Sweet Devil! ยัยขนมหวานต้องเป็นของผม!!

               "ฮึ่ย!? ไอ้ปีศาจหน้าขาว!!!! ฉันจะไปจัดการมันเดี๋ยวนี้แหละ!!"ราวินแร๊คกัดฟันกรอด
               "จะ..ใจเย็นสิ! ถ้าอีวิลโกรธขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ!?"ฉันยับยั้งเธอไว้เพราะว่าไม่อยาก
ให้เรื่องมันลามปามไปมากกว่านี้
               "ก็เรื่องของมันสิ! ฉันจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว!"ราวินแร๊ครีบวิ่งตรงไปยังโรงอาหารที่  
อีวิลเคยอยู่
               "..."ฉันเงียบไปไม่ตอบอะไรทั้งนั้น
               "เพื่อนเธอนี่แปลกๆกันทั้งนั้นเลยนะ"อดาอูชิบ่นให้ฉันฟัง
               "ก็เป็นกันทุกวันอยู่แล้วล่ะ เอาล่ะ! และสถานที่สุดท้ายที่ฉันอยากจะให้นายไปดูมากๆ
เลยล่ะ"เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วสิ! สถานที่นี้ฉันรอคอยใฝ่ฝันมาเป็นปีฉันจะดูว่ามันจะเป็นยัไงต่อไป
เมื่อเขามาเจอที่นี่!
               "รีบๆไปเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่นาน"
               "ทำไมล่ะ? ไม่ชอบดอกไม้รึไง?"
               "ฉันเกลียดพวกของสวยๆ= =*"อดาอูชิพูดออกมาพลางไม่หันไปมองดอกไม้
               "อะไรกัน? ดอกไม้ออกจะสวยแต่ว่านายกลับไปชอบมันเนี่ยนะ งั้นคราวหลังฉันพา
นายมาที่นี่อีกนะ เผื่อจะเปลี่ยนใจได้บ้าง"
               "!?"เขารีบจ้องหน้าฉันทันทีที่พูดประโยคนั้นไป
               "แหะๆ แค่ล้อเล่นเองน่า จริงจังไปได้"
               "..."
               ....
               ณ รูปปั้นแห่งสายลม..
               "เอาล่ะ! ที่นี่แหละจะเป็นที่สุดท้าย!และก็เป็นสถานที่ที่ฉันชอบมากที่สุดเลยล่ะ!
เตรียมใจไว้ได้เลย!"ฉันพูดพลางทำสีหน้าที่ตื่นเต้นสุดๆ
               ฉันกับอดาอูชิเดินไปในทางเข้าที่มีต้นไม้ทั้งสองต้นคอยเป็นประตู สายลมอ่อนๆพัด
มาจากหลายๆทิศทางทำให้รู้สึกว่าอากาศจะเป็นอะไรที่เหมาะมากในเวลานี้ แสงแดดที่ส่องมาจาก
หลังรูปปั้นผ่านช่องโหว่ของต้นไม้มากระทบที่พื้น 
               "อ่าาาา.... อากาศดีเป็นบ้า.."ฉันถอนหายใจยาว
               "..."
               "ที่นี่แหละเป็นที่ที่ฉันชอบมากที่สุด นั่นก็คือรูปปั้น'เดอะ วินเธอร์'"
               "แล้วมันน่าตื่นเต้นตรงไหน?"เขาถามฉันเสียงแข็ง
               "ตำนานได้บอกเอาไว้ว่าที่โรงเรียนแห่งนี้น่ะถูกปกครองด้วยสายลม ซึ่งมีเทพเจ้าแห่ง
สายลมคอยปกป้องที่นี่เอาไว้เพราะว่าเมื่อครั้นก่อนเคยมีปีศาจมาอาลวาตที่นี่ และรูปปั้นที่อยู่ตรง
นั้นก็เป็นที่สิงสถิตของเทพเจ้าแห่งสายลมซึ่งอยู่มาเป็นหลายร้อยพันปีมาแล้ว และด้วยความที่เธอ
ก็ต้องการอยู่อย่างที่สงบสุขเธอจึงคิดที่จะหาเทพทั้งหกมาปกป้องรูปปั้นแห่งนี้ แต่ทว่าเทพทั้งหก
นั้นได้ถูกกำจัดไปโดยราชาปีศาจ และจน ณ ปัจจุบันนี้ก็ยังหาคนที่จะมาแทนเทพทั้งหกไม่ได้"ฉัน
เล่าเกี่ยวกับตำนานรูปปั้นนี้ให้เขาฟัง
               "แล้วจะหาเจอเมื่อไหร่?"
               "ก็คงจะ...เป็นรุ่นพวกเราล่ะมั้ง?"ฉันตอบเขาไปพลางจ้องหน้าเขา
               "แล้วทำไมต้องเป็นรุ่นพวกเราด้วยล่ะ?"เขาถามฉันอีกครั้งหนึ่ง
               "ก็คงเป็นเพราะความรู้สึกเอาล่ะมั้ง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่ว่าเมื่อสองสามวันก่อน
มีเรื่องผิดปกติกับฉันก่อนที่นายจะมาที่นี่"
               "..."
               "นายลองดูที่ปลายผมของฉันสิ"ฉันพูดเสร็จเขาก็รีบคว้าเส้นผมเป็นกระจุกย่อยๆไป
               "มันเหมือนกับรูป..."
               "เปียโน"ฉันตอบแทนเขา
               "..."
               "เพราะสาเหตุอะไรก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าผมของฉันไปทำอะไรมา แต่ที่รู้ๆคือเหมือน
ว่าตอนนี้ฉันเริ่มจะมีความผิกปกติกับฉันแล้วล่ะ"ฉันพูดพลางมองไปที่รูปปั้นเดอะ วินเธอร์ 
               "..."
               "โอ้! และอีกอย่างหนึ่งที่ฉันชอบมาที่นี่น่ะก็เพราะว่า..."
               "..."
               "ฉันกำลังรอใครซักคนหนึ่งน่ะ เข้ามาในหัวใจของฉัน และตำนานอีกอย่างที่เขาได้
บอกเอาไว้ก็คือ ถ้ากระแสลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆและถ้าลมพัดผ่านที่ใครต่อหน้าคนอีกคนหนึ่ง ก็
แสดงว่า..."
               "?"
               "ชอบคนๆนั้นไงล่ะ"ฉันพูดเสร็จอดาอูชิดูเหมือนว่าจะเริ่มมีอาการเขินอีกแล้ว
               ฟิ้ว!...
               กระแสลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆตามที่ฉันบอกไว้เป๊ะ พัดผ่านมาจากทางอดาอูชิ เอ๊ะ!?
เดี๋ยวนะ!...ถ้ากระแสลมผ่านทางอดาอูชิ ก็แสดงว่า...
               "นี่.."ฉันทักเขาไปทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับมองมาทางฉัน
               "..."
               "อย่าบอกนะว่านาย..."
               "มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก!?=////=*"เขาพูดแก้ตัวพลางเขินจนหน้าแดงรื่อ
เหมือนมะเขือเทศแล้ว
               "งั้นถ้านายไม่ได้ชอบฉันจริงก็ต้องหยุดหน้าแดงสิ"ฉันพูดเสร็จก็จับมือเขาไว้แล้วกุม
เอาไว้แน่นๆ และดูเหมือนว่าลมยังไม่หยุดพัดและยังพัดต่อไปเรื่อยๆ
               "ทะ...เธอจะจับมือฉันทำไม!?O///O"เขาลุกลี้ลุกลนพยายามที่จะไม่มองมาที่หน้า
ฉันแต่ว่ามันก็เหมือนจะไม่สำเร็จ
               "ฮ่าๆ! นายนี่มันน่ารักจริงๆเลยน้าา"รอบสองแล้วที่ฉันพูดคำหวานๆอย่างนี้ออกไปอีก
แล้ว! โอ๊ยย!! ปากมันไม่ตรงกับใจเลยจริงๆ= =
               "..."
               "..."
               .....
               และสายลมก็ได้หยุดพัดแล้ว ทำไมทำได้แล้วไม่ทำอ่ะ?
               "นายก็หยุดลมได้นี่นา"ฉันพูดเสร็จไม่ทนัไรเขาก็จูงฉันออกจากที่นี่ทันที
               "คราวหน้าอย่าพาฉันมาที่นี่อีกเป็นรอบที่สองนะ"เขาพูดพลางทำหน้าหงุดหงิดใส่
               "อะไรกัน!? แค่จะพานายมาดูเฉยๆต่างหาก ไม่ได้ให้นายมาลองจริงๆนี่"ฉันพูดพลาง
มองหน้าเขาแล้วส่งยิ้มกว้างให้
               "..."เขาไม่พูดอะไรก็ได้แต่ยืนเงียบ
               แค่วันแรกก็ใจเต้นแล้วหรอเนี่ย? น่าสนุกจริงๆ...
-------------------------------------------------------------------------------------
               เฮโหลว! กลับมากันอีกแล้วนะคะ! ก็ไม่มีอะไรมากกก ก็แค่อยากจะบอกว่าาา ไปนอนละ(?) บานนนนนนนนนนน