ทดลองแต่งนิยาย ไม่ต้องเข้าม๊าา

<เรื่องมั่วบนเรือโจรสลัด>
 
 
 
เช้าวันนี้อากาศสดใสนะครับ ดูสิ.. แสงอาทิตย์ยามเช้ากระทบกับคลื่นน้ำส่องประกายระยิบระยับเชียว ผมว่าผมชอบนะในยามนี้ เหมาะสำหรับการไปตกปลามากินที่สุดเลย
 
อาา.. ว่าแล้วก็ไปตกเลยดีกว่า เอาหอยไปกินระหว่างรอแก้เบื่อด้วยก็ดี
 
"โย่! มายเฟรน จะตกปลาหรอ ไปด้วยสิ"
 
เสียงทุ้มทักทายดังมาแว่วใกล้ๆหู ใกล้.. ใกล้ไปจนเหมือนกำลังกระซิบข้างหูผมเลย ตะ.. แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้งครับ อย่าตกใจสิ ผมต้องห้ามหันไปมองมันนะ ไม่รู้จะมาไม้ไหนอีก
 
"รีบตามมาละกัน"
 
"ค้าบๆ"
 
ผมเดินละออกมาจนถึงจุดโปรดของผม จุดนี้มันบังแดดได้ดีด้วยนะ(เฉพาะตอนเช้า) แถมเป็นที่ๆผมเคยมีประวัติเบ็ดตกปลาบาดมือด้วย ผมเลยปลื้มตรงนี้เป็นพิเศษ มองดูปลาตัวเล็กตัวน้อยที่ว่ายไปมาอยู่กลางทะเลก็มีความสุขไปอีกแบบแฮะ
 
เพราะเดี๋ยวมันก็ไปอยู่ในท้องของผมกันหมดแหละ หึๆๆ
 
เหวี่ยงเบ็ดออกไปสุดแรงเกิดที่มี ด้วยความโลภ เอ๊ย! ด้วยความยินดี มองหน้าผมสิ ผมยิ้มอย่างมีความสุข ยิ้มอย่างเป็นมิตร หน้าผมออกจะไปทางโลภตรงไหนครับ ช่วยบอกทีสิ ^__^
 
เฟี๊ยว!!! ปุ๊บ!
 
"What The F***"
 
บะ.. เบ็ดหลุดมือ
 
ผมเลือกที่จะมองตามเบ็ดที่ปลิวออกไปสู่ความเวิ้งว้างกลางท้องทะเลด้วยความหงุดหงิด ขณะที่มองตามก็เห็นอะไรผ่านตาไปแว๊ปเดียว แว๊ปเดียวจริงๆ ผมจึงเลือกที่จะทิ้งการจ้องมองเบ็ดมาเพ่งสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าแทน
 
ผู้หญิง! ผู้หญิงผมแดงคนนั้นกำลังนอนหลับอย่างสบายใจบนแผ่นไม้กลางน้ำทะเลที่มีคลื่นอันแสนสงบ
 
ไม่ใช่ละ...
 
"ตุ่น! ตุ่น อย่าพึ่งออกเรือนะเว้ย!!"
 
ผมตะโกนบอกเพื่อนอีกคน ซึ่งไม่รู้ตอนนี้ตื่นหรือยัง.. แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมควรทำมากกว่าปลุกตุ่นนั้นก็คือ.. ช่วยเธอ
 
"มายเฟรน เฮ้ย! จะไปไหน!!"
 
เสียงน้ำสาดกระเด็นไปทั่วบริเวณ แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลามาสนใจเสียงอะไรทั้งนั้น จนกระทั่งว่ายไปถึงตัวเธอ ผู้หญิงน่ารักคนนี้.. ช่างเหมาะกับการเป็น เฮ้ย! นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมนะเว้ย ต้องรีบพาเธอขึ้นเรือก่อนให้เร็วที่สุด เรือๆๆ เรืออยู่ไหนว๊า!!!
 
ดึงแผ่นไม้ที่เธอนอนอยู่ไปหาเรืออย่างทุลักทุเล ทั้งกลัวมันพลิกคว่ำอีก ทั้งกลัวหลงเรืออีก(เหมือนเมื่อกี้) ผมจึงทุเรศอย่างที่คิดนั่นแหละครับ T^T ปี้ มองผมด้วยสายไม่เข้าใจ กวางบื้อนั่นมันจะเข้าใจอะไร ก็ต้องให้ผมอุ้มเธอขึ้นเรืออีก อนาถไหมล่ะครับ..
 
"มายเฟรนไปลากสาวที่ไหนมาอีกล่ะวะ แจ่ม!"
 
"ใช่เวลาเล่นไหมครับ ^_^"
 
"ค้าบๆ ขั้นแรกต้องฝายปอดก่อน มายเฟรนคงทำไม่ได้หรอกเราเป็นหมอ เราทำเป็นคนเดียว"
 
"ทำอะไรก็รีบทำ พร่ามเพื่อ!"
 
"ค๊าบ!"
 
ผมลุกเดินหนีให้หมอนั่นจัดการคนไข้(คนใหม่)ของมันต่อไปก็แล้วกัน เสียงเอะอะข้างหลังทำให้ผมต้องหันไปดู ซึ่งทำให้ผมลืมข้อห้ามอะไรบางอย่างจากตัวเองไป.. นั่นก็คือ เกี่ยวกับหมอนี่ ห้ามแม้แต่จะคิดที่จะหันไป เพราะลูกเล่นมัน อุ๊บ!!
 
"อื้อ!~"
 
"อาาา.. ฝายปอด" ยกยิ้มมุมปาดก่อนเช็ดน้ำลายที่ไหลเยิ้มตรงคางผม.. เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังเลยใช่ไหมครับ หึๆๆไอ้เพื่อนเลว ไม่รอดแกไม่รอดแน่ๆ - -*
 
"หนวดขึ้นอีกแล้วนะมายเฟรน หัดโกนซะมั่งสิ"
 
พบกับท่าไม้ตายใหม่ของผม ^-^
 
ลูกเตะ.. พลังตีนควาย ย๊ากกก!!!
 
ปึ๊ก! แอ่ก!!
 
"อ๊าก! เจ็บนะเว้ย!!"
 
ผมมองเพื่อนสุดที่รักนอนดิ้นทุรนทุรายกุมท้องตัวเองอยู่ แต่ก็อย่าไปสนใจมันเลยครับ มองผ่านๆไปเหมือนเศษสวะตัวหนึ่งเหอะ ตอนนี้อารมณ์หงุดหงิดอย่างมากถึงมากที่สุด ถ้ามองหน้ามันอีกที มีหวังผมได้ฆ่าคนตายโดยเจตนาอีก
 
เดินเข้าไปเหยียบซ้ำก่อนข้ามไปหาสาวผมแดงที่นอนไม่ได้สติอยู่ อุ้มช้อนในท่าเจ้าสาวก่อนที่จะพาเข้าห้องส่วนตัวผม หึๆๆ แค่คิดก็ครึ้ม =. =
 
ไม่ใช่ๆ
 
ยังไงฝากหมอนั่นไปก็ไม่ได้เรื่องอยู่ดีครับ อย่างน้อยถ้าอยู่กับผมกับตุ่นก็คงปลอดภัยกว่าหมอนั่นคนเดียวแหละ
 
....
 
...
 
..
 
.
 
'ว่าแต่ตายยังนะ'