The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน

               “อ๊า อย่างนั้นแหละหนูน้อย” ริวกิหัวเราะอย่างชอบใจ “แกรู้สึกเป็นไงบ้าง เจสัน”

                “ค... ครับท่าน” เจสันหน้าแดงระเรื่อตัดกับผิวขาวบนในหน้าอย่างเห็นได้เด่นชัด เขาไม่สามารถเก็บอาการทั้งหมดได้ ถึงขนาดต้องปลดปล่อยเสียงครางเบาๆในลำคอ

                ปอนด์ค่อยๆเลื่อนหัวเป็นจังหวะเข้าออกอย่างช้าๆสม่ำเสมอ จนเริ่มรู้สึกถึงได้ว่าเจสันเองก็โยกเอวเบาๆเช่นกัน และนั่นมันทำให้ปอนด์เสียจังหวะในการควบคุม จนหลายครั้งที่เจ้าแท่งอันใหญ่ในปากแทงจนเกือบถึงคอหอย

                “อึก... ” ปอนด์สะอึกเมื่อรู้สึกกลิ่นอะไรบางอย่างขึ้นจมูกของเขาและของเหลวเหนียวๆที่เริ่มจับตัวเป็นเมือกติดอยู่ในลำคอ น้ำลายเริ่มไหลเยิ้มเพราะเขาไม่สามารถกลืนน้ำลายได้ตามปกติ

                “อ่า... ” เจสันหลุดครางออกมาดัง เนื่องจากความเสียวซ่านทั้งตัว เขารู้สึกว่าทั้งตัวร้อนผ่าวและอ่อนระทวย ริมฝีปากของปอนด์ที่ขมิบไปมาเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่อง มันทำให้เขากลั้นความรู้สึกไว้ไม่ไหว

                “ว่าไงเจสัน นี่แกยอมแพ้เจ้าหนูนี่แล้วเหรอ”

                “ย... ย... อ่า.... ยัง ครับท่าน อึก... ”

                “แกช่วยทำให้มันดูมีชีวิตชีวาหน่อยสิ ยืนแข็งเป็นท่อนไม้มันน่าเบื่อรู้มั้ย อุตส่าห์มีเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มมาบริการให้ถึงที่ อย่าให้น้องเขาต้องเสียน้ำใจสิ”

                “ครับ ซ... ท่าน”

                เจสันปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกและถอดมันทิ้งไว้ข้างตัว ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งจิกกระจุกผมที่ท้ายทอยของปอนด์ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ประคองแท่งมหึมาของตัวเองไว้ และเริ่มกระแทกบั้นท้ายแรงขึ้น

                “อ่อก... อึก...” ปอนด์เริ่มรู้สึกอึดอัดถึงความอึดอัดที่ค่อยๆขยายตัวในปากเขาเพิ่มขึ้น และดูเหมือนว่าเจ้าสิ่งนั้นจะมอบความจุกแน่นให้ปอนด์อย่างถึงขีดสุด เขารู้สึกได้ทุกจังหวะโยกของเจสัน และการกดหัวเข้าไปทำให้ปอนด์รู้สึกว่าแทบจะไหลลงคอทุกครั้งที่เขาโดนกดเข้าไปจนสุด

                เจสันยิ่งโยกสลับกับกดหัวปอนด์ไปมาจนเก้าอี้ไหวไปตามแรงกระแทกระทั้นอย่างรุนแรง

                “อ่ะ... อ่า... อ๊า...” เจสันลากเสียงครางยาวจนไม่เหลือภาพสมุนผู้เงียบขรึม เสียงครางที่สั่นเครือไปด้วยความเสียวจนถึงขีดสุด

                ปอนด์ลืมตาโพล่งขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงกลิ่นคาวแรงๆ และของเหลวเหนียวหนืดจำนวนมหาศาลไหลลงคอของเขาไป

                “อ่อ.. อ่อก...” ปอนด์สำลักน้ำที่หลั่งจากท่อนขนาดใหญ่ในปาก มันกระตุกเล็กน้อยพร้อมหลั่งน้ำออกมาอีกจนปอนด์ไม่สามารถกลืนมันลงคอไปได้อีกแล้ว

                เจสันค่อยๆถอนท่อนลำขนาดใหญ่ออกจากปากที่เลอะเทอะของปอนด์ และล้มลงไปนั่งกับพื้นเพราะหมดแรง ก่อนที่ริวกิจะหัวลั่นด้วยความสะใจ

                “เจสันแกออกไปก่อน ไปเอาของที่เตรียมรางวัลให้เจ้าหนูน้อยนี้ แล้วรอฉันหน้าห้องทำงาน เสร็จเรื่องทั้งหมดแล้วฉันจะเรียกแกให้เข้ามาเอง”

                “ครับท่าน” เจสันลุกขึ้นคำนับริวกิ ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานนี้ไปในสภาพเปลือยเปล่า

ปอนด์มองหน้าริวกิด้วยความเคียดแค้น เขาทำส่งสายตาอาฆาตไปให้ดวงตาเรียวงามคู่นั้น แต่นั่นกลับทำให้ริวกิยิ่งหัวเราะชอบใจ

ริวกิวางปืนลงที่โซฟาและลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าปอนด์ ที่ยังคงจ้องหน้าเขาอย่างไม่ละสายตา

“ว่าไงเจ้าหนูน้อยหลงทาง ชอบบทเรียนวันนี้มั้ย” ริวกิช้อนหน้าของปอนด์ขึ้นมา ใช้นิ้วโป้งปาดคราบน้ำขาวขุ่นที่ไหลเยิ้มออกมาจากปากเรียวบางของปอนด์ แล้วก็ก้มลงไปประทับร้อยจูบที่เปรอะเปื้อนของปอนด์ ก่อนจะแทรกลิ้นดันเข้าไปยังปากของปอนด์

นี่มันอะไรกัน ไอ้คนโรคจิต ปอนด์คิดในใจ ในหัวสมองเบลอจนไม่สามารถคิดหาคำตอบจากสิ่งใดได้ เขามันไม่ใช่คน เขาทำบ้าอะไรกัน ทำไมฉันถึงใจเต้นแรงและรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว ฉันเป็นอะไร หลากหลายความคิดที่การตอบสนองที่ขัดแย้งกัน ยิ่งทำให้เขาปวดหัวจนแทบจะระเบิด

ริวกิรุกคืบด้วยริมฝีปากและปลายลิ้น ยิ่งเขาบดขยี้ริมฝีปากอันนวลนุ่มของปอนด์มากขึ้นเท่าไหร่ ปอนด์ก็ยิ่งตอบแทนริมฝีปากของริวกิด้วยสัมผัสจากลิ้นที่ตวัดพันกันอยู่ในปากอย่างร้อนแรง ปอนด์รู้สึกได้ถึงแรงดูดจากปากของริวกิที่มากขึ้น จนกระทั่งเขาเผลอส่งลิ้นของเขาเข้าไปในปากจนได้ เขาถูกต้อนให้จนมุมด้วยสัมผัสจากลิ้นและแรงดูด จนปอนด์สัมผัสได้ว่าน้ำขาวขุ่นของเจสันที่หลั่งในปากของเขาสักครู่นี้ ถูกริวกิดูดกลืนลงไปหมดแล้ว

“อึก... อึก...อื่ออออ” ปอนด์เผลอครางเบาๆให้กับสัมผัสที่เร่าร้อนของริวกิ

ริวกิถอนปากออกอย่างรวดเร็ว ลิ้นของปอนด์ยังคงค้างอยู่นอกปากโดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว น้ำลายที่ยืดไหลเป็นสายขาดลง และเยิ้มไปถึงซอกคอของปอนด์ บนปกคอชุดนักศึกษาและซอกอกของเขายังมีคราบน้ำสีขาวเปื้อนอยู่เป็นจุดๆ

“รู้สึกดีล่ะสิ” ริวกิหัวเราะชอบใจ

“ไอบ้า แกมันเป็นพวกวิปริต แกมันเป็นปีศาจ”

“รู้ตัวมั้ยว่านายทำให้ฉันเกิดอารณ์” ริวกิหันมาทำหน้าจริงจัง

“แกพูดอะไรน่ะ แกจะบ้าหรือเปล่า ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย”

“ฉันรู้... นายเป็นผู้ชาย”

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ แกก็ได้สิ่งที่แกต้องการแล้ว รูปทั้งหมดแกจะเอาไปก็เอาไปเลย แต่ปล่อยฉันไปสักทีเถอะ นะครับคุณริวกิ” ปอนด์อ้อนวอน

สภาพของปอนด์ตอนนี้เรียกว่าเลอะเทอะแต่ก็ยังคงความน่ารักอยู่ ผมสีน้ำตาลยาวของเขาดูยุ่งเหยิงนิดหน่อยจากการถูกจิกหัวกดหลายๆครั้ง ดวงตากลมโตส่งความอ้อนวอนออกมา ริมฝีปากเป็นสีชมพูเข้มที่เกิดจากการเม้มและบดขยี้ รวมกับหน้าตาที่ดูจิ้มลิ้มน่าฟัดนี้ เป็นใครก็คงสงสาร

“นายพูดถูกนะหนูน้อย... ฉันควรปล่อยตัวนายไป” ริวกิเดินอ้อมไปยังโต๊ะทำงานและหยิบบางอย่างออกมา“ฉันจะปล่อยนาย แต่หลังจากที่นายทำอะไรให้ฉันก่อน” ริวกิเดิมอ้อมไปข้างหลังของปอนด์ที่ยังคงถูกมัดอยู่

“แกจะให้ฉันทำอะไรอีก ฉันก็ทำตามที่นายสั่งไปหมดแล้ว ของๆฉัน แกอยากได้อะไรฉันก็ยกให้หมดแล้ว”

“ยังไม่หมด”

“แกจะเอาจากฉันอีกล่ะ”

“ตัวนาย นายต้องรับผิดชอบที่ทำให้ฉันมีอารณ์ได้ขนาดนี้” ริวกิพูดพลางลากเก้าอี้ที่ผูกติดปอนด์ไปยังห้องนอนที่อยู่ติดกับห้องทำงาน

ริวกิทำงานหนักและทุ่มเทกับมันมาก จนถึงขั้นสร้างห้องนอนไว้ติดกับห้องทำงานเขามักจะมีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวที่นี่ เพราะที่นี่คือโลกทั้งใบของเขาและทั้งตระกูลก็หวังให้เขาดูแลมันให้ดี

“นายจะบ้าเหรอ ไอ้ปีศาจ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยผมด้วยครับ” ปอนด์ตะโกนเรียกร้องเพื่อขอความช่วยเหลือ

“เก็บแรงกับเสียงไว้ปรนเปรอฉันดีกว่า ที่นี่เป็นออฟฟิสของฉัน พนักงานกะกลางวันกลับบ้านกันทั้งแต่เย็นแล้ว ส่วนพนักงานกลางคืนจะไม่ขึ้นมาวุ่นวายที่ออฟฟิสหรอก ต่อให้นายครางเสียงดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินหรอก” ริวกิลากเก้าอี้ที่มีปอนด์ตั้งไว้ข้างเตียง

“ไอ้ปีศาจ… ” ปอนด์ตะเบ็งเสียงออกมา

ริวกิเดินมานั่งลงตรงหน้าของปอนด์ เขาเอามือทั้งสองข้างวางไว้บนขาของปอนด์

“ก... แก เอามีดมาทำไม” ปอนด์ร้องลั่นเมื่อเห็นมีดในมือข้างขวาของริวกิ

“ไม่ต้องตกใจหรอกหนูน้อย ฉันเป็นคนใช้ของอย่างถนอม” ริวกิมองไปยังใบหน้าของปอนด์ “ก็แค่อยากเห็นข้างในสินค้าว่ามันจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครใช้มือถือโดยที่ไม่แกะกล่องหรอก... จริงมั้ย” ริวกิยิ้มมุมปาก เขายืนขึ้นจากนั้นก็ใช้อุ้งมือบีบที่คางของปอนด์และดันให้เด็กหนุ่มเงยหน้ามาสบตา

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะไม่ทำให้นายต้องเป็นรอย... มาก” ริวกิฉีกยิ้มกว้างขึ้น “ไม่ต้องเกร็งหรอกนะ ฉันรู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของนาย และมันก็เป็นครั้งแรกของฉัน... กับผู้ชาย”

ริวกิเริ่มถอดเข็มขัดของปอนด์โยนทิ้ง และก้มลงไปจับที่ปลายกางเกงของปอนด์ก่อนที่จะกรีดมันยาวขึ้นมาถึงเอวทั้งสองข้าง เขาเหวี่ยงเศษผ้าทิ้งไป และภาพที่อยู่เบื้องหน้าของริวกิคือเด็กน้อยหน้าตาน่ารักในชุดนักศึกษาที่เหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว เขายิ้มให้ตัวเองด้วยความพอใจ ก่อนที่จะเริ่มลงมือกรีดบ็อกเซอร์ให้ขาดอีก

“อยากจะรู้เหลือเกินว่าภายใต้กางเกงบ็อกเซอร์ตัวนี้ มันจะมีอะไรปิดบังอีกมั้ยนะ”

“ไอ้คนทุเรศ ฉันจะไม่ให้อภัยนายแน่ ถ้านายทำอะไรมากไปกว่านี้”

“ฉันไม่หวังให้นายอภัยให้อยู่แล้ว” ริวกิโยนเศษผ้าที่เคยเป็นบ๊อกเซอร์ทิ้ง “กางเกงในลายซุปเปอร์แมน นายนี่น่ารักจริงๆเลย” ริวกิหัวเราะด้วยความพอใจ

“มันไม่ใช่ของที่นายจะเอามาเล่นนะ หยุดเถอะริวกิ แกสนุกมากเกินพอแล้ว”

“ไม่หรอก ฉันว่าเรายังสนุกได้มากกว่านี้” ริวกิวางมีดไว้บนเตียงก่อนจะลุกขึ้นปลดเข็มขัดและกางเกงของตัวเองออก “นายรู้มั้ยว่าเวลาฉันใส่บ็อกเซอร์ฉันจะไม่ใส่กางเกงใน”

“ไอ้ทุเรศ ไอ้ปีศาจ”

“ที่สำคัญนะหนูน้อย สิ่งที่อยู่ในบ๊อกเซอร์มันกำลังเรียกร้องหานายอยู่” ริวกิลูบคลำไปยังสิ่งที่ตนเองพูดถึง ภายใต้ผ้าผืนบางนี้มีบางสิ่งทำยื่นยาวและแข็งแรงซ่อนอยู่  มันชี้ตรงมายังปอนด์ราวกับต้องการจะให้เขายื่นมือมาจับ “เรามาปลดปล่อยปีศาจร้ายในตัวกันเถอะ”