เมย่า เจ้าสาวจำเป็นกับนายจอมโหด

 
 
ณ  วิมารเทพเมอร์ริซ่า
 
แฮก   แฮก   อา  
 
ฉันหอบหายใจแรงอย่างเหนื่อยอ่อน  โอ้ยนึกว่าจะกลายเป็นสาวโรคจิตไปซะแล้ว 
แสงสีทองกับอักขระโบราณรอบตัวฉันหายไปหมดแล้ว
เมื่อฉันหันไปมองรอบๆ ตัวก็รู้ได้ทันทีว่าที่นี้คือ  วิมารเทพของท่านแม่  และดูเหมือนเจ้าของวิมารก็กำลังนั่งรอฉันอยู่บนบัลลังซะด้วย 
 
‘เหอๆ   รู้สึกหนาวสันหลังแปลกๆแหะ >*<’
ฉันคิดพลางยืดตัวตรงแล้วหันมองไปยังบัลลังทองขนาดยักษ์ที่มีร่างบางงดงามของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำยาว  กับนัยน์ตาสีฟ้าสดเช่นเดียวกับฉันนั่งอยู่ 
หน้าผากของหล่อนมีสัญลักษณ์แปลกๆอยู่ด้วย
และคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็คือท่านแม่ของฉันคะ
 
ในมือของท่านมีคฑาที่ทำจากไม้โบราณทรงกระบองยาวเท่าลำตัว ตรงยอดสุดก็มีตราประจำตัวสีทองลอยอยู่  รอบกายท่านมีออร่าแสงสีทองระยิบระยับเปล่งประกายอยู่ตลอดเวลา    
 
ข้างๆ บัลลังของท่านแม่นั้นก็มีบัลลังเล็กๆ  ไล่ลำดับสูงต่ำตามอายุอีก  3  บัลลัง
บัลลังที่ 1  และ 3  ถูกครองด้วยหญิงสาวสาวหน้าตางดงามกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารักเจ้าของเรือนผมและดวงตาสีเดียวกับผู้เป็นแม่ของฉัน
ทั้งสองคนนั้นคือพี่สาวกับน้องสาวที่น่ารักของฉันก็เองแหละ  ^..^
 
ถ้าถามว่าบัลลังที่  2  ที่ว่างเปล่าอยู่ละ  ของใครกัน
 
เหอะๆ
 
ของฉันเองเจ้าค๊า...  ^o^
 
ฉันคือเมย่า  เมอร์รินฟอส (นามสกุลนี้ฉันมั่วเอาเองอะ  ฉันเอาชื่อของท่านแม่ไปดัดแปลง  เพราะปกติเทพเค้าไม่มีนามสกุลกันหรอก  จากการไปท่องเที่ยวอยู่ในโลกมนุษย์มาหลายแห่งทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง เช่น   มีแต่ชื่อไม่มีนามสกุลมันก็แปลกๆ  ใช่ปะ เป็นต้น)
 
เป็นธิดาองค์ที่  2  ของเทพเมอร์ริซ่า  ผู้เป็นพระเจ้าของโลกเมอร์ซิร่านั้นเอง   อุเล...  อุเล... ^,,,^
ภูมิใจในชาติกำเนิดของตัวเองสุดๆ  หุหุ  ลูกของพระเจ้าเชียวนะเฟ้ย  เท่จะตาย... 
 
 
อธิบายให้ฟังก่อนนะว่า  โลกเมอร์ริซ่าก็คือ  โลกมนุษย์แห่งหนึ่งที่อยู่ในอีกมิติหนึ่งของจักวาลอันกว้างใหญ่นี้ 
 
ซึ่งก็มีหลายครั้งที่มนุษย์บางคนมีความคิดที่ว่า  จะมีเหล่าผู้คนที่เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันกับตนดำรงอยู่ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้อีกหรือเปล่า 
 
ตอบให้เลยว่ามี  เพราะหลักฐานก็คือตัวฉันที่ยืนอยู่  ณ  ที่แห่งนี้ 
และเป็นธิดาของพระเจ้าผู้ปกครองโลกมนุษย์อีกแห่งที่มีชื่อว่าเมอร์ริซ่านั่นเอง
 
ยกตัวอย่างง่ายๆ  ก็มนุษย์บนโลกสีฟ้า  โลกที่ฉันเพิ่งไปเที่ยวมา  อย่างน้อยมนุษย์บนโลกแห่งนั้นก็ต้องมีความคิดแบบนี้บ้างละ
แต่ก็น่าเศร้านะ  ที่โลกแห่งนั้นถูกเทพอย่างเราเรียกว่า  ‘โลกสีดำ’
ทำไมถึงต้องเรียกอย่างนั้นทั้งๆที่โลกแห่งนั้นมีสีฟ้าสดใส 
 
มันไม่เกี่ยวกับสีหรอกแต่มันเป็นเพราะ
โลกแห่งนั้น  กำลังจะตาย...
 
เทพหลายองค์รวมถึงฉันสงสัยในโลกแห่งนั้นว่าทำไมถึงได้  กำลังจะตาย  พวกเราออกเดินทางข้ามมิติไปในโลกสีฟ้าแห่งนั้นแล้วก็ได้เหตุผลเดียวกันกลับมา  นั้นก็คือ
 
เหล่ามนุษย์ที่โลกสีฟ้า  ไม่อนุรักษ์และดูแลธรรมชาติ  พวกเขาตัดไม้  ทำลายป่า  สร้างสิ่งต่างๆมากมายที่ทำให้เกิดมลพิษโดยไม่คำนึงถึงอนาคต 
 
แล้วพระเจ้าที่ดูแลโลกสีฟ้าแห่งนั้นละ  ทำไมถึงไม่ห้ามอะไรเลย
 
ไม่หรอก  ท่านพยายามเตือนหลายครั้ง  ว่าอย่าทำแบบนี้แบบนั้น  ผ่านทางภัยพิบัติต่างๆ  มากมายที่เกิดขึ้น  แต่ก็ดูเหมือนเหล่ามนุษย์บนโลกสีฟ้าจะไม่สนใจมัน
และกระทำในสิ่งที่ตนพึงพอใจต่อไป
ต้นไม้ที่ถูกตัด  โดยไม่ปลูกกลับคืนนั้นในไม่ช้าก็คงจะหมดไป...สุดท้ายคนที่จะพบกับหายนะ  ก็คือเหล่ามนุษย์โลกสีฟ้าเองนั่นละ
 
แต่เอาเถอะ  ยังไงเรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว  เพราะที่นั่นไม่ใช้โลกที่อยู่ในความดูแลของฉัน  แล้วตอนนี้ฉันก็มีเรื่องที่สำคัญกว่าให้คิดด้วยสิ...  Y^Y 
 
แค่ดูจากสีหน้าและท่าทางของคนที่นั่งอยู่บนบัลลังใหญ่ฉันก็...
แง...หนาวอะ  T^T
 
“เอ่อ...โย้  ท่านแม่  สบายดีหรอ  แหะๆ  ไม่ได้เจอกันตั้ง  10  ปีแหนะ  ข้าละคิดถึ๊ง  คิดถึงท่านใจจะขาด”
ฉันส่งยิ้มน่ารักแอ๊บแบ๊วไปให้ผู้เป็นแม่อย่างไม่กลัวตาย
 
“ไง  เมย่า  ไม่ต้องมาแหะๆ  เลย  ไม่ใช่  10  ปีหรอกที่เจ้าไม่กลับมาที่บ้าน...”  เสียงหวานดังขึ้นแผ่วเบาตามมาด้วยร่างระหงที่เดินลงมาจากบัลลังทองมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กสาว
“แต่มัน  1,210  ปีต่างหากละยัยลูกบ้า!!!”
 
เปรี้ยง!!! 
 
เสียงตะโกนของเทพเมอร์ริซ่าดังลั่นวิมารสีขาวจนเกิดเป็นสายฟ้าฟาดบนท้องฟ้าสีครามเลยทีเดียว
_______________________________________________________
ขอประกาศว่า  แนนจะอัพเรื่องนี้ต่ออาทิตย์ละ  1  ตอน  ติดตามต่อได้ที่
http://writer.dek-d.com/ealfamoon/writer/view.php?id=1229685
ขอบคุณคะ