Angle Davil ซาตานร้ายพิชิตใจนายหน้านิ่ง

     "ณิชา จัดกระเป๋าเสร็จยังจ๊ะ ได้เวลาเเล้วนะลูก"คุณหญิงเหมยลี่เดินมาตามลูกสาวสุดรักสุดหวง
นี่ก็ใกล้จะได้เวลาไปสนามบินเเล้ว เเต่ก็ไม่มีท่าทีว่าณิชานันท์จะลงมาเลย
     "คุณหญิงคะ คุณหนูออกไปตั้งเต่เช้าตรู่เเล้วล่ะค่ะ"คำตอบจาปากคนใช้ทำให้ผู้เป็นเเม่มีสีหน้า
วิตกกังวลขึ้นมา ไม่ต้องคิดนานคุณหญิงจึงหยิบสมาร์ทโฟนสุดหรูขึ้นมาเเล้วกดโทรหาบุตรสาวทันที
รอเพียงไม่นานปลายสายก็รับด้วยน้ำเสียงสดใส คุณหญิงจึงคลายความกังวลไปได้บ้าง
     //สวัสดีค่ะ//
     "ณิชา ทำไมไปสนามบินก่อนล่ะ ไม่บอกเเม่เลยนะ"คุณหญิงพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
     //ถ้าณิชาบอกคุณเเม่ ณิชาคงต้องร้องไห้เเน่ๆเลย คุณเเม่อย่าโกรธณิชานะคะ//ณิชานันท์พูด
เสียงอ้อนใส่จนผู้เป็นเเม่โกรธไม่ลง
     "เเม่ไม่โกรธก็ได้ เเต่ณิชาต้องโทรบอกเเม่ทันทีที่ถึงไทยนะคะ รักหนูเสมอนะจ๊ะ"เเล้วคุณหญิงก็
กดวางสายไป ถึงในใจจะเป็นห่วงมากเเต่ทำยังไงได้ล่ะ ลูกชายของเธออยากให้น้องสาวไปอยู่ด้วยนิ
หลังจากนั่งเครื่องบินจากญี่ปุ่นมาไทยประมาณ 6 ชั่วโมง ร่างบางก็เดินออกมาพร้อมกระเป๋าใบโตที่ดู
ไม่ค่อยจะเหมาะกับร่างเล็กอันเบาะบางสักเท่าไหร
     "ยัยณิชา"ร่างบางที่เหมาะเเก่การทะนุถนอมก็หันตามเสียงเรียก
     "พี่ณัฐค่ะ"ณิชานันท์ยิ้มกว้างก่อนจะสาวเท้าพลางลากกระเป๋าไปหาพี่ชายสุดรักทันที
     "ณิชาคิดถึงพี่ณัฐที่สุดเลย"เเขนเรียวของณิชานันท์คล้องคอพี่ชายพลางพูดออดอ้อน ณิชานันท์
เป็นน้องสาวของณัฐพงศ์ เธอจึงกลายเป็นน้องเล็กของบ้าน โดยณัฐพงศ์จะเลี้ยงณิชามาตั้ง
เเต่จำความได้ เเต่ณิชาก็ถูกส่งตัวมาเรียนที่ญี่ปุ่นตั้งเเต่อายุได้ประมาณ 14 ปี เธอจึงต้องหาจากพี่
ชายเป็นเวลานานพอสมควร
     "ขี้อ้อนจริงๆเลยนะเรา"ณัฐพงศ์บ่นกับน้องสาวไม่จริงจังนัก ณิชานันท์ทำหน้ายู่เเล้วเปลี่ยน
เเขนไปคล้องกับเเขนของพี่ชายทันที
     "ณิชาหิวเเล้ว พาไปหาอะไรกินหน่อยนะ"ณัฐพงศ์พยักหน้ารับเเล้วลากกระเป๋าให้น้องสาว
โดยมีสีหน้ากังวลใจผุดขึ้นโดยที่ณิชานันท์ไม่ทันสังเกตเห็น
...............................................................................................................
เป็นยังไงบ้างคะ ชอบกันมั้ยอ่ะ พึ่งเริ่มเเต่งค่ะ จะพยายามเเต่งให้สนุกๆนะคะ