Oh! Baby I want to your ’s guy...
8.8
เขียนโดย 
จูออน
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.05 น.
15 บท
18 วิจารณ์
18.56K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 21.19 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
12) มันถูกกำหนดไว้แล้ว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทที่ 12 มันถูกกำหนดไว้แล้ว
ขณะที่ผมกำลังยืนมองการสนทนาของกลุ่มคนทั้งสี่ ไอ้ชายน์ก็เดินมาหาผมด้วยท่าทางหนักใจกับอะไรบางอย่าง
“มึงออกไปก่อนนะ กูขอคุยธุระก่อน”
“อะไรมึง ธุระมึงมันก็ธุระกูนั่นแหละ” ผมบอกปัดก่อนจะรีบเดินไปนั่งจุ้มปุ๊กร่วมวงสนทนา ตามมาด้วยไอ้ชายน์ที่เดินเข้ามาพร้อมกับกระซิบกระซาบบางอย่างข้างหูผม
“มึงเลือกแบบนี้เองนะแซค”
มันพูดแค่นั้นก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ยักกะใส่ใจเรื่องที่มันบ่นหรอก มาสนใจเรื่องของสมาคม...อะไรสักอย่างนี่ดีกว่า^,^
“จากที่เรานัดกันไว้ วันคริสมาสตร์อีฟนี่ก็ถือเป็นฤกษ์งามยามดี ฉันคิดว่าซีเทียร์พร้อมแล้ว จริงมั้ยไอ้ลูกชาย” ตาลุงที่นั่งข้างๆ ซีเทียร์ว่าก่อนจะตบหลังหมอนั่นเบาๆ แล้วทำไมหมอนั่นถึงทำหน้ายิ้มแหยๆ แบบนั้นฟระ!? พ่อพูดด้วยแท้ๆ แล้วไอ้ชายน์มันไปเกี่ยวอะไรหว่า? แบบนี้ต้องฟังต่อสิครับ?.?
“ด้านฉันเองก็พร้อมแล้ว นายคิดว่าวันไหนถึงจะเหมาะล่ะเยล”
“วันคริสมาสตร์อีฟ ในเดือนที่จะถึงนี่ ฉันคิดว่าเป็นอันตกลง”
“ฮ่าๆๆ ดองกันเร็วๆ ก็ดีสิ ลูกชายของฉันจะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับลูกชายนายซะที ฮ่าๆๆๆ”
“...” ในตอนนี้ความคิดของผมได้หลุดจากวงสนทนาไปเรียบร้อยแล้ว จู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ ดวงตาร้อนวูบวาบ นี่ไอ้หมอนั่นจะแต่งงานกับไอ้ชายน์งั้นหรอ มันหมายความว่าแบบนี้...ผมเข้าใจถูกใช่มั้ย
พรึ่บ!~ ไม่รู้ว่าอะไรดลจิตดลใจให้ผมต้องลุกออกมา ถึงแม้เสียงเรียกของไอ้ชายน์จะร้องตามหลังผม แต่มันก็ไม่สามารถจะหยุดความรู้สึกของขาผมได้ ทำไมกันล่ะ มีคู่อยู่แล้วทำไมต้องมาหลอกผม นี่มันคิดกับผมเล่นๆ จริงๆ ด้วย ผมนี่มัน...โง่จริงๆ
ผมออกวิ่ง...วิ่งออกมาอย่างรวดเร็วจนมาถึงหน้าห้อง เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ตามมาติดๆ ผมหันไปต่อว่า
“มึงไม่ต้องมาตามกู!”
“แซค...มึงฟังกูก่อน!”
“กูไม่ฟัง มึงหลอกกู!!”
“แต่แซค เดี๋ยว...!!~”
ไม่ทันที่ผมจะฟังมันจบ มารู้ตัวอีกทีผมก็วิ่งออกมาจากบ้านมันเรียบร้อย จิตใจของผมเหม่อลอย...
มันดีแล้วไม่ใช่หรอ เราเองก็ไม่ได้อยากจะอยู่กับไอ้เกย์โรคจิตนั่นนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ ดีแล้วที่หลุดพ้นออกมาได้ ฮ่าๆๆๆ ผมพูดกับตัวเองทั้งๆ ที่หัวเราะแต่ไม่รู้ทำไมน้ำใสๆ ถึงไหลออกจากตาผม นี่ผมกำลัง...รู้สึกยังไงอยู่กันแน่!??
“ฮึก...” ตั้งแต่เกิดเป็นลูกผู้ชายมานี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้ ความรู้สึกของผมมันสับสนระคนเสียความรู้สึก ในใจมันโหวงๆ เหมือนกับขาดอะไรไป ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าใครบางคนจะเข้ามามีอิทธิพลต่อใจผมขนาดนี้...
แต่ก็ยังไม่ทันที่น้ำตาจะหยุดไหลเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์หลาว่าเป็นเบอร์ไอ้ชายน์
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ผมปล่อยให้มันดังซ้ำๆ อยู่แบบนั้น
วันนี้ผมตัดสินใจจะกลับไปที่ห้องของผม ผมอยากพักกายพักใจและอะไรหลายๆ อย่าง ไม่อยากจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับคนลวงโลกอย่างไอ้ชายน์หรือไอ้หน้าหล่อซีเทียร์ที่กำลังจะเข้ามาเป็นส่วนนึงในชีวิตของมัน
ผมขอ......................ทำใจแปป~
ขณะที่ผมกำลังยืนมองการสนทนาของกลุ่มคนทั้งสี่ ไอ้ชายน์ก็เดินมาหาผมด้วยท่าทางหนักใจกับอะไรบางอย่าง
“มึงออกไปก่อนนะ กูขอคุยธุระก่อน”
“อะไรมึง ธุระมึงมันก็ธุระกูนั่นแหละ” ผมบอกปัดก่อนจะรีบเดินไปนั่งจุ้มปุ๊กร่วมวงสนทนา ตามมาด้วยไอ้ชายน์ที่เดินเข้ามาพร้อมกับกระซิบกระซาบบางอย่างข้างหูผม
“มึงเลือกแบบนี้เองนะแซค”
มันพูดแค่นั้นก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ยักกะใส่ใจเรื่องที่มันบ่นหรอก มาสนใจเรื่องของสมาคม...อะไรสักอย่างนี่ดีกว่า^,^
“จากที่เรานัดกันไว้ วันคริสมาสตร์อีฟนี่ก็ถือเป็นฤกษ์งามยามดี ฉันคิดว่าซีเทียร์พร้อมแล้ว จริงมั้ยไอ้ลูกชาย” ตาลุงที่นั่งข้างๆ ซีเทียร์ว่าก่อนจะตบหลังหมอนั่นเบาๆ แล้วทำไมหมอนั่นถึงทำหน้ายิ้มแหยๆ แบบนั้นฟระ!? พ่อพูดด้วยแท้ๆ แล้วไอ้ชายน์มันไปเกี่ยวอะไรหว่า? แบบนี้ต้องฟังต่อสิครับ?.?
“ด้านฉันเองก็พร้อมแล้ว นายคิดว่าวันไหนถึงจะเหมาะล่ะเยล”
“วันคริสมาสตร์อีฟ ในเดือนที่จะถึงนี่ ฉันคิดว่าเป็นอันตกลง”
“ฮ่าๆๆ ดองกันเร็วๆ ก็ดีสิ ลูกชายของฉันจะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับลูกชายนายซะที ฮ่าๆๆๆ”
“...” ในตอนนี้ความคิดของผมได้หลุดจากวงสนทนาไปเรียบร้อยแล้ว จู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ ดวงตาร้อนวูบวาบ นี่ไอ้หมอนั่นจะแต่งงานกับไอ้ชายน์งั้นหรอ มันหมายความว่าแบบนี้...ผมเข้าใจถูกใช่มั้ย
พรึ่บ!~ ไม่รู้ว่าอะไรดลจิตดลใจให้ผมต้องลุกออกมา ถึงแม้เสียงเรียกของไอ้ชายน์จะร้องตามหลังผม แต่มันก็ไม่สามารถจะหยุดความรู้สึกของขาผมได้ ทำไมกันล่ะ มีคู่อยู่แล้วทำไมต้องมาหลอกผม นี่มันคิดกับผมเล่นๆ จริงๆ ด้วย ผมนี่มัน...โง่จริงๆ
ผมออกวิ่ง...วิ่งออกมาอย่างรวดเร็วจนมาถึงหน้าห้อง เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ตามมาติดๆ ผมหันไปต่อว่า
“มึงไม่ต้องมาตามกู!”
“แซค...มึงฟังกูก่อน!”
“กูไม่ฟัง มึงหลอกกู!!”
“แต่แซค เดี๋ยว...!!~”
ไม่ทันที่ผมจะฟังมันจบ มารู้ตัวอีกทีผมก็วิ่งออกมาจากบ้านมันเรียบร้อย จิตใจของผมเหม่อลอย...
มันดีแล้วไม่ใช่หรอ เราเองก็ไม่ได้อยากจะอยู่กับไอ้เกย์โรคจิตนั่นนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ ดีแล้วที่หลุดพ้นออกมาได้ ฮ่าๆๆๆ ผมพูดกับตัวเองทั้งๆ ที่หัวเราะแต่ไม่รู้ทำไมน้ำใสๆ ถึงไหลออกจากตาผม นี่ผมกำลัง...รู้สึกยังไงอยู่กันแน่!??
“ฮึก...” ตั้งแต่เกิดเป็นลูกผู้ชายมานี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้ ความรู้สึกของผมมันสับสนระคนเสียความรู้สึก ในใจมันโหวงๆ เหมือนกับขาดอะไรไป ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าใครบางคนจะเข้ามามีอิทธิพลต่อใจผมขนาดนี้...
แต่ก็ยังไม่ทันที่น้ำตาจะหยุดไหลเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์หลาว่าเป็นเบอร์ไอ้ชายน์
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~
ผมปล่อยให้มันดังซ้ำๆ อยู่แบบนั้น
วันนี้ผมตัดสินใจจะกลับไปที่ห้องของผม ผมอยากพักกายพักใจและอะไรหลายๆ อย่าง ไม่อยากจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับคนลวงโลกอย่างไอ้ชายน์หรือไอ้หน้าหล่อซีเทียร์ที่กำลังจะเข้ามาเป็นส่วนนึงในชีวิตของมัน
ผมขอ......................ทำใจแปป~
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
