The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน

               “คุณเกรียงไกรครับตื่นได้แล้วครับ คุณเกรียงไกร”
                เสียงเรียกชื่อจริงของปอนด์เริ่มดังชัดเจนขึ้นในหู เขายังอยู่รู้สึกตึงๆในสมองไม่หาย แต่ไม่นานประสาทสัมผัสทั้งหมดก็ค่อยๆฟื้นตัวจากสารอะไรซักอย่างที่ถูกฉีดเข้าต้นแขน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนี้ จะเขย่าตัวอะไรนักหนา ฉันไม่ใช่ต้นมะยมนะเว้ยที่จะเข่ย่าแล้วมีลูกหล่นให้เก็บกินได้ ปอนด์เถียงกับสามัญสำนึกในจิตใจ ในขณะที่ดวงตายังหลับพริ้ม
                “ตบหน้ามัน”
                “ครับ ท่าน”
                ปอนด์รู้สึกได้ถึงแรงตบบนในหน้าเบาๆ รัวอยู่หลายครั้ง ตาของเขาค่อยๆลืมขึ้นทีละน้อย ภาพแรกที่เขาอยากเห็นเมื่อลืมตา คือเห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียงเดี่ยวในห้องของตัวเอง แต่... มันไม่ใช่
                “ยินดีต้อนรับกลับสู่โลกนะ... เจ้าตัวแสบ”
                เบื้องหน้าของเขาที่ปรากฏคือชายหนุ่มผมยาวสีดำ จอห์นยาวจนเกือบปิดใบหูทั้ง 2 ข้างของเขาจนมิด ดวงตาเรียวคู่สวยนั้นจับจ้องมายังปอนด์อย่างเยือกเย็น จมูกที่สันโด่ง ใบหน้าที่เรียวงาม กับริมฝีปากอิ่มน้ำอมชมพูนั่นทำให้ปอนด์เริ่มจำเขาได้ว่าเขาเป็นใคร
                “ค... ค... คุณริวกิ”
                “ขอบคุณที่จำชื่อฉันได้นะ” ริวกิกอดอกและทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะทำงาน “นาย... มีชื่อเล่นมั้ย ชื่อที่เรียกง่ายกว่าเกรียงไกร”
                “ปอนด์ครับ”
                “ปอนด์... ฉันขอแนะนำตัวเองก่อนแล้วกันนะ ฉัน... ริวกิ มิยากาว่า” เขาโค้งให้อย่างนุ่มนวล “เป็นเกียรติที่ตอบรับการเชื้อเชิญของฉัน”
                “เชิญเหรอครับ คุณกล้าใช้วิธีต่ำๆแบบนี้ว่าเชิญเหรอครับ น่าสมเพช”
                ริวกิหัวเราะลั่น “วิธีต่ำๆอย่างนั้นเหรอ นายอยู่สูงแค่ไหนกัน ถึงกล้าตีค่าการกระทำของฉันว่าต่ำ”
                ปอนด์รู้สึกโมโหอย่างมาก เขาคนนั้นใช้วิธีที่รุนแรงกับปอนด์ แล้วยังมีหน้าคิดว่าเขาสมควรได้รับการกระทำที่ป่าเถื่อนเช่นนี้ เป็นตายยังไงวันนี้ปอนด์ต้องขอชกหน้าเจ้าหมอนั่นแรงๆซักทีเถอะ เขาลุกขึ้นเหวี่ยงหมัดไปยังเป้าหมายอย่างไม่รีรอ
                แต่เดี๋ยวก่อน... เหมือนมือกับขาจะไม่ทำตามอย่างที่ใจเขาต้องการ เขาพยามลุกขึ้นเพื่อจะฝากรอยช้ำไว้ที่แก้มเจ้าปีศาจนั่นซัก 2-3 รอย แต่พันธนาการที่เรียงร้อยเป็นปมผูกเขาติดแน่นกับเครื่องสำเร็จโทษอย่างแน่นหนา
                “เป็นอะไรเจ้าหนูน้อย ดิ้นสิ ดิ้นเข้า ดิ้นเพื่อเอาชีวิตรอด” ริวกิขำลั่น “สมเพช”
                “นี่แกทำอะไรฉัน”
                ปอนด์เริ่มตั้งสติกวาดสายตามองไปรอบๆ ภาพที่เขาเห็นคือแขนขาของตัวเองถูกผูกติดกับเก้าอี้ ทั้ง 4 ด้าน มันแน่นจนเขามั่นใจได้ว่าต้องทิ้งรอยแดงไว้ไม่มากก็น้อยหากแกะเชือกออกมาดู
                “แกต้องการอะไร” ปอนด์ทำตาขวางใส่
                “สั่งสอน” ริวกิลุกขึ้นอ้อมไปยังหลังโต๊ะทำงานเพื่อหยิบบางอย่างในลิ้นชักออกมา
                “แกจะทำอะไร” เสียงของปอนด์เริ่มสั่นคลอนด้วยความหวาดกลัว
                ริวกิหยิบปืนขึ้นมาถือ และเดินไปยืนพิงโต๊ะทำงานที่เดิม เบื้องหน้าของเขาคือเด็กหนุ่มสีหน้าหวาดหวั่นที่ถูกมัดให้นั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความวิตกกังวล ชุดนักศึกษาชุ่มไปด้วยเหงื่อจางๆจนเกือบแนบเนื้อ แม้ในห้องทำงานนี้จะติดแอร์แล้วก็ตาม ก็ไม่ทำให้ปอนด์รู้สึกเย็นได้ เม็ดเหงื่อยังคงซึมอยู่ตามไรผมบนในหน้า
                “ฉันมีตัวเลือกให้นาย 2 ทาง” ริวกิยกปืนในมือขึ้นมาดู “ฉันมีปืน 2 กระบอกให้นายเลือกยัดปากและลั่นไก กระบอกแรกเป็นปืนที่อยู่ในมือฉัน ส่วนอีกกระบอก...”
                ริวกิพยักใบหน้าที่ไร้ความปราณีไปทางเจสันที่ยืนอยู่ข้างหลังปอนด์
                “ถอดกางเกงออก เจสัน”
                “ค... ครับท่าน” เจสันแม้จะตกใจ แต่เขาเป็นคนสนิทที่สุดของริวกิ และเขาพร้อมจะทำทุกอย่างที่เจ้านายสั่งทุกอย่าง
                เจสันถอดเสื้อสูทออกเหลือแต่เชิ๊ตแขนยาวสีขาว เขาค่อยๆปลดเข็มขัดและเปลื้องกางเกงขายาวสีดำออก
                “เร็วหน่อยเจสัน” ริวกิเดินไปนั่งที่โซฟาที่ตั้งอยู่ข้างๆ เก้าอี้ที่ของเล่นของเขาถูกมัดไว้ “เอาปืนของแกออกมาจ่อหัวมันหน่อย”
                “ครับท่าน” เจสันลูกน้องผู้ซื่อสัตย์เดินอ้อมมาข้างหน้าของปอนด์
                ในระดับสายตาที่ปอนด์มองเห็น คืออะไรบางอย่างที่ถูกซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงในรัดๆสีขาว เขารีบเบือนหน้าหนีสิ่งนั้นไปยังริวกิ ที่นั่งสั่งการอยู่ไม่ไกล
“นี่แกจะบ้าเหรอริวกิ แกจะทำอะไรแบบนี้ไม่ได้นะ” ทั้งเหงื่อและน้ำตาของปอนด์ปริ่มเต็มใบหน้าและดวงตา
“ฉันจะสอนให้หนูผู้หลงทางอย่างแก รู้จักเส้นทางของมาเฟียมากขึ้น” ริวกิใช้ลูปปืนในมือ “วันหลังที่นายจะยื่นมาเข้ามายุ่มย่าม นายจะได้รู้จักประเมินตนว่ากำลังเล่นอะไรกับใครอยู่”
“แก... แกมัน ไอ้วิปริต ไอ้ภาพพจน์ที่สวยงามที่แกสร้าง ที่แท้มันก็แค่ไว้ปกปิดเบื้องหลังที่ฟอนเฟะของแกสินะ ไอ้ชั่ว”
“ทุกคนมันก็มีด้านมืดด้วยกันทั้งนั้นหนิ นายเองก็สร้างภาพเป็นนักศึกษาใสซื่อ แต่ถ้ามีโอกาสเข้าหน่อย ก็พร้อมจะขายวิญญาณให้ซาตานเพื่อแลกกับเงินสินะ”
“แก... ก... ก... แก... ถ้ายังไม่ปล่อยฉันตอนนี้ รับรองเราได้เห็นดีกันแน่”
“เจสันแกช่วยหาอะไรอุดปากเจ้าหมอนั่นหน่อยสิ อย่าให้มีพื้นทีเสียงให้เล็ดลอดออกมาได้ล่ะ”
“ครับท่าน” เจสันถอดกางเกงในที่เป็นชิ้นเดียวที่เก็บซ่อนความลับของเขาไว้
“ฉันหาทางออกให้นาย 2 แบบ ด้วยปืน 2 กระบอก ถ้าแกทำให้ปืนของเจสันลั่นกระสุนน้ำได้ ฉันจะปล่อยแกไป หรือถ้าไม่อย่างนั้นแกก็ต้องอมปืนที่อยู่ในมือฉัน และฉัน... จะเป็นคนเหนี่ยวไกเอง”
“แกฆ่าฉันไม่ได้หรอก เพราะถ้าแกฆ่าฉันมันจะต้องเป็นข่าวใหญ่โต และตำรวจจะต้องมาลากคอแกเข้าคุก”
“นายคิดแบบนั้นเหรอ ฉันจะบอกอะไรให้นายรู้นะ ที่นี่คือถิ่นของฉันย่อมรู้ดีว่าจุดไหนมีกล้องวงจรปิด” ริวกิแกว่งปืนเล่นไปมา “ส่วนเรื่องข่าวนายไม่ต้องเป็นห่วง มีนักข่าวจำนวนไม่น้อยที่ยินดีรับเงินของฉันแทนที่จะมาเป็นศัตรูกัน แล้วก็ตำรวจน่ะ นายก็น่าจะรู้นะว่าคนในรูปที่ฉันไปคุยด้วย เขาก็เป็นตำรวจ และยศก็สูงพอที่จะหลับตาให้กับการตายของหนูเล็กๆตัวหนึ่งได้”
“แก...”
“คราวนี้นายตัดสินใจได้หรือยัง ว่าแกจะหันปืนกระบอกไหนเข้าปาก”
ปอนด์หวาดหวั่นหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ เกิดมาเขาไม่เคยต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่รับมือยากแบบนี้ นี่มันบ้ามาก เขาเห็นความตายอยู่เบื้องหน้า เขาคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตที่ได้รับ และทั้งหมดกำลังจะจากไป เขายังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย เขาอายุยังน้อย และเขายังไม่อยากตาย
“ฉันนับ 1-3 ถ้าแกยังตัดสินใจ ฉันจะเป็นคนเลือกเป่าสมองนายให้กระจุยเอง” ริวกิเล็งปืนมาทางปอนด์อย่างเย็นชาพร้อมหัวเราะใส่อย่างเยือกเย็น
ปอนด์หันหน้ากลับไปหาสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาแทบไม่เห็นหน้าเจสัน เขาอยากจะรู้ว่าเจสันจะรู้สึกอย่างไร ในเมื่อเขาทั้งคู่ก็ต่างเป็นผู้ชาย แล้วถ้าเขาทำไม่ได้ล่ะ เขาทำให้เจสันลั่นไกด้วยปากไม่สำเร็จล่ะ เขาจะเป็นอย่างไรต่อ ริวกิจะยอมปล่อยเขาไปมั้ย
“...1...”
นี่มันบ้าชัด มันต้องเป็นการตัดสินใจที่บ้ามากที่สุด ในขณะที่เจสันเริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้ปอนด์มากขึ้น ปอนด์มองเห็นเส้นขนที่ขึ้นอยู่ใต้สะดือของเจสันอย่างชัดเจน แม้ปลายของเชิ๊ตสีขาวจะปิดไว้ แต่ด้วยความที่ใกล้มากขนาดนี้ มันก็เริ่มทำให้เขาอยากจะอาเจียน
“…2…”
“…1…”
เสียงปลดล็อคปืนดังขึ้น เร่งให้ปอนด์ต้องตัดสินใจอะไรบ้างอย่างเสียที เขาหลับตาพริ้มและค่อยอ้าปากกว้างขึ้นอย่างช้า เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้กับบางสิ่ง เส้นขนที่หยุบหยับทำให้ปอนด์รู้สึกจั๊กกะจี๋ตรงจมูก ก่อนที่จะรู้สึกถึงอะไรหยุ่นๆในปากของเขา
“ถ้านายตุกติก ปืนในมือฉันก็พร้อมจะลั่นใส่หัวนายได้ทุกเมื่อ รู้ไว้ซะด้วย” ริวกิหัวเราะอย่างชอบใจ
ปอนด์ค่อยโยกหัวเบาๆ ใช้ลิ้นตวัดสิ่งที่อยู่ในปากไปมา สิ่งนั้นค่อยๆขยายตัวขึ้นจนปอนด์เริ่มอึดอัดและยากที่จะกลืนน้ำลายทุกที
ริวกิหัวเราะอย่างสะใจ นี่เป็นบทเรียนที่สำคัญในชีวิตของปอนด์ และเขาสัญญากับตัวเองว่า  เขาจะต้องแก้แค้นผู้ชายคนนี้ให้ได้ ผู้ชายที่ชื่อว่า ริวกิ มิยากาว่า