แผลที่ไม่หาย { Y }

 

 

### MARK SIDE ###

 

 

โทรศัพท์มือถือของผมส่งสัญญาณดังขึ้นตอนประมาณสามทุ่ม ผมที่กำลังนั่งสูบบุหรี่ด้วยความเซ็งด้านล่างก็เลยต้องหยิบมารับสายอย่างเสียไม่ได้

 

"ว่าไง" น้ำเสียงเย็นชาถูกส่งไปยังปลายสายแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวๆใดๆ ทั้งสิ้น

[ ทำไมทำเสียงแบบนั่นล่ะ ]

ไอ้ทัพเพื่อนในกลุ่มถามขึ้น แต่ผมไม่มีอารมณ์มาอธิบาย

"มีอะไรก็รีบๆ พูดมาจะได้มั้ยว่ะ"

[ไม่เห็นต้องอารมณ์เสียนิ เป็นอะไรของแก]

ทัพทำน้ำเสียงงงวยใส่ผม ไม่เห็นมีอะไรน่างง แค่ผมอกหักจากลายไทยครั้งแล้วครั้งเล่าไงล่ะ มันถึงทำให้ผมอารมณ์เสีย!!

 

ลายไทยปั่นปวนหัวใจผมให้เจ็บซ้ำๆ ซากๆ แบบที่ผมไม่เคยโดนใครทำแบบนี้มาก่อน เวลาเห็นลายไทยร้องไห้ ผมเจ็บแทบบ้า ยิ่งเห็นร้องไห้ตลอดเวลาที่ต้องอยู่ใกล้ชิดผม

ลายไทยอาจจะเจ็บเพราะไม่เคยผ่านเรื่องพวกนี้มาก่อน แต่ใช่ว่าผมจะเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว....

น้ำตาของอีกฝ่ายสำหรับผมแล้วยิ่งกว่าน้ำกรดชั้นเหยี่ยม กัดกร่อนและทำร้าย รวมถึงบีบคั้นทุกความรู้สึกด้วยมือที่มองไม่เห็น

 

"ถ้าแกไม่มีอะไรแล้ว ฉันก็จะวาง เพราะไม่มีอารมณ์พูดเรื่องไร้สาระ" พูดพูดเสียงแข็งแล้วจะตัดบทวางสาย

[เดี๋ยวก่อนสิโว้ย!! จะรีบวางไปไหน จะชวนมาดื่ม ไหนๆก็อารมณ์เสียแล้ว มาดื่มแก้เซ็งกับพวกฉันมั้ย!]

ไอ้ทัพเฉลยสาเหตุที่โทรมาหา

"ก็ได้" ผมตอบรับเอาง่ายๆ เพราะไม่อยากอยู่บ้าน

[งั้นเจอกันที่คลับ LADY ออกมาได้แล้ว พวกไอ้แทนจองโต๊ะไว้แล้ว แค่นี้แหละ]

"อือ"

 

ผมวางสายจากไอ้ทัพ ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้ากุญแจรถและขับออกไปจากบ้านทันที พ่อแม่ผมไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยอยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่ผมจะออกไปไหนมาไหนเวลาไหนก็ได้ตามใจผม ซึ่งปกติผมไม่ใช่คนชอบเที่ยวเท่าไหร่ แล้วไอ้คลับ LADY นี่ผมก็ไม่ชื่นชอบอะไร เพราะมันเป็นคลับที่ไอ้เป็นหุ้นส่วน

แต่ผมขี้เกลียดทำตัวจุกจิกเป็นผู้หญิงใส่เพื่อนให้ย้ายคลับเพียงเพราะมีปัญหากับไอ้นัท เพราะคลับมันกว้างขนาดนั้น ใช่ว่ามันจะเผชิญหน้ากับผมได้ง่ายๆ

อีกอย่าง อาจจะเป็นเพราะโดนลายไทยปฏิเสธอีกครั้งก็ได้ คืนนี้ผมก็เลยไม่อยากอยู่ที่บ้านเฉยๆอย่างทุกที ผมเลือกที่จะออกไปดื่มเหล้าเพื่อลืมเรื่องที่เกิดขึ้นมากกว่า

 

ผมก็ไม่อย่างมาเท่าไหร่ แต่ไอ้เพื่อนก็เซ้าซี้ไม่เลิก เพราะคลับ LADY ขึ้นชื่อเรื่องเด็กเสิร์ฟและเด็กเชียร์เหล้า พวกนี้หน้าตาน่ารักทุกคน และผมยอมรับคำพูดเพื่อนอย่างไม่มีเงื่อนไขเลย

ดูแค่ลายไทยก็รู้แล้ว

บอกตามตรง คืนนั้นตอนเห็นลายไทยแต่งตัวซะน่ารักมาทำเชียร์ผู้ชายให้เปิดเหล้า ผมโคตรที่จะเครียด ทั้งหึงและหวงมากๆ ผมสติขาดจนต้องกระชากลายไทยออกไปคุยกลางคันแบบนั้น และยิ่งอีกฝ่ายปากดีท้าทาย ยิ่งลากนิสัยชอบกำราบคนดื้อๆ อย่างลายไทยออกมาจากตัวผมมากขึ้นอีก!

 

หลังจากจอดรถที่ลานจอดของคลับเสร็จ ผมก็เดินเข้าไปในคลับพร้อมกับกวาดสายตา จนเจอกลุ่มเพื่อนที่จองโซนที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเอาไว้แล้ว

 

"ไอ้มาร์คมาแล้ว!"

ทันทีที่เห็นผม พวกมันก็ตะโกนทักทาย ผมแค่พยักหน้าให้แล้วเดินเข้าไปรวมวง

 

ตลอดการดื่มผมไม่ได้พูดอะไรกับใครเท่าไหร่ แค่ดื่มและสูบบุหรี่ไปเรื่อยแบบมวนต่อมวน ในใจก็คิดถึงแต่เรื่องลายไทย

จนถึงตอนนี้ผมเองก็คิดไม่ออกว่าเคยไปทำอะไรให้ลายไทยเจ็บปวดขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วอะไรล่ะที่ทำให้ลายไทยปิดกั้นตัวเองจนไม่ยอมคืนดี.....

 

"เป็นอะไรว่ะมาร์ค ดูเครียดๆ" ไอ้ทัพทักขึ้น ท่าทางมันดูเป็นห่วง

"ไม่มีอะไร" ผมตัดบท

 

และตอนนั้นเอง ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในบริเวณที่พวกผมนั่งอยู่ เธอเป็นผู้หญิงรูปร่างโปร่งบางแบบลูกคุณหนู มีอิมเมจแบบเจ้าหญิง ใบหน้าของเธอเป็นรูปไข่ นัยน์ตากลมโตหวานใสรับกับจมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากเคลือบสีลิปสติกสีชมพูนู้ดคลี่ยิ้มเป็นมิตร

ดูเปราะบางน่าทะนุถนอม......

แต่เทียบไม่ได้กับความรู้สึกที่ผมอยากถนอมลายไทย....

 

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวยิ้มเป็นมิตรมาให้ เธอกวาดสายตามองทุกคนในกลุ่ม และหยุดจ้องหน้าผม

"นั่งก่อนสิครับ" ไอ้ทัพมีมารยาทมากกกกกกกกกก

"สวัสดีค่ะมาร์ค...." หญิงสาวยิ้มหวาน "ฉันชื่อมะนาวค่ะ"

"รู้จักฉันได้ไง" ผมย้อนถามแล้วหรี่ตามองเธอ เธอยิ้มหวานให้ผม

"ก็ไม่เห็นแปลกนี่คะ ในเมื่อเพื่อนมาร์คเรียกชื่อมาร์คให้มะนาวตั้งหลายครั้ง"

เท่าที่ผมสังเกต มะนาวดูเป็นผู้หญิงสวยแบบไฮโซ ทำความรู้จักคนรอบข้างแบบน่ารัก คุยกับเพื่อนผมก็ดีทุกคำด้วย

"ดื่มหน่อยมั้ยคะ มะนาวเลี้ยงดริ๊งค์พีทเอง ในฐานะที่เราเรียนมหาลัยเดียวกัน"

เธอพูดพลางส่งรอยยิ้มให้ผมอีกครั้ง อาจจะเพราะประชดลายไทยก็ได้ ผมเลยยอมดริ๊งค์กับเธอ เราคุยกันเรื่อยเปื่อย ส่วนใหญ่เธอพยายามจะเข้าหา ผมเองก็ไม่อยากเปิดกว้างกับเธอเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ คืนนั้นก่อนกลับ ผมกับเธอก็เลยแลกเบอร์โทรกัน

 

ผมกลับมาที่ห้องด้วยความล้าและเพลียหน่อยๆ ผมออกจากคลับตอนคลับปิด กว่าจะมาถึงที่บ้านก็เกือบตีสองเข้าไปแล้ว แต่แทนที่ผมจะได้นอน ผมกลับต้องมาคุยโทรศัพท์กับมะนาว

 

หัวใจผมด้านชามาก ที่ไม่ยอมรับใครทั้งนั้น นอกจากคนที่สร้างรอยแผลเป็นบนหลังมือขวาให้ผม

ผมบอกมะนาวก่อนวางสายว่าตอนช้าผมจะไปรับ เธอก็พอใจที่เป็นอย่างนั้น

 

หลังจากวางสายผมก็โยนโทรศัพท์ไปไว้บนเตียง อย่างไม่ใส่ใจ และไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนง่ายๆ สูบบุหรี่อีกสองสามมวนและทิ้งร่างกายที่อ่อนเพลียลงบนเตียง

จ้องมองเพดานที่ว่างเปล่าอยู่แบบนั้น จนกระทั่งหลับไป......

 

รถของผมมาจอดสนิทที่ลานจอดรถของมหาวิทยาลัยเหมื่อนทุกวัน ทุกสายตามองมาที่ผมเป็นตาเดียว เมื่อผมไม่ได้มาคนเดียว แต่ควงคู่มากับสาวสวยอย่างมะนาว

ใช่....

ผมประชดลายไทย

 

ผมรู้ว่ามะนาวมีดีกรีเป็นถึง ดาวคณะ เธอเป็นที่จับตามอง และก็มีหนุ่มๆมากหน้าหลายตาต้องการครอบครองหัวใจเธอ ทว่าเธอพึงพอใจในตัวผม พูดง่ายๆ พวกเราดูเหมาะสมกัน

ผมรู้ตัวเองว่าเป็นคนหนึ่งที่ถูกจับตามองในมหาวิทยาลัย พอมาจับคู่กับมะนาวแบบนี้ยิ่งกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์

 

"ขอบคุณนะค่ะ" เธอเอยขึ้น และผมก็เห็นด้วยว่าสายตาหลายคนแอบมองเรา บางคนก็แอบถ่ายรูปเอาไว้

"ไม่เป็นไร"

"แล้วเจอกันค่ะ"

หญิงสาวไม่ลืมที่จะทิ้งทวนความสัมพันธ์ให้ได้สานต่อ ส่วนผม ไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับเธอมากนัก แค่เบื่อๆชีวิต ผมจึงตอบรับนิ่งๆ

"อืม"

 

ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ผมคิด เพราะข่าวลือของผมกับมะนาวแพร่กระจายไปทางฟอร์เวิร์ดเมลอย่างรวดเร็ว บางคนถึงกับลือกันว่าผมเป็นแฟนใหม่ของเธอ...

 

"ไว้ชะมัด" พวกไอ้ทัพหัวเราะกันขำๆ

"แกคบกับเธอแล้วหรอ" แทนหันมาถามผม

"พูดบ้าๆ เจอกันเมื่อวาน พวกนี้ก็สร้ากระแสไปเรื่อย" ผมพูดเสียงเรียบนิ่ง

 

ถึงผมจะรำคาญสายตา ที่มองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่ผมก็พอใจในข่าว มันแพร่กระจายออกไปเร็วอย่างนี้ เพราะลายไทยเองจะได้รู้ว่าผมก็มีทางเลือกเหมื่อนกัน และผมก็ไม่อยากเจ็บซ้ำๆ ซากๆ เพราะเรื่องลายไทยอีกต่อไปแล้ว

ผมแค่นยิ้ม....

นี่น่ะมันบ้ามากๆ เลยไม่ใช่หรอ....?

 

เพราะไม่ว่าผลจะออกมาเป็นแบบไหน แต่สุดท้ายเหตุผลในการกระทำของผมก็ยังเป็น ลายไทย อยู่ดี

 

 

### END : MARK SIDE ###

 

 

 

วันนี้ผมมาที่มหาวิทยาลัยตามปกติ โดยที่นัทเป็นคนมารับผมที่บ้าน ผมค่อนข้างจะแปลกใจนิดหน่อย ที่นัททำเหมื่อนไม่เคยโกรธอะไรผมเลย เขามารับผมแต่เช้า ดูแลเทคแคร์ดีทุกอย่าง และไม่พูดถึงเหตุการณ์ที่ผมหายไปจากคลับก่อนเวลาเลิก ไม่ไล่ผมออก ไม่ตำหนิติเตือนอะไรเลย

 

"ไม่ค่อยสบายหรือเปล่าลายไทย" นัทถามขึ้นเหมื่อนเป็นห่วง เพราะใบหน้าผมดูซีดเซียวมาก

 

"ไม่เป็นไร" ผมส่ายหน้าไปมา "นายตั้งใจฟังอาจารย์ไปเถอะ ไม่ต้องห่วง"

 

"แน่ใจนะ ฉันไปเอายาให้มั้ย" นัทย้ำอีกที

 

"ไม่เป็นไรจริงๆ นัท" ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของเขาและย้ำอีกครั้ง "ฉันแค่เหนื่อย นิดหน่อยเท่านั้น"

นัทมองหน้าผมนิ่ง เมื่อผมพูดแบบนั้นออกไป

 

"งั้นนายก็ควรจะตัดมันทิ้งไปซะ"

เสียงเย็นชาของเขาทำให้ผมอดจะเงยหน้ามองไม่ได้

 

"นายหมายถึงอะไร"

 

"ทุกอย่างที่นายต้องเครียดแบบนี้ไงล่ะ" นัทเอื้อมมือมากุมมือผมไว้ "รู้ไว้ด้วยนะลายไทย ว่าฉันเป็นห่วงนายมากจริงๆ"

 

"ขอบคุณนัท"

 

ผมไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากขอบคุณเขา นัทเหมื่อนรู้ว่าผมมีอะไรในใจ แต่เขาไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เขาถึงพยายามที่จะเปิดใจผมด้วยวิธีนี้ ยังไงก็ตาม ผมไม่สามารถบอกให้นัทรู้จริงๆ ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง

 

"นัท" ผมเรียกชื่อเขา

 

"ว่าไง" ร่างสูงหันมามองผมแทบทันที

 

"ถ้าหากวันหนึ่งสิ่งที่นายคิดเกี่ยวกับฉัน มันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนายจะว่าไง"

ดูเหมื่อนคำพูดของผมจะทำให้นัทคิดหนัก เพราะเขาไม่สามารถตอบคำถามผมออกมาได้เลยทันที ร่างสูงมองหน้าผมอยู่สักพักก่อนจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา

 

"ฉันต้องรับให้ได้"

 

"นัท..." ผมมองหน้าเขาอย่างตะลึง แต่นัทกลับหันไปมองโปรเจ็กเตอร์หน้าห้องอีกครั้ง

 

"ฉันทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านั้น"

คำตอบของนัทควรจะทำให้ผมรู้สึกสบายใจ แต่มันกลับทำให้หัวใจผมหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม ถ้าหากนัทเป็นคนดีขนาดนี้ เขายิ่งไม่ควรเลยที่จะมายุ่งเกี่ยวกับพวกปากอย่างใจอย่างแบบผม

 

"เลิกคลาสได้แล้วค่ะนักศึกษา"

เสียงของอาจารย์บอกการสิ้นสุดของคลาสเรียนดังขึ้น ทำให้เกิดเสียงขยับเขยื้อนโต๊ะเรียน นักศึกษามากมายทยอยออกจากห้องแบบไม่เป็นระเบียบเท่าไหร่นัก ผมกับนัทเป็นพวกขี้เกียจไปเบียดชาวบ้าน เลยเลือกที่จะรอให้คนอื่นๆ ออกจากห้องไปก่อน จากนั้นค่อยเดินตามออกไป

ผมกับนัทเดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย ระหว่างนั้นผมไม่ได้ตั้งใจที่จะแอบฟัง แต่ดันไปได้ยินผู้หญิงสองคนข้างหน้าคุยกันพอดี

 

"นี่เธอเห็นแฟนใหม่ของยัยมะนาวหรือเปล่า"

"แฟนหรอ ไม่ใช่สักหน่อย"

"ทำไม จะไม่ใช่เมื่อเช้าฉันเห็นเขาไปส่งกันถึงคณะเลยนะ"

"หึ ดูๆมาร์คไม่น่าจะมาติดใจ ยัยนี้เลยนะ"

"นี่ เธอรู้จักชื่อเขาด้วยหรอ"

"รู้จักสิ ถ้าจำไม่ผิดเห็นเขาอยู่กับลายไทยที่ชมรมศิลปะ"

บทสนทนาของผู้หญิงสองคนนี้ทำให้ผมอึ้งไป ตอนแรกผมไม่สนใจอะไรมากนัก แต่พอมีชื่อ มาร์ค ผมก็อดที่จะสนใจไม่ได้ แรกเริ่มผมไม่แน่ใจ จนกระทั่งหนึ่งในสองคนนี้พูดชื่อผมขึ้นมา ผมถึงรู้ว่าเป็นมาร์คคนเดียวกัน....

 

"เป็นอะไรหรือเปล่าลายไทย" นัทถามขึ้น ทำให้ผู้หญิงสองคนนั้นสะดุ้ง ตกใจ

 

"ไม่เป็นอะไรนัท แค่ไม่สบาย" ผมตัดบทแล้วรีบเร่งฝีเท้า นำผู้หญิงสองคนนั้นไปเร็วๆ เพราะผมไม่อย่างฟังเรื่องมาร์คกับมะนาวอีก

 

มันเร็วเกินไป เกินกว่าผมจะตั้งรับทัน เพราะ มาร์คเพิ่งมาขอคืนดีกับผมเมื่อวานเท่านั้น.....

 

จริงอยู่ ผมไม่ยอมคืนดีกับเขาเอง ช่างดูโง่เขลา แต่หากผมกลับไป ผมคงดูโง่กว่านั้นเยอะ มันเพราะอะไรล่ะ ก็ถ้าหากมาร์คคบกับมะนาวจริง ก็หมายความว่าเขาไม่จริงจังอะไรกับผมสักนิดเดียว แต่เพียงชั่วข้ามคืนเขาก็มีผู้หญิงคนใหม่แล้ว

ผมบอกเลยว่าผมเจ็บจนร้องไม่ออก ได้แต่เตือนตัวเองให้ยอมรับความจริงเท่านั้น

 

ตึกๆๆๆ

ผมเร่งฝีเท้ารีบเดินจนนัทต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาคว้าแขนผมไว้

 

ขมับ!

ผมหันไปมองร่างสูง ถึงได้เห็นว่านัทมองผมด้วยความเป็นห่วง

 

"เป็นอะไรหรือเปล่าลายไทย อยู่ๆนายก็รีบเดิน ฉันเดินตามไม่ทันอยู่แล้ว มีธุระงั้นหรอ"

 

"ไม่มีอะไร แค่ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเลยอยากกลับไปนอนพักที่บ้าน"

ผมโกหกนัทคำโตๆ แต่ส่วนหนึ่งก็อยากไปให้พ้นจากความอึดอัดที่เป็นอยู่สักที

 

"ถ้าเป็นเรื่องของไอ้มาร์คล่ะก็....." นัทพูดขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมอง

 

"...ทำไม" ผมถามเสียงเบา ก่อนจะกัดริมฝีปากแน่นเมื่อรู้สึกว่าทำเรื่องไม่สมควร แต่นัทไม่คิดจะโกรธอะไรผม

 

"เมื่อวานฉันเห็นมันไปที่คลับ มันอยู่กับมะนาว ดูท่าทางจะเข้ากันได้ดีมากๆ นายไม่ต้องแปลกใจหรอกถ้าหากพวกนั้นจะคบกัน"

 

"......." ผมเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง แล้วหันหน้าไปทางอื่น แต่นัทก็ยังพูดจาทำร้ายจิตใจผมโดยที่เขาไม่รู้ตัว

 

"ก็ยัยมะนาวสวยขนาดนั้น ไม่แปลกหรอกที่ไอ้มาร์คจะเข้าไปคุยกับเธอเอง"

 

ผมคิดว่าบางทีผมอาจจะมองมาร์คผิดไป เคยคิดเข้าข้างตัวเองโง่ๆ แบบนั้น แต่จริงๆ มาร์คก็เลวไม่ต่างจากที่ผมคิดไว้ตั้งแต่แรก เขาไม่มีวันเปลี่ยนตัวเองเพื่อผู้ชายธรรมดาสามัญที่ไม่ได้สวย ไม่ได้น่ารักอย่างผมได้

 

"นายคิดยังไงล่ะ ลายไทย" นัทหันมาถามผม

 

"มาร์คจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของเขา เพราะแค่เรื่องแฟนเก่าแค่นี้ไม่ได้ทำให้ฉันสนใจสักนิด...."

ไม่ได้ทำให้ผมสนใจงั้นหรอ.....

หึ ผมเจ็บจนแทบกระอักออกมาเป็นเลือดสดๆ เลยต่างหากล่ะ!

 

"ฉันไม่อยากพูดเลย แต่ดีใจที่ได้ยินแบบนี้...." นัทพูดออกมา แววตาของเขาพึงพอใจและดูสงบใจอย่างน่าประหลาด

 

"อืม...." ผมตอบรับสั้นๆ ในลำคอแบบไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

 

"วันนี้ลายไทย ไปทานข้าวกับนัทนะ"

ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย ใจจริงผมอยากรีบกลับบ้าน แต่ถ้าหากทำแบบนั้น นัทอาจจะคิดว่าผมคิดเรื่องของมาร์คก็ได้ ถึงผมจะคิดจริงๆ ผมก็ไม่ควรให้นัทรับรู้

 

"ได้สิ"

 

"กินที่ห้าง....มั้ย เปิดใหม่ นัทเห็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่เราชอบด้วย" นัทพูด พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนราวกับเอาใจผม ผมก็เลยพยักหน้า

 

"เอาอย่างงั้นก็ได้"

 

"ดีเลย งั้นนัทเป็นเจ้ามือเลี้ยงลายไทยเองนะ"

 

ผมพยักหน้า นัทก็ถือวิสาสะจับมือผม เขาหยั่งดูท่าทีเหมื่อนกันว่าผมจะสะบัดออกมั้ย แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้สะบัดมือเขาออก

ผมรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่านัทต้องการให้ผมเปิดใจให้เขาบ้าง เขาแทนชื่อตัวเองและเรียกผมว่าลายไทยเพราะอยากให้เราสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น ผมก็ได้แต่ทำตามเพราะไม่อยาก ทำร้ายจิตใจนัทไปมากกว่านี้

 

 

หลังจากทานข้าวกันเสร็จ นัทก็ขับรถมาส่งผมที่บ้าน รถคันสวยชะลอจอดที่หน้าบ้านผมแบบพอดีโดยไม่ต้องให้ผมเสียเวลาย้อนไกล ซึ่งก็ดี เพราะเวลานี้รั้วบ้านมาร์คผมก็ไม่อยากจะมอง

 

"ขอบคุณมากนะนัท" ผมหันไปยิ้มบางๆให้ร่างสูง

 

"ไม่เป็นไรเลยลายไทย" นัทยิ้มให้ผม

 

"ไปนะ วันจันทร์เจอกัน" ผมพูดยิ้มๆ วันนี้เป็นวันเสาร์ แต่พวกผมก็ยังมีเรียน

 

"ฝันดีล่วงหน้าเลยนะ" นัทพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม มือหนาเอื้อมมากุมมือผมไว้ แล้วจูบที่หลังมือเบาๆ อย่างลึกซึ้งและอ่อนโยน

 

ผมได้แต่มองภาพนั้นด้วยความอึดอัดใจ ก่อนจะฝืนยิ้มบางๆ ให้แล้วลงจากรถมา นัทยกมือขึ้นมาโบกลาผม ผมเลยโบกมือลาตอบ จากนั้นรถคันสวยก็แล่นฉิวออกไป

 

"เฮ้อ...." ผมถอนหายใจเบาๆ

 

พอนัทจากไปแล้วผมถึงได้แต่มองตามรถของเขาและคิดว่า ตัวเองใจไม้ไส้ระกำกับผู้ชายดีๆ แบบนัทอย่างไม่น่าให้อภัย! ทั้งๆ ท่ี่นัททำดีกับผมขนาดนี้แท้ๆ แต่ไม่มีสักเสี้ยวเดียวเลยที่ผมจะรู้สึกรักนัทจริงๆ......

 

ผมเดินเข้าไปในบ้าน ทักทายพี่น้ำกับแม่ ก่อนจะรีบเดินขึ้นไปบนห้อง เพื่ออาบน้ำ ทำการบ้าน

 

 

 

 

 

### ตอนนี้ ไม่ดราม่าเท่าไร เพราะลายไทยของเจ๊เนี่ย เข้มแข็งแล้วล่ะ (ใช่คับเจ๊ ผมจะพยายาม) จ้าเจ๊เป็นกำลังใจให้นะ จุ๊ปปปป ###

 

 

ติดตามเน้ออออออออออ