The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน
เขียนโดย 
MeTang
วันที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 04.06 น.
แก้ไขเมื่อ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 15.09 น. โดย เจ้าของนิยาย
12) ตอนที่ 12
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแสงแดดยามบ่ายเริ่มทอแสงอย่างสดใส ปอนด์นอนเล่นมือถือเพื่อฆ่าเวลา เขากำลังรออะไรสักอย่าง อะไรที่กำลังจะมาถึงในวันนี้ เขารู้สึกอารมณ์ดีและตื่นเต้นเป็นพิเศษ เหมือนการรอคอยอะไรมาเนิ่นนาน และมันกำลังจะสิ้นสุด
เสียงพี่หมูเคาะประตูห้องพร้อมขานชื่อทำให้ปอนด์รีบลุกพรวดขึ้นจากเตียงนอนในทันที
“ครับพี่หมู มาแล้วครับ” ปอนด์เปิดประตูต้อนรับ
“มีพัสดุส่งมาให้” หมูยื่นกล่องที่ถูกปิดผนึกมาอย่างดีให้ “อะไรน่ะ?”
“พี่หมู” ปอนด์ทำตาขวางใส่
“ก็ได้ๆ พี่ไม่อยากรู้ก็ได้” หมูบ่นพลางเดินกลับไปอย่างช้า
ปอนด์ปิดประตูห้องอย่างมิดชิด ก่อนจะเดินไปแกะกล่องที่เพิ่งได้รับ ของเหลวในขวดขาวใสขวดเล็กๆถูกห่อหุ้มอย่างดี ปอนด์ค่อยๆแก้แผ่นกันกระแทกที่ละชั้นจนหมด และชื่นชมเจ้าของเหลวใสอย่างภูมิใจ
เขาจัดเตรียมความพร้อมตัวเองยกใหญ่ อาบน้ำแต่งตัวใหม่และจัดแจงอุปกรณ์ทุกชิ้นใส่ในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ ยังขาดอะไรอยู่เล็กน้อยแต่ปอนด์กะว่าค่อยออกไปซื้อตอนจะเข้าพบริวกิทีเดียว
การจะเข้าหาคนโรคจิตอย่างริวกิ เขาต้องป้องกันตัวอย่างดีเพื่อไม่ให้เพลี่ยงพล้ำอีก แน่นอนเขาเลือกใช้วิธีที่แม้แต่เด็กประถมยังคิดไม่ออก และเขามั่นใจว่ามันจะทำให้เขาปลอดภัย... หรืออย่างน้อยที่สุด เขาก็คิดไว้แบบนั้น
กางเกงใน 3 ตัวถูกสวมทับกันอย่างมีชั้นเชิง ชั้นแรกเป็นลายกัปตันอเมริกา ชั้นที่ 2 เป็นลายไออ้อนแมน ชั้นสุดท้ายเขาเลือกลายเทพเจ้าสายฟ้าธอร์ และปิดทับอีกทีด้วยกางเกงบ็อกเซอร์ ถึงแม้เข้ารู้สึกแน่นนิดหน่อยแต่เขาก็พร้อมจะแลกความอึดอัดกับความมั่นใจ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งในวันนี้
“ใครครับ” ปอนด์ไม่ลืมที่จะระแวดระวังภัยให้ตัวเอง
“ฉันเอง” เสียงโจ๊กดังลอดเข้ามา
ปอนด์เปิดประตูต้อนรับเพื่อนสนิทที่รีบเบียดบังร่างกายที่มีกล้ามเนื้อเข้ามาในห้อง
“เดี๋ยวนี้ต้องถามก่อนด้วยว่าใคร แต่ก่อนเห็นรีบเปิดไม่สนใจอะไรด้วยซ้ำ... ทำไมวะ! กลัวโจรงัดห้องเข้ามาข่มขืนเหรอ” โจ๊กแหย่เล่น
“ไม่เกี่ยวมั่งเหอะ โจรมันเห็นพี่หมูก็กลัวหนีกันหมดแล้ว” ปอนด์ปล่อยเสียงหัวเราะเมื่อนึกถึงสภาพแห้งๆของพี่หมู
“เข้าใจว่าพี่เค้านะ เดี๋ยวจะไปฟ้องพี่หมูคอยดูนะ”
“ไอ้นี่กวนแต่บ่าย ว่าแต่มีอะไรก็ว่ามาเหอะ”
“ทำไมที่รักพูดจาแบบนั้นล่ะครับ คิดถึงเลยแวะมาหาไม่ได้เหรอ หรือที่ปอนด์ของโจ๊กปันใจให้ชายอื่นแล้ว” โจ๊กแสร้งทำหน้าเศร้า
“ยัง... ยังไม่หยุด” ปอนด์ยกกำปั้นทำท่าจะต่อย
“โห... ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นเถื่อน” ใบหน้าแป้นแล้นน่าหยิกของโจ๊กส่งรอยยิ้มแห่งความสุขออกมา “แวะไปหาอะไรกินที่ห้างแล้วเลยไปดูหนังกัน”
“วันไหน”
“อ่าวก็แกนัดฉันวันนี้ไง”
“จริงดิ” ปอนด์ทำท่างง ก่อนจะนึกอะไรออก “อ๋อ... เออใช่”
“อะไร... ลืมเดทของเราเหรอที่รัก”
“แล้วแกซื้อตั๋วไปยังโจ๊ก”
“ซื้อไปแล้ว 2 ที่ รอบ 2 ทุ่ม เก้าอี้แถวเดิมๆที่เราเคยไปดูหนังกันบ่อยๆ ตามที่แกสั่ง”
ปอนด์นึกถึงนัดที่มีกับริวกิแล้ว ก็คิดได้ทันที่ว่าเขาต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น เพราะด้วยช่วงเวลาที่เดียวกัน จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำทั้ง 2 อย่างได้ทัน
“พอดีวันนี้ฉันติดธุระด่วนว่ะโจ๊ก น่าจะกลับไม่ทัน 2 ทุ่ม ขอโทษทีนะเพื่อน” ปอนด์ทำหน้าสำนึกผิด
“ได้ไง แกนัดฉันเองนะ”
“ขอโทษจริงโจ๊ก” ปอนด์ทำท่ายกมือไหว้และตบบ่าไปยังโจ๊ก “ค่าตั๋วเท่าไหร่เดี๋ยวฉันจ่ายให้”
“เออๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันชวนฟ้าไปแทนก็ได้ แต่เดี๋ยวเหอะฉันจะกลับมาเอาคืน โทษฐานที่กล้าเบี้ยวนัด”
“ยังไงก็ได้ แต่วันนี้ไปไม่ได้แล้วจริงๆ ขอโทษจากใจเลย”
“ว่าแต่มีนัดจะไปไหน สำคัญมากเหรอถึงขนาดลืมนัดฉันได้”
“ก็...” ปอนด์ทำท่าคิดนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้ายอมรับ “สำคัญ แต่ไม่ใช่ว่าแกไม่สำคัญหรอกนะ”
“เออ... ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ”
“เข้าใจว่า?” ปอนด์ถาม
“ก็เข้าใจว่าแกจะไปหาชู้”
“ไปธุระมั่งเหอะ” ปอนด์ทำหน้างอน
“ว่าแต่ไปไหนกับใคร แล้วไปทำอะไรที่ไหนอะ”
“ถามมากจริง” ปอนด์ขมวดคิ้วใส่โจ๊ก “พอดีลูกค้านัดด่วน จริงๆก็ไม่ด่วนมากหรอก เพียงแต่เขาว่างแค่วันนี้ และนัดคิวพบยากหน่อย เลยไม่อยากเสียโอกาสน่ะ”
“อือ... ก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน อย่าปล่อยตัวให้เมามากเหมือนวันก่อนล่ะ”
“เอาน่าฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ใช่เด็กๆแล้ว อีกอย่างวันนี้ไม่มีพลาดแน่นอน”
“ให้มันจริงเหอะ แต่ถ้าเมามากโทรให้ฉันไปรับก็ได้นะ”
“แกมีรถเหรอวะ ถึงจะไปรับ”
“ทำเป็นดูถูกนะ ได้นั่งเบ๊นซ์หน่อยแล้วขึ้นวอเชียว”
“แกว่าฉันเป็นคางคกเหรอ”
“ล้อเล่นหน่า เป็นห่วงหรอกถึงได้พูด”
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง ฉันคอแข็งไม่เมาง่ายหรอก... สบายใจหรือยัง?” ปอนด์ตอบแบบปัดๆ
“อื้อหือ... ยิ่งโคตรน่าเป็นห่วงเลย เวลากินเหล้ากับเพื่อฉันเห็นแกคอพับก่อนทุกที ไม่ใช่ฉันหรอกเหรอที่ต้องหิ้วปีกแกกลับห้อง เช็ดนู่นเช็ดนี่ให้”
“ทำเป็นทวงบุญคุณ ตอนแกไม่สบายใครเป็นคนหอบแกไปหาหมอ เช็ดตัวแก ป้อนข้าวป้อนยาแก”
“โอ้โห เดี๋ยวผัวทำเกียรติบัตรเมียดีเด่นให้นะครับ” โจ๊กลากเสียงยาว
“ไหน... ใครเมียแก” ปอนด์ตอก
“ใครซักคนแถวนี้นี่แหละ”
“ก็แค่ครั้งเดียวมั่งเหอะ ตอนนั้นเมาไม่ได้สติไม่นับเว้ย”
“แกเมา แต่ฉันฉันไม่นี่หว่า” โจ๊กหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นปอนด์เริ่มหน้าแดง “หรือจะเริ่มนับใหม่ตอนนี้ ฉันพร้อมเสมอนะเว้ย”
“ไอโจ๊ก ทะลึ่งใหญ่แล้ว”
โจ๊กปล่อยเสียงขำใหญ่ ก่อนจะแกล้งเอามือจับไปยังแก้มก้นของปอนด์
“เฮ้ย... ก้นแกแปลกๆว่ะ” โจ๊กถามพลางกดแรงขยำไปที่ก้นขนาดเหมาะมือของปอนด์
“ทำไมวะ” ปอนด์รีบปัดมือโจ๊กออกไป
“รู้สึกแข็งๆ ไม่นุ่มเหมือนปกติ”
“ก้นนะเว้ย ไม่ใช่ขนมโมจิ จะเอาให้นุ่มเด้งดึ๋งแบบนั้นได้ไง”
“ก็ปกติก้นแกหนุ่มเหมือนขนมโมจิจริงๆหนิ”
“นี่จับก้นฉันจนเก็บรายละเอียดขนาดนี้เลยเหรอวะ... คิดไรกะฉันป่ะเนี้ย”
“ไอ้บ้าผู้ชายจับก้นผู้ชายมันแปลกตรงไหน ให้ฉันไปจับก้นผู้หญิง จะได้โดนตบซ้ายขวาเอาอ่ะดิ”
“แต่ปกติผู้ชายแท้ๆเขาก็ไม่จับก้นเพื่อนเล่นป่าววะ” ปอนด์ส่งสายตาแบบมีเลสนัย
“เอาเหอะๆ ฉันไม่กวนแกดีกว่า แกจะได้ไปเตรียมของแก ฉันจะได้โทรนัดฟ้า”
“ขอโทษอีกครั้งนะโจ๊ก” ปอนด์ทำตาละห้อย
“ไม่เป็นไร” โจ๊กทิ้งคำ 3 คำไว้ให้ปอนด์อย่างเศร้าสร้อยก่อนจะเดินจากไป
ประตูห้องปิดลงพร้อมแสงแดดสีส้มที่เริ่มสาดแสงแรงเข้ามา ในอีกไม่ช้าความมืดจะเข้ามาปกคลุมเมืองทั้งเมือง แสงไฟนีออนจะถูกเปิดขึ้นให้สว่างไสว และเวลานั้นจะเป็นเวลาที่ปอนด์เริ่มออกเดินทาง เพื่อไปตามเอาศักดิ์ศรีและชัยชนะกลับมานอนกอด
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
