ขอโทษครับ ที่ผมชอบเพื่อนพ่อ

ในฤดูใบไม้ผลินี้ผมก็จะเป็นนักศึกษาแล้ว

"นี่ผมเข้าใกล้คุณบ้างสักนิดรึยังนะ..." ผมพึมพำกับตัวเองอยู่หลังห้อง

กิ๊ง ก่อง!

เสียงสวรรค์ เป็นสัญญาณบ่งบอกการเลิกเรียนของวันนี้

เพื่อนผมสองคน เคนจิและแอล ก็เดินมาหาผมทันที

"ไปแวะที่ไหนกันหน่อยมั้ย?" เคนจิเอยปากชวน

"ออย ว่าไง?" ตามมาด้วยคำชวนของแอล

"ขอโทษนะวันนี้ฉันไม่ค่อยสะดวก" ใช่มันคือวันสำคัญสำหรับผม

"อ่ะ วันทำบุญครบรอบใช่ป่ะ" แอลถามขึ้น

"อืม" หลังจากตอบประโยคของแอลผมก็รีบวิ่งไปทันที

ในขณะวิ่ง ก็พลางนึก ถึงจะพูดว่าเป็นวันครบรอบวันตาย ผมก็แทบจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่ออยู่เลย

แต่ ความทรงจำเกี่ยวกับคนๆนั้นกลับชัดเจนมาตลอด...

ยิ่งเวลาผ่านไปแค่ไหน ความรู้สึกอยากเจอก็เพิ่มมากขึ้น...

"วันนี้อาจจะเจออีกก็ได้"

ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากถ่ายทอดความรู้สึกที่เก็บมาเนิ่นนานให้คุณ ได้รับรู้

"แฮ่กๆ อยู่จริงด้วย..."

"แซม"

"ออย!?"

ตัวจริงๆด้วยทำไงดี ตื่นเต้นไปหมดเลย

"คะ คือว่า..."

"...หือ"

"ผมจะได้เป็นนักศึกษาแล้วนะครับ!" สั่นๆๆๆ

"งั้นหรอ ฉันดีใจด้วยนะ" รอยยิ้มแบบนั้น ยังมีความหมายเหมือนเดิม

"ทำไมนอกจากงานพิธีกรรมแล้วผมไม่เคยเห็นแซมมาหาเลยล่ะครับ" หยุดสั่นสิเราาาาาา

"ฮะ ฮะ ฮะ กะ...ก็มันเป็นคนนอกนี่นา" 

"แต่ว่าตั้งแต่ได้ยินคำพูดให้กำลังใจของคุณในตอนนั้น"สั่นๆๆตายๆ "ผะ...ผม...ก็ชอบคุณมาตลอด" เฮ้ออออ "ถะ...ถ้าไม่รังเกียจ ให้ผมเป็นคนรักของแซมจะได้มั้ยครับ!!!"

"ดะ...เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวก่อน!!!"

"ถ้าการเป็นคู่รักมันฝืนใจเกินไป...ผมขอเป็นแค่คู่รักก็ได้ครับ!!!"

### ว๊าวๆ คำตอบของแซมจะเป็นยังไงกัน จะตกลงหรือคิดว่าเขาเด็กเกินไปที่จะเป็นคนรักของแซม รอติดตามกันนะค่ะ เจ๊บายล่ะ ###