Jack's Life Chapter one

       กรี้งๆๆๆๆ เสียงกริ่งของโรงเรียนแห่งหนึ่งดังขึ้นตามเวลาปกติ พระอาทิตย์ที่ส่องแสงทำให้เด็กนักเรียนแต่ละคนต้องเอามือมาบังหน้าของตัวเอง "เห้ เร็วๆสิวะจะไม่ทันแล้วนะ" เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังวิ่งสุดกำลังเพื่อเข้าไปยังหน้าเสาธง "เดียว รอด้วยสิวะ" เสียงของเด็กหนุ่มอีกคนที่ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงหอบจากการที่พวกเขาวิ่งมา "เห้อ ไอ้พีชข้าว่าเราขึ้นไปบนห้องเลยเหอะวะ ไม่ต้องเข้าแถวแล้วละ" หนุ่มน้อยที่ได้พูดออกมาคือ แจ็ค เขาเป็นเด็กที่ดูแล้วเหมือนกับเด็กผู้ชายทั่วไป เป็นคนตัวสูงและไม่ผอมจนเกินไป แต่เนื่องจากที่เขาชอบเล่นเกม และไม่ค่อยจะทำงาน ทำให้เพื่อนๆในห้อง คิดว่าเขาเป็นเด็กเกเร ทำให้แจ็ค มีเพื่อนที่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น "เออก็ได้งั้น อืมม ไปห้อง120 ละกันคาบแรกห้องเราเรียนที่นั้น" ส่วนเสียงของเด็กที่กำลังสนทนากับเขาก้คือ พีชเพื่อนสนิทที่สุดของเขา  พีชเป็นเด็กที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อย เนื่องจากพ่อของเขาเป็นตำรวจ พ่อของเขาจะบังคับให้ออกกำลังกายสม่ำเสมอ นั้นเลยทำให้พีชมีหุ่นที่ดีมาก ทำให้มีผู้หญิงมาจีบ เยอะแยะ เรียกได้ว่า เป็นหนุ่มฮอท ได้เลย. ตึกๆๆ เสียงเท้าของเด็กสองคนกำลังขึ้นอาคารเรียน "นี่แจ็ค เองเห็นรุ่นพี่คนนั้นปะวะ" พีชพูดพร้อมชีนิ้วไปที่ รุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลัง ชักธงชาติอยู่ "อือ ทำไมวะ" แจ็คตอบด้วยความสงสัย "ป่าว ข้าแค่จะบอกว่าน่ารักดี" พีชพูด พร้อมมองไปหน้าเสาธง "เห้ย เอาอีกแล้วหรอวะ เองมีแฟนแล้วไม่ใช่หรอวะ และนั้นก้พี่ เจนเขาเป็นประธานนักเรียนเชียวนะเว้ย แถมแฟนก้หล่อด้วย" แจ็คพูดพร้อมทำหน้า ประชด "อะไรวะแค่บอกว่าสวยไม่ได้ไงวะ" พีชตอบกลับ โรงเรียนเงียบไปครู่หนึ่ง เนื่องจากนักเรียนกำลังนั่งสมาธิ และแล้วทั้งคู่ก้ถึงห้อง ตุบ เสียงกระเป๋ากระทบเก้าอี้อย่างแรงจนทำให้ มีเด็กนักเรียนบางส่วนเงยหน้ามามอง เพราะว่าห้องนั้นอยู่ขึ้นไปเพียงชั้นเดียวเท่านั้น "เบาๆสิวะ เดียวอาจาร์ยก็มา หรอก!" แจ็ตว่าพีชและทำหน้าเครียด "เออๆ ว่าแต่เปิดเถอมวันแรกนี้เล่นโดดไม่เข้าแถวเลยนะเนี่ย" พีชพูด "เอาน่า อยู่ม.3ละ กลัวไรวะ" แจ็คบอกกลับ "เหอะๆ ข้าอะไม่ได้กลัวหรอกวะแต่พ่อข้าอะสิวะ ถ้ารู้ตายแน่ๆ" พีชตอบกลับ "แน่ใจว่ากลัวพ่อ" แจ็คตอบกลับพร้อมทำสีหน้าไม่เชื่อกับสิ่งที่พีชพูดมา "เออดิวะจะให้กลัวใครละวะ" พีชตอบด้วยความมั่นใจ "แฟนเองไง ได้ข่าวว่าโหดนิ" แจ็คตอบกลับ "โหดไรไม่หรอกน่า แต่อย่าไปบอกแฟนข้าละกัน" เมื่อพีชตอบกลับทั้งคู่ก็หัวเราะกันทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยสักนิด นี่ละความสนิทกันมากกว่า 9 ปีของทั้งคู่ขนาดที่ทั้งคู่กำลังสนุกกับการคุยอยู่นั้น เพล็งเสียงแก้วแตกจากชั้นบน ทั้งคู่นั้งเงียบ กริ้ดดดๆๆๆๆ ช่วยด้วยๆ เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากบนห้องของพวกเขา ขนาดนี้หน้าเสาธงกำลัง ร้องเพลงโรงเรียนในวันเปิดเถอมวันแรกเลยทำให้ไม่มีใครได้ยิน "เห้ยเสียงใครวะ" แจ็คพูดขึ้น "ข้าก็อยู่กับเองเนี่ยจะไปรู้ไหมว้ะ" พีชตอบกลับด้วยสีหน้าเคลียด ทั้งคู่เลยตัดสินใจเดินไปดูด้วยกันแต่ทางไปนั้นลำบากเพราะทั้งคู่ต้องแทบจะคลานเพื่อใม่ให้ นักเรียนและอาจาร์ยข้างล่างเห็น ตึกๆๆ หัวใจของเด็กหนุ่มทั้งคู่เต้น และเริ่มไวขึ้น "เอาละนะ" พีชพูดพร้องเอามือไปจับลูกบิดประตู "เอาเลย!" แจ็คบอกพร้อมดึงมือพีชเปิดประตูออก เด็กทั้งสองตัวแข็งทือ ทั้งคู่ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นรั่ว เหงื่อทั้งคู่ไหลออกมาเป็นทาง มือของทั้งคู่อยู่ในสภาพกำมัดเน้น ดวงตาทั้งคู่จดจอกับสิ่งข้างหน้า จนไม่กระพิบตาไปพักใหญ่ เสียงหายใจเริ่มดังขึ้น ทั้งคู่นิ่ง สักพักทั้งคู่หันหน้ามามองกันและตะโกนออกไปพร้อมกันว่า "พี่เจน!"
     วีวอๆๆ เสียงรถตำรวจและรถพยาบาลดังกึกก้องท่ามกลาง บรรยากาศมืดครึม เพราะตอนนี้ก็5โมงเย็นแล้ว เด็กต่างเริ่มทะยอยกลับบ้าน แต่ก็ยังมีเด็กบางคนอยู่ในโรงเรียนและยังพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ "พีช วันนี้เองอยู่กับข้าก่อนนะเว้ย" แจ็คได้พูดกับเพื่อนสนิทของเขา "เออ ว่าแต่ทำไมวะ" พีชตอบกลับพร้อมทำหน้าสงสัย "ก็ข้าว่า จะไปดูในห้องที่พี่เจนเสีย หน่อยวะ" แจ็คตอบ "เห้ย เองจะบ้าหรอวะตำรวจปิดห้องนั้นไปแล้วนะเว้ย" พีชตอบกลับด้วยความตกใจ "เรามีทางเข้านิ เองจะไปไหมไม่ไป ข้าจะได้ไปคนเดียว" แจ็คตอบ "ไปดิว่ะ ข้าไม่ปล่อยเองไปคนเดียวหรอก แต่ต้องรอให้พวกตำรวจกลับกันก่อน" พีชตอบ "งั้นไปหาที่นั่งรอละกัน" แจ็คตอบ "เห้ยเองเป็นไรวะไอ้แจ็ค อยู่ดีๆอยากกลับไปในที่เกิดเหตุ" พีชถาม "เองไม่สงสัยหรอวะ คิดนะ ทั้งๆที่พี่เขาร้องให้คนช่วย แต่ตำรวจดันสันนิษฐาน ว่าฆ่าตัวตาย แถมยังไม่เชื่อที่พวกเราบอกอีก ข้าว่าเรื่องนี้มันแปลกๆนะเว้ย" แจ็คบอกด้วยสีหน้าที่เคลียด "ก็จริง แต่เองจะไปสืบทำไมว่ะ พี่เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกับพวกเรานี่หว่า" พีชตอบกลับ "ไม่รู่สิว่ะ แค่ข้าว่ามัน ต้องเป็นคดีฆาตกรรม แน่นอนละว่ะ" แจ็คตอบกลับ "เห้ย โรงเรียนเราเนี่ยนะแต่ก็อย่างที่เองว่าละวะ ถ้าเองเจอคนร้ายแล้วจะทำไง จะวิ่งไปจำมันหรือไง" พีชตอบกลับ "โถ่ ก็บอกพ่อเองให้มาจับไปไง ทำไมข้ารู้สึกว่าเองไม่อยากให้ข้า สืบเรื่องนี้จังวะ" แจ็คตอบกลับและมองหน้าพีช "ข้า ข้าก้แค่กลัวว่ามันจะเป็นอันตรายแค่นั้นเอง" พีชตอบกลับ "หืมม เออๆแต่ยังไงข้าก็คงต้องสืบวะ" แจ็ดบอก "เอางั้นก็ได้งั้นข้าจะช่วยด้วยแล้วกัน" พีชบอก "ทั้งคู่คุยอะไรกันอยู่นะ จะแอบเข้าไปในห้องคดีหรอ" เสียงเด็กผู้หญิงเล็กๆ ดังขึ้นมาจากข้างหลังของทั้งสอง "เย้ย ยัยเฮเร.." ทั้งคู่พูดขึ้นมาและมองไปทาง เด็กสาวอย่างตกใจ และเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือ เฮเรน่า เด็กสาวลูกครึ่งไทย รัซเซีย เฮเรน่าเป็นเด็กที่ เงียบๆและเฮเรน่า ก็ยังสนิทกับแจ็คอีกด้วย "นี่ เราชื่อ เฮเรน่าน่ะ ไม่ใช่ เฮเร" เด็กสาวพูดบอกพวกหนุ่มๆ "ขอโทดทีละกัน แล้วทำไมถึงได้ยินที่พวกเราพูดกันละ" แจ็๋คถาม ทันทีที่เฮเรน่าจะตอบ พีชก็พูดซ้อนขึ้น "เธอแอบฟังพวกเราหรอ" พีชพูด "ป่าวนะฉันนั่งตรงนี้ตั่งนานแล้ว เมื่อกี้ทำของตกกล้มไปเก็บ พวกนายไม่เห็นหรอ" เฮเรนา บอกกลับ หนุ่มๆมองหน้ากัน "สงสัยมั่วแต่สนใจเรื่องที่คุยมั่ง แต่เธอได้ยินแล้วเพราะฉะนั้นเธอต้องไปกับพวกเรา" พีชพูด "อะไรนะ ฉันไม่ไปหรอกน่ากลัวจะตายไป" เฮเรน่า ตอบกลับ "มากับเราเถอะ" แจ็คพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน "'อือ ก็ได้" เฮเรน่าตอบกลับ "คู่นี้ยังไงเนี่ย เหอะๆ ทีฉันพูดนะไม่ไปพอ แจ็คบอกนะไป เงะๆยังไงกันแน่" พีชพูดพร้อมยิ้มไปทางที่ทั้งสองนั่ง "เห้ยอะไร ไม่มีไรสักหน่อยไปเร็วตำรวจคงกลับกันหมดแล้วละ" แจ็คตอบแบบหลบหน้า "แหม่ๆ เปลี่ยนเรื่องเลยนะเอง เออไปเถอะ" พีชตอบ ทุกคนลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินขึ้นไปที่ห้อง "พีชเองปีนเข้าไปเปิดประตูก่อนเลย" แจ็คสั่งพีช "ทำไมต้องเป็นข้าวะ" พีชตอบกลับ "เร็วๆเถอะ" แจ็คบอก "เออๆ" ทันทีที่พีชพูดเสร็จเขาก็ปีนเขาไปอย่างไว และเปิดประตูทั้งหมดกะเลยเข้าไปในห้องและปิดประตู "แยกย้าย ดูสิ่งที่ผิดตาแล้วมาบอกข้าด้วยละกัน" แจ็คบอก "มันจะเหลืออะไรให้เองวะ ตำรวจเก็บไปหมดละมั่ง" พีชบอก "ลองดูก่อนสิ เองไม่เห็นไงวะทันทีที่ตำรวจบอกว่า พี่เขาฆ่าตัวตาย ก็แค่เอาศพไป" แจ็คบอก ทุกคนหาอยู่เป็นพักใหญ่ ทันใดนั้นแจ็คก็ได้เจอกระดาษที่ถูกขาโต๊ะ ทับอยู่แต่เขาเก็บมันไป "กระดาษอะไรวะ" พี่ชถาม "ไม่รู้ว่ะเดียวข้าค่อยนเเอาไปดูที่บ้าน" แจ็คตอบ "ทุกคน! ฉันเจออะไรด้วยละ" เสียงของเฮเรน่าจากหน้าต่าง เรียกทุกคนเดินไปดู สิ่งที่พวกเขาเห็นคือไอโฟน เมื่อเห็นดังนั้น แจ็คจึงรีบกระโดดไปเก็บ "เห้ยเดียวก็ตกไปหรอก จะรีบทำไมวะและทำไมต้องทำหน้าเคลียดอย่างนั้นวะ" พีชถาม "เปล่าหรอก" แจ็คก็ได้เก็บโทรทัพศ์ ไป "ตำรวจไม่น่าจะไม่เห็นของแบบนี้นะ" พีชพูดขึ้น "จะเห็นได้ไงละ ฉันเดิมมาเจอตอนที่มันโดนกรัดาษทับอยู่นะสิ เลยปัดกระดาษออกเลยเจอเข้าเนี่ย" เฮเรน่าบอก "นี่ก็เกือบ 6โมงเย็นแล้ว ฉันว่าเราแยกย้ายกันกลับบ้านดีกว่า แล้วถ้าเจออะไรแล้วจะมาบอกละกันนะ" แจ็คบอก ทุกคนต่างก็ลากันและแยกย้ายกันกลับบ้าน ติ้กต้อกๆๆ เสียงนาฬิกาของห้องแจ็ค ดังในความสงบ ในมือแจ็คถือ กระดาษแผ่นนั้น "นี้มะนอะไรกันแน่ ในกระดาษเขียนแค่นี่เองหรอ แล้วมันคืออะไรกันแน่" แจ็คพูดกลับตัวเอง ในกระดาษแผ่นนั้นมีตัวหนังสือ พร้อมลอยเลือกเต็มไปหมด ตัวหนังสือที่ปรากฎบนนั้นกระดาษคือ "afinjvhsvnhsnanvhussnxIfghbnplokjeyr" เป็นตัวหนังสือ ภาษาอังกฤษมั่วๆ แต่แจ็คก็ได้ เปิดไอโฟนเครื่องนั้น โดยที่เขาสามารถใส่รหัสได้อย่างถูกต้อง รูปโทรทัพศ์นั้น เป็นรูปของพี่เจนนั้นเอง แต่เขาไม่เจออะไรเลย ในโทรทัพก็มีเพียงแค่รูปของพี่เจน และมีบันทึกของเบอร์พี่เขา  " นอกจากเบอร์ของพี่เจนมันต้องมีอะไรบ้างสิวะ" แจ็คพูดขึ้น "อะไรวะ ประวัติการโทรกับเบอร์ หายไปไหนหมดวะ" แจ็คเริ่มทำสีหน้าเคลียด เวลาเลยผ่านไป น้ำตาของหนุ่มคนนี้ร่วงหล่นไปบนโต๊ะจนเกิดเสียง แปะๆ มันไหลมาเป็นทางไม่หยุด เพราะว่าสิ่งที่เขาเห็นคือรูป พี่เจนยืนเขาและพ่อแม่ของเขา ที่ถูกถ่ายที่หน้าโรงเรียน แจ็คฟุบลงกับโต๊ะ และเอ่ยขึ้นมา "ผมจะต้องหาคนที่ฆ่าพี่ให้ได้!"