พันแสงราตรี

 

 

บทที่ 3

“สัญญา…ที่รักษาไว้ไม่ได้”

 

---

 

               

                เมื่อกลับไปหามังกรคลั่งที่ยังคงยืนรออยู่ที่เดิมให้เป็นจุดเด่นเพราะใบหน้าอันหล่อเหลา เงือกวารีก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อมองไม่เห็นความไม่พอใจบนใบหน้าของอีกฝ่ายเลยสักนิด ก็แหงล่ะ จะไม่ให้เธอกลัวได้อย่างไร ในเมื่อจู่ๆเธอก็ลากตัวคู่สนทนาของเขาออกไปแบบนั้น…

                เมื่อกี้ ตอนที่เธอคิดขึ้นได้ว่าทิ้ง ‘คนรักในจินตนาการ’ไว้ เงือกวารีก็เลยตัดสินใจว่า ‘หมดเวลาซาบซึ้ง’ ระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์แล้ว ก่อนจะรีบลากตัวจิ้งจอกไฟที่ทำหน้าเหม็นเบื่อ (หน้านิ่ง) ตลอดเวลากลับมาด้วยทันที โชคดีนักที่อีกฝ่ายไม่ได้อารมณ์เสียเพราะถูกทิ้งไว้คนเดียวอย่างที่กลัว 

                “เงือกวารี จิ้งจอกไฟ คุยกันเรียบร้อยแล้วรึยังครับ?” มังกรคลั่งถาม ยิ้มกว้าง แลดูสว่างไสวประหนึ่งเทพบุตรในความคิดของสาวน้อยใหญ่ที่มองอยู่เป็นยิ่งนัก โดยเฉพาะในสายตาของเงือกวารีที่บัดนี้นัยน์ตาแทบจะกลายเป็นรูปหัวใจวิ้งวับๆอยู่แล้ว

                “ก็…ค่ะ”

                ในขณะที่เอลฟ์สาวชาวอัคคีพิฆาตที่กำลังส่งสายตาหวานหยดไปให้ทางคนที่กำลังยืนปล่อยรัศมีสดใสไปรอบๆกาย แต่ที่สายตาของเหล่าชายหนุ่มในห้องนั้นเห็นก็คือ หัวหน้าพวกตนที่กำลัง…

                ‘โกรธ…โกรธสุดๆไปเลยนี่หว่า!’  

                ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ ‘มังกรคลั่ง’ เป็นเพศเดียวกันกับพวกเขารึเปล่า ถึงได้ส่งสัญญาณที่เข้าใจกันเฉพาะในกลุ่มบุรุษออกมาให้ทั้งห้องได้เสียวสันหลังเล่นๆ

                “แล้วคุยกันเรื่องอะไรงั้นหรือครับ?”

                เงือกวารีอ้าปากจะตอบ ก่อนจะหุบปากอย่างรวดเร็วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเรื่องที่เธอคุยกับ ‘จิ้งจอกไฟ’ ยังคงต้องเป็นความลับปิดบังโลกไม่ให้ผู้อื่นรู้ จะมีใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอเป็นลูกศิษย์แท้ๆคนเดียวของจิ้งจอกไฟคนนั้น…

                ‘เพราะถ้าศัตรูรู้เรื่องนี้เข้า เจ้าจะเป็นเป้าหลักที่พวกนั้นจ้องจะจับไปเค้นความลับของข้า…’

                น้ำเสียงเรียบๆของผู้เป็นอาจารย์ยังคงฝังลึกอยู่ในสมอง

                …ความลับของอาจารย์

                ที่จริงแล้วเงือกวารีมั่นใจมาก ว่าเธอไม่ได้ล่วงรู้ความลับของอาจารย์ท่านนี้ไปเสียหมดหรอก แม้แต่ชื่อจริงของท่านชื่อว่าอะไร เธอก็ยังไม่รู้เลย แต่ก็ใช่ว่าจะรู้สึกน้อยอกน้อยใจอะไรกับเขา เพราะ…ยังมีอีกหลายมุม ที่เธอรู้ รู้ว่ามีแต่เธอเท่านั้นที่ได้เห็น 

                และแค่มุมเล็กๆไม่กี่มุมที่มีเธอเท่านั้นที่ได้เห็น ก็สามารถทำให้เธอซื่อสัตย์และพร้อมที่จะสละชีวิตให้กับเขาอย่างไม่ลังเล

                เพราะเขาคือคนที่เลี้ยงเธอให้โตขึ้นมาได้

                อย่างที่เคยได้บอกไป บอกใคร ใครจะเชื่อ ว่าจิ้งจอกไฟก็คือคนที่เงือกวารีคนนี้แอบทึกทักเอาเองในอกว่าเป็น ‘บิดา’

                เงือกวารีหลุบตามองพื้น ก่อนจะอุบอิบตอบ “ไม่มี…อะไรมากหรอกค่ะ”

                ด้านหลังของหล่อน จิ้งจอกไฟกระตุกริมฝีปากยิ้มในใจเมื่อเห็นว่าเอลฟ์สาวไม่ได้ลืมตัวเมื่ออยู่ใกล้คนที่ชอบมากมายขนาดนั้นไปเสียทีเดียว 

                “งั้นหรือ” ถึงปากจะพูดเหมือนยอมรับคำตอบของเอลฟ์สาว แต่ทว่านัยน์ตาของมังกรคลั่งกลับหรี่ลงอย่างสงสัย

ทว่า ก่อนที่จะได้เอ่ยถามสิ่งใด เสียงระรื่นอย่างน่าหมั่นไส้ก็ดังขึ้นจากนอกวงสนทนา

                “สวัสดีขอรับ”

                จิ้งจอกไฟลอบกลอกตา…ในใจ ในขณะที่มังกรคลั่งและเงือกวารีหันขวับไปมองคนมาใหม่ด้วยความสงสัย ก่อนที่เงือกวารีจะทำปากเป็นรูป ‘O’ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่

                “เจ้า…!”  คนที่เธอนินทาเมื่อตอนนั้น…!?

                “ข้า หมาป่าทมิฬ เด็กในสังกัดของจิ้งจอกไฟคนใหม่น่ะครับ” หมาป่าทมิฬกล่าวจบก็แจกรอยยิ้มแพรวพราวให้กับทั้งมังกรคลั่งและเงือกวารี นัยน์ตาสีโกเมนสั่นระริกด้วยความอารมณ์ดีสุดๆ ท่าทางเหมือนไม่สนใจเลยว่าสามคนที่เขาทักนั้นกำลังมีปฏิกิริยาอย่างไร

                หนังคิ้วของจิ้งจอกไฟกระตุกนิดๆ

                มังกรคลั่งชะงักเพราะนึกได้ว่าตนเองไปทำอะไรเอาไว้

                เงือกวารีเองก็ชะงักเช่นเดียวกัน แต่เธอชะงักกับคำว่า ‘เด็กในสังกัด’ ต่างหาก เอลฟ์สาวเอามือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อเห็นหน้าเหม็นเบื่อระคนไม่พอใจที่ดูจะทวีหนักกว่าเดิมของอาจารย์ตนเองเข้า

                “เจ้า…” มังกรคลั่งส่งเสียงตะกุกตะกัก นัยน์ตาสีแดงดั่งเลือดกลอกตาไปรอบๆอย่างเลิกลัก และเหลือบมองจิ้งจอกไฟ ที่ตอนนี้แม้จะทำหน้าเรียบเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่นัยน์ตาสีโกเมนที่น่าพรั่นพรึงนั่นกลับกำลังส่งจิตอาฆาตมายังเขาเป็นระยะๆ

                เขาเป็นหัวหน้านะ!…จะร้องไห้

                หมาป่าทมิฬมองทั้งสามคนที่กำลังทำหน้าทำตาต่างกันอย่างสิ้นเห็นได้ชัดอย่างขบขัน ก่อนที่จะกล่าวถาม

               “แล้วนี่จะเริ่มภารกิจเมื่อไหร่ เริ่มสักทีเถอะ พวกข้าได้ฟังไอ้พิธีกรที่ไหนกัน ดูสิ บรรยายสนุกเสียจนหลับกันไปเป็นร้อยแล้ว” พูด ‘ดูสิ’ จบ เขาก็ชี้ให้เห็นเหล่าอัคคีพิฆาตมากมายที่หลับคาเก้าอี้ด้วยท่าทางทุเรศที่สุด ในขณะที่คนที่ยังตื่นอยู่ต่างก็กำลังจ้องมองมาที่กลุ่มพวกเขาอย่างสนอกสนใจเต็มที่

                ไม่ได้ใส่ใจไอ้คุณพิธีกรที่ยืนตัวสั่นอยู่บนเวลาด้วยท่าทีเหมือนจะร้องแหล่ไม่ร้องแหล่เลยสักนิด!

                “…” จิ้งจอกไฟมองตามมือของหมาป่าทมิฬไปก่อนที่จะนึกในใจอย่างอดไม่ได้ว่า

               ‘จะรอดไหมนี่…รุ่นนี้…’

               ไอ้พิธีกรก็เหมือนกัน มันโผล่มาบรรยายให้หน่วยได้ยังไงในเมื่อทำท่ากลัวตลอดเวลาแบบนั้น!

                ดูเหมือนในที่สุดเงือกวารีที่ขำแล้วขำอีกกับคำพูดของหมาป่าทมิฬก็ตัดสินใจแล้วว่าอาจจะพิจารณานับเจ้าหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์เป็นเพื่อนใหม่ (ถ้าหากมันไม่ตายเสียวันนี้) เพราะหล่อนเลือกจังหวะที่ทุกคนกำลังอึ้งอยู่นั้นแหละตอบคำถามของหมาป่าทมิฬด้วยน้ำเสียงสดใส

                “ตอนที่ข้าเข้ามาเป็นอัคคีพิฆาตครั้งแรกก็เป็นแบบนี้เหมือนกันนั่นแหละค่ะ แล้วก็…เรื่องเวลาเริ่มงานของอัคคีพิฆาตนั้นความจริงมันจะมีเสียงที่ดังแบบ…”

                ก๊อง! ก๊อง!  ยังไม่ทันที่เอลฟ์สาวจะพูดจบ เสียงระฆังดังกังวานก็ดังขึ้น แต่หล่อนก็ไม่ทำทำท่าไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะการพูดเลยสักนิด กลับกัน เอลฟ์สาวค่อยๆขยับยิ้มบาง

                “อ๊ะ นั่นไง” หล่อนกระซิบ และโดยที่หล่อนคิดว่าไม่มีใครเห็น เอลฟ์สาวก็ค่อยๆเหลือบมองอาจารย์คนดีของตัวเองที่ยืนหน้านิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ด้วยสายตาเป็นกังวล

                เธอไม่รู้เลยว่าทั้งมังกรคลั่งและหมาป่าทมิฬต่างก็เห็นท่าทางเช่นนั้นของตัวเอง

                เสียงจ้อกแจ้กจอแจของเหล่าอัคคีพิฆาตรุ่นใหม่ที่ดูจะตื่นเต้นเหลือเกินกับภารกิจครั้งแรกทำให้บรรยากาศง่วงหงาวหาวนอนในตอนแรกหายวับไปในทันที หมาป่าทมิฬมองภาพเหล่าเอลฟ์ทั้งหมดเจ็ดคนที่เดินออกมายืนเรียงกันด้วยสายตาตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ    

                และเพราะกำลังตื่นเต้นอยู่นั่นเอง เขาเลยไม่ได้สังเกตุว่าจิ้งจอกไฟเองก็กำลังเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเหล่าเอลฟ์ในชุดดำสนิททั้งหมดแล้ว 

                กว่าจะรู้ตัวอีกที หมาป่าทมิฬก็ต้องสะดุ้ง ก่อนจะรีบกุลีกุจอไปเข้าแถวด้วยความเร็วมากกว่าปกติ เพราะน้ำเสียงทุ้มต่ำ เย็นชาทว่ากลับเต็มไปด้วยความกดดันของอำนาจที่เขามองไม่เห็นของคนที่เขาเพิ่งจะตีตนไปเป็น ‘เด็กในสังกัด’ ที่ก้องกังวานไปทั่วทั้งห้อง  

               “ประตูเมืองตะวันออกเฉียงเหนือ ทางนี้!!”

 

---

 

 

               “โอ้ โคเรล” หมาป่าทมิฬอุทานเรียกชื่อของ ‘เทพเจ้าผู้สร้าง’ ขึ้นมาเบาๆอย่างตะลึงตะลาน มองภาพบ้านเมืองที่เขาอาศัยอยู่มานานกว่ายี่สิบเก้าปีท่ามกลางความมืดด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

                จะไม่ให้ร้องเรียกหาเทพได้อย่างไร ในเมื่อภาพที่เห็น…มันช่างแปลกประหลาดนักในความรู้สึก!

                สำหรับเมืองต้นไม้แล้ว ความมีชีวิตชีวาคือภาพที่เห็นจนชาชิน สิ่งที่จะรู้สึกได้ยามพระอาทิตย์ต้องใบหน้าคือความอบอุ่น และสิ่งที่จะรู้สึกได้ยามพระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าก็คือความอิ่มเอมที่ได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ในแต่ละวัน เสียงดนตรี เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยจอแจ้กจอแจจึงไม่เคยขาดหาย

                ความชุ่มชื้นของต้นไม้และกลิ่นหอมของดอกปุยเมฆทำให้บรรยากาศของเมืองต้นไม้ไม่ต่างอะไรจากเมืองสวรรค์

                ถึงกระนั้น…

                ถึงกระนั้น ภาพที่เห็นในตอนนี้มันกลับไม่ใช่

                บ้านเมืองที่ดูเหมือนถูกทิ้งร้าง สะพานไม้ที่ไร้คนเดิน ไร้แสงไฟ และแลดูไร้ชีวิต… ไร้ซึ่งแสงอาทิตย์ที่ส่องมาให้ความอบอุ่น มีเพียงแค่แสงจันทร์ที่รังแต่จะทำให้ความหนาวในใจดูจะทวีความรุนแรงมากขึ่นทุกทีๆเท่านั้นเอง

                ที่นี่ไม่ใช่เมืองต้นไม้

                ‘ก็อยากจะคิดอย่างนั้นอยู่หรอก’

                เพราะชาวเอลฟ์เป็นพวกที่ยึดมั่นในกฏเกณฑ์เป็นอย่างมาก ดังนั้น เมื่อมีกฎที่บอกว่าหลังเสียงเคาะระฆังอันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่า ‘ถึงเวลาพักผ่อน’ แล้ว ให้ทุกคนเข้าบ้านไปอยู่ในบ้านของตนเองเงียบๆ ทุกอย่างก็จะเป็นไปตามนั้น! 

                เมืองก็เลยร้างไง

                “เดินให้ระวัง…เราจะลงไปที่พื้นดินกัน” จิ้งจอกไฟกล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบ

                หน่วยอัคคีพิฆาตในชุดน้ำเงินซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของ ‘มือใหม่’ ทุกคน ซึ่งรวมถึงหมาป่าทมิฬพยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียง แม้ในใจของทั้งหมดจะมีคำถามผุดขึ้นมาในหัว ‘พื้นดิน…?’

                หมาป่าทมิฬกลืนน้ำลาย

                พื้นดิน เป็นเสมือนกับพื้นที่ต้องห้ามของเหล่าเอลฟ์ที่ไม่มีความสามารถพอที่จะต่อสู้ป้องกันตัวได้ จะมีก็แต่พวกทหารนักรบชั้นสูงเท่านั้นที่ได้ลงไป ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของพวกเขาที่จะหาบเอาน้ำขึ้นมาให้ใช้ข้างบน ซึ่งอันที่จริงก็ไม่ใช่หน้าที่หนักหนาอะไรเพราะส่วนใหญ่ชาวเอลฟ์สามารถหาน้ำกินน้ำใช้ได้จากใบไม้ยักษ์ของต้นไม้และถังไม้เก็บน้ำหน้าบ้านของพวกตนอยู่แล้ว

                ว่ากันว่าข้างล่างนั่น…ถ้าเป็นตอนกลางคืนล่ะก็ หากไม่เจ๋งจริง ไม่มีทางรอดขึ้นมาได้แน่

                คิดจบปุ๊บ หมาป่าทมิฬก็จ้องเส้นทางเดียวที่จะพาเขาลงไปข้างล่างด้วยสายตาว่างเปล่า

                ‘ไอ้เถาวัลย์ที่ดูจะขาดแหล่มิขาดแหล่นี่เนี่ยนะ! จะตกลงไปตายก่อนถึงพื้นไหม?’

                ไม่…ตก…ไม่ตก…

                …

                ตก! ตกแหงๆ  

                อันตราย! อันตรายรอบตัวเต็มไปหมด!            

                “เร็ว” จิ้งจอกไฟสั่ง

                หมาป่าทมิฬกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่

                จะให้ปีนลงไปจริงๆสินะ!

                เมื่อไม่มีทางเลือก หมาป่าทมิฬที่เคยโม้ไว้เยอะเลยจำเป็นที่จะต้องเดินนำหน้าไปที่เถาวัลย์อันเก่าท่ามกลางสายตาลุ้นระทึกของมือใหม่ที่เหลือ เอลฟ์หนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่อีกรอบเมื่อสัมผัสได้ถึงความสูงน่าหวาดเสียวของจุดที่ตนเองยืนอยู่

                แต่ด้วยความที่เป็นลูกผู้ชายตัวจริง (?) เขาจึงค่อยๆจับไม้เถาวัลย์ หลับตาแน่น ก่อนจะค่อยๆไต่ลงทีละนิด…ทีละนิด ในใจภาวนา ‘ขอให้รอดด้วยเหอะ’

                ไต่หนึ่ง…ไต่สอง…ไต่สาม…ไต่สี่…ไต่ห้า…ไต่หนึ่ง…

                แล้วทำไมมันกลับมาไต่หนึ่งวะ! 

                เอลฟ์หนุ่มไต่ไปทะเลาะกับตัวเองไป กว่าจะรู้ตัวอีกที เขาก็มาถึงพื้นเสียแล้ว

                เมื่อขาแตะพื้นดินได้ไม่นาน และยังไม่ทันที่จะได้พักผ่อน หมาป่าทมิฬที่เริ่มขยับปากยิ้มเพราะความสำเร็จในการเดินทาง ก็มีอันต้องสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อเห็นว่าไอ้คุณจิ้งจอกไฟที่ไม่ได้ไต่ลงมาด้วยกับเขาดันมายืนหน้านิ่งอยู่ข้างล่างก่อนแล้ว ‘มันทำได้ยังไง?’

                หัวหน้ากลุ่ม ‘ตะวันออกเฉียงเหนือ’ปรายตามองพวกที่เพิ่งจะถึงพื้นนิดหนึ่งราวกับจะเช็คจำนวนเมื่อทุกคนลงมาครบ และ ท่ามกลางความตะลึงพรึงเพริด จิ้งจอกไฟก็เริ่มเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงโทนเสมอกันทั้งประโยคว่า “เมื่อเจ้ามายืนตรงนี้ ก็ไม่มีเวลาให้ได้ถอยหนีอีก ต่อแต่นี้ไป คือเวลาที่พวกเจ้าทุกคนต้องป้องกันตัวเอง และหมู่บ้าน…ด้วยชีวิต หากใครถูกจับ เราจะไม่ไปช่วย หากใครพ่าย เราจะไม่ไยดี”

                ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ ว่าคำพูดที่ฟังดูไร้น้ำใจพวกนี้มันก็คือกฏเหล็กที่จะฝ่าฝืนไม่ได้เด็ดขาด… อาจจะฟังดูโหดร้าย แต่พวกเราก็เลือกที่จะเข้ามาทำงานที่นี่กันเอง จะให้โทษใคร? 

               หมาป่าทมิฬคิด ในขณะพยายามที่จะไม่เผลอทำหน้าขบขันออกไปเรื่องจิ้งจอกหน้านิ่งที่ดูจะพูดเยอะกว่าปกติ

               จะไม่ให้เขาจำกฏที่ไร้หัวใจพวกนั้นได้อย่างไร ในเมื่อนั่นเป็นหนึ่งในข้อสอบสุดหินที่พวกเขาต้องทำเมื่อเขาก้าวเข้ามาในประตูลับของหน่วยลับอัคคีพิฆาต

               “สิ่งที่ข้าจะสามารถพูดได้…ก็คงจะมีแค่คำว่า ‘ระวังตัว’ และ ‘ยินดีต้อนรับ’ เท่านั้น” จิ้งจอกไฟพูดต่อ น้ำเสียงไม่ใส่ใจยามที่พูดคำว่า ‘ระวังตัว’ ทำให้คนที่ได้ฟังทุกคนรู้สึกหนาวยะเยือกในอก พากันมองไปรอบตัวด้วยสายตาหวาดระแวง ด้วยเพิ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมาว่าไม่มีใครสามารถระวังหลังให้ได้อย่างที่หวัง

               เมื่อจิ้งจอกไฟหยุดพูดไปนิดนึง หมาป่าทมิฬและเหล่ามือใหม่คนอื่นๆก็ชะงักอาการหวาดระแวง มองตามสายตาของเอลฟ์หนุ่มไป แล้วก็ต้องอุทานในใจด้วยความตกใจ เมื่อมองเห็นดวงตาแดงๆ แลดูกระหายเลือดนับร้อยที่จู่ๆก็ลืมขึ้นพร้อมกันท่ามกลางความมืด 

               “ยินดีต้อนรับ…”

               ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจ ทว่า มือของทุกคนต่างก็ค่อยๆเลื่อนไปหาอาวุธที่ตนถนัดอย่างช้าๆ…แทบจะไม่สามารถสังเกตุเห็นได้

               “เข้าสู่ ‘ป่าหิมาราตรี’ ยามค่ำคืน…”

               และการต่อสู้ของเหล่าอัคคีพิฆาตก็เริ่มต้นขึ้น

 

---

 

 

คุยกับนักเขียน:

ฮ่าๆๆ และแล้ว ไรเตอร์ก็ลงตอนใหม่ให้อีกตอนหนึ่ง เป็นยังไงกันบ้างเอ่ย? ชอบหรือไม่ยังไงก็บอกกันได้นะรีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่าน 

เพลงประกอบที่ไรเตอร์ใส่ไว้ในตอนแรกคือเพลงที่มีชื่อว่า 'Moon Of The Princesss' ซึ่งเป็นเพลงประกอบของภาพยนตร์เรื่อง 'Faith, the great doctor' เป็นเพลงที่ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นและเศร้าหวานๆยังไงไม่รู้ ไรเตอร์ชอบมากๆๆๆ เลยขอจิ๊กมาเป็นซาวน์แทร็คของนวนิยายเรื่องนี้เสียเลย 555+

สำหรับใครที่กำลังรอคอยให้นางเอกของเรื่องโผล่หัว เอ๊ย แสดงตัวออกมาให้เห็น ก็ไม่ต้องรอนานแล้ว จะได้พบกันในตอนหน้าแน่นอนค่ะ 

ขอบคุณทุกท่านจริงๆนะคะที่อุตส่าห์กดเข้ามาอ่านนวนิยายของไรเตอร์ ไรเตอร์รักทุกคนนะ

จุ๊บๆ

 

---