กล้าเสี่ยงกับผมไหมครับ พี่ชายหน้าหวาน

          
 ในบ้านหลังใหญ่ มีเด็กหนุ่มสองคนกำลังฟัดกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาเล่นกันเหมือนเด็ก
“พี่ ผมยอมแล้ว” มาคัสร้องบอกอันที่หักข้อมือเขา
“ยอมแล้วหรอ55 ฉันเก่งที่สุด” อันหัวเราะดีใจ เมื่ออันเผลอ มาคัส ก็ตะครุบตัวอันทันที่ อันเสียหลังล้มลง ในตอนนี้ มาคัสคร่อมอัน และหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่เซน มาคัสโน้มหน้างลงไป แต่ว่าโดนอันถีบออกไปก่อน
“พี่ทำอะไรเนี้ย!!” มาคัสโวยวาย กุมท้องที่โดนถีบ
“มึงอะแหละ จะทำอะไร” อันถาม มาคัสอิกอัก อันมองหน้าอย่างหาเรื่อง
มาคัสยิ้ม และเดินไปหาอัน
“แกล้งนิดหน่อย ทำมาเป็นเขิน” มาคัสแซว อันโกรธจัด ไล่เตะมาคัสรอบห้อง ทั้งคู่หัวเราะอย่างมีความสุข
“เด็กๆ อย่าวิ่งสิ เข้าใจไหม” พ่อของทั้งคู่ เขกหัวของอันกับมาคัสอย่างแรง
“พ่อ ทำผมทำไมอะ ผมเจ็บนะ” อันโวยวาย มาคัสเงียบเพราะตนเถียงพ่อไม่ได้
“ยังจะเถียงอีกนะ ผิดก็คือผิด” พ่อเริ่มมีอารมโกรธ อันจะเถียงต่อแต่โดนมาคัสเอามืออุดปากไว้ แล้วยิ้มแห้งๆ
“พวกผมผิดเองครับ ขอโทษนะพ่อ” มาคัสพูดแล้วลากอันที่ดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตายออกนอกห้องไป