The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน

               ปอนด์ใช้เวลาเลือกกล้องถ่ายภาพที่ถูกใจ และเติมพลังให้ท้องตัวเองกับเพื่อนรักเกือบ 4 ชั่วโมง ซึ่งกว่าจะมาถึงที่พักก็เล่นเอาทั้งเขาและโจ๊กเหนื่อยล้ากันไปตามๆกัน
                โจ๊กกับปอนด์เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก มิหนำซ้ำตัวยังแทบจะติดกันตลอดเวลา ถ้าเห็นปอนด์เดินในมหาวิทยาลัย ข้างกายเขาต้องมีโจ๊กอยู่ด้วยเสมอ  นอกจากนั้นโจ๊กยังเป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนปอนด์ อาจเพราะเหตุนี้จึงทำให้ทั้งคู่เข้ากันได้ไม่ยากนัก
รูปร่างหน้าตาของโจ๊กเองจัดอยู่ในเกณฑ์ดูดี เขาเองเคยขึ้นประชันความหล่อกับปอนด์บนเวทีประกวดเดือนคณะ แต่อาจเพราะความขาวของปอนด์ที่ค่อนข้างโดดเด่นกว่าโจ๊ก จึงทำให้เขาได้แค่รองอันดับ 1 แม้ใบหน้าของเขาจะดูเป็นคนที่ค่อนข้างซื่อๆ เพราะแววตาที่สดใสดูบริสุทธิ์ แต่ถ้าเขาโมโหขึ้นมาสีหน้าก็จะดูเป็นคนน่ากลัวเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
ทั้งสองนอกจากจะเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันมากแล้ว ยังเป็นคู่จิ้นของทั้งสาวแท้ สาวเทียม สาววาย หรือแม้กระทั่งกับหนุ่มๆบางคนด้วยก็ตาม ทั้งคู่ออกจะสนุกด้วยซ้ำที่มีคนชอบวาดรูปพวกเขาจูบกันหรือเกินเลยมากกว่านั้น ปอนด์คิดว่าตราบใดที่ไม่ทำให้ชีวิตเขาเดือดร้อน มันก็เป็นเรื่องดีๆที่เขาสามารถมอบความสุขให้คนอื่นได้ แม้พักหลังสาวๆเริ่มจะมาพัวพันเขาน้อยลงก็ตามแต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักของปอนด์ตอนนี้ เขาแค่ต้องการเรียนให้จบและสร้างฐานะที่มั่นคงให้ได้ก่อนเป็นพอ
                “เข้ามาข้างในก่อนดิ” ปอนด์เชื้อเชิญโจ๊ก
                โจ๊กถอดรองเท้าเดินตามเข้ามาอย่างคุ้นชิน เขาเลือกเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานเป็นที่นั่ง
                “ว่าแต่เมื่อคืนแกไปไหนมาวะ ยังไม่ได้ถามเลย”
                ปอนด์นิ่งคิดไปสักพัก “ไปธุระมา”
                “กับใครวะ ปกติก็ไม่เห็นไปไหนมาไหนกลางคืนคนเดียว แล้วพี่หมูยังรายงานมาอีกว่า สภาพแกนะเมาไม่ได้สติ ต้องให้ผู้ชายลากขึ้นห้อง” โจ๊กมองหน้าปอนด์อย่างสงสัย “เขาเป็นใครวะ พี่หมูแกบอกว่าดูท่าจะรวยใช่เล่น ขับเบนซ์มาเกยถึงหน้าอพาร์ทเม้นต์”
                “เป็นคนชอบกินเผือกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ถามมากจริง” ปอนด์ลงนั่งที่เตียง
                “แล้วตกลงจะตอบมาได้หรือยัง ว่ามันมี Something Wrong ”
                “ก็ไม่มีอะไร ฉันไปคุยงานมา ก็เลยดื่มนิดหน่อย”
                “แค่นี้แน่เหรอ แล้วแกไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะถึงได้มีปัญญาซื้อกล้องใหม่”
                “ไอ้นี้ถามมากว่ะ นี่เพื่อนหรือผัววะ”
                “แล้วอยากเป็นมั้ยล่ะ” โจ๊กส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ปอนด์ ทำให้ปอนด์หวนคิดถึงสายตาของริวกิ
                “ไม่มีอารมณ์มาทะลึ่งด้วยหรอกนะ” ปอนด์หลบสายตา
                “ถ้าอย่างนั้นก็ตอบมาดิ”
                “ตอบเรื่องไหนวะ เรื่องเงินหรือเรื่องเมีย”
                “เรื่องเงินสิไอ้บ้า ไหนบอกว่าไม่มีอารมณ์ทะลึ่งไง” โจ๊กปล่อยเสียงหัวเราะสดใสออกมา
                “มันก็ไม่มีอะไรหรอก ก็ตั้งใจจะเปลี่ยนกล้องใหม่อยู่แล้ว พอดีขายงานกับกล้องตัวเก่าได้ เลยมีเงินมาเปลี่ยน”
                ปอนด์เลี่ยงการพูดความจริงให้ได้มากที่สุด เพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา
                “แน่ใจนะเว้ย ว่าไม่ได้ไปขายตัว”
                “ไอ้เชี้ยนี่กวนตีน... ทำไมหึงเหรอ”
                “ที่ถามมากน่ะไม่ใช่อะไรหรอกเข้าใจคำว่าเป็นห่วงมั้ย” โจ๊กยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน
                ความห่วงใยที่โจ๊กมีให้มันทำให้ปอนด์รู้สึกดี ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมา โจ๊กดูแลเอาใจใส่ปอนด์ตลอด แม้ว่าจะมีช่วงหนึ่งที่โจ๊กติดแฟนสาวไปบ้างก็ตาม แต่ความช่วยเหลือจากเพื่อนคนนี้ก็ไม่เคยขาดช่วงเลยสักนิด
                “โจ๊ก” ปอนด์ขานชื่อเพื่อนรักอย่างนุ่มนวล “ช่วยอะไรหน่อยดิ”
                ปอนด์ตบไปยังเบาะที่ว่างเตียง เพื่อเรียกให้โจ๊กมานั่งข้างๆ เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ควรกำลังจะขอมันสมควรมั้ย หรือโจ๊กจะรังเกียจหรือเปล่า แต่เขาสับสนกับเรื่องนี้มาทั้งวันจนหัวแทบจะระเบิด เขาต้องการรู้คำตอบตอนนี้ และหวังว่าโจ๊กจะยินดีช่วยเหลือเขาเหมือนที่ผ่านมา
                “อะไรวะ” โจ๊กทำหน้าฉงน แต่ก็ยอมไปนั่งตามคำเชิญ “ทำไมวะ อยากโดนข่มขืนหรือไง
                “จูบกันเหอะ” ปอนด์มองหน้าโจ๊กที่กำลังตะลึงงัน
                “เฮ้ยอารมณ์ไหนวะเนี้ย”
                “เอาเหอะหน่า ฉันสับสนในตัวเองว่ะ อยากรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่”
                “หมายความว่าอะไร?”
                “ก็แค่อยากรู้ว่าตัวเองเป็นเกย์หรือเปล่า”
                “เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรแกหรือเปล่า?”
                “เปล่า... ไม่มี”
                “แล้วทำไม่อยู่ดีๆถึงมาตั้งคำถามอะไรบ้าๆแบบนี้กับตัวเองได้”
                “ไม่รู้สิ”
                “หรือแกชอบฉัน”
                “ไอ้บ้า ไม่ใช่แบบนั้น” ปอนด์รีบปฏิเสธ
                “ฉันไม่ใช่เกย์นะ แม้จะยังไม่เคยลองก็ตาม”
                “แล้วถ้าฉันเป็นล่ะ แกจะรังเกียจฉันมั้ย”
                “เกย์นะไม่ใช่หวัด มันไม่น่าจะติดต่อกันทางน้ำลายหรือน้ำมูกป่ะวะ”
                “ก็ไม่แน่หรอกนะ” ปอนด์นึกถึงตอนที่จูบกับริวกิ “แล้วถ้าฉันเป็นขึ้นมาจริงๆแกจะรังเกียจฉันมั้ย”
                 “เฮ้ยปอนด์... นี่ซีเรียสมั้ยเนี้ย”
“มาก” ปอนด์ทำหน้ามุ่ย
“แล้วทำไมต้องรังเกียจด้วยวะ จะเป็นเกย์ ผู้ชาย แกก็ยังเป็นแก ยังเป็นนักศึกษา ยังเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่แกได้ มันไม่ได้เกี่ยวว่าแกเป็นอะไร แต่มันอยู่ที่แกทำอะไรไม่ใช่เหรอ”
                “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแค่รู้สึกสับสนนิดหน่อย แกไม่ต้องถามมากได้มั้ย ก็แค่จูบฉันแป๊บเดียวจะรังเกียจอะไรกันนักกันหนา”
                “แล้วถ้าฉันไม่จูบแกล่ะ?”
                “ไปขอให้คนอื่ช่วยก็ได้จะได้รู้ว่าแกรังเกียจ... ”
                ไม่ทันที่ปอนด์จะพูดอะไรต่อ รอยประทับที่นุ่มนวลจากปากของโจ๊กก็กดทับลงบนริมฝีปากเรียวบางของปอนด์ โดยที่ปอนด์เองก็ยังไม่ทันตั้งตัว เขาหลับตาพริ้มและเริ่มรวบรวมความรู้สึกตัวเอง
                “เลิกพูดคำว่ารังเกียจได้แล้ว” โจ๊กพูด ก่อนกดริมฝีปากย้ำไปที่รอยเดิม
                ปอนด์รู้สึกถึงสิ่งต่างๆ ริมฝีปากที่มีเลือดอุ่นๆไหลเวียนอยู่ของโจ๊ก เรียวปากที่ถูกขบกัด และตามด้วยปลายลิ้นที่พยายามดุนดันเข้ามาในปากของปอนด์... นี่มันไม่ใช่แค่จูบแบบธรรมดา
                “อ๊า...” ปอนด์เผลอเปิดช่องว่างในปากรับสัมผัสอุ่นจากลิ้นเข้ามา นี่โจ๊กทำถึงขนาดนี้เชียวเหรอ
                วงแขนที่อ่อนโยนของโจ๊กค่อยๆรัดตัวของปอนด์ให้กายสัมผัสของทั้งคู่แนบชิดกันมากยิ่งขึ้น โจ๊กช้อนหน้าของป้อนขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ตัวเองใช้ลิ้นควานหาความดูดดื่มในปากของปอนด์ได้ถนัด
                มันอบอุ่นและซาบซ่านแต่มันยังไม่ใช่... ปอนด์ผละตัวเองจากโจ๊กพร้อมทั้งปาดน้ำลายที่เยิ้มเต็มปาก
                “พ... พอก่อน” ปอนด์หน้าแดงก่ำ
                “ทำไมล่ะ” ใบหน้าของโจ๊กแดงระเรื่อเช่นเดียวกับใบหู
                “ไม่ใช่... แค่ฉันรู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ มันได้รู้สึกอย่างนั้น”
                “รู้สึกอยากน่ะเหรอ?”
                “แล้วแกล่ะ อยากรึไง” ปอนด์ปาดนิ้วลูบไล้ไปยังใบหน้าของโจ๊ก พร้อมทำหน้ายั่วยวน
                โจ๊กคว้ามือปอนด์ที่กำลังกระตุ้นอารมณ์ไปตามกรอบหน้า
“นั่นมันคำถามที่แกต้องตอบตัวเองให้ได้” โจ๊กลุกขึ้นยืน
“อ้าวจะไปไหน”
“จะกลับห้องแล้ว”
“ทำไมรีบกลับ เขินเหรอวะที่ได้จูบกับเดือนคณะ”
“ไอ้นี่ก็ติดตลก สวยกว่าแกฉันก็จัดการมาแล้วเว้ย” โจ๊กชายตาลงมาสบตาปอนด์ และหัวเราะ “แค่อยากให้แกใช้เวลาจัดการความรู้สึกของตัวเองให้ได้ก่อน”
“แล้วแกล่ะ”
“ฉันก็จะกลับไปจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน”
โจ๊กสาดเสียงหัวเราะร่าก่อนจะออกจากห้องของปอนด์ ความเงียบเข้ายึดครองบรรยากาศทั้งหมดของห้อง ปอนด์ล้มตัวลงบนที่นอน หวนคิดถึงสิ่งที่โจ๊กพูด รสจูบของโจ๊กกับของริวกิต่างก็มีความกระหายที่เหมือนกัน แต่กลับเป็นความรู้สึกของปอนด์ที่มอบให้คนทั้งคู่ต่างกัน
ในตอนนี้เขายังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ว่าเขาเป็นอะไร แต่คำพูดของโจ๊กก็เรียกสติให้เขาได้เป็นอย่างดี เขาก็ยังคงเป็นปอนด์ เด็กหนุ่มที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยปี 4 เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปได้ และมันคงเป็นจริงอย่างที่ริวกิบอก เซ็กซ์มันอาจจะเป็นแค่เกมกีฬา มันเป็นแค่เรื่องความชอบของแต่ละตัวบุคคล