The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน

               ไม่กี่วันต่อมาปอนด์ที่ครุ่นคิดสับสนเกี่ยวกับเรื่องของตัว ก็เริ่มเปลี่ยนมาหาแผนการแก้แค้นผู้ชายที่ชื่อริวกิแทน อันที่จริงถ้าเขาจะลืมว่าตัวเองโดนทำร้ายอะไรมาก็ย่อมได้ แต่เขาเองก็ไม่รู้ทำไม เวลานึกถึงหน้าริวกิขึ้นมามันรู้สึกตะหงิดๆในใจชอบกล ยิ่งคิดถึงใบหน้าจองหองของเจ้าหมอนั่นแล้ว เขายิ่งอยากจะกลั่นแกล้งอะไรคืนเพื่อให้สาสม
                คนแรกที่ปอนด์คิดถึงคือเจสัน เพราะหากปอนด์เขาถึงเจสันได้ การจะเข้าไปใกล้ตัวริวกินั้นก็คงไม่ยาก และอีกอย่างหนึ่งก็คือ เจสันดูเป็นคนดีกว่าริวกิมาก
                ปอนด์หยิบมือถือขึ้นมาดู เพื่อหาเบอร์โทรศัพท์ของเจสันที่โทรเข้ามาหาในวันก่อน และนับเป็นโชคดีที่มันยังอยู่เขารีบบันทึกชื่อไว้กันหายด้วยความรอบคอบ
ไม่ทันที่เขาจะวางโทรศัพท์ในมือลง มือถือก็ดังขึ้น ปอนด์ดูรายชื่อก่อนจะกดรับ
“ว่าไงโจ๊ก” ปอนด์รับสาย
“มะรืนนี้ว่างไปดูหนังกันมั้ย หนังที่แกอยากดูมันจะออกโรงแล้วนะ”
“เออใช่ เกือบลืมไปเลย ไปดิอยากดู”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันซื้อตั๋วล่วงหน้าเลยแล้วกันนะ กี่โมงดี”
“เอาค่ำๆแล้วกัน ที่นั่งเอาแถวเดิมๆที่เคยนั่งนั่นแหละ”
“โอเคได้”
“แล้ววันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ” ปอนด์ถาม
“ก็ว่าจะทำสุกี้กินที่ห้องกับฟ้าอะ กินด้วยกันเปล่า”
“เอาดิ เดี๋ยวลงไป”
“มาเย็นๆแล้วกันนะ จะได้ออกไปซื้อของด้วยกันก่อน”
“โอเค”
“บาย”
                จบการสนทนาปอนด์ก็นอนกลิ้งไปมาบนเตียงสักพัก สมองของเขาเริ่มลำดับความคิดทีละน้อย เริ่มตั้งแต่จะซื้ออะไรกินดี น้ำจิ้มสุกี้ยี่ห้อไหนอร่อย สารพัดเรื่องจะคิด และมาจบที่จะสะสางบัญชีแค้นกับริวกิอย่างไรดี
                ปอนด์ลุกขึ้นจากเตียงเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อจะค้นหาคำตอบหลายอย่างในหัว สรรหาวิธีทำสุกี้แบบใหม่ จนถึงวิธีวางยาพิษให้ริวกิกิน... ใช่แล้วตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ แล้วก็แก้เผ็ดด้วยการวางยา เมื่อได้คีย์เวิร์ดแห่งการชำระแค้นแล้ว เขาก็เริ่มมุ่งมั่นในการหาข้อมูล
                เป็นเวลาเกือบ 4 ชั่วโมงทีเดียวกว่าเขาค้นพบคำตอบในร้านค้าออนไลน์ ซึ่งเขามั่นใจว่านี่จะต้องได้ผล ปอนด์ไม่รอช้ารีบสั่งซื้อและโอนเงินผ่านทางมือถือในทันที สินค้าดังกล่าวใช้เวลาประมาณ 1 วันในการจัดส่ง เขายังมีเวลาจัดเตรียมอะไรนิดหน่อยเพื่อความแนบเนียน
“สวัสดีครับ เจสัน” ปอนด์เริ่มขั้นตอนแรกด้วยการโทรหาเจสัน
                “อ... เอ่อ... คุณเกรียงไกรเหรอครับ” เสียงเจสันตอบกลับ
                “เรียกปอนด์ก็ได้ครับ”
                “ครับคุณปอนด์ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรเหรอครับ”
                “อ๋อครับ คือผมอยากจะถามว่าพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้คุณริวกิว่างมั้ยครับ ผมอยากจะเข้าไปคุยธุระกับเขาที่ออฟฟิส”
                “สักครู่นะครับ ผมขออนุญาตถามท่านดูก่อนว่าสะดวกให้เข้าพบมั้ย”
                ปอนด์ถือสายรอคำตอบจากเจสันอย่างใจเย็น ไม่นานนักเจสันก็กลับมาให้คำตอบ
                “ท่านริวกิบอกว่า สะดวกครับ แต่คุณปอนด์ต้องแวะเข้ามาเข้าพบได้ตอนหลัง 2 ทุ่มครับ”
                “ก็เข้าท่าดีครับ”
                “ถ้าคุณปอนด์สะดวกกี่โมงโทรเข้ามาหาผมได้เลยนะครับ ท่านบอกว่าให้ผมเข้าไปรับ”
                “ไม่ต้องหรอกครับเจสัน ผมไม่อยากโดนช็อตไฟฟ้าอีกครั้ง ผมไปเองดีกว่า”
                “ผมต้องขอประทานโทษด้วยครับ” เจสันรีบขอโทษอย่างประหม่า
                “ไม่เป็นไรครับ ออฟฟิสนี่ใช่ที่เดียวกันกับ วายสตาร์คลับ ใช่มั้ยครับ”
                “ใช่ครับ ให้ผมส่งแผนที่ให้มั้ยครับ”
                “ไม่เป็นไรครับเจสัน ผมหาข้อมูลมาหมดแล้ว อีกอย่าง... ผมก็เคยไปเที่ยวที่นั่นแล้วด้วย”
                “ถ้าคุณปอนด์มาถึงแล้วก็โทรมาหาผมนะครับ เดี๋ยวผมจะลงไปรับ”
                “ครับ แล้วเจอกันครับ”
                ปอนด์วางสายก่อนจะนอนยิ้มอย่างพอใจ เขาวาดภาพทุกอย่างเป็นขั้นตอนในสมองอย่างสวยงาม ราวกับกำลังกำกับละครฆาตกรรมสยองขวัญ ทกอย่างในความคิดเขาล้วนไม่มีที่ติ ภาพของริวกิคุกเข่าขอโทษเขาค่อยๆผุดขึ้นมาในหัว ตาของริวกิคือที่สุดของฝันนี้
                เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมเสียงตะโกนปอนด์ดึงสติกลับคืนมากับความเป็นจริง
                “เฮ้ยปอนด์ตายยังวะ จะหนึ่งทุ่มแล้วนะเว้ย”
                ปอนด์ลืมสนิทเลยว้าขามีนัดปาร์ตี้สุกี้ที่ห้องโจ๊ก เขารีบเปิดประตูและขอโทษโจ๊กอย่างรู้สึกผิด
                “ขอโทษทีว่ะเล่นเน็ตเพลินไปหน่อย เดี๋ยวฉันไปแต่งตัวแล้วจะรีบออกไปซื้อของด้วยกันนะ” ปอนด์หันหลังกลับ ตั้งใจว่าจะเปลี่ยนชุดก่อนออกไปข้างนอก
                “ไม่ต้องแล้ว ฉันกับฟ้าไปซื้อมาให้หมดแล้ว” โจ๊กคว้ามือปอนด์ไว้
                “อ่าวเหรอ” ปอนด์มองไปยังมือที่ถูกจับ ก่อนจะมองหน้าโจ๊ก
                “ไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” โจ๊กปล่อยมือออก
                “อื้อ หิวเหมือนกัน” ปอนด์ล็อคห้องก่อนจะกอดคอเพื่อนรักลงยังไปชั้นล่าง
                โจ๊กเปิดประตูห้องของตัวเองออก ทำให้ปอนด์มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งเฝ้าหม้อที่มีน้ำซุปเดือดปุดอยู่ข้างใน รอบๆหม้อมีทั้งผักและเนื้อมากมายตั้งอยู่ เธอทักทายปอนด์ทันทีที่เข้าห้องมา
                “อ้าว สวัสดีปอนด์”
                “สวัสดีฟ้า ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปซื้อของด้วย”
                “ไม่เป็นไรหรอก สบายมาก”
                “นั่งก่อนสิ จะยืนคุยหรือไง” โจ๊กลงนั่งที่พื้นหน้าหม้อไฟฟ้า
                “ทั้งหมดเท่าไหร่?” ปอนด์ลงนั่งตามโจ๊ก
                “ฉันเลี้ยงแล้วกัน ตอบแทนที่วันก่อนแกเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นฉัน” ปอนด์รับจานเปล่าที่โจ๊กยื่นให้
                “2 คนนี้ไปกินอะไรกันไม่ชวนฟ้าอีกแล้วนะ” ฟ้าทำหน้ามุ่ยก่อนจะฉักผักลงหม้อ
                “ก็วันก่อนรีบน่ะ ไว้วันหลังนะ ฟ้าจะกินอะไรล่ะ หรือจะไปร้องเกะกันดี” ปอนด์ถาม
                “’ถ้าอย่างนั้นศุกร์หน้าเราไปร้านนั่งชิลล์ๆกันมั้ย” ฟ้าเสนอความคิด
                “ก็ดีนะ ไม่ได้เมานานแล้ว” โจ๊กรีบคล้อยตาม
                “ร้านไหนดีล่ะ ถ้าจะไปกินเหล้านี่ต้องหารกันนะ”
                “โห” ฟ้าลากเสียงยาว “กับโจ๊กน่ะเลี้ยงได้นะ”
                “ก็ฟ้าเป็นเพื่อน แต่โจ๊กเป็นผัวหนิ โจ๊กก็ต้องสำคัญหว่าอยู่แล้ว” โจ๊กแซวก่อนจะคีบเนื้อที่สุกแล้วให้ปอนด์
                “อ๊า” ฟ้ากรีดร้องเสียงยาว “คู่นี้นี่อีกแล้วนะ”
                ฟ้าเป็นเพื่อนร่วมคณะที่นิสัยดีมากคนหนึ่ง เธอเป็นสาววายตัวแม่ของคณะ และเป็นคนริเริ่มการจิ้นของปอนด์กับโจ๊กอีกด้วย เธอเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ผิวขาว ผมของเธอยาวดำสลวยรวมกับหน้าม้าที่ตรงเป็นแนว ทำให้เธอดูเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น
                “ไอ้โจ๊กเวลากินยังจะมาพูดเล่นอีก” ปอนด์ตวาด
                โจ๊กไม่พูดอะไรแต่คีบตับที่เพิ่งลวกใส่ลงในจานของปอนด์ที่เริ่มว่าง
                “เอาน้ำจิ้มมั้ย” โจ๊กส่งสายตาถามปอนด์ พลางคีบเนื้อหมูสไลด์ให้ฟ้าเพิ่ม
                “อะไรกันไม่เห็นปอนด์คีบอะไรให้โจ๊กบ้างเลย” ฟ้าใส่เนื้อและผักเพิ่มลงไปในหม้อ
                “จ้าๆ” ปอนด์คีบเนื้อหมูจากหม้อมาเป่า “เอ้าไอ้โจ๊ก... อ้าปาก”
                โจ๊กอ้าปากงับเนื้อที่ปอนด์ป้อนเข้าไปอย่างรวดเร็ว เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดเบาๆของสาววายอย่างฟ้าได้เป็นอย่างดี
                “ว่าแต่ฟ้า... ทำไมถึงเป็นสาววายอะ” ปอนด์ถาม
                “ทำไมล่ะ”
                “สาววายนี่คือมันเป็นยังไงอะ ปอนด์ไม่ค่อยเข้าใจ”
                “ก็ไม่เป็นยังไงหนิ ถ้าเป็นคนอื่นฟ้าไม่รู้นะ แต่ถ้าเป็นฟ้า... ฟ้าแค่ชอบเห็นว่าผู้ชายน่ารักๆหยอกล้อกัน มันดูกุ๊กกิ๊กจั๊กจี้ดี”
                “แล้วมันไม่รู้สึกแบบขยะแขยงเหรอ”
                “ไม่นะ ทำไมเราต้องขยะแขยงคนที่เขาแสดงความรักต่อกันด้วยล่ะ ถ้าไม่ประเจิดประเจ้อ หรือไม่รู้กาลเทศะ ฟ้าก็ชอบนะ เห็นแล้วมันชุ่มชื่นหัวใจ ยิ่งถ้าเป็นผู้ชายหล่อๆน่ารักๆนะ โอ๊ย! ละลาย”
                “อ้าวถ้าอย่างนั้น ผู้ชายที่ไม่หล่อไม่น่ารัก ฟ้าก็ไม่จิ้นอ่ะดิ”
                “ฟ้าก็ควรเลือกจิ้นบ้างสิไม่ใช่เดินไปไหนมาไหนเห็นผู้ชายแล้วก็จิ้นไปทั่ว อันนั้นก็มากเกินไปนะ”
                โจ๊กอาศัยจังหวะที่ปอนด์และฟ้ากำลังพูดคุยกัน ยกมือขึ้นปาดน้ำจิ้มที่เลอะอยู่ริมฝีปากของปอนด์ออก
                “ไอ้นี่ก็ขยันเซอร์วิสจังเลยนะ” ปอนด์ตวาดลั่นเมื่อเห็นสีหน้าหญิงสาวฉ่ำวาวมีความสุข ในขณะที่โจ๊กปล่อยเสียงหัวเราะดังออกมา
                “ว่าแต่ฟ้าก็ระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะ ไปไหนมาไหนกับผู้ชายก็ต้องระวังตัวให้มากๆ ยิ่งไปห้องผู้ชายแล้ว ถ้า 2 ต่อ 2 ก็ต้องยิ่งป้องกันตัวให้มากรู้มั้ย” ปอนด์พูดเตือนหญิงสาวที่ก้มหน้าก้มตากินอย่างอร่อย
                “เดี๋ยวนี้รู้สึกจะขี้ระแวงไปหน่อยนะปอนด์” โจ๊กเสิร์ฟตับลวกให้ปอนด์อีก เพราะเขารู้ว่าปอนด์ชอบกินตับ “ปกติฟ้าก็ไปไหนมาไหนกับเราบ่อยอยู่แล้ว”
                “ถ้าไม่ใช่ปอนด์กับโจ๊ก ฟ้าก็ไม่ค่อยปล่อยตัวไปกับผู้ชายที่ไหนหรอก”
                “ก็ไม่รู้สิ บางทีเป็นผู้หญิงก็ต้องระวังตัวไว้มากหนิ” ปอนด์พูดเตือนเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองพบเจอ
                “ก็บางทีคบเพื่อนผู้หญิงมันก็จุกจิกไป ขี้อิจฉากัน บางครั้งมันก็น่าเบื่อ คบเพื่อนผู้ชายลุยๆ ฟ้าสบายใจดี”
                “ปอนด์น่ะไว้ใจได้ แต่ไอ้โจ๊กอะต้องระวังตัวไว้เยอะๆนะ มันหื่น”
                “โถไอ้อยู่ด้วยแล้วปลอดภัย ไอ้ไม่หื่นเลย เมื่อคืนยังขอให้ฉันจูบแกอยู่เลย...”
                “ไอ้บ้าโจ๊ก” ปอนด์ร้องลั่นเมื่อสาววายตรงหน้าเริ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย “ล้อเล่นไม่ดูกาลเทศะเลยนะ”
                “หึ... ไม่เป็นไรหรอก... ฟ้าชอบ” ฟ้าเริ่มทำตาหยาดเยิ้ม “ว่าแต่สองคนนี้จูบกันแล้วเหรอ”
                ทั้งปอนด์และโจ๊กต้องใช้เวลาปฏิเสธความจริงอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ฟ้าจะยอมเปลี่ยนเรื่องพูดคุย ดินเนอร์ท่ามกลางเพื่อนสนิททำให้ปอนด์รู้สึกดีจริงๆ เขาเหมือนได้กลับมายังโลกของตัวเองอย่างแท้จริง โลกที่สดใส