ยัยวายร้ายกำราบหัวใจนายเพลย์บอย

                    จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังคิดไม่ออกว่าฉันไปรู้จักกับนายเรเนียลนั่นตอนไหน...ฉันคิดยังไงก็คิดไม่ออกอ่ะ T^T "คิดอะไรอยู่หรอ?" ใครหน่ะ อ๋อนายไส้ตัน 
"เมื่อกี้มีคนๆนึงมาพูดกับฉันน่ะ แล้วเขาบอกว่าเขารู้จักฉันและฉันก็เคยรู้จักเขาดี แต่ฉันคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าฉันเคยรู้จักเขาตอนไหน" ฉันบอกนายไส้ตัน นายนั่นก็ทำหน้างงเหมือนฉันเลยล่ะ
"แล้วนายคนนั้นชื่ออะไรล่ะ" 
"เขาบอกว่าเขาชื่อเรเนียลอ่ะ" 
"ฮ่ะ !!!! เรเนียลงั้นหรอ เธออย่าไปยุ่งกับนายนั่นน่ะ นายนั่นอันตรายมากเลยล่ะสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ"
"อันตรายยังไง ??"
"รู้แค่ว่าอันตรายก็พอ" นายนั่นทำหน้าคิดหนักเลยอ่ะ แสดงว่าเรเนียลต้องอันตรายจริงๆ ว่าแต่ทำไมนายนั่นบอกฉันไม่ได้
"เอาเป็นว่าฉันจะพยายามไม่พูดกับนายนั่นก็แล้วกัน"
"ไม่ใช่แค่พยายามไม่พูดน่ะ เธอต้องพยายามไม่อยู่ใกล้นายนั่นด้วย" นายไส้ตันทำหน้าจริงจังและแววตาเป็นห่วงฉัน ฉันวาเรเนียลนั่นไม่ธรรมดาแน่ๆ
"ฉันจะเชื่อนายน่ะ..."
"ฉันเป็นห่วงเธอน่ะแซนด์" นายทำหน้าจริงจังอีกแล้วอ่ะ ฉันเริ่มกลัวแล้วน่ะ
"ทำไมนายต้องทำสีหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วย นายทำอย่างนี้ฉันเริ่มกลัวแล้วน่ะ" ฉัดพูดเสียงสั่น
"เธอไม่ต้องกลัวน่ะ ฉันอยู่ตรงนี้จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้ เชื่อใจฉันน่ะ" 
"ฉันเชื่อใจนายเทย์ตัน" ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคู่กัดนายไส้ตัน ถึงแม้ว่าฉันจะ(เคย)ไม่ชอบหน้าเขามากๆ แต่ตอนนี้กลับมีบางสิ่งบางอย่างที่บ่งบอกว่าเขาจะไม่ทิ้งฉันไปไหน เขาจะปกป้องฉัน และเขาจะไม่ปล่อยให้ฉันต้องเผชิญอันตรายคนเดียวแน่นอน... 
                    ฉันเหลียบไปเห็นพี่ไรหันยืนมองฉันที่กำลังคุยอยู่กับเทย์ตัน และแน่นอนฉันเห็นความไม่พอใจในสายตาพี่ไรอันอีกแล้ว...
 
จบไปอีกตอน เอาตอนสั้นๆล่ะกันเนอะ ขี้เกียจพิมพ์อ่ะ >3<  ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้าค้าา รับรองจะไม่ทำให้นักอ่านทุกคนผิดหวังค้าา #TanNy