่อนจะวิ่งแจ้นขึ้นไปข้างบน
 .....................
 "เคเคียว" เสียงของเจ้าทีเฟียร์ทำให้ฉันสะดุ้ง
 "หาๆๆ" ฉันหันมองอย่างตกใจ
 "เจ้าไปเตรียมตัวได้แล้ว" เจ้าชายทีเฟียร์วางมือบนหัวของฉัน
 "ใกล้ถึงเวลาแล้วหรอ" ฉันเงยหน้ามองหาดวงอาทิตย์
 "อืมเร็วๆนะ ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะโผล่พ้นขอบฟ้า
 "อ่ะ อืม" ฉันเอ่ยก็จะกางปีกบินออกไป
 "เคเคียว" เสียงเรเทลทำให้ชะงัก
 "หือๆๆๆ" ฉันหันไปมองแล้วทำเสียงในลำคอ
 "นี่ของฉันเก็บให้หมดแล้ว" เรเทลยื่นกระเป๋าใบเล็กๆให้ฉัน
 "ขอบใจ" ฉันส่งยิ้มๆบางๆให้กับเรเทล
 "เพื่อนกันนี่นา" เรเทลส่งยิ้มให้ฉัน
 "ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเพื่อนรัก" ฉันเอ่ยแล้วยิ้มด้วยน้ำตาคลอ
 "อ่ะ แฮ่ม" เสียงของเจ้าทีเฟียร์ทำให้ฉันหันไป
 "ร้องไห้อีกแล้ว" เจ้าชายทีเฟียร์ใช้มือเกลี่ยน้ำตาออกจากหน้าของฉัน
 "ก็ข้าซึ้งนี่ข้ามีเพื่อนที่ดีแบบเรเทล" ฉันใช้มือปาดน้ำตาปอยๆ
 "แค่เตรียมของให้ก็ร้องไห้ซะละ55" เรเทลเดินเข้ามาแล้วอมยิ้มมองฉัน
 "แหมๆๆ" เจ้าชายทีเฟียร์ทำเสียงอ้อนๆอย่างไม่จริงจังนัก
 "ไปกันได้หรือยัง" ท่านพี่เซนอนกระโดดลงบันไดลงมา ทำไปได้
 "แล้วทุกคนล่ะ" เจ้าชายทีเฟียร์เลิกคิ้วถาม
 "พวกเราอยู่นี่" เสียงของยูกิ อนนะทำให้ฉันและทั้งสามหันไปมอง
 "มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันหรอ" เรเทลทำหน้างง
 "มาทันพอที่จะได้ยินอะไรดีๆแล้ว555" คาไมทาจิตนแรกหัวเราะอย่างสบายใจ
 "ข้าว่าไปกันเถอะ" เจ้าชายทีเฟียร์เอ่ยเร่งก่อนจะเดินออกไปนอกบ้าน
 "ป่ะ พวกเราก็ตามไปกันเถอะ" ฉันเอ่ยบอกทุกแล้วรีบตามไปทันที
 "เอ้าๆ" เสียงขอเรเทลไล่หลังของฉันมา
 "เจ้าชายทีเฟียร์เจ้าจะรีบไปไหนหรอ" ฉันทำหน้างง
 "เราต้องรีบกลับก่อนค่ำนะ" เจ้าทีเฟียร์กางปีกออกทันที
 "อ้อๆ" ฉันร้องอ้อเบาๆก่อนจะกางปีกตามไป
 "เฮ้ยๆพวกเจ้าคิดจะทิ้งพวกข้าหรือไง" เสียงเรเทลไล่ตามหลังมา
 "ขอโทษข้าลืม" ฉันหันไปยิ้มแหยๆให้กับเรเทล
 "ตะวันเกือบออก" เจ้าชายทีเฟียร์เอ่ยแล้วหันไปมองดวงอาทิตย์ที่เริ่มฉายแสงส่องฟ้า
 "สวัสดีพระอาทิตย์" ฉันหันไปยิ้มแล้วเอ่นสวัสดีกับพระอาทิตย์
 "เจ้าบ้าไปแล้วหรือเปล่า" เจ้าชายทีเฟียร์หันมาเลิกคิ้วกวนประสาทใส่ฉัน
 "เจ้านั่นแหละข้าก็ทำแบบนี้ทุกวันอ่ะ" ฉันทำหน้าซื่อๆใส่เจ้าชายทีเฟียร์
 "อ้าวหรอ" เจ้าชายทีเฟียร์หันมามองหน้าฉันอย่างตะลึง
 "จะจู๋จี๋กันอีกนานไหม" เสียงของท่านพี่เซนอนดังขึ้น
 "จะบ้าหรอท่านพี่เซนอน" ฉันหันไปแห้วใส่ท่านพี่เซนอน
 "อ้าวข้าโดนเฉยเลย" ท่านพี่เซนอนบ่นๆเบาก่อนที่พวกเราจะเงียบกันไปตลอดทาง จนถึงหุบเขาต้องห้ามหรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าหุบเขาเซบลูซ่านั่นเอง
 "หนาวจัง" ฉันยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเอง
 "องค์หญิงทานดอกไม้วิเศษก่อนไหมขอรับ" ทาบีลัสยื่นดอกไม้วิเศษให้ฉันซึ่งมันมีสรรพคุณมากมายหลายประการ ( ขอไม่อธิบาย ) ให้ฉัน
 "อืมขอบใจ" ฉันรับมันมาแล้วก็กัดกินมัน
 "อิ่มหรือยัง" เจ้าชายทีเฟียร์หันมาถามฉัน
 "อืม" ฉันพยักหน้า
 "แล้วพวกเธอพร้อมหรือยัง" เจ้าชายทีเฟียร์หันไปถามเรเทลและคนอื่นๆ
 "พร้อมแล้ว" แฟรงก์เกินสไตน์ตอบ
 "งั้นพวกเรา fighting!!!!!!" พวกเราทั้งแปดยกมือขึ้นแล้วร้องออกมาพร้อมกัน
 "ไปกันเถอะ" เจ้าชายทีเฟียร์นำหน้าพวกเราเข้าไปในหุบเขา
 "เอง เอย เอ่ย เอ๊ย" เสียงอะไรบางอย่างแว่วเข้าในหูของฉัน
 "อย่าไปฟังปิดหูไว้" เจ้าชายทีเฟียร์ยกมือปิดหูแล้วหันไปสั่งทุกคน
 "เอย เอ่ย เอ๊ย เอย เอ่ย" เจ้าตัวบ้านั่นยังร้องต่อไป
 "ถ้าเราไม่ปิดมันจะทำอะไรเราหรอ" ฉันเลิกคิ้วถามเจ้าชายทีเฟียร์
 "พวกเราก็หลงระเริงไปกับเสียงของมันน่ะสิมันเป็นผีไทยที่เคยมาตายที่นี่" เจ้าชายทีเฟียร์หันไปมองทางที่เราผ่านมา
 "แค่เข้ามาก็โดนไปแล้ว" ฉันทำเสียงจิจ๊ะในลำคอ
 "ฮึกๆๆๆๆๆฮือๆๆๆๆๆ" เสียงผู้หญิงร้องไห้หวนโหยอย่างวังเวงดังมาที่ไหนซักแห่ง
 "จะ เจ้าชาย" ฉันรีบวิ่งไปทันที ส่วนพวกเราทุกคนก็เริ่มเกาะกลุ่มกับทันที
 "ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ กริ๊ดดดดดดด" เสียงร้องเสียงหลงของใครคนหนึ่งทำให้พวกเราผวา
 "ใจเย็นๆนะทุกคน" ฉันเตือนทุกคนด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
 "กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงมันดังขึ้นมาอีกแล้วก็ทำให้พวกเราขนลุกกันไปเป็นแถว
 "เพล้ง!!!" มันมาอีกแล้ว ฉันหันมองรอบๆกาย
 "โอ้ชายในฝันของข้า" พวกเราหันไปมองผู้หญิงผมแดงที่ทำท่าทางเคลิ้มฝันคนหนึ่ง
 "โอ้เจ้ากลับมาหาข้าแล้วหรือ" ยัยนั่นหมุนตัวจนกระโปรงบานแล้วเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆ
 "มันเป็นบ้าอะไรของมัน" สมายด์สบถออกมา
 "ข้ารอคอยท่านมานานหลายปี" ยัยนั่นทำหน้าเคลิ้มฝันแล้วเข้ามาใกล้พวกเราเรื่อยๆ
 "โอ้ท่านพาใครมากันหรือ" ยัยนั่นมายืนตรงหน้าเจ้าชายทีเฟียร์ก่อนจะคล้องคอเอาไว้
 "เจ้าชายทีเฟียร์!!!!" ฉันตะโกนออกมาเมื่อยัยนั่นโน้มคอเจ้าชายทีเฟียร์ลง