แผลที่ไม่หาย { Y }

หลังกลับจากการเหยี่ยมคาสึมิที่โรงพยาบาล ผมกับมาร์คก็แวะไปทานมื้อกลางวันด้วยกัน ผมบอกกับมาร์คว่าจะไปเหยี่ยมพ่อ ส่วนมาร์คจะกลับโรงแรมไปก่อนก็ได้ แต่มาร์คไม่เห็นด้วย เขาอยากไปเหยี่ยมพ่อกับผม

"มาร์คก็อยากเจอพ่อลายไทยนะ ไม่ได้เจอมาตั้งนานแล้ว"

"อย่าไปทำหน้ากวนๆใส่พ่อฉันล่ะ" ผมแซมอีกฝ่ายขำๆ

"ไม่หรอกน่า" เขาเอามือมาขยี้หัวผม

เราทั้งคู่เดินเข้าซอยไปด้วยกัน ใช่เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านที่แสนอบอุ่น คุ้นตา ผมเอื้อมมือไปกดกริ่งที่หน้าบ้าน ไม่นานก็มีชายวัยกลางคนท่าทางเร่งรีบ เปิดประตูออกมาจากด้านใน พ่อตกใจนิดๆ เมื่อเห็นว่าเป็นผม พ่อรีบเดินเข้ามากอดผมแน่น ผมเองก็กอดพ่อแน่นเหมือนกัน

"ผมคิดถึงพ่อจังครับ"

"พ่อก็คิดถึงลายไทยนะลูก..." พ่อผละออกจากผมก่อนจะลูบศีรษะเบาๆ "ทำไมมาไม่บอกพ่อก่อน พ่อจะได้เตรียมอาหารที่ลูกชอบไว้ให้"

"ผมมาเหยี่ยมพ่อนะครับ ไม่ได้มากินสักหน่อย" ผมทำหน้ายู่ ส่วนพ่อก็หัวเราะ พ่อหันไปมอทางมาร์ค ร่างสูงจึงยกมือไหว้อีกครั้ง

"เข้ามาข้างในก่อนเถอะลูก"

พ่อชวนผมกับมาร์คเข้ามาในบ้าน หว่าๆ ยังดูดีเหมือนเดิมเลยบ้านหลังนี้ ผมคิดถึงตอนที่อยู่ที่นี้จัง

พ่อเตรียมขนมกับชาที่พ่อทำมาให้ผมกับมาร์คกิน แล้วผมก็เล่าเรื่องต่างๆ ตอนไปอยู่เมืองไทย

"แล้วมาร์คล่ะเป็นไงบ้าง ลายไทยดื้อหรือเปล่า"

พ่อผมถามตรงๆ พร้อมกับยิ้มให้ให้มาร์ค เล่นเอาผมหน้าร้อนวูบ

"ดื้อแค่ไหน ผมก็รับมือไหวครับ" มาร์คว่าขำๆ เขาเองก็รับมุกและบอกตรงๆ

"โห่! พูดอะไรกันเนี่ย!" ผมอดจะบ่นไม่ได้ พ่อกับมาร์คก็พากันหัวเราะกันใหญ่

ผมชักอยากจะได้ยินเสียงหัวเราะแบบนี้ตลอดไปจัง

เย็นนี้ผมกับมาร์คทานข้าวกับพ่อ โดยที่พ่อก็ทำอาหารออกมาได้สุดยอดเหมือนเดิม (หรือกว่าเดิมก็ไม่รู้)

ในขณะเดี๋ยวกันผมก็มองหาคุณน้าสุดสวยของผม

"ลายไทยมองหาใครลูก" พ่อเอยถามผม ขณะที่นั่งดูทีวี

"คุณน้าล่ะพ่อ" ผมเอยถามเพราะ ไม่เจอคุณน้าเลย

"อ่อ น้าแกนะ ไปเที่ยวกับอาแกเดือนหน้าค่อยกลับ" อ่อ อย่าตกใจนะครับ คืออาเนี่ยเป็นน้องของพ่อ ส่วนคุณน้าเป็นน้องสาวของแม่ เธอเป็นสามีภรรยากันนะครับ คุณน้าจึงย้ายมาอยู่ที่นี่กับคุณอาสุดหล่อของผม (เจ๊งงนะ พิมพ์เองงงเอง) สรุป  ท่านสองคนไปเที่ยว (แค่นี้ก็จบ)

ผมกับมาร์คอยู่ที่ญี่ปุ่นไม่กี่วัน แล้วหลังจากนั้นพวกผมก็ลาพ่อ อาราตะซังร่วมถึงคาสึมิ ก่อนที่จะเดินทางกลับประเทศไทย

ตอนอยู่บนเครื่อง มาร์คกุมมือผมแน่น และพูดบอกว่าขอโทษแทนน้องชายเขาในทุกๆเรื่อง ที่มิกซ์ก่อเอาไว้ ผมซบลงตรงไหล่ของมาร์ค และบอกว่าไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ปัจจุบันตังหากที่สำคัญ

ผมยิ้มบางๆให้มาร์ค....

ผมรู้ว่ามิกซ์ไม่ใช่คนเลวร้ายขนาดนั้น เขามีความจริงใจให้กับธารอย่างเต็มเปี่ยม ผมสัมผัสได้กับประโยคที่เขาพูดกับธารวันนั้น คนที่มีความจริงใจแบบนี้ ไม่ใช่ว่าจะเลวร้ายไปทั้งหมด....

ผมรู้ว่าวันหนึ่งมิกซ์เขาจะคิดได้ ถึงตอนนั้นเขาจะเจอคนที่ยอมรับเขาและอยู่เคียงข้างเขาเอง แต่ไม่ว่ายังไง ครอบครัวจะเป็นคนที่รอต้อนรับมิกซ์เสมอ ผมเชื่ออย่างนั้น......

////// ดีจ้า สอบกลางภาคเสร็จแหละนะ คะแนนสอบออกมาแหละ 2 วิชา แต่ละวิชาเต็ม 20 คะแนน ฟิสิกส์ เจ๊ ได้ 16 คะแนน (อีกแค่ 4 ข้อ ลืมสูตร 55) จีน ได้ 14 คะแนน (อันนี้เหลือ 6 ข้อเต็ม น่าเสียดายไม่ได้อ่านจีนสักนิด) 55 เราจะลุ้น วิชาต่อๆไป /////////

ขอโทดที่ให้รอนาน เพราะโรงเรียนให้เข้า กิจกรรมสร้างสรรค์ เข้าจึงผ่าน ผ่านแล้วก็ป่วยอยู่เนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย