I love school

Ploy: Part
   ในช่วงเปิดภาคเรียนของโรงเรียนอภิมหาเศรษฐีระดับต้นๆ ของประเทศ
ซึ่งฉันก็ไม่ได้รวยอะไรมาก แค่พอมีพอกิน ที่ฉันเข้าโรงเรียนนี้ได้
เป็นเพราะฉันเป็นนักเรียนทุน เพราะเหตุนี้ฉันถึงได้เรียนฟรี ไม่ต้องเสียค่าเทอม เหมือนเด็กคนอื่นๆ
วันนี้ก็เป็นวันแรก ที่ฉันต้องเผชิญกับบททดสอบ ที่มันเป็นสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุด คือ หาเพื่อนใหม่
ใช่หาเพื่อนใหม่ มันอาจจะเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆ สำหรับใครบางคน
แต่สำหรับคนอย่างฉัน คนที่ไม่ค่อยเข้าหาคนอื่นก่อน
ปีนี้ฉันจึงตั้งใจว่า ฉันจะต้องเข้าหาคนอื่นก่อนให้ได้
อุ้ย!
ขอโทษนะค่ะลืมแนะนำตัว ฉัน พลอย ปีนี้ก็อยู่ ม.4 แล้ว
หน้าตาก็ไม่ได้สะสวยอะไร เป็นคนเงียบนะ เพราะฉันไม่เคยมีเพื่อน ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด
พร่ามมาซะนาน ในที่สุดฉันก็มายืนอยู่ที่หน้าประตู O_O
นี้มันประตูโรงเรียน หรือว่าประตูทางเข้าพระราชวังกันเนี้ย ใหญ่มาก~!
ฉันมาต่อ ม.4 ที่นี้ ถ้าจำไม่ผิดฉันน่าจะอยู่ห้อง 1
โอ๊ะ!
เครื่องแบบนักเรียนน่ารักจังเลย ยังกับในการ์ตูนญี่ปุ่น 
ในโรงเรียนนี้เขาแจ้งว่า เขาจัดให้ใส่เครื่องแบบตามฤดู ฤดูนี้ก็เป็นฤดูฝน เครื่องแบบก็ประมาณว่า
เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีน้ำตาลอ่อน พร้อมกับโบว์สีแดงตรงคอ กระโปรงสีเทาหนีเข่าและรองเท้าผ้าใบสีอะไรก็ได้ เอ่อ...ฉันรู้สึกว่า ฉันจะตกเป็นเป้าสายตาจากเด็กโรงเรียนนี้ซะแล้วสิ
คงเป็นเพราะเครื่องแบบฉันแน่ๆ มันเป็นเครื่องแบบของโรงเรียนรัฐบาล
ทางโรงเรียนเขาแจ้งว่าจะให้ชุดวันเปิดเทอม วันนี้ก็เลยต้องใส่ชุดนี้ไปก่อน
...................................
อึก! (เสียงกลืนน้ำลาย)
ฉันกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงไปในคอ เป็นการทำใจก่อนเข้าไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆ ในห้อง
อาจารย์พูดอะไรกับนักเรียนก็ไม่รู่ ตอนนี้หูฉันมันอื้อไปหมดแล้ว
แล้วอาจารย์ก็หันมาพยักหน้าให้ฉัน มันเป็นสัญญาณ ให้ฉันเดินเข้าไปในห้อง
ฉันก้าวขายาวๆ เข้าไปในห้อง และเอ่ยปากพูดคำแรกของวันนี้
"เอ่อ...สวัสดีคะ ฉันชื่อ พลอย จบมาจากโรงเรียน X ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ^^"
ฉันพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เอ้า นักเรียน ฝากเพื่อนใหม่ด้วนแล้วกน เธอไปนั่งตรงโน้น ที่ว่างอยู่น่ะ หมดชั่วโมงโฮมรูมแล้วครูไปละ" "นักเรียนเคารพ"
"ขอบคุณครับ/ค่ะ อาจารย์"
ที่นั่งงั้นหรอ ฉันเดินไปหาที่ว่าง และมันก็เหลืออยู่สองที่ คือฝั่งผู้ชาย และฝั่งผู้หญิง
ฉันเดินไปนั่งฝั่งผู้หญิง ฉันเดินไปและนั่งลง ฉันพยายามยิ้มให้ผู้หญิงสองคนขวามือ
ซึ่งเธอสองคน ไม่มองแม้แต่หน้าฉัน แถมขยับเก้าอี้หนี้ไปอีก
เอาอีกแล้วเจอเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว นี้ฉันจะไม่มีเพื่อนจริงๆ หรอเนี้ย T_T
 
 
ช่วงพักเที่ยง
ฉันเดินลงมาจากชั้นสองของอาคาร พร่างเดินหาโรงอาหาร เอ่อ...แล้วโรงอาหารอยู่ตรงไหนละเนี่ย
"แก ฉันหิวข้าว ไปกินข้าวกันเถอะ"
เสียงเด็นโรงเรียนนี้พูด หิวข้าว ก็ต้องไปโรงอาหารนะสิ งั้นก็ตามพวกนี้ไปดีกว่า
จ๊อกแจ๊ก! จ๊อกแจ๊ก!
เสียงดังเป็นบ้าเลยแฮะ นึกว่าผู้ดี เขาจะไม่พูดมากซะอีก
ที่นี้เขาน่าจะให้ซื้ออาหารสินะ เห็นต่อแถวกันอยู่ ฉันจะกินอะไรดีนะ
อ๊ะ! กินข้าวมันไก่ดีกว่า พูดจบก็เดินไป หวังเพื่อจะไปต่อแถว
จู่ๆ ก็มือผู้หญิงสามสี่ คนเดินมา ซึ่ง กำลังเมาท์มอยกันอย่างสนุกปาก เดินมาชนฉัน
จนน้ำที่ผู้หญิง ที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม ถือมาหกใส่เสื้อของเธอ
"กรี๊ด! เดินอะไรของเธอเนี่ยย่ะ ไม่ดูตาม้าตาเรือ"ยัยนั้นพูด เผอิญฉันไม่ใช่หมากรุกน่ะนะ
แต่ฉันว่าฉันควรจะเป็นคนพูดประโยคนั้นมากกว่า
"เอ่อ...ฉันขอโทษ"ฉันพูดพร่างก้มหน้าลงเล็กน้อย
"เฮอะ!ขอโทษ ขอโทษแล้วมันทำให้เสื้อฉันหายเปื้อนไหมย่ะ" ยัยนั้นพูดด้วยใบหน้าขึ้นสีแดงด้วยความโกธร
'ฉันไม่ผิดหนิ ฉันก็ต่อแถวของฉันอยู่ดีๆ' ก็ได้แต่คิด ใครจะกล้าพูดออกไปหละ ดูท่าทางยัยนี้จะเป็นเจ้าถิ่น "หน้าด้าน" เธอพูดเสียงราวกระซิบ ผู้ดีเขาใช้คำแบบนี้ได้ด้วยหรอ
"ตะ...แต่ฉันไม่ผิดนี่ ฉันก็ต่อแถวของฉันอยู่ดีๆ อุ๊บ!" หลุดปากไปซะแล้ว ท่านผู้อ่าน มันอั้นไม่อยู่
"นี้จะหาว่าฉันผิดงั้นหรอ ปากดีนี่ กล้ามากนะ ระวังตัวไว้ให้ดี" เธอพูดเหมือนกระซิบ
พร่างแยกเขี้ยวพร้อมที่จะฆ่าฉันได้ทุกเมื่อ แล้สหมกป่าไปซะ พูดจบเธอก็เดินสบัดก้นจากไป
ยังไม่วาย พวกของยัยนั้นยัง ผลักฉันอย่างแรง จนต้องไปนั่งพับเพียบอยู่กับพื้น
ให้ตายสิ ต่อให้รวยแค่ไหน โรงเรียนมันก็ยังเป็นโรงเรียนสินะ
ฉันลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจาดกระโปรง แล้วเดินไปต่อแถว ทำเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น
"กล้ามากเนอะ เด็กใหม่ไมรู้จักเจียม ระวังจะโดนดี" เสียงซุบซิบ ดังขึ้นในแถว
เฮ้อ! มาวันแรกก็สร้างเรื่องซะแล้วสิ
 
 หลังเลิกเรียน
ฉันตั้งใจจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่เอ๋ ไปทางไหนหว่า? โรงเรียนก็ใหญ่อย่างกับเขาวงกด
ทำไมไม่สร้างแผนที่ไว้นะ งั้น ไปทางนี้แล้วกัน
ฉันเดินไปตามทาง แต่มันไม่ได้ไปห้องน้ำ แต่มันดันไปโผล่ที่ไหนไม่รู้
รู้สึกแปลกๆ เฮอะ ในขณะที่กำลังจะหันหลังกลับ ก็มีเสียงหวานๆ แต่พูดแบบดัดเสียง พูดขึ้น
"ว่าไงนางตัวดี จับมันไป" ยัยนั้นสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างตัว
แล้วกลุ่มชายฉกรรจ์ ก็พุ่งตัวมาจับฉัน ใครจะยอมละ ต้องหนีสิงานนี้
ฮึ๊ด! ไม่ไหวแฮะ อย่างกับแรงควาย
"คิดจะหนีหรอ" ไม่ว่าเปล่ามันยังกระชากแขนฉันแทบหลุด งั้นก็วิธีนี้
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย อุ๊บ!"
"พูดมากหุบปากไปซะ" ฉันตะโกนสุดชีวิต แต่มันไม่เป็นผล มันเอาผ้ามาอุดปากฉันซะแล้ว
แถวนี้ไม่ค่อยมีคนซะด้วย
 
ตุ้บ!
พวกนั้นขว้างฉันเข้ากับกำแพงของห้องเก็บของ ซึ่งเป็นสถานที่ ที่ไม่มีคนมา
"เรื่อง เมื่อตอนเที่ยงยังไม่เครีย"
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
.............................................
   ฉันเดินออกมาจากห้องเก็บของ พร้อมกับแก้มที่แดงเป็นรอยนิ้วมือและเลือดที่มุมปาก
พลั่ก!
ตัวหมุนเลยค่ะ และเสียหลัก นั่งลงกับพื้นอีกแล้ว
"โทษทีนะ" ใครกันวิ่งชนฉันอีกเนี้ย ไม่เห็นหรือไงว่าคนเจ็บอยู่
"นี้ วูฟ(แววูฟ) รอด้วยดิ แฮ่ก! แฮ่ก!" ผู้ชายที่วิ่งมาทีหลัง หายใจหอบเนื่องจากน่าจะวิ่งมานาน
พร้อมกับเอามือเท้าเข่าเพื่อพักเหนื่อย พอเขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน
เขาก็ทำสีหน้าตื่นๆ ทำไม ไม่เคยเห็นคนโดนตบหรอ เขาเดินมาหาฉัน แล้วพูดขึ้น
"ขอโทษ แทนไอ้คนเมื่อกี้ด้วยนะ เป็นไรไหมอ่ะ เลือดเธอออกด้วย O.O?"
เป็นแฟนกันหรือไงต้องขอโทษแทนกันด้วย 
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่โดนตบมา" ฉันพูดพร่างพยายามพยุงตัวเองขึ้นจากพื้น
เขาก็รีบมาช่วยพยุงฉันขึ้น
"ไม่เป็นไร ขอบคุณมาค่ะ" แต่ฉันก็ปฏิเสธเขา
แค่รู้ว่ามีคนดีๆ และไม่เห็นว่าฉันเป็นตัวประหลาดในสายตาก็พอใจแล้ว