รักหมดใจนายแวมไพร์กับยัยปิศาจ

อืมมมได้ข่าวว่ามีนักเรียนใหม่หนิอยู่ตรงใหนอ่ะ

"เฮ้หวัดดีเราชื่อราฟเป็นเด็กใหม่เธอน่ะสุดยอดเลยนะว่าแต่ชื่ออ่ะไรหรอ"อยู่ก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเข้ามาทักแต่ฉันรู้สึกว่านายคนนี้ไม่ปลอดภัยแล้วหน้าคบมากที่สุดเดี๋ยวไม่ใว้ใจแต่หน้าคบโอยยมึนสงสัยเจอบทสวดของอาจาร์เมื่อกี้แน่เลย

"เฟริโอน่าเรียกว่าเฟริน่าก็ได้สั้นกว่านี้ก็คงเฟเรียกยังไงก็ได้"ฉันพูดแล้วจับมือกับหมอนั้น

"โอ๊ย!"เหมือนถูกไฟช็อตเมื่อโดนมือหมอนั้นทำให้ฉันชักมือกลับมาทันที

"เฮ้เป็นอะไรเฟ"ราฟถามแล้วทำน่างง

"เออปล่าวช่างมันเถอะเออราฟบอกชื่อเด็กใหม่ให้เราฟังหน่อยดิ"ฉันบอกราฟแล้วมองไปที่นักเรียนเข้าใหม่ที่นั่งรวมกับเป็นก้อนกลมๆอยู่มุมห้องแต่ล่ะคนจัดได้ว่าสวยหล่อทั้งนั้นแต่แปลกฉันกลับรู้สึกว่าพวกเขาอันตรายและหน้าปลอดภัยมากๆ

"ผู้ชายคนซ้ายชื่อคริสผู้หญิงคนนั้นชื่อซีคนสุดท้ายชื่อลูคัซน่ะอาจาร์มาแล้วฉันไปก่อนนะ"ฉันพยักน่าให้ราฟแล้วหันมาตั้งใจหาจังหวะกวนส้นอาจาร์แทนแต่ก็หมดอารมณ์ไปทันทีเมื่อถูกกลุ่มเด็กใหม่จ้องมันทำให้ฉันรู้สึกเกร็งจนอยากให้หมดชั้วโมงนี้เร็วๆ

กริ๊งงงงงง!พรึบ!ฉันรีบยัดของใส่ใต้โต๊ะแล้ววิ่งออกมาจากห้องทันที

"เฮ้ยัยเฟหยุดก่อนรอฉันก่อนสิ"มุนิลเพื่อนตั้งแต่ปี1วิ่งตามออกมา

"เธอเป็นอะไรรึป่าวน่าซีดๆนะเฟไปห้องพยาบาลรึป่าว"

"ก็ไอพวกเด็กใหม่อ่ะดิเล่นนั้นจ้องกับทั้งคาบจนเกร็งไปหมดเฮ้อออช่างเถอะรีบหาอะไรกินดีกว่า"ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะถูกถามแล้วลากมุนิลไปที่หลังคาแดงเอ่อโรงอาหารนั้นแหละแต่เขาทาหลังคาสีแดงเด็กมันเลยชอบเรียกว่าหลังคาแดง

ฉันกับมุนิลแยกกันซื้อข้าวฉันซื้อเนื้อย่างแบบไม่สุกมากส่วนมุนิลซื้อนมเปรี้ยวขวดเดียวเหตุเพราะกลัวอ้วน

"ที่เต็มอ่ะ"มุนิลบอกจริงๆนั้นแหละเหลือที่นั่งที่เดียวยัยมุนิลนั่งไปแล้วเหลืออีกที่นึงก็คือโต๊ะเดียวกับพวกเด็กใหม่

"ไม่เป็นไรแกนั่งไปเถอะเอ่อ...ขอนั่งด้วยนะที่เต็ม"ราฟพยักน่าฉันเลยไม่รอช้านั่งลงทันทีพอฉันนั่งลงก็รู้สึกขนลุกตัวเกร็งขึ้นมาเหงื่อออกตามไรผมบรรยากาศภายในโต๊ะเงียบกริบอย่างกะป่าช้าที่สามารถนั่งสามาธิได้เพียงแค่หลับตาคุณก็จะเฝ้าพระอินทร์

'เฟได้ยินรึป่าวฮึกฮืออเฟ'เสียงหวานดังก้องอยู่ในหัวแบบไม่ให้ทำใจทำให้ฉันยกมือบีบขมับแรงๆน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บปวด

"เฟเป็นอะไร"

"เงียบก่อนขอร้องเงียบก่อน"ฉันยกมือปิดหูแล้วบอกราฟให้เงียบพอความเจ็บปวดหายไปฉันจึงเอามือออกจากหูแล้วตั้งสมาธิแบบลืมตา

'ว่าไงลูนาริต้า'ถ้าถามว่าลูนาริต้าคือใครบอกได้เลยว่าฉันก็ไม่รู้เรารู้จักกันมาซัก2อาทิตย์แล้วเรามักจะคุยกันผ่านจิตบ่อยๆ

'เรมีอาน้องฉันตายแล้วฮืออ'

'เดี๋ยวก็ฟื้นเธอเคยบอกฉันหนิว่าเธอมีน้ำตาวิเศษเธอเล่นร้องไห้ออกมาซะขนาดนั้นไม่ฟื้นก็ให้มันรู้ไป'

'จริงสิขอบคุณนะเพื่อนรัก'ฉันอมยิ้มออกมาเมื่อคำว่าเพื่อนรักที่แม้แต่มุนิลยังไม่เคยพูดแต่เธอกลับพูด

"หายรึยัง"เสียงของราฟทำให้ฉันสดุ่งและเงยน่าขึ้นมามองเห็นทุกคนมองฉันอยู่ก่อนแล้ว

"เอ่ออืมฉันอิ่มแล้วไปก่อนนะ"ฉันบอกแล้วยกจานไปล้างและรีบขึ้นห้องไป