นายบอดี้การ์ดตัวร้ายปล้นหัวใจยัยวายร้ายเจ้าเสน่ห์

     "ใครสามารถทำให้ยัยนี่ โกรธได้ก่อน คนชนะจะมีสิทธิ์สั่งยััยนี่ได้ตามใจชอบ^^ เป็นไงน่าสนม๊ะพวก?"

     "อะไรนะ!!!"ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก็เกมส์นั่นมันพาดพิงมาถึงฉันด้วยนี่นา

     "เหๆ น่าสนุกแหะ งั้น...เริ่มจากฉันก่อนละกัน^^"ทาโร่พูด

     "ไม่ได้! ต้องจับไม้สั้นไม้ยาวก่อน"เซไนค์พูดพร้อมมองฉันด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

     "อะไรน่ะปัญญาอ่อนเกินไปรึเปล่า แล้วอีกอย่างฉันก็ยังไม่ได้บอกสักคำว่าจะเล่นด้วย-_-+"ฉันพูด และจิกสายตาใส่เซไนค์

     "เดี๋ยวก็รู้..."อีตาเซไนค์จอมขี้เก๊กพูดทิ้งท้ายและหันไปตกลงกับเพื่อนในกลุ่ม สักพักนึงอีตานั่นก็เดินปลีกแยกออกมาจากกลุ่มพลางให้แต่ละคนชูไม้ที่ตัวเองจับ เฮ้อ!ไม่คิดจะฟังกันบ้างเลยรึไงนะ

เมื่อพวกเขาจับกันเส็ดเรียบร้อยแล้วโดยที่บีเรียลขอผ่าน(ไม่เล่นด้วยน่ะ)คือ...น้ำหวานเล่นเป็นคนแรก ตามด้วยทาโร่และเซไนค์ตามลำดับ แต่ฉันบอกว่าฉันไม่เล่นไม่ใช่เรอะ!

     "เอาล่ะนะจีเซล"น้ำหวานพูด ซึ่งฉันทำหน้าเบื่อๆเซ็งๆเฉยๆ จากนั้นไม่นานน้ำหวานก็...กระตุกปลายผมของฉันอย่างแรงจนฉันเกือบหน้าหงาย แต่เผอิญว่าฉันรู้ทันก็เลยย่อตัวลงมานิดหน่อยจึงทำให้ไม่เจ็บมากนัก ฉันหันไปจิกสายตาคาดโทษเขาทันที น้ำหวานยิ้มเจื่อนๆและเดินไปคู่กับบีเรียลเพื่อรอดูสถานการณ์

     ต่อมาทาโร่ รายนี้มองหน้าฉันและยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเหล่มองชายกระโปรงฉัน ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าหมอนี่จะเปิดประโปรงฉันแน่นอน หน็อย อีตาลามกเอ๊ย!ต้องสั่งสอนเสียหน่อยว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร ทันทีที่ฉันเห็นมือของทาโร่เอื้อมมาหมาจะจับกระโปรงฉันอย่างรวดเร็วปานทอร์นาโด แต่ว่าฉันไวกว่า(ระดับเฮอร์ริเคน)จึงฉวยจับข้อมือและจัดการหมุนจนได้ยินเสียงกร๊อบทาโร่รีบสะบัดมือหนีทันที

     "โอ๊ย!ยัยบ้า นี่เล่นอย่างนี้เลยเหรอ มันเจ็บนะโว้ย!!"ทาโร่บ่นกระปอดกระแปด พลางกุมข้อมือตัวเองไปด้วย

"ช่วยไม่ได้นะนายอยากจะมาเปิดประโปรงฉันทำไมล่ะ-_-+"

"ใครบอกล่ะฮะ ฉันแค่จะยกมือมาล้อเลียนเธอต่างหากเล่า ยัยบ้า!"สิ้นคำทาโร่ทั้งน้ำหวานและเซไนค์ต่างพากันหัวเราะจนฟันนี่แทบจะร่วงส่วนฉันนี่แทบเอาหน้ามุดดิน นี่ฉันเดาผิดเหรอเนี่ยยย ยัยคนเขียนรับผิดชอบเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!(แล้วเกี่ยวไรกับตูหว่า-o-?)

     "ฮึ้ย! พอเลยๆไม่ลงไม่เล่นมันแล้ว!!!"ฉันสบัดหน้าหนีทันที แต่ถูกเสียงของเซไนค์ขัดไว้ก่อน

     "เฮ้ จะไปไหน ฉันยังไม่ได้เล่นเลยนะ"

     "ก็ไม่ต้องเล่นไง ปัญญาอ่อนจะตาย"

     "ไม่ ยังไงฉันก็จะเล่น"

     "โธ่เฟ้ย!นี่นายฟังภาษาคนไม่ออกหรือยังไงฟระ! ฉันโกรธแล้วนะ!! เฮ้!นายหัวเราะทำไมน่ะห้ะ "ฉันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแต่เซไนค์กลับหัวเราะซะงั้น-_-!

     "เธอแพ้แล้วล่ะจีเซล:)"เซไนค์พูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ 

     "อะไร ฉันแพ้อะไร?"

     "ก็เธอ...โกรธฉัน"

     "ฉันก็ต้องโกรธ..."จริงสิ โธ่เอ้ย"บ้าที่สุด"ฉันสบถกับตัวเองพลางนิ่วหน้า แล้วพยายามสูดหายใจลึกๆก่อนจะผ่อนออกมาแผ่วเบา ฉันคิดว่าอารมณ์โกรธของฉันน่าจะเบาบางลงมากแล้วล่ะ

     "จะสั่งอะไรล่ะ"ฉันถามเสียงราบเรียบเนื่องจากอารมณ์อยู่ในโหมดปกติแล้ว