เจ้าชายหมาป่าเย็นชา กับ เจ้าชายแวมไพร์น่ารัก

          ...มืดจัง...

          ...เลือด?...

          ...เลือดใครน่ะ?...

     "อื่ออ อ๊ะ!อ่า แฮ่กๆๆ"เด็กหนุ่มร่างบางสะดุ้งตื่นยันตัวขึ้นพิงขอบเตียง มีเสียงหอบน้อยๆเหงื่อแตกไหลพราก'ฝันอีกแล้ว??'ร่างบางคิดในใจตอนนี้เขาปวดหัวเอามากๆเลย

     "มิ้นท์ ตื่นแล้วหรอคะ?"หญิงสาว(?)ออกวัยรุ่นเดินเข้ามาหาลูกของตนพร้อมยาในมือกอดจะว่างยาลงข้างๆเตียงและนั่งลงบนเตียงเอามืออังหน้าผากเด็กน้อยเอาไว้ เด็กน้อยที่ยังประติดประต่อเรื่องไม่ได้นั้นก็ได้แต่งอยู่เฉยๆให่แม่ของตนรักษาให้เท่านั้น

     "ไข้ยังไม่ลดเลย ท่านยาก่อนเถอะมิ้นท์แล้วนอนพักมากๆนะเดียวแม่จะบอกพ่อเองว่าขอหยุดฝึกก่อนนะจ๊ะ"ผู้เป็นแม่มองลูกด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนที่เด็กน้อยจะดื่มยาไป ยาของไซน์ไม่เคยคมเลยเพราะเขารู้ดีว่ามิ้นท์ไม่ยอมท่านยาแน่ถ้าไม่มีกลิ่นของของหวาน

     "ขอบคุณฮะท่านแม่"เด็กน้อยกล่าวก่อนจะเริ่มมุดเข้าไปในผ้าห่มนวมเพราะตอนนี้เขาอ่อนเพลียเหลือเกินต้องการนอนพักสักพัก

     ไซน์ลอบยิ้มเล็กน้อยก่อนจะปิดไฟหัวเตียงจูบหน้าผากลูกของตนก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง และในที่สุดความเงียบก็ปกคลุมห้องนอนของมิ้นท์ด้วยทันทีด้วยฤทธิ์ยาจึงทำให้ร่างบางนอนหลับไปภายในไม่กี่นาที โดยไม่รู้ว่ามีร่างสูงของใครสักคนอยู่ที่หน้าต่างห้องของเขาแม้แต่นิดเดียว

     กึก แอ๊ดดด

     เสียงของหน้าต่างแง่มเปิดออกเล็กน้อยก่อนที่จะมีเงาของร่างสูงใหญ่เขามาอยู่ในห้องร่างบางแล้ว ร่างนั้นยืนหยุดนิ่งพิจรณาหน้าหวานเกินชายยามหลับไหลนั้นแสงจันทร์ที่กระทบกับผิวบางและขลับให้ดูเนียนยิ่งขึ้น ร่างสูงเดินเข้าไปที่เตียงก่อนที่เจ้าตัวจะหนังลง ด้วยความที่ร่างกายอ่อนเพลียของมิ้นท์ทำให้ร่างบางนั้นหลับลึกมากจนไม่รู้ว่าใครกำลังเข้ามา

     ปัง!

     "เจ้าจะทำอะไร?"ร่างสูงของอีกคนที่ปรากฏขึ้นพร้อมกับร่างเพรียวบางของชายหนุ่มแต่งหญิง(ขึ้นสะด้วย//ซีเวีย)ที่มาพร้อมธนูและดาบเล็งมาที่ร่างใหญ่ที่อยู่ใกล้มิ้นท์มากที่สุด

     ฮึ่มม!!!

     เสียงคำรามของสัตว์ป่าหน้าเกร่งขามแต่ไม่ใช้กับสองหนุ่มที่เปิดประตูไว้เขาไม่กลัวมันหรอกแต่กลัวว่ามันจะเอาเด็กน้อยของพวกเขาไปน่ะสิ!

     "ออกไปจากเขาซะ!ถ้าเจ้ายังไม่อยากตาย!"คราวนี้ร่างเพรียวบางด้านข้างเอ่ยออกมาอย่างฉะฉานบงบอกว่าถ้าไม่ออกฉันจะเข้า!

     หึหึหึ

     ฟึ่บ!

     สิ้นเสียงบางอย่างร่างใหญ่ตรงหน้าก็หายไปทั้งๆที่ตัวใหญ่แต่เคลือนไหวเร็วชะมัด! ทั้งสองหนุ่มรีบไปดูสำรวจร่างกายมิ้นท์ว่าได้รับบาดแผลหรือมีอาการอะไรแย่ลงหรือเปล่า แต่ก็ไม่เป็นอะไรไม่มีอะไรที่หน้ามีปัญหาตอนนี้ร่างบางก็หลับพรึ้มต่อไปไม่รู้เรื่องใดๆทั้งสิ้น

     "เราอยู่ที่นี้ต่อไปไม่ได้ มันเจอเราแล้ว"ไคออกความเห็น

     "แล้วเราจะไปที่ใด?"ไซน์ถามพี่ของตน

     "เขตตะวันออก ที่นั้นเป็นป่าดงดิบคงจะยลเวลาได้ซักพัก"ไคตอบ

     "แล้วองค์ชายล่ะ?"ไซน์ถามอีกก่อนจะค่อยๆหันไปหาหน้าหวานที่ตอนนี้หลับฉบับฉันไม่เกี่ยวกับโลกแห่งความเป็นจริงเป็นที่เรียบร้อย เขาเป็นห่วงเรื่องความลับที่พวกเขาเก็บไว้เพื่อไม่ให้เป็นอันตรายต่อนายน้อยของตนเอง

     "เราจะบอกว่าย้ายบ้านเพื่อหาที่อุดมสมบูรณ์กว่า"ไซน์พูดเชิงปลอบว่าไม่เป็นอะไรความลับนั้นจะไม่มีใครมีทางรู้เด็ดขาดนอกจากพวกเราแม้แต่นายน้อยก็ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะได้รับรู้เรื่องนี้ เขามีหน้าที่เป็นองค์รักษ์พระองค์เพื่อไม่ให้เกิดอันตรายถ้าความลับนี้จะทำให้องค์ชายน้อยของตนเองต้องเป็นอันตรายเขาเลือกที่จะไม่บอกมิ้นท์

     "ขอให้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี"ไซน์พูดก่อนที่ร่าวเพรียวงามได้สัดส่วนหน้าสวยกว่าผู้หญิง(นางงามจักรวาลยังต้องตกเวที!//ซีเวีย)เด็กไปหาเด็กน้อยลูบหัวและเช็คดูว่าไข้นั้นลดลงไปบ้างแล้วเขาจึงเดินออกจากห้องไปเก็บของต่างๆด้ยความรวดเร็ว

     ไคไปเตรียมของที่จำเป็นกับเสบียงต่างๆเพื่อที่ว่า พอไปตั้งหลักแถวนั้นได้และเช่นเดียวกันเขาช่วยไซน์เอาสมุนไพรต่างๆนานาไปด้วยเพราะถ้าเกิดมีใครบาดเจ็บจะได้รักษาได้

     วันรุ่งขึ้น(ตอนเย็นนะในเรื่องนี้ประมาน6โมงเย็นน่ะ//จินเนอร์)

     "งื่อ..."เสียงครางตื่นของร่างบางบนเตียงตัวเล็กน่ารักน่าทะนุทะน่อมกำลังขุดขู่อยู่แต่ในผ้าห่มนวมอย่างสบายใจก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อพบว่ามคนมาปลุกเขากับการนอนอนอันแสนลำค่า!

       "มิ้ทน์ ตื่นเถอะลูกวันนี้เราจะย้ายบ้านกันนะจ๊ะ"เด็กน้อยทำหน้างงง่วยเล็กน้อย เพราะนี้ก็คงเป็นรอบที่ร้อยแล้วละมั้งที่เขาต้องย้ายบ้าน

     เด็กน้อยเข้าใจเพราะหลายๆครั้งเขาต้องย้ายบ้านด้วยสาเหตุที่ว่าไปหาที่อุดมสมบูรณ์แก่การอาศัยมากกว่าที่เก่าทั้งๆที่บ้างครั้งสถานที่นั้นนั้นอาจจะดีอยู่แล้วก็ตาม แต่เด็กน่้อยก็ไม่ได้ขัดอะไรเพราะมันบ่อยจนเขาเลิกนับไปแล้วล่ะนะ

     "อะ อ่า..."เมื่อมิ้ทน์พยายามจะเดินลงจากเตียงเมื่อเท้าแตะพื้นด้วยความที่ไร้เรี่ยวแรงและมึนหัวจากพิษไข้ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ จึงทรุดตัวลงไปตั้งแต่ก้าวแรกยังดีที่ไซน์ประค่องร่างบอบบางนั้นไว้ได้ัน

     "มิ้นท์!?เป็นอะไรรึเปล่าลูก??เจ็บตรงไหนไหม?"ด้วยสัญชาตญาณของคนเป็นแม่(?)จึงรีบถามไถ่ลูกขอตนเนื่องด้วยตกในอย่างมากที่จู่ๆลูกน้อยก็ทรุดฮวบลงไปกับพื้น เล่นเอาหัวใจหล่นวาบไปถึงตาตุมมองสีหน้าซีดๆของมิ้นท์

     "มะ มิ้นท์ไม่ ปะ เป็นอะไรฮะ แฮะๆๆ แฮะ..."มิ้นท์พูดก่อนจะหลับไปอีกครัังด้วยความเหนื่อยอ่อน บอกตามตรงเวลาที่ลูกน้อยของเขาไม่สบายน่ะเคยหายไวซะที่ไหน???

     'คงต้องอุ้มไปแล้ว'ตอนนี้ไม่มีเวลามากไซน์อุ้มร่างเล็กไว้ก่อนที่จะไปหาไคที่เริ่มใช้เวทย์เคลื่อนย้ายมิติที่ต้องใช้สมาธิสูงอยู่ในห้องใต้ดิน เมื่อไซน์กับมิ้นท์ที่อยู่ในอ้อมกอดมาถึงห้องใต้ดินแล้วก็รีบไปในวงเวทย์เคลื่อนย้ายมิติันที พอดีกับไคที่ตั้งสมาะฺเรียบร้อยเตรียมวาร์ปส่งสัญญาณให้ไซน์กอดร่างบางในอ้อมแขนแน่นๆ

                              จงลองลอยพาเราไป เถาถุลี Hraidariness!

    ป่าดงดิบทิศตะวันตก

     "ถึงแล้ว"ไคพูดก่อนที่ไซน์ที่ดูจะมึนๆอยู่เล็กน้อยจากการเดินทางโดยใช้ลม(ลมหมุนอ่ะมึนไหมล่ะ?//จินเจอร์)ก่อนจะมองสภาพโดยรอบ ดงดิบจริงๆ แทบจะไม่มีช่องว่างเล็กถึงแม้อาจจะมีศัตรูซ่อนอยู่แต่ถ้าเวลาหาที่อาศัยละก็ก็ใช่ว่าจะหาง่ายๆ

     "จะสร้างที่พักตรงไหนรึ?"ไซน์ถามพี่ของตน

     "ครานี้เราจะสร้างใต้ดินเพื่อยากต่อการค้นเจอ"ไคพูด"เจ้าไปพักก่อนเถอะ"

     "อืม"ไซน์ครางตอบรับในลำคอก่อนจะไปนั่งที่หินใหญ่ก้อนหนึ่งโดยมีร่างเด็กน้อยในอ้อมกอดที่ตอนนี้ก็ยังนอนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย'เพลียมากเลยสินะ'ไซน์คิดในใจ แต่ถ้าสั่งเกตดูดีดีเด็กน้อยเริ่มดิ้นเหมือนฝันร้าย'ฝันหรอ?'ร่างเพรียวคิด

      ในความฝันของมิ้นท์

     มีเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในสวนดอกไม้สวยงามยามราตรี เด็กน้อยนั้นมองดวงจันทร์สีสวยอย่างเผลอไผล ก่อนที่...

  ปัง!!!

     เสียงประตูใหญ่ด้านหลังถูกเปิดออกอย่างรุนแรงก่อนที่จะมีร่างของหญิงสาววัยกลางคนอยู่ในชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์วิ่งเข้ามาหาเด็กน้อยอย่างรวดเร็วและตื่นตระหนก ร่างบางที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรก็หันไปมอง ดวงตากลมโตที่ไร้มลฑินใดๆแววตาใสสื่อไร้เรื่องการเข่นฆ่า มองเธออย่างดีใจและยิ้วหัวเราะร่าโดยที่ไม่รู้ถึงถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

     หญิงสาวที่วิ่งเข้ามาพูดบางอย่างก่อนจะพาร่างของเด็กน้อยไปที่ไหนสักทีก่อนจะเจอคน2คนก่อนที่นางจะฉโลมไปด้วยเลือด ทุกอย่างที่ไม่ประติดประต่อ แต่ทุกๆฉากนั้นกลับมีเลือดและสงครามกับ...เด็กน้อยที่คาดว่าหน้าจะเป็นตัวของเขาเอง...

     ...ใครน่ะ...

     ...เลือดงั้นหรอ?...

     ...เลือด...

     ...เลือดของใคร?...

__________________________________________________________จบchapterที่5แล้ววววววว

ขออภัยคนที่บ้างคนอ่านแล้วยังอยากอ่านต่อ(????)รอนานมากๆไรท์ไม่ค่อยได้เล่นคอมเลยครับพวกเรามีการบ้านงานแล้วเรื่องเรียนเยอะสุดๆแบบว่าครุสั่งแข่งประเทศอื่นหรอครับได้ข่าวเรื่องการบ้าน(จำนวน)เยอะที่สุดในโลกแล้ว!จริงๆบ้าเรียนไดอีกแต่ก็นะนานๆจะมาทีคือไม่ได้แตะพวกนิยายนานมากกมีก็มีแต่อนิเมะ555ตอนนี้พวกไรท์ก็โตๆกับแล้วงานก็เยอะขึ้นๆก็อาจจะแบบมาลงนานๆที่ไม่มีใครอ่านก็อืมมมสนองตัวเองเอ๊ยไม่ใช่ยังไงๆก็ขอขอบคุณเม้นด้วยนะครับจะพยายามลงต่อนะครับเดียวจะมีช่วงช่วยเรื่องรักการอ่านด้วยเห็นลำบากลำบ้นเหลือเกินก็ช่วยๆกันเน๊อะใช้ชื่อเพื่อนนี้แหละเอา!แล้วก็ต้องขอเลือนncไปยาวๆเลยเพราะแค่นี้ก็สุดๆละนะเข้าใจกันมีแน่นอนรอหน่อยแล้วจะมีรื่องใหญ่กว่ายาวกว่าแต่ต้องรอเพราะตัวละครยังไม่เสน็จนะอิอิรอๆและก็ที่มาอัพก็คงมาแบบสั้นๆอ่ะอย่างที่บอกไม่มีเวลาว่างเลยนานมาที่เน๊อะเอาเป็นว่าสุดท้ายนี้ก็อยากจะขอให้ช่วยcommentกันเยอะๆนะครับจะได้ดู้วยว่าตัวเองแต่งดีขึ้นหรือแย่หลงภาษาไทยผิดก็ต้องขออภัยด้วยนะครับขอกลับไปทำการบ้านก่อนล่ะบ๊าบบายย

2019/2/1 Friday แก้คำผิด 

Chreater Dyuk