ควักหัวใจ ไขคดีปริศนา (คฤหาสน์ฟาเรส)

     ห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ฉันมองหน้าอาร์ลาสอย่างโกรธเคือง ทำไมเขาไม่บอกฉันให้มันจบ ๆ ไปละ

''เออ..คือ..'' เงียบ เงียบไปอีกแล้ว T^T

''ว่าไงละ อาร์ลาส?"

"..." เงียบค่ะ เงียบอีกแล้ว เงียบทำไมกัน?

''เกิดอะไรขึ้น?" ฉันถามอาร์ลาสอย่างดุดันจนเขาสะดุ้งเฮือก

"คือเอลลีซ่าเธอ..."

"ทำไม" ทำไมไม่พูดให้มันจบ ๆ ไอ้บ้าเอ้ยยยยย.

''เธอหายตัวไปได้ 5 วันแล้วครับ" แก้วที่ฉันถืออยู่ตกลงพื้น เศษแก้วและน้ำกระเด็นกระจายอยู่ทั้วบริเวณที่ฉันนั่งอยู่ อะไรนะ? แม่ฉันหายตัวไปงั้นหรอ? ไม่น่าาาา...ฉันไม่ตลกนะ

     ความรู้สึกฉันตอนนี้เหมือนมีเศษแก้วที่ตกลงกับพื้นเมื่อกี้ลอยมากรีดขั้วหัวใจฉันขาดไปจนฉันไม่รู้สึกอะไร ใช่!ร่างกายของฉันรู้สึกชาไปหมด ฉันทำอะไรไม่ถูก ฉันได้แต่อ้าปากค้างและมองไปตรงหน้าซึ่งมีรูปถ่ายของพ่อแม่และฉันติดอยู่ที่ผนัง เมื่อฉันยังอึ้งและยังตัวค้างอยู่ได้สักพักก็มีมืออุ่น ๆ ของใครคนหนึ่งที่โอบเข้าหลังฉัน

"ไม่เป็นไรนะ ผมจะตามเอลลีซ่าอย่างเต็มที่"อาร์ลาส ใช่!เขานั้นเอง เขาเป็นคนที่เข้ามาโอบกอดฉัน เข้ามาปลอบฉัน เข้ามาให้กำลังในฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความอ้อนวอน

''สัญญานะ" หลังจากที่ฉันพูดคำนี้จบลงไป เขาก็สวมกอดฉันแน่นขึ้น จนทำให้ฉันร้องไห้ออกมา

     ฉันคิดมาเสมอว่าถ้าฉันไม่มีแม่ฉันจะอยู่ยังไง ใครจะดูแลฉัน ใครจะทำอาหารอร่อย ๆ ฝีมือแม่ให้ฉัน แล้วใคร ใคร ใคร จะมาแทนแม่ฉันได้

"เจอแล้ว เจอแล้วว" ในขณะที่ฉันเริ่มสติอารมณ์ได้นั้นก็มีเสียงดังโวยวายและมีคนวิ่งออกไปดูอะไรสักอย่างข้างนอกคฤหาสน์

"มีอะไรกัน" อาร์ลาสซึ่งกำลังกอดฉันอยู่นั้น ค่อย ๆ ถอนกอดและรีบเด้งตัวออกไปยืนอยู่หน้าประตูห้องนั่งเล่น

     ตุ๊บ ตุบ ตุ๊บ ตุบ! เสียงฝีเท้าวิ่งมาเป็นระยะ ๆ แต่ฉันก็ยังนั่งมองแผ่นหลังของชายร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างมึนงง

"เดี๋ยว ๆ เกิดอะไรขึ้น?" อาร์ลาสยืนสกัดสาวใช้แล้วถามถึงเรื่องราวที่ทำให้คฤหาสน์วุ่นวายอย่างนี้

"เจอคุณเอลลีซ่าแล้วค่ะ" อะไรนะ? เจอแม่ฉันแล้วงั้นหรอ?     

     อาร์หันมามองหน้าฉัน พร้อมทั้งพยักหน้าเพื่อเป็นสัญญาณว่าคุณพร้อมจะไปกับผมไหม ฉันก็ไม่รอช้ารีบพยักหญ้ารับเป็นสัญญาณว่าฉันตกลง เราสองคนวิ่งไปตามคนอื่น ๆ ที่ก็ตื่นตระหนกเหมือนกับเราสองคน

     ซึ่งทางที่พวกเรากำลังวิ่งไปอยู่นั้นเป็นทางไปหลังคฤหาสน์ อ๊า! ใช่แล้วนี่มันหลังคฤหาสน์ ซึ่งมีทะเลอยู่ข้างหลังนี้ เมื่อฉันมาถึงก็พบกับผู้คนมากหน้าหลายตา

''ขอทางหน่อย ขอทางหน่อยครับ" อาร์ลาสของทางจากพวกฝูงชนนับร้อย (ไม่จริงหรอก) พร้อมทั้งลากเข้าไปด้วยความทุลักทุเล

"คุณแม่"ฉันรีบถลาตัวลงกับพื้นและนั่งอยู่ตรงหน้าร่าง ๆ หนึ่งซึ่งไร้วิญญาณ ไม่มีลมหายใจ ร่าง ๆ นั้นเริ่มเน้าเปื่อยและขึ้นอืด สีผิวขาวซีดเหมือนไม่มีเลือดในร่างกาย แต่ก็ยังเห็นหน้าตาได้ชัดอยู่ว่านั้นคือแม่ฉัน