ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

       เฮ้อ ฉันถอนหายใจแบบเหนื่ยๆ แล้วทิ้งตัวลงกับโซฟา ในห้อง คิดไป คิดมา นายแวมไพร์ก็
    ไม่ได้เป็นคนเย็นชานะ เขาก็ดูปกป้อง ดูแล ผู้หญิงได้ ก็โอเคนะ ฉันคิดใจใจและยิ้มออกมา
                                            เคน'อย่าลืมนัดพรุ่งนี้นะ'
             คําพูดของนายแวมไพร์ยังคงดังก้องอยู่ในหัวฉันจนฉันรู้สึกหัวใจเต้นรัว
โม:"กลับมาแล้วหรอ....นั่งยิ้มอะไรคนเดียวเนี่ย"
       พี่โมเอ่ยทักฉัน หลังจากเดินออกมาจากห้องครัวโดยมีกลิ่นนมหอมๆตามออกมาด้วย
ขนมผิง:"หืมมม นมอะไรอ่ะเจ้หอมจัง"
       ฉันพูดพร้อมกับสูดกลิ่นนมหอมๆเข้าไป น่ากินจังเลย พี่โมค่อยๆเดินเข้ามานั่งโซฟาข้างๆ
ฉัน
โม:"ตอบไม่ตรงคําถามเลยนะ นมผิงอยู่ในตู้เย็นไปเจาะกินสิ"
ขนมผิง:"ไม่เอา นมนี้หอมอ่ะขอผิงชิมหน่อยสิ"
       ขอชิมนะๆๆๆฉันพูดพร้อมกับทําตาปริบๆใสพี่โมเพื่อเขาจะใจอ่อน
โม:"ขี้อ้อนเหมือนเดิมเลยนะ"
      พี่โมพูดพร้อมกับบีบจมูกฉัน
ขนมผิง:"เจ้ ผิงมีเรื่องจะถาม......
โม:"อะไรหรอ"
   วันเสาร์ 8.00 เช้า
ขนมผิง:"เอาชุดไหนดีเนี่ย"
      ห้องนอนฉันกลายเป็นตู้เสื้อผ้าไปแล้วมีเสื้อผ้าวางตรงนู้ตรงนี้ไปหมด แต่ฉันก็ยังไม่รู้สักทีว่าจะ
ใส่ชุดไหน นี่ถ้าฉันไปเที่ยวกับนีน่านะก็คงได้ชุดแล้ว แต่ทําไมพอเป็นตาแวมไพร์ฉันต้องตื่นเต้นขนาด
นี้ด้วยเนี่ย
           อ่ะ ชุดนี้น่าจะโอเคกับฉันนะ ฉันรีบใส่ชุดที่ฉันเลือกได้และปัดเสริมเติมแต่งหน้านิดหน่อย
และรีบดูเวลา
ขนมผิง:"กี่โมงแล้วเนี่ย 8.35แล้วหรอ"
    ฉันรีบออกมาจากห้องทั้งๆที่ยังไม่ได้กินข้าว
โม:"ผิง ไม่กินข้าวก่อนหรอ"
ขนมผิง:"ไม่อ่ะเจ้ผิงไปก่อนนะ"
     หลังจากผุกเชือกรองเท้าเสร็จฉันก็รีบวิ่งออกมาจากห้อง
ระหว่างนั่งแท๊กซี่ไปหน้าโรงเรียนฉันเริ่มรู้สึกหัวใจเต้นรัว ตื่นเต้นมากกก เหมือนเด็กที่พ่อแม่จะพาไป
เที่ยว
         ขนมผิง:'เจ้ ผิงมีเรื่องจะถาม......'
         โม:'อะไรหรอ'
              ฉันเล่าอาการที่ฉันเป็นพร้อมกับบอกเกี่ยวกับคนที่ทําให้ฉันเกิดอาการแบบนั้นให้ฟัง
         ขนมผิง:'คืออะไรอ่ะเจ้'
         โม:'ผิงชอบเขาอ่ะสิ'
         ขนมผิง:'ห่ะชอบ'
             ฉันอึ้งกับสิ่งที่เจ้พูดมาชอบหรอ นี่แสดงว่าฉันชอบนายแวมไพร์หรอ  ฉันนั่งคิดสิ่งที่คุยกับ
            พี่โมเมื่อวานจนไม่ได้ดูว่าตอนี้ฉันถึงหน้าโรงเรียนแล้ว 
แท๊กซี่:"น้องครับ ถึงแล้วครับ"
ขนมผิง:"ออค่ะๆ"
      ฉันหยิบเงินในกระเป๋าสะพายยื่นให้พี่คนขับและเปิดประตูลงมาจากรถ  
 เดินมาถึงหน้าประตูโรงเรียนฉันก็มองหานายแวมไพร์ แต่ ก็ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แวว
   15 นาที ผ่านไป
ฉันตัดสินใจนั่งรอตรงขอบฟุตบาท แต่ก็ยังไม่เห็นใครจะมา หรือว่าฉันถูกหลอกเนี่ย
      มีรถแท๊กซี่คันหนึ่งวิ่งมาจอดตรงหน้าที่ฉันกําลังนั่งอยู่ กระจกหลังคนขับถูกเลื่อนลงมาเผยให้เห็น
คนในรถซึ่งก็คือ ตาแวมไพร์
เคน:"ขึ้นรถมาสิ"
      นายแวมไพร์พูดพร้อมกับกวักมือเรียกให้ฉันขึ้นรถ ทํายังก่ะฉันเป็นนหมาเลยนะ
ฉันเปิดประขึ้นรถเข้าไปนั่ง และแท๊กซี่ก็ขับต่อไปโดยที่ฉันกําลังอยู่ในอารมณ์หงุดหงิด
ขนมผิง:"ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ"
เคน:"ฉันทนไม่ไหวหรอก ถ้าไม่ได้เจอเธอวันนี้"
       ถึงนํ้าเสียง ที่เขาพูดมาจะเป็นเสียงเฉยๆ แต่มันทําให้ฉันรุ้สึกหัวใจพองโต และ หายหงุดหงิด
ขนมผิง:"ฉันต่างหากที่ต้องทนไม่ไหว นั่งรอนายตั้งนาน"
เคน:"โทษทีนะพอดีฉันตื่นสาย"
     นายแวมไพร์ขยับตัวมาใก้ล้ฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัว ทําให้ฉันที่กําลังหันไปเพื่อจะวีนใสเขา ก็หันหน้า
มาหาฉันเพื่อจะขอโทษ
        ทําให้ตอนนี้ปลายจมูกเราชนกันแบบเมื่อตอนวันนั้นแต่ครั้งนี้นานกว่าครั้งที่แล้ว ฉันมองเข้าไป
ในดวงตาสีนํ้าตาลของเขา แล้ว หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นจนใกล้จะระเบิดออกมา
        ฉันรีบเอาปลายจมูกออกจากเขา   ถ้าเขารู้ว่าฉันชอบเขา ฉันแย่แน่ ฉันหันหน้ากลับไปทาง
กระจกโดยที่ไม่ได้มองนายแวมไพร์ ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไง
     จตุจักร
   ฉันและนายแวมไพร์ก้าวลงมาจากรถหลังจากที่จ่ายค่าแท๊กซี่เสร็จ  ทํให้ฉันรู้ว่า นายแวมไพร์พาฉัน
มา จตุจักร