เมย่า เจ้าสาวจำเป็นกับนายจอมโหด

ขออย่ายอมแพ้...อย่าอ่อนแอ  แม้จะร้องไห้  T^T

แต่ตอนนี้ฉันอยากร้องไห้ว้อยย....

อ๊ากก  แฮก  แฮก

เลี้ยวซ้าย  ฟิ้วว

แฮก  แฮก  เลี้ยวขวา  ฟิ้วว

ซ้าย  ขวา  ขวา  ซ้าย 

“ว้อยย...ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ตลอดเลยฟระะ!!!”  ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงพร้อมกับใส่เกียร์หมาโกยหนีเหล่าอันธพาลกลุ่มใหญ่ที่วิ่งไล่มา  ถ้ากะด้วยสายตาแล้วคงไม่ต่ำกว่า  20  คนแน่ 

หน่อยพวกแก  ถืออาวุธกันมาครบมือเชียวนะ  นี่ฉันจะไม่ไหวแล้วนะเฟ้ย  ขืนถ้ายังไม่เลิกตามละก็  แม่จะฟาดให้เละเลย!!

แฮก  แฮก    

10  นาทีผ่านไป 

โอ้ย  แฮก  แฮก  แฮก

เสียงหอบหายใจของฉันมันดังราวกับตัวฉันจะขาดใจตายแล้วเนี่ย  พวกฝูงหมีควายพวกนั้นก็ยังวิ่งตามฉันมาไม่เลิก  นี่ฉันอุสาวิ่งเข้าซอยนู้นออกซอยนี้  พวกมันก็ยังตามกันมาถูกอีก  นี่มันจะวิ่งตามฉันแย่งเอาเหรียญโอลิมปิกหรือยังไงวะ

ทนไม่ไหวแล้ว!!!

จากที่วิ่งหนีพวกมันมา  ฉันสามารถทิ้งระยะห่างจากพวกมันได้ราวๆ  50  เมตร  และตอนนี้จากที่วิ่งหนีอยู่  ฉันเปลี่ยนทิศทางไปในทางตรงกันข้ามแล้ว!! 

ฉันเลี้ยวตัวกลับ  พุ่งเข้าไปหาพวกมันแทน!

“พวกแกนี้มันวอนจริงๆ”  ฉันวิ่งกลับเข้าไปหาพวกมันอย่างรวดเร็ว  ดูเหมือนว่าพวกหมีควายนี้จะตกใจอยู่เหมือนกันที่ฉันเปลี่ยนจากการหนี  มาเป็นวิ่งเข้าใส่พวกมันแทน

ฉันเห็นพวกมันหยุด  และรออยู่เฉยๆ  พลางยิ้มเหี้ยมและเคาะอาวุธกับมือเล่นไปมา  สงสัยคงจะคิดกันละซิว่าฉันโง่  เข้ามารนหาที่ตาย

เหอะ  ฉันจะทำให้พวกแกรู้...  ว่าพวกแกนะคิดผิด!!!

ฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพวกมัน  ก่อนจะพูดออกไปว่า

“ขอร้องละ  ได้โปรดอย่าตามฉันมาเลยนะคะ  Y^Y”

ฉันนำมือทั้งสองข้างมาประสานกันก่อนจะใช้ท่าไม้ตายคือการส่งสายตาอ้อนวอนพร้อมกับโพสท่าที่ทำให้ฉันดูน่ารักคิขุขึ้นไปอีกเป็นกองสาดใส่เหล่าอันธพาลพวกนั้น  >///<  ชะแว๊บบ

ปกติมันมักจะใช้ได้ผลเสมอยามมีพวกแปลกๆไล่ตามหรือเวลาที่ฉันต้องการอะไรโดยที่ไม่อยากเปลืองแรง  ท่านี้ก็เป็นตัวเลือกที่ดีทีเดียวสำหรับฉัน ซึ่งฉันก็ใช้มันจนติดเป็นนิสัยไปเรียบร้อยแล้วเจ้าค๊า... ^U^ 

แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่ามันจะใช้ไม่ได้ผลซะแล้วซิ  ถ้าดูจากอาการที่พวกมันแสดงตอบกลับมา

“ฮาๆ  จะบ้าหรอน้องสาว  ทำไมพี่ต้องเลิกตามน้องด้วย  สวยขนาดนี้  คงขายได้ราคาดี  เรื่องอะไรจะยอมปล่อยไป  ของงามๆ  อย่างนี้ไม่ได้มาให้เห็นบ่อยๆ  เพราะฉะนั้นมากับพวกเราซะ!” 

เสียงพูดนั้นเป็นของชายร่างถึกเหมือนยักษ์ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าใหญ่เดินออกมาจากกลุ่มอันธพาลโดยที่ลูกน้องของมันก็พร้อมใจกันแยกทางให้

‘หนอย  เจ้าพวกทุเรศ’  ฉันคิดในใจพร้อมกำหมัดแน่น คนเค้าอุสาให้โอกาสไม่เจ็บตัว 

พวกแกนี่มันช่างหน้าด้านแล้วก็ไม่เจียมตัวจริงๆ  คิดว่าจำนวนมากกว่าแล้วจะชนะฉันได้งั้นหรอ  ฝันไปเถอะ!  ต่อให้เป็นหมื่นปีข้างหน้าพวกแกก็ทำอะไรฉันคนนี้ไม่ได้!!!  ฉันคิดพลางทำท่าจะไปตะลุมบอลกับพวกมัน

แต่แล้ว  จิตใต้สำนึกก็บอกกับฉันว่า

‘นี่ละหนามนุษย์  เย็นไว้  เมย่าเย็นไว้  เฮ้อ...’ฉันพยายามทำใจให้เย็นลง  พร้อมกับยับยั้งใจของตนที่ตอนนี้กำลังมีความคิดอยากฉีกร่างของเหล่าคนตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆ

 ใช่...สำหรับฉันการโดนพวกแปลกๆไล่ตามเนี่ยเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว  แต่ฉันก็มักจะปล่อยไปเลยตามเลยแบบไม่คิดอะไรมาก  (ในกรณีที่ไม่เกินขอบเขตความอดทนของฉัน)  

เด็กสาวคิดอย่างนั้นพลางหันหลังก้าวเดินหนีอีกครั้งอย่างไม่คิดที่จะสนใจคำพูดต่างๆ ที่เหล่าอันธพาลเคยพ่นออกมา 

และแล้วเท้าที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้าพลันต้องหยุดลงกลางอากาศ…

เพราะหูของฉันดันไปได้ยินประโยคเน่าๆ  ที่เกินจะรับได้ของพวกมันเข้า

“อ่อเกือบลืมบอก...ก่อนจะเอาไปขาย  คงต้องให้ฉันทดลองก่อนละ  ว่าใช้งานได้หรือเปล่า  ไม่อย่างนั้นเดี่ยวเสียชื่อเฮียดำหมด  ฮะ  ฮาๆๆ”  พอเห็นหัวหน้าหัวเราะอย่างชอบใจพวกลูกน้องของมันก็ไม่วายหัวเราะตามกันดังลั่น

“ฮาๆๆ   นั้นสิหัวหน้า  เสร็จแล้วอย่าลืมเอามาแบ่งพวกผมด้วยนะ  ฮาๆๆ”

‘หรอ  สนุกกันมากซินะเจ้าพวกมนุษย์ชั้นต่ำ   บังอาจเกินไปแล้ว!!’  ฉันคิดพร้อมกับหลับตาลง    

‘ตอนแรกก็ว่าจะปล่อยไปอยู่หรอก  แต่ตอนนี้พวกแกดันทำให้ฉันคนนี้โกรธขึ้นมาซะแล้ว’  เด็กสาวก่อนจะหันหน้ากลับไปพร้อมกับปลดปล่อยพลังอำนาจบางอย่างในตัว

กลุ่มอันธพาลยังหัวเราะกันอย่างเมามันโดยไม่สนใจเด็กสาวที่เงียบไปและไม่สังเกตเลยว่าพื้นที่ตรงปลายเท้าที่พวกมันยืนอยู่นั้นได้ถูกแสงสีดำล้อมรอบไว้หมดแล้ว

“ไปสนุก...”  ฉันพูดทั้งๆ  ที่ไม่ลืมตาพร้อมปล่อยจิตสังหารออกไปอย่างไม่คิดที่จะปกปิดเอาไว้อีก ซึ่งดู

เหมือนพวกอันธพาลหน้าโง่เหล่านั้นก็เริ่มที่จะรู้ตัวแล้วเหมือนกัน  พวกมันหยุดหัวเราะแล้วมองไปรอบๆ  ตัว  ราวกับระแวงหรือกำลังกลัวอะไรบางอย่าง

“ต่อในนรกเถอะ!!!”