The Secret แผนการลับ จับหัวใจคุณชายสุดโหด

"นี่ไงจ๊ะ! บ้านฉันน ^^"พี่แอนเดลและฉันมาหยุดตรงอยู่ตรงหน้าประตูรั้ว ภาพที่ฉันเห็นฉันว่ามันไม่ใช่บ้านคนหรอกปราสาทชัดๆ มันคือ..ปราสาทททททททท!!! คุณพระหนูจะเป็นลม ทำไมบ้านมันใหญ่อย่างนี้ นี่ถ้าเรามาอยู่ที่นี่กับแม่ 2 คนน่ะรับรองเลย 1 ปีหากันไม่เจอแน่ -0-

"ท...ทำไม บ้านมันใหญ่ขนาดนี้ละค่ะ มันบ้านหรือปราสาทค้ะเนี้ย"ฉันพูดด้วยความตะลึง+ความอิจฉานิดๆ แหมก็บ้านเราหน่ะยังไม่ได้ครึ่งของเขาเลยนี่นา อิจฉาค่ะอิจฉา TT^TT แต่ไม่เป็นไรแม่เคยบอกว่า 'เป็นอะไรมาจากไหน รวยแค่ไหนก็ไม่สำคัญ อยู่ที่การกระทำของตัวเขาเอง' (คนเบยย)

"ฮ่าๆๆ ไม่ต้องตกใจหรอกจ้ะ บ้านฉันเองแหละไม่ใช่ปราสาท..ปะเข้าไปก่อน เดี๋ยวจะแนะนำน้องชายให้รู้จักน้ะ ^^"แหมดูพูดเข้า โหมดเห็นแก่ตัว ชักชวนหรือบังคับคนอื่นมาอีกแล้ว แล้วแม่จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ขอให้พระเจ้าคุ้มครองแม่ด้วยเถอะค่ะ สาธุ~~

ไม่ทันไรพี่สาวคนนี้ก็ดึงมือฉันเข้าไปในรั้วบ้าน แล้วเดินตรงไป ฉันดูมองดูรอบๆบ้าน ก็เห็นแต่ดอก ไฮเดรนเยียเต็มไปหมดเลย ไม่รู้ปลูกไรนักหนา(แล้วหล่อนไปยุ่งไรเค้าไม่ทราบบ -0-)

แอร๊ดดด~~~~ 

เสียงเปิดประตูบานใหญ่เปิดออก ในสิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้คือ สาวใช้หน้าตาน่ารักๆ ยืนต้อนรับกันเป็นแถว 2 แถว ยาวอย่างกับต่อแถวซื้อลูกชิ้นหน้าโรงเรียน - -

"กลับมาแล้วเหรอค่ะ..คุณหนูแอนเดล" เสียงสาวใช้ทั้งหมดทั้งซ้ายและขวา เอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพียงกัน เอาฉันแทบหัวใจวายตายยย เฮ้อออ สมแล้วที่เป็นคุณหนูของบ้าน..รู้สึกปวดหัวจังเลย สงสัยเป็นเพราะตากฝนสิน่ะ ช่างเถอะ..

"อืม..กลับมาแล้ว..แล้วเอเดลล่ะอยู่ไหน" ห..ห๊ะเอเดลเหรอ หรือว่าจะเป็นเค้า....

"ผมอยู่นี่..แล้วผู้หญิงคนที่ยืนข้างพี่หน่ะ คือใคร มาจากไหน แล้วมาทำไมที่นี่ ผมต้องรู้ทุกเรื่อง..ดีไม่ดีคนที่พี่พามาอาจเป็นขโมยมิจฉาชีพก็ได้.."ผู้ชายชุดขาวแขนยาวกับกางเกงทรงกระบอกสีขาว...ยืนพิงผนังแล้วกอดอก..จริงๆด้วย คือเค้าจริงๆด้วย แต่อะไรของเค้ามาด่าฉันเป็นขโมยมิจฉาชีพงั้นเหรอหน๋อยยย..แน่ 

"นี่..เอเดล ฉันไม่ได้พาใครมาลอบปลงพระชนม์เจ้าชายอย่างแกน่ะย่ะ เขาคือแขกของฉัน"สุดยอดพี่สาวแสนสวย ด่าเจ้าชายที่โหดร้ายได้แสบมากก ฉันล่ะสะใจ แถมไม่ต้องลงมือเองอีก

"แน่ใจว่าแขกของพี่..ดูท่าทีการแต่งตัวก็รู้ว่าเป็นคนไม่มีชั้นไม่มีเชิง กางเกงขาสั้นเสื้อแขนยาวสีครีมบาง..หรือคำพูดของวัยรุ่นก็คือ..'สก๊อย'ไงล่ะ เหอะ!" หน๋อยแน่ไอ่บ้านี่ คิดว่าฉันจะยอมเหรอ 'สก๊อย' งั้นเหรอ..

"นี่ นาย ไอ่บ้าหยุดพูดจาทุเรศของนายสักทีได้มั้ย...และที่ด่าฉันอย่างงู้อย่างี้ ฉันรับได้ แต่ถ้าจะมาด่าฉันว่า 'สก๊อย'โดยคำเน้นๆหน่ะ ฉันรับไม่ได้หรอกน่ะย่ะ!"ฉันสัดอารมณ์ด้วยความโมโหอย่างสุดขีด พี่แอนเดลและสาวใช้มองมาที่ฉันและเอเดล อย่างอึ้งๆ โดยที่ไม่มีใครพูดสักคน พี่แอนเดลดู ผิดไปจากตอนมาช่วยฉัน คาแรคเตอร์ไปคนล่ะอย่างเลย..ท..ทำไม รู้สึกปวดหัวเหมือนเมื่อกี้ล่ะเนี่ย

"อ่อเหรอ..รับไม่ได้งั้นเหรอ..แต่เธอหน่ะดูเหมือนสก๊อยจริงๆน่ะ นี่ฉันพูดตรงๆ..."ต่างกับเจ้าชายจริงๆ ฉันว่าเขาคือปีศาจน้ำแข็งมากกว่า พูดด้วยสีหน้าเย็นยา ด่าฉันด้วยความไร้รู้สึก...นายมันไม่มีหัวใจ

"น..นายมันไม่มีหัวใจ..ล..เลวที่สุด!" ฉันน้ำตาคลอเบ้านิดนึง และฉันวิ่งไปโดยไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี ถึงจะออกจากบ้านบ้าของอีตาเอเดลนี้ได้ ฉันวิ่งไปแบบมั่วๆซั่วๆ เจอทางไหนเข้าทางนั้น โดยมีสายตาของแต่ละคนมองอยู่และซึ่งมี เอเดลอยู่ในนั้นด้วย

พึบ พึบ พึบ 

ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลมมัวๆ ปวดหัวขึ้นเลื่อยๆ..สงสัยจะไมไหวจริงๆ

"ปวด..ห..หัว..จ..จัง..." ไม่ทันไรก็ล้มไปด้วยความที่ไร้ความรู้สึก...