เมย่า เจ้าสาวจำเป็นกับนายจอมโหด

 
 
“มาเลย...!!!”  สี่แม่ลูกตั้งวงกันก่อนจะกำมือไว้
 
“เปา...!!!”
 
“ยิ้ง...!!!”
 
“ฉุบ...!!!” 
 
ผลที่ออก......
 
ค้อน <<< ฉัน
 
กระดาษ<<<  ท่านแม่กับเมรา
 
ส่วนท่านพี่เมรินก็....
(...)
 
กรรไกร!!!
 
 
กฎของการเป่ายิงฉุบมีอยู่เพียง 4  ข้อนั้นคือ 

ต้องเล่นทั้งครอบครัว
ต้องชนะเทพผู้อาวุโสที่สุด (ผู้ที่อาวุโสที่สุดในวิมารหลังนี้ก็คือเทพเมอร์ริซ่า)
ผู้ที่มีอายุน้อยกว่าผู้ท้าไม่มีสิทธิ์ชนะจะต้องแพ้หรือเสมอเท่านั้น   (อืม...แล้วฉันก็ดันไปชนะท่านพี่  อ๊าก...) (ผู้ท้าคือคนที่จะลงไปมีความสัมพันธ์กับมนุษย์)
ถ้าผู้ชนะมีอายุน้อยกว่าผู้ท้า...ผู้ชนะจะต้องถูกทำโทษ!!!...

 
             ผู้ตั้งกฎ....เทพเมอร์ริซ่า....
 
 
 
....กลับมาปัจจุบัน....
 
“เห้ยย...ฉันแพ้ท่านแม่กับเมราแต่ดันไปชนะท่านพี่เมริน!!!”  ฉันร้องเสียงดัง
 
ฉันจำได้แล้ว...เรื่องเมื่อสามพันปีก่อน...
จริงสิ  ตอนนั้นยังไม่ทันได้กำหนดบทลงโทษกัน  ฉันก็ชิ้งหนีไปเที่ยวซะก่อนนี่หว่า  แล้วที่ยังไม่โดนลงโทษจนถึงปานนี้ก็เพราะกลับมาบ้านอีกทีท่านแม่ก็อยู่ในช่วงเวลาจำศิลตลอด  ท่านแม่ก็เลยไม่รู้ว่าฉันนั้นกลับมาบ้านตอนไหน...เลยกำหนดบทลงโทษกันไม่ได้สักที...
การลงโทษนั้นจะต้องให้ผู้ตั้งกฎหรือก็คือเทพเมอร์ริซ่าเลือกว่าจะให้ผู้ชนะถูกลงโทษอย่างไร  ฉะนั้นถ้าท่านแม่ยังไม่ตื่นจากการจำศิลละก็  จะไม่มีใครสามารถลงโทษฉันได้...
 
ฉันมัวเพลินกับการไปเที่ยวโลกนู้นโลกนี้  จนลืมเรื่องที่ชนะท่านพี่เมรินไปซะสนิทเลยอะ...Y^Y
 
 
งานเก่าเพิ่งจบ  ไม่ทันไรงานใหม่ก็เข้ามาแทรก  โว้ย...ไรแว๊...  YoY
 
“จำได้แล้วซินะ...หึหึ...” ท่านพี่เมรินพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ 
 
เฮ้ๆ...เก็บอาการหน่อยก็ดีนะท่านพี่ (-.-)’  ออร่าสีดำพวยพุ่งออกจากร่างแล้วนั่นนะ   ไม่บอกก็รู้ว่า  กำลังคิดแผนแกล้งเราอยู่แน่ๆ
 
และเมื่อฉันหันไปมองอีกสองคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย
 
อืม...ตอนนี้ของสองคนนั้น  ออร่าสีดำมันลอยออกมาเป็นควันโขมงแล้ว...!!!  ToT  (ยิ่งออร่าสีดำมีเยอะเท่าไรความคิดด้านลบก็จะมีมากเท่านั้น)
 
“คิกๆๆ”  โอ้โห  ดูจากเสียงหัวเราะของสามคนนั้น...แง...ไม่รอดแน่ฉัน  งานนี้  ม่ายยยย...
 
“ตอนนั้นท่านพี่ไม่หน้าหนีไปเที่ยวเลย  เพราะบทลงโทษของคนที่ชนะในตอนนั้นก็คือการลงไปใช้ชีวิตอยู่เป็นเพื่อนท่านพี่เมรินบนโลกเมอร์ริซ่านั้นเอง...คิก...แต่ตอนนี้บทลงโทษมันเปลี่ยนไปแล้ว!”
ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าเสียงเมรามันชั่วร้ายแปลกๆ  วะ 
 
ฉันหันไปมองท่านพี่เมรินกับท่านแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆ เมรา...
 
ขอเปลี่ยนความคิด!   ด่วน!...ไม่ใช่แค่เมราแล้วเฟ้ย  ทั้งท่านพี่เมรินแล้วก็ท่านแม่เป็นเหมือนกันหมด  แว๊กกกก....>o< 
 
“ใช่...ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว  หลังจากที่เจ้าหนีไป  พวกเมรินก็ได้มีเวลาคิดหาบทลงโทษแจ่มๆ  ไว้รอเจ้านานโขเลยละ..พวกนางคิดกันไว้หลายพันบท  แต่ก็มีบทหนึ่งที่ถูกใจข้าที่สุด  นั้นก็คือ...”  เสียงท่านแม่น่ากลัวมาก...
 
 
 
“ให้เจ้าไปแต่งงานกับลูกหลานของเมรินที่เกิดกับมนุษย์ไงละ  ก๊าก...ฮาๆๆ”  เทพเมอร์ริซ่าหัวเราะร่าอย่างสะใจเมื่อได้เห็นใบหน้าตกใจสุดขีดของลูกสาวตัวแสบ  (หมดละความเป็นพระเจ้า...)
 
 
“เห้ย!...ไม่จริ๊งงงงงง!!!....”  ฉันร้องตะโกนลั่นวิมารเทพ...
 
“เสียใจด้วยท่านพี่ที่มันเป็นความจริง...ฮาๆๆ”   แอ๊ก...เจ้าน้องบ้า!!   ซ้ำเติมได้เจ็บแสบ...
 
“ก๊ากกก.....ฮาๆๆๆ   โอ้ย ปวดทะ...ท้อง   อุบ...ฮาๆๆ  แฮก  ก๊ากกก....”  เทพทั้งสามหัวเราะกันอย่างเมามันโดยไม่สุดใจเทพอีกองค์ที่ตอนนี้วิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปเรียบร้อยแล้ว . . . .
 
บอกตรง...ว่า...ช็อคครับพี่น้อง....
 
ไม่ให้ช็อคได้ยังไง 
 
โทษของการเป่ายิ้งฉุบชนะอะ  ปฏิเสธหรือไม่ปฎิบัติตามไม่ได้ 
ซิกๆ  ToT  (เค้าจะฟ้องท่านพ่อ...ว่าถูกพวกท่านพี่แกล้ง  ซิกๆ...)
 
บทลงโทษมีตั้งเยอะ  ทำไมไม่เลือก  มาเลือกเล่นอะไรแผลงๆ  แบบนี้อะ  แง  คนลำบากนะฉันนะไม่ใช่พวกเธอ...
 
เด็กสาวได้แต่คิดอย่างหมดอาลัย...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้  คงได้แต่ยอมรับความจริงละงานนี้
 
“ไม่ต้องห่วงเมย่า  เหลนพี่นะ  หล่อลากไส้เลย  แถมล้ำบึกแข็งแกร่งเหนือชายทุกคนบนโลกเมอร์ริซ่าเชียวนะ ขอบอก!!” (เป็นเหลนของเหลนแล้วก็อีกหลายเหลนเลย  เพราะเมรินไปมีทายาทไว้ตั้งแต่สามพันปีก่อน...)   ท่านพี่เมรินบอกอย่างภาคภูมิใจในสายเลือดของตัวเอง  แต่ฉันในตอนนี้นะ...
 
‘ไม่อยากรู้เฟ้ยยยย....’  T^T’’    (เสียงเมย่าสีขาว)
 
 
...เอ๊ะ...อะไรนะ!!!      (เมย่าสีดำ)
 
 
หล่อ  ล้ำ  หรอ  โอ้ว...สเปคเค้าเลย  >///<  กรี๊ดดด (เมย่าสีดำ) (ตกลงว่าบ้านนี้  มีสเปคชอบหนุ่มหล่อ ล้ำทั้งบ้าน...)
 
เมย่าสีดำนั่นเธอคิดอะไรนะ...o.o  (เมย่าสีขาว)
 
เธอคิดจะขัดขวางฉันหรอเมย่าสีขาว...>///<  (เมย่าสีดำ)
 
 
(....) 
 
 
ผัวะๆๆ  พลัก  ผัวะๆ  (เกิดการตีกันอย่างเมามันระหว่างเมย่าสีขาวและเมย่าสีดำ...)
 
 
แอ๊ก!!  (เมย่าสีดำถูกเมย่าสีขาวแทงเข่า)
 
 
พลัก  ผัวะ  อ๊อก!!!  (เมย่าสีขาวถูกเมย่าสีดำฟาดหางจระเข้  ก่อนจะต่อยเข้าไปที่หน้าท้องจนเมย่าสีขาวจุกลงไปนอน)
 
ฟิ้วววว  (เมย่าสีขาวใช้ท่าไม้ตาย  ดึงความคิดอันดีงามของเด็กสาวกลับมา)
 
 
ตอนนี้เด็กสาวจึงมีความคิดที่ว่า...
 
เห้ย...มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ  กลับมาเมย่า  อย่าให้ความคิดอันชั่วร้ายครอบงำ...กลับมา...
 
 
ไม่ให้กลับโว้ย...(เมย่าสีดำเตะเมย่าสีขาวกระเด็นหายไป...)
 
ฉันพยายามต่อสู้กับความคิดของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย...แฮกๆ เหนื่อยวะการต่อสู้กับตัวเองเนี่ย... 
และแล้วความคิดด้านชั่วร้ายของฉันก็ชนะ...ว๊ากกก  ฮาๆๆ  >//<
 
 
จนทำให้ฉันพูดออกไปว่า...
_______________________________________________________
เจอกันวันเสาร์จ้ะ ^,,^  ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ติดตามต่อได้ที่ 
http://writer.dek-d.com/ealfamoon/writer/view.php?id=1229685