แผลที่ไม่หาย { Y }

 
โตเกียว ประเทศญี่ปุ่น พ.ศ 2552
 
"เสร็จสักที"
ผมเอยพลางยิ้มกว้างด้วยความดีใจ หลังจากที่​ได้​ห่อของขวัญ ให้บางคนเสร็จ ช่อดอกไม้สีขาวถูกวางไว้เคียงคู่กับกล่งของขวัญ ความหมาย​ของ​มัน​สื่อถึง​ความรัก​อัน​บริสุทธิ์ ผมอาจจะเขินนิดหน่อยจงใจเลือกมาแบบนี้ แต่เพราะความจริงใจที่ผมมีให้ มาร์ค มันหมายความตามนั้นจริงๆ
ชื่อของผมคือ ลายไทย ดูจากชื่อแล้วคงคิดว่าเป็นคนไทยแท้ๆล่ะสิคับ เปล่าหรอก ผมเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น แฮ่ๆ แม่เป็นคนไทย พ่อเป็นคนญี่ปุ่นคับ
 
พ่อ​กับ​แม่​ผม​ขาด​จากกันหลังจากมีผมได้ไม่นาน อาจจะดูแปลกที่เลิกกันหลังจากมีลูกได้สามคน แต่วิถีชีวิตของทั้งคู่ต่างกันเกินไป จะว่างั้นก็ได้ พ่อผมเป็นเชฟต้องเดินทางไปตามที่ต่างๆอยู่ตลอดแล้วแต่งงาน แต่แม่ต้องการชีวิตเงียบสงบแบบคริบครัว ซึ่งพ่อไม่สามารถให้ได้
 
ผมมีพี่น้องอีก 2 คน พี่คนโตเขาชื่อ ดิน เรียนอยู่มหาวิทยาลัยในประเทศไทย กำลังขึ้นปี4 เขา​เรียน​คณะบริหารธุรกิจ พี่ผมนะ หน้าตาดี หล่อเหลา อีกทั้งกริยามารยาทก็ไม่แพ้ใคร จึงเป็นที่สนใจของใครหลายๆคน
 
ส่วนคนที่ 2 พี่สาวจอมซ่าของผม น้ำ เรียนอยู่มหาวิทยาลัยในประเทศไทย กำลังขึ้นปีสาม เขา​เรียน​คณะ​นิเทศศาสตร์ เอกวารสาร เธอชอบเขียนนิยาย ชายรักชายด้วย! เธอนะสาว Y ตัวแม่เลย เธอหน้าตาเหมือนผมมาก แต่ติดที่ผมเป็นชาย ( แน่ใจ) หืมเจ๊ เธอเป็นหญิง
 ผมไม่อยากพูดอะไรมาก ( แน่ใจ ) เจ๊ ><  ( จ้า ) เงียบเลย ( อุ้ยเจ๊กลัว ) หืมมมมมม
ตอนนี้ผมมาถึงหน้าคอนโดของผู้ชาย คนที่ผมจะมอบของขวัญให้เขา ผมเขินนิดๆ แหะ ก็เออเขาเป็นลูกครึ่งฝรั่ง ชื่อมาร์ค
แล้วเมื่อต้นปีที่ผ่านมานะ เขามาสารภาพรักกับผม เขา​ไม่ได้​พูดจา​หวานๆ แต่​เป็น​สไตล์นิ่งๆ มองมาทางผมด้วยสายตาป่าเถื่อน
 
"คบกันไหม"
"พ พูดเล่นหรือเปล่าเนี่ย"
"ฉันไม่ใช่คนพูดเล่น ยิ่งเป็นความรู้สึก ฉันไม่เคยล้อเล่น"
หัวใจของผมพองโต เมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้น ผมก็ชอบมาร์คอยู่ไม่น้อย
ครั้งนั้นเขาแข่งรถที่สนามและเอาชนะได้ เขาพาผมกลับไปที่รถลัมโบร์กีนีคันนเก่งของเขา มาร์คเข้าไปนั่งเบาะคนขับ เขาดึงรางผมให้ถลาเขาไปนั่งบนตักเขา จากนั้นก็มอบจูบอันแสนร้อนแรง ให้ผมแทบจะทันที ริมฝีปากขแงเขาร้อนผ่าว บดเบียดอย่านุ่มนวล
หลังจากถอนริมฝีปากเขาให้ผมดูสิ่งหนึ่ง 
 
"ดูนี้สิ" เสียงเข้มว่า
หลังมือขวาของเขามีตัวอักษรสีดำงดงาม และบอกตามตรงว่าผมช๊็อคเพราะมันเป็นชื่อของผมเอง ( เริศ ) คับเจ๊
"ชอบใช่ไหม"มาร์คถาม
"มาร์ครักลายไทยนะ"
"ลายไทยก็รักมาร์ค" ผมกระซิบใกล้ๆกับใบหู
 
ตอนนี้ผมกำลังเลี้ยวไปตรงทางขึ้นบันไดผมก็ได้ยินฝีเท้าหนักๆ
 
ตึกๆๆๆ
ผมยังไม่กล้าขึ้นไปเพราะกลัวคนที่ลงมาจะเป็นมาร์ค และเมื่อชะโงกหน้าไปดู มาร์คจริงๆ!!
ผมรีบซ่อนช้างตึก กะว่าเขาเดินมาผมจะโผล่ออกไปจ๊ะเอ๋
 
"หยุดนะ"
ทว่าเสียงผู้หญิงก็ตามมา น่าทีนี้หน้าผมซีดเผือด ผมยืนนิ่งอยู่กับรอยยิ้มบนใบหน้าที่จางหายไป ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
ผมเห็นเธอกระชากแขนมาร์คไว้ ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ทั้งสองไม่เห็นว่าผมยืนอยู่ตรงนี้
"นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้" เธอขึ้นเสียงทั้งๆที่น้ำเสียงสั่นครือ
มาร์คสะบัดใอเธอออก
"หุบปาก คาสึมิ ฉันไม่อยากทำร้ายเธอจริงๆหรอกนะ"
คาสึมิ?
ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?
เธอเป็นหญิงสาวที่สวย รูปร่างผิวพรรณดี เหมือนตุ๊กตากระเบื้องที่แตะต้องแรงคงจะแตกหัก
แค่ผมคิดแล้วก็อดที่จะคิดไม่ได้ทำไม มาร์คถึงมายืนคุยกับผู้หญิงคนนี้
"ทำร้ายงั้นหรอหึ แค่นี้นายก็ทำร้ายฉันมากพอแล้ว"
"เราเลิกกันเถอะ เธออย่าโง่ไม่เข้าใจฉันหน่อยเลย"
ฮ่ะนี้มันอะไร เขาคบกับผู้หญิงคนนี้ทั้งๆที่มีผมอยู่งั้นหรอ ผมชักจะทนไม่ไหวจริงๆ
 
"กรี๊ด!!"
"คาสึมิ"
ตุบๆๆๆๆๆ
จู่เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกนเรียกชื่อเธอของมาร์ค
"ช่วยไม่ได้"
เสียงเย็นเหยียบของมาร์คดังขึ้นอีก และฝีเท้าหนักๆ เหมือนกำลังไกลออกไป
ภาพที่เห็นตอนนี้ มันทำให้ผมก้าวขาไม่ออก น้ำตาเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ เมื่อกีมันคืออะไร
ตุบ!
ข้าวของในมือหล่นร่วงลงกับพื้น....
คาสึมินอนอยู่ตรงนั้น ที่ศีรษะของ้ธอมีรอยเลือดเป็นวงกว้าง ส่วนที่หว่างขาเลือดจำนวนมากไหลออกมาจนน่ากลัว
เธอตกเลือด!!
ตอนนี้ผมรีบวิ่งไปตู้โทรศัพท์สาธารณะใกล้ๆ แล้วโทรเรียกรถพยาบาล ผมช่วยเธอได้แค่นี้ ผมจึงวิ่งขึ้นไปเอาของขวัญและช่อดอกไม้ทันที 
ผมโยนมันลงถังขยะ!!
 
ที่มันทำให้ผมเจ็บปวดยิ่งกว่าคือการที่เขาทรยศผม การที่เขาปฏิเสธเลือดเนื้อของตัวเอง
มาร์คเหยียบย้ำหัวใจของคาสึมิจนแหลกเหลว เขาเป็นผู้ชายสารเลวคนหนึ่งที่ผมไม่สามารถให้อภัยได้
แต่นับจากนี้ผมจะไม่คิดให้อภัยตัวเองเช่นกัน...
เพราะผมคือคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ของผู้ชายคนนี้
แต่ผมกลับยืนฟัง และหนีออกมาดื้อๆ...
ผมทำลายเธอซ้ำหลังจากที่มาร์คทำร้ายเธอจนย่อยยับไปแล้ว
นั่นคงเป็นเพราะผมรักมาร์คเกินกว่าทร่จะบอกใครๆ ว่าผู้ชายคนนั้นอาจเป็นฆาตกร!!