แผลที่ไม่หาย { Y }

 

### NUT SIDE ###

 

ผมยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความบาดใจ มือที่กำอยู่แน่นจนชื้นเหงื่อ รู้ว่าตัวเองกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด ไม่อยากจะเชื่อสายตา

ลายไทยหายไปโดยไม่คิดจะติดต่อผม หายไปจากคลับโดยไม่โทรมาบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น ปล่อยให้ผมตามเขาราวกับไอ้โง่คนหนึ่ง พอเมื่อวานผมไปหาที่บ้านเพราะรู้จากน้ำว่าลายไทยกลับมาแล้ว ลายไทยกลับไม้แม้จะออกมาเจอหน้าผม.....

และนี่คือสิ่งที่ลายไทยตอบแทนความดีทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำให้งั้นหรอ! ยืนกอดกับไอ้เวรมาร์คอยู่ในห้อง ลับหลังผม!

ทั้งๆทีผมเพียรพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ลายไทยเปิดใจให้ผมมาตลอด ลายไทยเคยรู้บ้างมั้ยว่าผมดีใจมากที่เขายอมเปิดใจ แม้ยังไม่ถึงกับยอมคบกับผมจริงจัง แต่อย่างน้อยมันก็มีความหวัง มีจุดหมายปลายทาง ผมเกือบวางใจ วันที่ลายไทยจับมือผมทั้งๆที่อยู่ต่อหน้าไอ้มาร์ค

ผมหลงเชื่อว่าบางทีผมอาจจะได้เป็นคนที่ลายไทยเลือก....

 

ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ หัวใจมันเจ็บจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เพราะนี่คือสิ่งที่ลายไทยตอบแทนผม

สิ่งที่ผมกลัวมาตลอดมันกำลังจะเกิดขึ้นจริง ถ่านไฟเก่าระหว่างลายไทยกับแฟนเก่าอย่างไอ้มาร์คกำลังจะคุงั้นหรอ

 

ผมกำมัดแน่นจนข้อมือแทบจะกลายเป็นสีขาว ผมรู้ว่าลายไทยไม่ยอมเปิดใจให้ผม ในช่วงแรกเพราะอะไร ก็เพราะลายไทยยังยึดติดกับไอ้มาร์คอยู่ ถึงตอนนี้ลายไทยจะบอกว่าไม่มีอะไรกับมันแล้ว แต่สุดท้ายลายไทยก็ยังไม่ยอมเป็นแฟนผมสักที!

หึ! มันเพราะใคร?

ก็เพราะไอ้มาร์คไง!

 

จะหาว่าผมพาลหรือระแวงมากไปหรืออะไรผมไม่สน จะให้ผมคิดอะไรได้นอกจากนี้อีก!

 

ทุกอย่างมันก็เพราะผู้ชายในอดีตของลายไทยอย่างไอ้มาร์ค ศัตรูหัวใจที่ทำให้ผมเคียดแค้นมันแทบบ้า!

 

แต่ภาพในวันนี้มันก็ตำตาผม จนไม่อาจจะฝืนความจริงอะไรได้....

นอกจากความจริงที่ว่า ลายไทยยังมีใจให้ไอ้หมอนั่นอย่างเต็มเปี่ยม และไม่แม้แต่จะเลิกรักด้วยซ้ำ มันเปล่าประโยชน์ที่ผมจะเดินเข้าไปขวางตอนนี้ เพราะถ้าผมเดินเข้าไปตอนนี้ ไม่แน่ว่าคนที่ลายไทยเลือกอาจจะเป็นมัน

 

ผมผูกพันกับลายไทยมาก และอยู่กับเขามาหลายปี จนกระทั่งเข้ามหาลัยผมก็ไม่คิดจะห่างลายไทยไปไหน ผมจะไม่ยอมเสียลายไทยไปง่ายๆ ผมไม่สนว่ามาร์คจะมาก่อน เพราะถึงยังไงตอนนี้มันก็อยู่ในฐานะเดียวกันกับผม คือคนที่ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวลายไทย

 

ใช่...เรื่องนี้มันมีสักคนที่ต้องแพ้ แต่อย่าคิดว่าเห็นแค่นี้แล้วผมจะยอมแพ้ ไม่มีทาง!

 

ผมจะไม่มีวันยอมแพ้ และจะไม่มีวันให้ถ่านไฟเก่าคุขึ้นอีกแน่นอน ถึงมันจะคุขึ้นแล้ว ผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันเหลือแม้แต่เศษซาก!

 

ลายไทยจะต้องหมดความไว้ใจมัน เกลียดมันจนไม่อยากจะกลับไปยุ่งกับมันอีก และเฉดผู้ชายคนนี้ออกจากชีวิตไปอย่างถาวร

 

สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้มีแค่หมากเพิ่มในกระดานอีกสักหนึ่งตัว เพื่อให้เกมมันเดินไวยิ่งกว่าเดิม

 

ผมยิ้มมุมปากก่อนจะถอยหลังแล้วเดินมาอีกทางเหมื่อนไม่เคยยืนอยู่ตรงนั้นมาก่อน ผมจะให้โอกาสไอ้มาร์คได้อยู่ใกล้ลายไทยครั้งสุดท้าย ก่อนที่มันจะต้องกลายเป็นแค่ไอ้หมาขี้แพ้ ในเกมนี้!

 

 

### END : NUT SIDE ###

 

 

 

ผมยืนนิ่งให้มาร์คกอดอยู่นานและผมก็กอดตอบอีกฝ่าย จนกระทั่งทุกอย่างในใจผมที่เคยร้อนรุ่มมันสงบลง ผมสูดหายใจลึกๆ ยอมรับความจริงแล้วผละออกจากมาร์ค หวังจะเดินจากอีกฝ่ายไปตอนนี้ แต่มาร์คดึงแขนผมไว้อีกครั้ง

 

"ลายไทย...." มาร์คเรียกชื่อผม เมื่อสบตากับเขา เขาก็คงเห็นว่าดวงตาผมมันสั่นไหวมากแค่ไหน ผมเจ็บปวดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากเท่าไหร่

 

"ไม่เป็นไร" ผมฝืนเอยขึ้น

 

"......" มาร์คแค่มองหน้าผมเฉยๆ แต่ไม่พูดอะไรออกมา ผมตวัดสายตามองหน้าเขาทั้งที่นัยน์ตายังชื้นฉ่ำเต็มไปด้วยหยาดน้ำ

 

ผมสายหน้าไปมา "ฉันไม่เป็นไรจริงๆ"

 

"นายมันโคตรจะดื้อเลยลายไทย" มาร์คพูดแล้วมองหน้าผมด้วยเสียงเรียบนิ่ง

 

"ฉันน่ะหรอ ฉันน่ะหรอที่ดื้อ!" ผมชี้เข้าหาตัวเอง

 

"ใช่" มาร์คย้ำ "นายมันดื้อ ฝืนตัวเอง หลอกตัวเอง ทำแบบนี้เพื่ออะไร"

ผมกัดริมฝีปากแน่นจนปากช้ำ

 

"นายต่างหากที่บ้า! นายเห็นอยู่ตำตาว่าที่ผ่านมาฉันพยายามหลบหน้านายมาตลอด แต่นาย!" ผมเว้นจังหวะและชี้หน้าเขา "ก็ยังตามมาทำร้ายฉัน นายต่างหากที่ดื้อรั้นเอง!"

 

"แล้วเคยถามฉันสักคำหรือเปล่าว่าเพราะอะไรล่ะ!!" มาร์ตะคอกผมกลับด้วยแรงอารมณ์ มือหนากุมไหล่ผมแน่นแล้วกระชากเข้าไปใกล้ร่างเขาจนแผ่นอกแทบจะเบียดชิดกัน

 

"ไม่...." ผมแค่นยิ้ม "ฉันไม่อยากรู้สักนิด"

 

"นายต่างหากที่ปั่นหัวฉัน....รู้ไว้ด้วยลายไทย" มาร์คพูดและจ้องเข้ามาในดวงตาของผม

 

น่าทุเรศจริงๆ ที่แววตาของเขาช่างเรียบนิ่ง ทรงพลังและดุดัน แฝงด้วยความกราดเกรี้ยว แต่ถึงยังไงก็มั่นคง....ต่างจากแววตาผม ที่สั่นไหว อ่อนแอ จนต้องมองใบหน้าคมคร้ามผ่านม่านน้ำตาอยู่แบบนี้

 

"ฉันไม่ได้มาเพื่อตอกย้ำอะไรนายอย่างที่นายเข้าใจหรอกนะ" มาร์คพูดต่อเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้ตอบแะไรออกไป

 

"แล้วทำไม" ผมถามทั้งน้ำเสียงแหบแห้งเพราะร้องไห้หนักเกินไป แววตาของมาร์คตอนมองวงหน้าผมดูอ่อนโยนลงจนผมต้องกลืนน้ำลายลงคอ

ผมเกลียดสายตาแบบนี้ของเขา เพราะผมรู้ว่ามันทำให้ผมพ่ายแพ้เขาอย่างหมดรูปแค่ไหน

 

"แค่อยากไปส่งที่บ้าน" มาร์คเอยตรงๆ "ยังไงก็กลับทางเดียวกัน"

 

"......"

 

ผมเลือกที่จะเงียบ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไร ในใจผมมันหนักอึ้งไปด้วยทิฐิและความเจ็บที่เกิดจาการกระทำในวันที่ผ่านๆมาของเขา จนผมไม่รู้ว่าผมควรพูดอะไรออกไป ได้แต่มองหน้าร่างสูงนิ่งๆอยู่แบบนั้น

 

"ให้มาร์คไปส่งลายไทยที่บ้านนะ" ร่างสูงพูดประโยคหนึึ่งขึ้นมา ประโยคที่ไม่คิดว่าจะได้ยินมันอีก มันเหมื่อนที่เขาเคยพูดกับผมตอนยังคบกัน เวลาที่เขาขอไปส่งผมที่บ้าน....มันช่างนุ่มนวล อ่อนหวาน ตอกย้ำอดีตดีๆ ที่เคยมีร่วมกัน มันทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาอีก เขาจะรู้มั้ยว่าทำให้ผมเจ็บมากขนาดไหน

 

"อย่าทำแบบนี้....." ผมพูดเสียงพร่าต่ำ ทว่าไม่มีเรี่ยวแรงพอจะกระชากมือออกจากการเกาะกุม

 

อีกอย่าง......

 

ต่อให้มาร์ยังรักผมอยู่ และไม่รู้ว่าผมได้ล่วงรู้ถึงความลับอันดำมือของเขาแล้ว แต่ผมหรอจะกล้ากลับไปคบกับเขาและทำเหมื่อนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ผมก็เห็นอยู่ตำตาว่าคาสึมิต้องเจอกับอะไร

ผมไม่ต่างจากผู้สมรู้ร่วมคิดของมาร์ค ที่ร่วมกันทำลายชีวิตของคาสึมิ แม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคนลงมือ แต่การที่ผมปิดปากเงียบ มันก็ไม่ต่างอะไรกลับมาร์คเลยสักนิด

 

"ปล่อยเถอะ" ผมย้ำพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา

 

"ให้มาร์คไปส่งนะ" เขายังย้ำประโยคเดิม ด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกมากด้วยมนต์สะกดไม่แตกต่างจากในอดีต

 

ผมหลุบตาลงต่ำ น้ำตาร่วงเผาะแม้จะยังเม้มปากแน่น

 

"ลายไทย..." มาร์คทำเหมื่อนจะเข้ามากอดอีกครั้ง แต่ผมยกมือห้ามไว้

 

"ไปเถอะ"

ผมดึงมือออกจากร่างสูงและเดินนำมาก่อน ราวกับต้องการจะตั้งสติ ผมไม่อยากให้มาร์คทำดีอะไรกับผมแบบนี้อีก เพราะความรู้สึกของผมมันยังมีแต่เขาเต็มไปหมด เมื่อเขาเลวกับผมจนถึงที่สุดไปแล้ว ผมควรต้องเกลียดเขา แต่เขากลับมาทำดีกับผมอีกจนกลายเป็นรั้งให้ผมตัดเขาไม่ได้ เขาไม่เคยรู้การกระทำของตัวเองเลย

มาร์คเดินตามมาใกล้ มือหนาคล้องเอวผมไว้หลวมๆ ราวกับจะประคอง ผมเงยหน้ามองเขาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะหลีบหลบสายตาลงแล้วเดินไปเงียบๆ

 

"....."

 

เมื่อไหร่เขาจะเลิกทำร้ายผมกันนะ นี่คงเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ.....

ไม่มีใครตอบผมได้ นอกจากคนที่กำลังทำร้ายผมอยู่ตอนนี้เท่านั้น

 

มาร์คเปิดประตูให้ผมเข้าไปนั่งในรถของเขา ผมยอมเข้าไปนั่งแต่โดยดีโดยไม่พูดอะไร เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาอีกแล้ว มาร์คเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ เขาปลดเกียร์รถแล้วหันมามองผม ก่อนร่างสูงจะขยับมาใกล้และเอื้อมมือดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ผม....

รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ผมกุมมือตัวเองและบีบแน่น มีสติอยู่กับตัวเองตลอดเวลา พยายามคิดเรื่องอะไรก็ได้ที่ไม่ฟุ้งซ่าน จดจ่ออยู่กับวิวข้างทางเพื่อไม่ให้เผลอไปคิดเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจตัวเองอีก

 

"หิวมั้ยลายไทย"

เสียงเข้มถามทำให้ผมต้องหลุดออกจากภวังค์ที่พยายามสร้างขึ้นชั่วคราว แต่ผมไม่ได้หันไปมองหน้ามาร์ค

 

"ฉันจะกลับบ้าน ไม่ต้องสนใจ รีบไปให้ถึงก็พอ" ผมเอยเสียงนิ่ง

 

ขมับ!

 

มาร์คเอื้อมมาจับมือผมวางอยู่บนตักอย่าถือวิสาสะ ผมหันไปมองหน้าเขา แต่เขากำลังมองทางข้างหน้าอยู่ ผมจึงพยายามจะดึงมือออกแต่มาร์คก็ไม่ยอมง่ายๆ ทั้งๆที่ผมอยากจิกทึ้งและทำร้ายมืออีกฝ่ายที่กุมมือตัวเองอยู่ก็ทำไม่ลง ได้แต่มองมือหนาที่ประสานมือลงบนมือบางและบีบไว้อน่น ผมกลั้นสะอื้นจนน้ำตาหยดลงบนหลังมือมาร์ค

 

ร่างสูงชะลอรถจอดที่ข้างทาง เขาหันมามองและเอื้อมมือมาเช็น้ำตาที่แก้มผม แต่ผมเบี่ยงตัวหนี

 

"เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะ!!" ผมโวยวายใส่ร่างสูงเหมื่อนคนบ้า "นายมันเลว นายมันคนชั่ว และเห็นแก่ตัวที่สุดทำที่ฉันเคยเจอมา! นายจะทำร้ายจิตใจฉันไปถึงไหนฮะ! นายอยากให้ฉันร้องไห้ไปจนตายเลยรึไงนายถึงจะพอใจสักที!!"

 

"ก็อย่าร้องไห้สิ"

มาร์คตอบสนองอาการโวยวายบ้าบอของผมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หลังจากระเบิดอารมณ์ออกไป ผมก็ได้แต่หอบกายใจด้วยความเจ็บปวด และคำพูดของผมไม่ได้ทำให้มาร์คเลิกทำแบบที่กำลังทำอยู่สักนิด เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ ปลายนิ้วเรียวไล้ผ่านแก้มเบาๆ จนผมต้องเม้มริมฝีปากไว้แน่น

 

"เช็ดน้ำตาซะ"

เขาพูดแค่นั้น ผมจึงรีบเช็ดน้ำตาออกให้หมดแล้วหันมองไปนอกหน้าต่างเช่นเดิม มือผนยังถูกมาร์จับไว้แน่นและไม่คิดจะปล่อย

 

 

รถของมาร์เลี้ยวเข้าไปในซอยบ้านเราทั้งคู่ เขาชะลอรถลงก่อนถึงบ้านผม ผมไม่พูดอะไร แต่รีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วจะหันไปเปิดประตู แต่มาร์คดึงแขนสองข้างของผมเอาไว้

 

"ปล่อยสักทีเถอะ ไหนว่าแค่มาส่งไง"

ผมพูดกับเขาด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า แต่นอกจากเขาจะไม่ฟังแล้วยังดึงร่างผมไปกอดไว้อน่น แขนแกร่งรวบร่างผมไว้จนแนบชิดอกกว้าง แม้ว่าผมจะพยายามผลักไสแค่ไหนก็ไม่เป็นผล!

 

"ปล่อยสิ!!" ผมโวยวายอย่าเหลืออด

 

"ปล่อยไม่ได้ มาร์คมีเรื่องจะคุยกับลายไทย" เสียงเข้นกระซิบชิดใบหู

 

"อย่ามาแทนตัวเหมื่อนสนิทสนมแบบนั้นหน่อยเลย" ผมเอ่ยเสียงเย็นชา "พอสักทีเถอะ"

 

"ฉัยต้องคุยกับนาย" มาร์คเลิกเรียกแทนตัวแบบที่เคยเรียกผมเมื่อเห็นว่าผมไม่ยอม

 

"คุยอะไรอีก" ผมไม่สามรถมองหน้าเขาได้ เพราะเขากอดผมไว้แน่นจนหน้าผมแทบจะฝังอยู่บนไหล่กว้างของเขา ขณะที่มือหนาโอบรัดแผ่นหลังและเอวผม

 

"ลายไทย" มาร์คเรียกผม

 

"......"

 

"ฉันยังรักนายอยู่"

 

 

!!!

 

คำพูดตรงๆแบบไม่มีการอ้อมค้อมของมาร์คทำให้ผมตกใจจนไม่มีเรี่ยวแรง....

 

"ฉันไม่เคยลืมนายได้เลย....กลับมาคบกันได้มั้ย"

 

"ฮึก..ฮือ...."

ผมอดร้องไห้ออกมาไม่ได้ เมื่อร่างสูงพูดความในใจออกมาแบบนี้ ริมฝีปากร้อนพรมจูบใบหน้า ค่อยๆกดลงมาบนริมฝีปากเบาๆ รสขมปร่าน้ำตาแทรกซึมเข้ามาในริมฝีปากผม มาร์คค่อยๆถอนริมฝีปากออไป ก่อนจะกระซิบชิดปากผมจนริมฝีปากเราเสียดสีกัน

 

"ฉันจะลืมทุกอย่าง ลืมว่านายเคยทิ้งฉัน"

ผมพยายามกลั้นน้ำตา แต่มาร์คค่อยๆ ปาดมันออกจากแก้มผมอย่างอ่อนโยน

 

"ฉันจะไม่ถามเหตุผลด้วยว่าเพราะอะไร.....กลับมาหามาร์คได้มั้ยลายไทย"

 

ผมสะอื้นแรงแทนคำตอบ เอื้อมมือไปลูบไล้ทั่วใบหน้าคมหยาบกร้านแบบสมเป็นผู้ชายของเขา ลากมือมาที่ปลายคางจนถึงต้นคอ มาร์คจับมือผมไว้ ร่างสูงหอมฝ่ามือผมดังฟอด ทำให้ผมต้องมองด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บแทบบ้า ผมอยากคืนดีกับเขา ผมอยากให้ทุกอย่างเหมื่อนเดิม แต่ผมรับมันไม่ได้!

นี่มันโคตรบ้าเลยจริงๆ

เมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้น ผมไม่สามารถทำเหมื่อนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้จริงๆ

 

ผมขยับตัวขึ้นกดริมฝีปากที่หน้าผากร่างสูง ทิ้งค้างไว้เนิ่นนานราวกับจะซึมซับทุกสิ่งทุกอย่าง มาร์คกอดรัดเอวผมไว้แน่นราวกับจะไม่มีวันปล่อยไปไหนอีกแล้ว ผมค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาและประคองใบหน้าคมด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง

 

"ขอโทษนะมาร์ค...ฉันกลับไปคบกับนาย.....ไม่ได้จริงๆ"

 

"......."

 

มาร์คมองหน้าผม ผมอ่านสายตาเขาไม่ออก เพราะมันหลากหลายความรู้สึก ทั้งเจ็บปวด ทั้งเสียใจ ไม่เข้าใจ แต่ผมไม่สามารถอธิบายอะไรได้ นอกจากรีบผละออกจากเขา ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ รีบลงจากรถและวิ่งเข้าไปในบ้านตัวเองอย่างรวดเร็ว

ผมทำเป็นไอ้งี่เง่าหนีปัญหา วิ่งขึ้นห้องแล้วขังตัวเองอยู่แต่ในนั้น ผมไม่ได้ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว เพราะครั้งนี้มันเจ็บจนร้องไม่ออก

โอกาสมันอยู่ตรงหน้า แต่ไม่ว่าผมจะต้องการมาร์คแค่ไหน ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่อยู่ในใจทำให้ผมต้องยอมปล่อยมือ ผมเห็นแก่ตัวกับคาสึมิมามากพอแล้ว มากเกินกว่าจะทำร้ายเธอต่อไป ไม่ว่าเธอจะรู้หรือไม่ก็ตาม

มาร์คไม่ควรนอกใจผมตั้งแต่แรกเลย แค่ทุกวันนี้ผมต้องทนเก็บเรื่องที่มาร์คทำร้ายผู้หญิงคนนั้นไว้เป็นความลับก็ทรมานกับการกระทำของตัวเองแทบแย่

 

 

 

การไม่กลับไปคบกับมาร์คและต้องทนรักอีกฝ่ายอยู่แบบนี้

เป็นบทลงโทษที่ตัวผมเองสมควรได้รับ

และสมควรต้องชดใช้ให้กับผู้หญิงคนนั้นแล้ว

 

 

 

 

### ว๊าาาาาา เจ๊ ดราม่าทั้งเรื่อง (ฮ่าๆๆๆ ช่วยไม่ได้อยากแต่งเอง) อะไรๆ คุณพี่ดินทุกวันไม่เห็นโผล่มากัดกันวันนี้ฝนตกหรอ (ก็เจ๊อ่ะ มีบทให้ผมน้อยมากกกกก) นี้ๆ อยากจะเป็น เมีย ของนัทหรอ เดี๋ยวเจ๊จัดให้ ( ไม่เจ๊ บ้า เขาโกรธแล้ว) ไม่ง้อ เชอะ ####

 

 

 

ติดตามมมมมเน้ออออออออ